واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>سبزی پاک کرده، لیف بافته، خیاطی کرده، ترشی درست کرده، این روزها هم در خانه شابلون می زند ومی فروشد. خلاصه کاری نیست که انجام نداده باشد؛ اما همیشه زندگیش به سختی چرخیده.به گزارش شفا آنلاین ،سخت تر از سخ ت. فاطمه سرپرست خانواراست. شوهرش چند سال پیش معتاد شد. چند بار ترکش داد اما باز هم رفت سراغ مواد. خلاصه همه خرج خانه افتاد روی دوشش. فاطمه می گوید: «تا نوروز 93 می رفتم میدان بزرگ میوه و تره بار تهران سبزی دسته بندی می کردم. کیلویی وزن می کردند و پولش را می دادند. من تنها نبودم خیلی خانم ها هم بودند. اول گفتند حقوق وزارت کار می دهیم، بعد کیلویی حساب کردند. سبزی ها رو با کارتن می گذاشتند روی ترازو پولش را می دادند. تا یک سالی درآمد داشتم، ماهی 100 هزار- 200 هزار تومانی می شد اما بعد دیگه پولم را ندادند. گفتند شهرداری کاررو داده به بخش خصوصی. 200 تومن پولم را ندادند دیگه. یه مدتی بیکار ب ودم الان شابلون می زنم هر جا که بگن کارهست می رم. ترشی درست کردم مدتی توی پرورش قارچ بودم اما بازهم کفاف زندگی مون رو نمیده این کارها.» فاطمه دو دختر و یک پسر دارد.8، 13 و 18 ساله. خرج آنها، کرایه خانه و همه چیز بر عهده اوست. دخترها هم گاهی کمکش می کنند اما خب درس و مشق هم دارند. گلایه دارد از وضعیت کارش. نه بیمه ای، نه آینده ای. فاطمه برایم تعریف می کند که تنها نیست و توی محله شان نزدیکی میدان خراسان خیلی ها وضعیت مشابه او را دارند. به سرای محله هم سر زده اند. نه فقط منطقه خودشان که حتی سرای محله های دیگر هم دور از خانه شان. گفتند خانه های کوثرکمک شان می کنند. همان هایی که با هدف توانمندسازی زنان سرپرست خانوار و تحت نظارت شهرداری تهران تأسیس شده اند اما بعد پیمانکارها آمدند و پرداخت ها نامنظم شد و فاطمه از آنها هم دل کند. فاطمه دست هایش را روی هم می گذارد، تکیه می زند به پشتی و ادامه می دهد: «سرای محله شوش، مطهری، مظاهری، همه جا رفتم. اتاق نمی دهند گفتند در همین راهروها کار کنید. محصولاتتان را بیاورید و بفروشید، رهگذرها می خرند. یکی از همین سرای محلات به ما گفت لیف بیاورید ما می خریم، بعد می فروشیم. یک هفته لیف بافتیم 12 تا. دانه ای 500 تومن با ما حساب کردند. 12 تا لیف شد 6 هزار تومن. باورت نمی شه تا سر چهار راه آمدم شش هزار تومن خرج شد. اعتراض کردیم گفتیم خیلی پول کمی یه. گفتند همین قدر می توانند بپردازند. دیگه نرفتم دیدم اصلاً نمی ارزه. الان شابلون می زنم برای تزئین روی لباس 100 تا 200 تا می زنم بعد می فروشم. توی خونه کار می کنم. این هم پولش زیاد نیست، اما چه کنم!» فاطمه سواد چندانی ندارد، شوهر معتاد و خانواده اش هم با همه مشکلات زندگی آزارش می دهند. این روزها کمردرد دارد و مانده چه کند. این مشکل فاطمه تنها نیست و تعداد زیادی از زنان سرپرست خانوار مشکل او را دارند. نمی دانند باید برای اداره زندگی شان چه کنند؟ زنانی که یا بی سرپرستند یا بد سرپرست. یک تسهیلگر اجتماعی که مدت ها در سرای محلات کار کرده می گوید: « بنیه مالی زنان بی سرپرست و بد سرپرست پایین است. اکثر آنها سواد زیادی ندارند برای همین کاریابی برای شان دشوار است. یکی از این زنان دائم به ما می گفت فقط می توانم در سرای محلات یا جاهای زنانه کار کنم چون برادرانم اجازه کار در جای دیگری را به من نمی دهند. حقوق ها هم که پایین است. بیشتر زنان سرپرست خانوار حداکثر ماهی 300-200 هزار تومان درآمد ثابت دارند. بسیاری از این زنان به خاطر کارهای سنگین مشکلات سخت فیزیکی دارند و بچه هایشان هم به خاطر تک سرپرست بودن تنها هستند و نمی توانند با این درآمد کم آنها را به مهد کودک بفرستند. برخی از این زنان جدا شده اند و مشکلات بیشتری هم دارند.» حمیده یکی دیگر از زنان سرپرست خانواراست. او سه سال پیش همسرش را در یک تصادف اتومبیل از دست داد. یک پسر10 ساله و یک دختر 6 ساله دارد. از وقتی شوهرش رفته با بیکاری دست و پنجه نرم می کند: «یک روز بافتنی می بافم، یک روز خیاطی می کنم این روزها سبزی پاک و خرد می کنم. توی خونه کار می کنم. بیرون برای جاهای مختلف کار کردم اما همه جا سرم یه جورهایی کلاه می رفت. از کار بیرون خسته شدم. الان ترجیح می دم تو خونه کار کنم. حدود 7 ماه در یک تولیدی کار کردم. ماهی 200 هزار تومن حقوق می گرفتم. ساعت 8 صبح تا 10 شب. بچه ها تو خونه تنها می موندند. خونه ریخت و پاش بود تا غذا درست کنم، خونه رو مرتب کنم می شد نصف شب. اول گفتند براتون سرویس می گیریم ناهار می دیم اما هیچ کدام را نکردند بیمه هم که هیچی.» ناهید در خانه خیاطی می کند. بلوزهای بچگانه می دوزد. هر پیراهن 5 هزار تومان. سبد که پر می شود می برد به صاحب کارش تحویل می دهد. شوهرش فوت کرده و روزی را به یاد نمی آورد که بعد از مرگ او آب خوش از گلویش پایین رفته باشد:«یک مدتی هم هست که در سرای محله مان در منطقه 14 حوالی پیروزی تهران با خانم ها ترشی و مربا درست می کنیم و می فروشیم 3 روز در هفته در سرای محله عرضه می کنیم و بقیه اش را هم گاهی در نمایشگاه هایی که برایمان می گذارند می فروشیم. می دونید مشکل ما سر درگمی مان است. یک روز اینجا یک روز آنجا. شغل های با درآمد کم. نبود بیمه. کاش کسی یک فکر جدی برایمان کند. ناهید، فاطمه و حمیده تنها زنانی نیستند که این مشکلات را دارند. تعداد زنان سرپرست خانوار در کشور سال 70، یک میلیون و 200 هزار نفر بود و در سال 85 به یک میلیون و 600 هزار نفر رسید این آمار در سال 90 به 2 میلیون و 500 هزار نفر افزایش یافته است. مسئولان بهزیستی و شهرداری هراز گاهی از مشکلات این زنان سخن می گویند برای شان کار آفرینی می کنند، اما به نظر می رسد این حمایت ها کافی نبوده است. زنانی که یک دنیا انرژی برای کار دارند، اما سردرگم و درمانده اند.ایران
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]