محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827602773
فضای مجازی و آسیب های اجتماعی
واضح آرشیو وب فارسی:جوان پرس: فضای مجازی چهار حوزه عملکردی دارد، این حوزه ها عبارتند از: ارتباطی، اطلاعاتی، خدماتی و سرگرمی. اکنون در کشور ما تعادل بین این حوزه ها وجود ندارد، حال آنکه متجاوز از ۱۵ میلیون ایرانی در فضای مجازی بازی می کنند.جوان پرس / سید ابوالحسن فیروزآبادی * : فضای مجازی، فضایی مبهم و پیچیده و در حال تکوین و در ادامه توسعه تکنولوژی است. همانطور که تکنولوژی برای بکارگیری و استفاده حداکثری از منابع طبیعی یک ضرورت محسوب می شود که هم جبری است (خودش را بر بشر امروز تحمیل می کند) و هم از طرف دیگر یک انتخاب برای بشر است، به نحوی که از دل زمین فلزات، مواد نفتی و هر چه که می شود را بیرون آورد و به عنوان ابزاری در خدمت بشر استخراج می کند. تاکنون هرچه بشر تولید کرده به عنوان ابزار بوده است، در عصر اطلاعات که فضای مجازی در آن ساخته شده است یا ساخته می شود و ادامه خواهد داشت، ترکیبی از تکنولوژی و انسان ایجاد می شود که این ترکیب بسیار متفاوت از گذشته است. در گذشته انسان فاعل بود و وقتی که تکنولوژی را بکار می گرفته (هر چند تکنولوژی بر حوزه های اجتماعی و فرهنگی اثر داشته و شهرنشینی را توسعه داده و بعضی از بافت های سنتی را تغییر داده ولی در مجموع تکنولوژی به عنوان یک تواناساز (Enabler) مطرح بوده است) نیروی خود را بالا می برده و رفاه را برای خود ایجاد می کرده است. در عصر اطلاعات به تدریج شاهد این هستیم که انسان با تکنولوژی زندگی می کند و پدیده ای اتفاق می افتد که همه انسان ها با هم در این فضا مرتبط شده و قادر به تبادل و انتقال دانش و اطلاعات هستند و در آینده تبادل فهم را دنبال می کنند. تکنولوژی اطلاعات نه تنها به عنوان یک ابزار برای پردازش و محاسبه گری و محاسبات سریع و برای دسته بندی اطلاعات، بلکه برای تفهم به کار گرفته می شود، اینکه فهم انسان افزایش پیدا کند. اکثر توسعه امروز در دو قرن اخیر مبتنی بر فرضییات پیشینی بوده که به دنبال اثبات آن بوده اند. امروزه فرضییات ما از درون اطلاعات ما تفهم و زاییده می شوند و همزمان اثبات می شوند که از آن تحت عنوان داده کاوی تعریف می شود. کارکرد این تکنولوژی تا جایی رشد می کند که قرار است مشکل ارتباطی بین انسان ها که زبان است را برطرف کند، که آن را تحت عنوان سمنتیک وب (Semantic web) تحلیل می کنند. سمنتیک وب قرار بوده است از اوایل ۲۰۱۵ شروع شود و شروع هم شده است که برخی نمودهای آن را در گوگل می توانید مشاهده کنید که متون ترجمه می شوند و طی آن قرار است که گفتارها نیز ترجمه شوند. و به همیت ترتیب در ترجمه هم به صورت تحلیلی تمام علوم بشر شناسنامه دار شوند، یعنی تمام علم بشر به صورت ماژول هایی که شناسنامه (کد) دارند، تبدیل شوند. بنابراین غایت این تکنولوژی این است که بتواند انسانها معرفت خودشان را به صورت بلادرنگ و آنلاین انتقال دهند، یعنی یک انسان چینی با یک انسان ایرانی، یک انسان اروپایی، یک انسان آمریکایی بتواند تعامل معرفتی داشته باشد. این غایت بسیار درخشانی خواهد بود که می تواند یک نوع وحدت تفهمی (Cognitive) برای آینده بشر ایجاد کند. همچنین برای آینده بشر با نگرش آینده امروز صحبت از IoT (Internet of Things) یا IoE (Internet of Everything’s) می شود، که در حقیقت انسان در فضای وب زندگی می کند یعنی فضایی ایجاد می شود که انسانها در آن به اشیا مرتبط هستند و انتقال از وب ۳ به وب ۴، وب هم زیست (Sembiotic) است که در آن انسانها با هم ارتباط تفهمی دارند. در وب ۴ پیش بینی می شود که انسانها نه تنها با همدیگر، بلکه با اشیاء، اشیاء با اشیاء و انسان با اشیاء در فضای وب ارتباط داشته باشند. یک جهان اینچنینی ساخته می شود که از آن به عنوان وب هم زیست تعبیر می کنند و در آن وب همه با هم زیست می کنند؛ انسانها با همدیگر، اشیاء با همدیگر و اشیاء با انسانها. ما در مسیری قرار داریم که حرکت در آن اجباری است، اگر بنا داریم در مورد تهدیدها صحبت کنیم، صحبت از محدودیت در این مسیر نیست و یا بخواهیم در آن کندی ایجاد کنیم، بلکه منظور این است که باید در این مسیر تندتر حرکت کنیم، چون فرصتی برای ما است که عقب افتادگی های گذشته را جبران کنیم و در این فضا این قابلیت جبران وجود دارد. یکی از خصایصی که در این فضا برای بشر ایجاد شده است این است که می شود جهش کرد، در گذشته فاصله تولید علم در غرب با ما حداقل یک دهه بود، اما امروز تکنولوژی به سمتی حرکت کرده است که مقاله های تکنولوژیکی مشترک نوشته می شود و در وب سایت ها و شبکه های اجتماعی منتشر می شوند. به همین خاطر است که در دانش هایی که از آنها به عنوان دانش های نوظهور تعبیر می شود مانند نانوتکنولوژی، ما می توانیم همپای کشورهای پیشرو حرکت کنیم. ما به عنوان یک تصمیم ملی نمی توانیم از این فرصت تاریخی بگذریم و به دلیل نگرانی های فرهنگی و اجتماعی که داریم تسلیم شویم و بخواهیم از این ابزار که در آینده به صورت یک ابزار توانمندساز (Empowerment) است، بگذریم. امروز خلبانانی را می بینیم که یک هواپیمای ۱۰۰ میلیون دلاری را راهبری می کنند بدون اینکه سابقه پرواز داشته باشند، این امکان ندارد مگر اینکه شما از تکنولوژی ICT استفاده کنید. استفاده از ابزارهایی که می توانند مهارت را علاوه بر دانش آشکار، یا به عبارتی دانش ضمنی و مهارت را با هم می توانند انتقال دهند. پس ما نمی توانیم این تکنولوژی را کنار بگذاریم و فراموش کنیم یا محدودسازی کنیم بلکه باید تکنولوژی را مدیریت کنیم. یکی از حوزه های مدیریت تکنولوژی، مدیریت اجتماعی و فرهنگی تکنولوژی است که اخیرا از آن به پیوست های فرهنگی و اجتماعی تعبیر می کنند. ما بایستی پیوست اجتماعی و فرهنگی حوزه توسعه تکنولوژی ICT را در سازمانهایی نظیر بهزیستی، وزارت آموزش و پرورش، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و… ساماندهی کنیم و همانطور که هر تکنولوژی که وارد می شود با یک سری تاخرهای فرهنگی همراه است، ما باید این تاخر را خیلی زود مدیریت کنیم و نهادسازی کنیم و آماده سازی کنیم. بر ما لازم است تا در این زمینه گام های استواری را برداریم. در سالهای گذشته بحث های زیادی در خصوص دغدغه های فرهنگی توسعه فضای مجازی در کشور انجام شده و می شود، در این میان گاه محدودسازی و کنترل هم مطرح می شود اما چون سوژه انسان است، هم حوزه فرهنگ و هم حوزه اجتماعی بسیار مهم بوده و باید به آن به شکل دقیق پرداخته شود. به ویژه که اثرات فضای مجازی در جامعه ما که در ارتباط مستقیم با فهم انسان و روابط انسانها است، این تاثیرات می تواند بسیار شدید باشد و در عین شدت کند باشد؛ بر انسان بسیار شدید و بروز این اثرات در پیامدهای اجتماعی بسیار کند باشد. بنابراین ما باید به پیامدهای اجتماعی فضای مجازی توجه جدی داشته باشیم و این پیامدها را در سازمانهای مربوطه مورد رصد و مطالعه قرار دهیم. متاسفانه تاکنون در کشور اطلاعاتی که به عنوان پیامدهای اجتماعی توسعه فضای مجازی مطرح است، وجود ندارد. همه می گوییم شکاف نسلی افزایش پیدا کرده، همه می گوییم طلاق افزایش یافته و… اما تاکنون هیچ دسترسی به اطلاعاتی که حجم این پیامدها را تایید کند، نداشته ایم و نیازمند مطالعه در این حوزه ها هستیم. فضای مجازی چهار حوزه عملکردی دارد، این حوزه ها عبارتند از: ارتباطی، اطلاعاتی، خدماتی و سرگرمی. اکنون در کشور ما تعادل بین این حوزه ها وجود ندارد، حال آنکه متجاوز از ۱۵ میلیون ایرانی در فضای مجازی بازی می کنند و به جنبه سرگرمی آن مشغول هستند، بسیاری از بازی ها خشونت بار است. جالب است که تلاش هایی برای ساخت بازی های ایرانی صورت گرفته است ولی این بازی ها نیز در بعضی حوزه ها به دلیل عدم مدیریت، بازی هایی تولید شده است که بازی خشن بوده است. یعنی از بومی سازی و ملی سازی به کپی برداری ناشیانه رسیده ایم و در این بازی ها محتواهای مبتنی بر فرهنگ بومی اسلامی-ایرانی وجود ندارد. در شبکه های اجتماعی هم الان همین مشکل را داریم، شبکه هایی اجتماعی می تواند کارکرد آموزشی هم داشته باشد، در ایران تنها جنبه سرگرمی دارد. در صورتی که هم اکنون شبکه های علمی و تخصصی در کشور ما ناشناخته هستند اما تلگرام در ایران ۲۲ میلیون عضو دارد که ۱۵ میلیون آن فعال هستند، و از ۱۱۲ شبکه فعال در کشور که هر کدام بیش از ۱۰ هزار مشترک دارند، اکثرا (اگر نه همگی) سرگرمی هستند. اینها باید مدیریت شوند. باید مطالعه شود و بحث مهم تحقیق در این حوزه به طور جدی دنبال شود. چون رفتار ملت ها در فضای مجازی متفاوت است که این موضوع اثبات شده است و تحت بحثی با عنوان دیجیتال اتنوگرافی (Digital Ethnography) و قوم شناسی دیجیتالی در مجامع علمی مطرح است. حتی فراتر از این که در ایران هم رفتار اقوام و مناطق در ارتباط با بهره گیری از فضای مجازی متفاوت است و طبیعی است که پیامدهای آن نیز متفاوت خواهد بود، همانگونه که خودکشی به عنوان یک رفتار در نقاط مختلف کشور متفاوت است در مواجهه با فضای مجازی و تکنولوژی هم پیامدها متفاوت خواهد بود. بنابراین ضروری است که سازمان های درگیر، اثرات فضای مجازی را در آسیب های اجتماعی و آسیب هایی که خود فضای مجازی تولید می کند رصد و تحلیل دقیق بر اساس مناطق مختلف ارائه کنند تا اقدامات و تصمیمات اساسی در این حوزه صورت گیرد.بحث دیگر تحقیق و شناسایی اثرات و آسیب های فضای مجازی است. اینکه چه مشکلاتی با توجه به روندهایی که در این حوزه وجود دارد می تواند به وجود بیاید. هم اکنون بخش عمده ای از وقت مفید در جامعه ما صرف سرگرمی و بازی ها و شبکه های اجتماعی سرگرمی می شود، منظور این نیست که سرگرمی و بازی نباشد، انسان ضرورتا نیاز به اوقات فراغت و سرگرمی دارد، به ویژه انسان امروز به دلیل زندگی در شهرها و فضاهای بسته ای که در آن محصور است، ولی واقعیت این است که ما باید علاج کنیم، اینکه بیش از ۵۰ درصد از جمعیت استفاده کننده از شبکه های اجتماعی بالای یک ساعت در روز با این شبکه ها کار می کنند. این را باید به عنوان یک ثروت و منبعی دید که باید مدیریت شود. در مدارس مدیریت شود یعنی آموزش داده شود که از چه شبکه های می شود استفاده کرد که بهره وری و استفاده بیشتری داشته باشد، پیشنهادات ارائه شود که چه شبکه های باید در کشور ایجاد شود که الان در کشور جای آن خالی است و فقط مانند بازی ها در این مورد شبکه های اجتماعی را نباید فقط کپی کنیم و به کشور انتقال دهیم. جامعه و اجتماع ما متفاوت است. به طور مثال برای گسست نسلی به عنوان یک پیامد توسعه رسانه ها باید توجه کرد که چه اتفاقی افتاد و حلقه های ارتباطی که در اجتماع گذشته ما وجود داشت تبدیل به جمع شدن جلوی تلویزیون شد و حتی خط نیز تبدیل به نقطه های شد که هر شخص یک گوشی هوشمند دارد که الان در حدود ۲۵ میلیون گوشی هوشمند در کشور وجود دارد و به زودی به ۴۰ میلیون خواهد رسید، که اگر هر گوشی هوشمند تقریبا معادل ۲۰۰ دلار باشد چیزی در حدود ۸ میلیارد دلار می شود، اگر با نگاه صرف اقتصادی نیز به این موضوع نگاه کرد تحلیل این است که مبلغی که مردم هزینه کرده اند و باید در مقابل آن استفاده و منفعتی نصیب آنها می شده است. حال نگاه اجتماعی و فرهنگی آن نیز باید مورد مطالعه و تحقیق جدی قرار گیرد. آیا اقتصاد ملی ما توان این را دارد که فقط ۸ میلیارد دلار هزینه گوشی هوشمند و سرگرمی شود و فایده دیگری برای او نداشته باشد و آنهم فقط یکی از سرگرمی ها؟ قطعا اینطور نیست. بنابراین نیاز به طراحی مکانیزم هایی داریم که نهادها در جهت هم افزایی حرکت کرده و بتوانند مدلی برای همکاری سازمانها طراحی کنند که سازمانها و نهادها بتوانند آسیب های اجتماعی فضای مجازی را رصد و مدیریت کنند. * خبر ٱنلاین / وبلاگ شخصی
چهارشنبه ، ۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان پرس]
[مشاهده در: www.javanpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها