واضح آرشیو وب فارسی:خاورستان: مادر شهید سموری گفت: پسرم تنها شهید این منطقه است اما هیچ کس شاید نداند این روستا شهیدی به نام سموری دارد، پسرم نه بارگاهی دارد و نه زائری که بتواند به دیدنش برود.به گزارش خبرنگار خاورستان، انتظار برای مادر سخت است و این انتظار را تنها می توان در چشمان مادری قامت خمیده ای دید که حتی زیارت قبر فرزندش برایش کمتر از آرزو نیست. شاه پری محمر بامری مادر شهید محمد سموری است که با اینکه 29 سال از شهادت فرزندش می گذرد اما قبر فرزند شهیدش را سالی یکی دوبار بیشتر نمی تواند زیارت کند. وقتی از وی درباره فرزند شهدیش پرسیدم اشک در چشمانش حلقه زد و گفت: قبر فرزند شهیدم در مرز واقع شده است و برای زیارت قبرش باید یک یا دو روز منتظر بمانم تا اجازه رفتن به آن سوی پاسگاه صادر شود. این مادر شهید ادامه می دهد: فرزندم در سن 18 سالگی در محل ارتفاعات حاج عمران عراق به شهادت رسید و نه ماه مفقود الاثر بود. محمر بامری تصریح می کند: پسر شهیدم پس از چند سال مفقودالاثر بودن در روستای دغال نهبندان دفن شد اما احداث پاسگاه، بین من و مزار فرزندم جدایی انداخت. مادر شهید می گوید: انتظار احساسی است که در تمام سالها همراهم بوده است و غریب شدن فرزندم از اهالی روستا و واقع شدن در نقطه صفر مرزی چشمانم را کم سو و صبرم را بی طاقت کرده است . وی با تاکید بر این که پسرم تنها شهید این منطقه است اما هیچ کس شاید نداند این روستا شهیدی به نام سموری دارد، افزود: پسرم نه بارگاهی دارد و نه زائری که بتواند به دیدنش برود. این مادر شهید از آرزوهایش گفت: دوست دارم راحت بتوانم قبر فرزند شهیدم را در آغوش بگیرم و هفته ای یک بار به مزارش بروم. محمد سالاری، این رزمنده دفاع مقدس نیز گفت: چند روز پیش برای شرکت درمراسمی راهی روستای دغال نهبندان شدم و این روستا آخرین نقطه ای است که ایران را به افغانستان متصل می کند؛ وقتی خواستم به زیارت قبر شهید سموری بروم با غریبگی و مظلومیت این شهید در بین مردم روبرو شدم و انگار کسی با این شهید آشنا نیست. وی با تاکید بر این که این شهید در زادگاهش نیز غریب واقع شده است، افزود: بین روستا و مرز پاسگاهی واقع شده است که این پاسگاه مانعی برای زیارت قبر شهید است. این رزمنده دفاع مقدس اظهارکرد: فاصله قبر شهید تا مرز افغانستان 1500 متر است و این روستا آخرین روستای مرزی است که برای زیارت قبر باید منتظر اجازه و تاییدیه از سوی پاسگاه ماند. سالاری تصریح کرد: این شهید در غربت تمام واقع شده است و با احداث این پاسگاه این شهید از مردم دور شده و به فراموشی سپرده خواهد شد. وی خاطرنشان کرد: در فاصله 5 کیلومتری قبر شهید مراسم برگزار شده است اما هیچ کس نمی داند که اینجا شهیدی دفن شده است و حتی این شهید برای مردم این منطقه معرفی نشده است. این رزمنده دفاع مقدس تاکید کرد: این شهید با نام و نشان اما گمنام و غریب است و برای این غریبگی باید فکری کرد. بدیل سموری، برادر شهید می گوید: محمد برادرم در سال 1365 به شهادت رسید و نه ماه بعد از شهادتش جنازه اش شناسایی و پیدا شد و اکنون در مرز افغانستان به خاک سپرده شده است. وی ادامه می دهد: برادرم در دفاع از میهن خیلی استوار و محکم بود به طوری که نمی توانستی با هیچ دلیلی او را از جبهه رفتن منصرف کنی. وی با بیان این که اکنون مزار برادرم در غربت واقع شده است، گفت: کاش شرایطی فراهم شود تا بتوان به راحتی بر سر مزارش رفت چراکه این غربت باعث فراموشی این شهید از یادها شده است. وی می گوید: ما عشایر همیشه پشتیبان نظام و انقلابمان هستیم و هیچ گاه نمی گذاریم بیگانگان حتی ادعای یک وجب از خاک ما را داشته باشد. انتهای پیام/ 5
پنجشنبه ، ۱۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خاورستان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]