محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831510686
برخی «کنسرت» را با «عروسی» اشتباه گرفتند!+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:یزد هنر: برخی «کنسرت» را با «عروسی» اشتباه گرفتند!+عکس همه چیز خیلی طبیعی و ساده پیش آمد سال ها دوستی و آشنایی با نوع موسیقی، جنس صدا و شخصیتِ پویای او برایم کافی بود تا سراغش بروم و حس و حالِ این روزهایش موردِ پرسشِ من باشد. همه چیز خیلی طبیعی و ساده پیش آمد سال ها دوستی و آشنایی با نوع موسیقی، جنس صدا و شخصیتِ پویای او برایم کافی بود تا سراغش بروم و حس و حالِ این روزهایش موردِ پرسشِ من باشد.به گزارش یزد هنر ؛ علی اکبر افتخار گفت: خواننده بنام تبریزی پس از سه سال دوری از اجرای کنسرت در زادگاهش، از دلیلِ این فاصله ی چند ساله سخن گفت و شجاعانه ضمن نقدِ گذشته ی خود، نگرش امروزینِ خود به موسیقی را بروز می دهد و با شور و شوق، لحظه های اجرای کنسرتِ گروه باریش را سپری می کند. "مسعود امیر سپهر" هیچ نامی برای نوعِ موسیقی اش نمی گذارد و فقط آن را مدرن و متفاوت می داند که با تکیه بر دانشِ موسیقی کلاسیک و دستمایه قرار دادنِ رنگ و تونالیته ی آذربایجانی در نوعِ موسیقیِ خود به دنبالِ افق های تازه تر و دریچه ای نو به سمتِ نسلِ جوان و مخاطبانِ امروز موسیقی است. اجرای او را بایستی دید و شنید تا این گفته تاکید شود که او در پیِ ژانر و لحنِ خاصِ خویش از موسیقیِ آذربایجان است و زبانِ آذری به عنوانِ هویتِ کارش دارای شناسه است؛ ضمن این که همراهی و حوصله ی علاقه مندان به کارهای نو و متفاوت را نیز در کنسرت طلب می کند. کنسرتِ امیرسپهر از 8 تا 11دی1394 در مجتمع پتروشیمی تبریز در حال برگزاری است که پس از سه سال دوری از اجرای برنامه در تبریز و با اندوختنِ تجربه های برگزاری کنسرت در کشورهای مختلف از جمله آمریکا، ترکیه، تاتارستان و جمهوری آذربایجان، در میانِ دوستداران و علاقه مندانِ زادگاهش حاضر می شود. گپ و گفتِ ما در مرکز آموزش موسیقی باریش را می خوانید: ● جدیت در کار و مداومت در اجرای نوعِ خاصی از موسیقی که به ریشه های اصیل و در عین حال مدرن و نوآورانه ی آن نظر دارد، موجب شده که «مسعود امیرسپهر» سطحی منحصر به خود داشته باشد با امضایی که پویایی از ویژگی های آن به شمار می آید. این پویایی از کجا می آید که در موسیقی شما با لحن های متفاوت بروز پیدا می کند؟ □ من دانش آموخته ی کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی هستم ولی این دلیل نمی شد که حتماً بایستی در آن زمینه فعالیت می کردم. من موسیقی را به عنوانِ کارِ حرفه ای برای خودم انتخاب کردم. برخی چاره ای جز کار موسیقی نداشتند ولی من به خاطرِ عشق و علاقه و جدیتی که در کار موسیقی داشتم، این زمینه را انتخاب کردم و گر نه در زندگی می توانستم به کارهای خیلی متفاوت تر بپردازم که از نظر بیزنس و درآمد مالی هم به مراتب بهتر از شرایط فعلی بازخورد داشته باشد. من هدف دار دنبالِ موسیقی رفتم یعنی با شناخت از راه و مسیرِ پیشِ رو این کار را آغاز کردم، چون باور دارم هر چیزی را باید ضمنِ ریشه یابی، به صورتِ جدی و کلاسیک وارد شد. می دانید که در دنیا هر فرم موسیقی که شما بخواهید پردازش کنید، خواه ناخواه متن و زیرساخت آن منوط به موسیقیِ کلاسیک و علمی خواهد بود. ● تا موسیقی کلاسیک را نشناسید، نمی توانید دست به نوآوری بزنید. □ من معتقدم بدونِ شناختِ زیرساخت ها، نوآوری و ساختارشکنی بی معناست. دنیا به نوعی از موسیقی کلاسیک تاثیر گرفته و این یک واقعیتِ غیر قابلِ انکار است. با این دریافت، من سراغِ زیرساخت های موسیقی رفتم. آوازِ تخصصی ای که من کار کردم در ژانرِ واکال، اپرا و کلاسیک است ولی چنین معیاری نداشتم که چون آموزشِ من این گونه بوده، حتما" باید همان را عرضه کنم. من تکنیک و زیرساخت را یاد گرفتم ولی وقتی موسیقی عرضه می کنم بایستی با فکرم ادغام بشود تا چیز دیگری بیرون بیاید. به نظرم صرفِ انتقالِ آموخته ها را چندان نمی شود کارِ هنری گفت. اگر فرایندِ کنسرت های من را از ابتدا و از سال 79 دنبال کنید می بینید از گنجینه های موسیقی آذربایجان خیلی استفاده کرده ام. من عاشقِ «رشید بهبوداف»، «عالم قاسم اف» و «لطف یار ایمانف» بوده ام، ولی یک آنی هست که از خود می پرسید: من برای چه این کار را می کنم؟ ● یعنی به شناخت و نگرشِ دیگری از هنر رسیده اید؛ چون پرسش هایی این گونه، نخستین نشانه های یک تغییر است. □ دقیقاً! ... دریافتِ من از هنر، جورِ دیگری است. از نظرِ من کسی که صرفاً می خواند یا نوازنده است، الزاماً هنرمند نیست... ● یا اصلاً کسی که کارِ هنری می کند، لزوماً هنرمند نیست. □ بله. به نظر من زمانی پای هنر پیش می آید که خلاقیت و نبوغ فکری در آن باشد. در مورد خودم هم این موضوع صادق است. من یک کنسرت داشتم که در آن قطعاتی از بزرگان موسیقی کلاسیکِ آذربایجان را خواندم ولی کار خاصی نکردم. قبل از من کسانِ دیگری خوانده بودند، من هم آن ها را اجرا کردم ولی رشد و رسیدن به نبوغ خود یک پروسه است. ما اینجا آکادمی و دانشگاهِ موسیقی نداشتیم ولی وقتی کسی روی صحنه می خواند، دانش و تجربه اش بیش تر می شود و زوایای تازه ای پیش روی او باز می شود. زمانی که من20 ساله بودم، فکر می کردم اگر یکی از رپرتوارهای «رشید بهبوداف» را خیلی خوب بتوانی اجرا کنی، تو خواننده ی خیلی خوبی هستی. این تفکرِ آن زمان من بود ولی جلوتر که می آیی یک سؤال عارض می شود: خب! این کار اجرا شد، فکر و حسی هم که لازم بود به جامعه انتقال داده شد. من چرا دارم این دوباره کاری را انجام می دهم؟ این کار چه سودی برای من، مردم و جامعه دارد؟ کپی کاری است. کپیِ خوب بااینکه در جامعه ی هنری ارزش دارد اما در نهایت یک «کپی» بیش نیست. ● با این نگرش، بازخوانی آثارِ کهن و کلاسیک در موسیقی چه گونه توجیه می شود؟ □ به عنوانِ آموزش، بسیار خوب است. کلاسیک را یاد می گیرید و به عنوان آموزش، رپرتوار را می خوانید. به نظر من این خیلی خوب است که اصالتِ خودمان را حفظ کنیم، ولی این یک کارِ سیستماتیک و دولتی است. در همه جای دنیا حمایت از موسیقیِ کلاسیک و گنجینه های فرهنگی و هنریِ ملت ها قبل از مسئولیت مردم، بر عهده ی دولت ها است. طبق آمارهای موجود، بیش از 95 درصد از کنسرت های آذری در تبریز نمی توانند فروش کنند، چون تعدادی ترانه و آهنگ ثابت با صداهای مختلف خوانده می شود. تا کی می خواهیم تکرار کنیم؟ ● و همین امر موجب ایجاد فاصله بین نسل جوان با موسیقیِ امروزِ آذربایجان می شود. □ دقیقاً! ... من به این نتیجه رسیده ام که رابطه ی ما با سنین 18 تا30 سال قطع شده است. ما چیزی برای نسلِ جوان نداریم که بدهیم؛ در باکو هم که مرکز تولید موسیقی آذربایجانی است، چنین است. آن قدر که ترکیه در این زمینه موفق بوده، ما نتوانسته ایم. شعرِ ما هم به روز نشده است. ● خب اینجا پرسشی که پیش می آید این است که مگر هنرمند بایستی دنباله روی عام و توده ها باشد تا خواسته های آن ها را اجابت کند؟ مگر نه این که هنرمند بایستی چند گام جلوتر باشد تا رشد و تعالی، صورتِ عینی به خود بگیرد؟ □ وقتی از «هنر» سخن می گوییم، یعنی شما با احساس خودتان چیزهایی را می بینید که در جامعه اپیدمی شده ولی برای عموم مردم قابل مشاهده نیست. یکی از رسالت های هنرمند، کشاندنِ سطحِ عمومیِ جامعه به دو پله بالاتر است. اگر قرار باشد چیزی را که عمومِ مردم می خواهند من ارائه بدهم، چه چیزی اتفاق می افتد؟ ● نتیجه اش این خواهد شد که هر روز از سطحی که دارید فروتر بروید... □ قطعاً بایستی پایین بیاییم، چون در کشور ما آموزش از دورانِ ابتدایی و زیرساخت وجود ندارد که مخاطب، سطح و کیفیتِ موسیقی را تشخیص بدهد. خواننده ای مثل «پاواروتی» یک بار در فرانسه کنسرت داد، حالش خوب نبود و صدایش فرم خوبی نداشت، این اجرا اعتراض شدید روزنامه ها و مردم را به دنبال داشت که شما ملت ما را چه فرض کرده اید؟ ما می شنویم که شما غلط خواندید. باور کنید «پاواروتی» به احترامِ مردم، همان کنسرت را دوباره اجرا کرد. ما این شناخت عمومی را نداریم. من در کنسرتی دیده ام که اجرا بسیار ضعیف و در حد فاجعه بوده اما همه داشتند دست می زدند!! یعنی متوجه نیستند چه اتفاقی افتاده است. ● چون سواد و دانشِ عمومیِ موسیقی پایین است. □ بله!... و منِ موزیسین هم از این خلأ بی سوادی استفاده می کنم، دو تا ریتم شش و هشت در آهنگ هایم می گذارم، یک عروسی را روی صحنه می برم و همه می گویند: به به!! عجب کنسرتی! درحالی که تنها چیزی که در آن کنسرت نیست، موسیقی است. ● پارسال پیامی از شما در فیس بوک مبنی بر ممنوع الصحنه بودنتان منتشر شد. اکنون چه تصویر یا واگویه ای از آن روزها دارید؟ □ نگرشِ من در زندگی ام این گونه است: هیچ اتفاقی، اتفاق نیست و هر چیزی که انسان زندگی می کند، باید می شد. شاید ممنوع الصحنه بودن برای من تجربه های خوبی آورد. آدم گاهی در نقمت خیلی چیزها را می فهمد. در زندگی هیچ چیز برای من به منزله ی شکست نبوده است. به باورِ من هر اتفاقی آبستنِ درس و تجربه ای تازه است. استنباط و فهمِ این موضوع مهم است. حالا اشتباهی شده و سوءتفاهمی پیش آمده بود که حل شد ولی خیلی جالب است باز من در همین هفت -هشت ماه درس گرفتم. نقاط ضعف و قوت خودم را بررسی کردم. بخشی از این اتفاق، مربوط به هنجارهای اجتماعی و بخشی دیگر ضعفِ خودِ من بود. به هرحال، باید از مشکلات درس گرفت تا بتوان در آینده پربارتر حرکت کرد. ● از کنسرت خودتان بگویید. بعد از 3 سال در تبریز روی صحنه می روید. برای عرضه به مردم چه دارید؟ □ ادعایی ندارم که این کنسرت کولاک خواهد کرد، نه! ولی اگر ضعیف هم باشیم یک بحثی است و آن این که تمامیِ رپرتوارها تولید خودمان است، تمامی شعرها از شاعرانِ جدید است و فقط 3 تا کارِ کاور خوانده ام: 2 تا کاوری که در اروپا کارِ بسیار بزرگی است و یکی هم از آهنگسازانِ مطرح دیگر. تمامِ آهنگ ها جدید است. حالا ادعای من این است: «این کارِ ماست!» این منم که روی صحنه می خوانم! شعر و حس و آهنگ مالِ من است. می دانید که در موسیقیِ امروز، «شعر» بسیار مهم است. من معتقدم کنسرت ما در این راستا حرکت می کند و امیدوارم فصلِ جدیدی در موسیقیِ آذربایجان باشد. ● در این کنسرت، ژانری که روی صحنه می برید چه ویژگیِ خاصی دارد؟ □ این ژانری که ما در صحنه اجرا می کنیم، اسم خاصی ندارد. «گروهِ باریش» و «امیر سپهر» که رویِ صحنه با مردم درد دل می کنند. اصلاً برای من مهم نیست اسمش را چه می گذارند. تنها می گویم: ماییم! من معتقدم «راک» نیستیم، چون استانداردهای موسیقیِ راک را نداریم؛ «پاپ» نیستیم، «سنتی» و «مقام» هم نیستیم. نمی دانم. شاید روزی برای این نوع موسیقی هم اسمی پیدا شود. امیدوارم بتوانیم ارتباطِ جدیدی با نسلِ جوان برقرار کنیم. اگر در شعرهای کنسرتِ ما دقت کنید، خواهید دید شعرهایی است که نیاز به فکر دارد. ● البته این که هنرمند خودش بیاید کارش را در دایره ی سبک ها معرفی و محدود کند، درست نیست. این منتقدان و نظریه پردازانِ هنری هستند که بایستی سبک ها را در آثارِ هنری شناسایی کنند و اگر سبکِ جدیدی ارائه شده، بیایند آن را بیان کنند. هنرمند باید کارِ خودش را بکند و دنبالِ ایسم ها و سبک ها نباشد. دقیقاً همین طور است. ● به غیر از شعر و کلام، این اجرا از نظرِ فنی چه ویژگی های دیگری دارد؟ □ از لحاظ فنی، به موسیقیِ مدرنِ جهانی بسیار نزدیک شده است. ما قبل از این اجرا در شش شهرِ ترکیه کنسرت دادیم. پیش از آن هم در آمریکا اجرا کرده بودیم و حاضرین در کنسرت باورشان نمی شد که در موسیقیِ آذربایجان چنین کاری می شود کرد، چون به محض این که گفته می شود «موسیقی آذربایجان»، سه چیز به ذهن می آید: 1- موسیقیِ مقام، تار، کمانچه و خواننده 2- پیانو و خواننده در حالِ کلاسیک خوانی 3- آنسامبول (هم نوازی در موسیقی). موسیقیِ عاشیقی هم که فازِ دیگری برای خودش دارد. به غیر از این، شما فایلِ دیگری برای موسیقیِ آذربایجان ندارید. ● موسیقیِ پاپِ آذربایجانی چه طور؟ □ پاپ داریم ولی چیزی که چه در آذربایجان و چه در اینجا ارائه می شود، استانداردهای ارائه در سطحِ جهانی را ندارد. مشکل همین جاست. در اجرای ما یک آلمانی متوجه این موسیقی می شود ولی در همین موسیقیِ مدرن، شما چهارگاه و شوشتری می شنوید و در آن، سازِ عاشیقی نقش دارد و صاحبِ رنگ است. یعنی به نوعی مدام می گوییم: آذربایجانی هستیم و با این که به سمتِ مدرن حرکت می کنیم، ما اهل اینجا هستیم. ● و سخنِ پایانی؟ □ در کشورهای در حال توسعه، هر کارِ جدید با مقاومت رو به رو می شود. من امیدوارم بازخوردی که خواهیم داشت این گونه باشد که متوجه باشند خدای ناکرده به قصدِ خودنمایی نیست و این گونه استنباط نشود که امیر سپهر و گروهِ باریش به قصدِ خودنمایی می خواهند روی صحنه باشند. این نیست. واقعاً با تفکر آمده ایم. شاید روی صحنه آن خواننده ی کلاسیک خوان کت وشلواری و امیر سپهر20 سال پیش را نبینید. شاید یک ژانر دیگر ببینید. ما با حس و رنگی دیگر و در عینِ حفظِ زیرساخت ها و فرهنگِ غنیِ خودمان، می خواهیم آینده هم مالِ ما باشد.
پنجشنبه ، ۱۰دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یزد هنر]
[مشاهده در: www.yazdhonar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها