واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: تهمورس پورناظری یکی از چهره های پرحاشیه ی این روزها در رسانه هاست. مدتی پیش از برگزاری آیین افتتاحیه ی جشنواره ی موسیقی فجر، برخی رسانه ها از او به عنوان چهره ی پشت پرده ای یاد کردند که در طراحی جشنواره ی سی ویکم نقش دارد. این در حالی است که پورناظری خودش معتقد است، پشت پرده ای در کار نیست. خبرنگار سرویس موسیقی ایسنا با پورناظری که به گفته ی خودش، امسال به یاری جشنواره ی موسیقی فجر آمده، گفت وگویی کرده است. فکر می کنم، دلیل انجام این مصاحبه آن هم در این مقطع زمانی کاملا مشخص باشد و بهتر است از حاشیه ها بگذریم و یک راست برویم در شکم ماجرا. من هم موافقم؛ برویم در شکم ماجرا. این روزها همه از تهمورس پورناظری به عنوان چهره ی پشت پرده ی جشنواره ی موسیقی فجر یاد می کنند که در یک اتاق در بسته نشسته و زمام جشنواره را در دست گرفته است. چرا شما دوست دارید، چهره ی پنهان جشنواره باشید؟ حالا من از شما سوال دارم؛ نشست خبری جشنواره ی فجر چه زمانی برگزار شد؟ حدودا هفته ی گذشته. قبلا از برگزاری آن نشست خبری چه اطلاعاتی از جشنواره فجر منتشر شده بود؟ اطلاعاتی مثل این که آقای نوربخش مدیر جشنواره است. آقایان ریاحی و ترابی هم هستند و شنیده بودیم که ساز و کار جدید برای جشنواره در نظر گرفته اند و خلاصه تغییراتی در راه اند. پس، حضور من هم در همین راستاست. پشت پرده ای در کار نیست. ببینید، نگاه «دایی جان ناپلئونی» خیلی جذاب است. یک عزیزی می گفت هر ایرانی یک «ایرج پزشک زاد» است و برای خودش یک «دایی جان ناپلئون» خلق کرده است. من هم نفهمیدم «پشت پرده» یعنی چه؟ اما دوست هم نداشتید که این موضوع اعلام شود؟ معلوم است که دوست ندارم اعلام شود. وقتی قرار است یک رویدادی به اسم تهمورس پورناظری یا هنر هنرمند دیگری که نامش جایگاهی دارد، جایی اعلام شود، باید مورد قبول تام آن هنرمند قرار گیرد تا این اتفاق بیفتد؛ اما به هر حال «پشت پرده» نیز معنای درستی ندارد. حالا چه شد که تصمیم گرفتید در این جشنواره همکاری کنید؟ پس از روی کار آمدن دولت «تدبیر و امید» من از آقای مرادخانی – معاون هنری وزارت ارشاد – خواستم دیداری با او داشته باشم و ایده هایی را مطرح کنم. جلسه ای بر گزار شد و من هم پیشنهاداتم را مطرح کردم. پس از آن قرار شد شورایی تشکیل شود تا به نظرات من جامه ی عمل پوشانده شود. خلاصه سعی کردم با همه ی توانم به آرزویم تحقق بخشم و از همه ی روابطم در این راستا استفاده کنم. بدون داشتن قرارداد مالی حاضر به انجام این کار شدید؟ جشنواره توان پرداخت دستمزد من را ندارد. شما می دانید که بودجه ی جشنواره چقدر است؟ حدود یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان. اگر پنج بار این بودجه را جمع بزنند، به اندازه ی گردش مالی سال گذشته ی من می شود. قیمت من اصلا این رقم ها نیست. این مبلغ ها توهین به من است. من برای مملکتم کار می کنم. شما فکر کرده اید این جشنواره قرار است به من اعتبار دهد؟! هنرمندان به جشنواره اعتبار می دهند یا جشنواره به آن ها؟ سمت شما در حال حاضر مشاور جشنواره ی موسیقی فجر است؟ من فقط کمک می کنم. وقتی جدول جشنواره ی امسال منتشر شد، خیلی ها معتقد بودند که جدول امسال قابل دفاع است. حرف تان را قبول ندارم. چرا قبول ندارید؟ چون هیچ کدام از نمایندگان رسانه های کشور در نشست مربوط به این رویداد، یک پرسش هم درباره جدول نداشتند. پس حتما این جدول مهم نبوده که حتی یک خبرنگار هم به آن نپرداخت. شاید چون جدول خیلی خوب بوده است، چیزی نپرسیدند. مگر به جز این است که مهم ترین اتفاق یک جشنواره اجراهایش است؟ آیا دکورش مهم است یا چیز دیگری؟ حیرت انگیز است که جامعه ی خبری این مملکت یه سوال در این باره نپرسید. جامعه ی رسانه ای آن روز آمده بود تا توهم هایی را که چند نفر به آن ها القا کرده اند و اتفاقا مدت ها هم هست که دارد این کار را می کند و برایش هم هزینه کرده است، بپرسد. البته از طرفی باورم نمی شد، طی دو ماه بی خبری، جشنواره مهم ترین رویدادی شود که رسانه ها به آن بپردازند. همین برایم کافی است و تهمورس به آنچه می خواست رسید. با جواب تان، سوال من را نیمه تمام گذاشتید؛ می خواستم بگویم این جدول با این که از نظر برخی افراد، جدول قابل دفاعی است، برای برخی دیگر ناراحت کننده بود؛ برای جوانانی که همه ی امید و آرزوی شان این جشنواره بود و فقط یک بار در سال فرصت روی صحنه رفتن داشتند. اگر می خواهید به من جواب بدهید که «جشنواره ی موسیقی جوان» این بار را به دوش می کشد، باید بگویم که آن جشنواره خودش زیرساخت درستی ندارد. نه جوابم این نیست؛ من متولد دهه ی ۵۰ هستم و موزیسین های دهه ی ۵۰ تعدادشان انگشت شمار است. وقتی ما دوره ی جوانی را می گذراندیم، هیچ امکاناتی وجود نداشت. مثلا هر دوماه یک بار یک آلبوم منتشر می شد و شاید هر شش ماه هم اجرایی روی صحنه می رفت. می خواهم بگویم هیچ خبری نبود. تهمورسی که این دوره را گذرانده است، این کار را با جوانان نمی کند. من و آقای نوربخش در همه ی بخش های جشنواره هم گام با هم پیش رفتیم و من یک تنه پیش نرفتم. قسمت جوان جشنواره هم برایم مهم ترین بخش بوده است؛ اما نه به شکل سال های گذشته که به چند جوان انعامی می دادند تا صدای شان را کوتاه کنند. من هم جوان بودم و مثل خیلی از این جوان ها در سرم فقط سودای موسیقی داشتم. من هم در زمان جوانی تنها عشقم فقط موسیقی بود. بنده هزار برابر شما نگران این بخش هستم. برای همین، رویدادی را برای جوانان در نظر گرفتیم. به طوری که از آن ها خواسته ایم در ابتدای کنسرت هایی که مخاطب زیاد دارد، برنامه اجرا کنند. به جای این که آن جوان به سالن رودکی برود و ۷۰ نفر او را ببینند، در سالنی اجرا می کند که ۱۷۰۰ نفر او را می بینند. درست است که به جای یک ساعت، ۱۰ دقیقه اجرا می کند، اما عیبی ندارد، زیرا آغازگر تمام برنامه های پرمخاطب جشنواره، جوانان و نوجوانان هستند. این جوانان را بر چه اساسی انتخاب کرده اید؟ لیستی را شامل نام تمام موزیسین ها ایجاد کردیم. برخی پذیرفتند در این برنامه باشند، برخی هم نه. شاید چون فکر کردند کار سطح بالایی نیست. یکی از دوستان هم این پیشنهاد را صرفا به خاطر ما قبول کرد و گفت اگر شما می گویید، حتما کار درستی است. اتفاقا فردای رونمایی، همان شخص به من گفت، اگر پیشنهادتان را نمی پذیرفتم، پشیمان می شدم. وقتی نوجوانی در فستیوال «جوان» یک ساعت ساز می زند و اتفاقا اول هم می شود، بعدش چه اتفاقی برای او می افتد؟ تمام درد این است که اتفاقی نمی افتد. خودم در سال ۱۳۶۹ رتبه ی اول استعدادهای جوان را کسب کردم. مسابقه ای بود که در آن، از هنرمند ۴ ساله تا ۳۰ ساله، استعداد جوان محسوب می شدند. حتی جایزه هم به ما ندادند. ما سعی می کنیم، فعالیت این جوانان را رصد کنیم و اتفاقا تیم های قبل از ما بسیار سنگ اندازی می کنند تا ما حتی به یک آرشیو هم دست پیدا نکنیم. منظورتان دست اندرکاران جشنواره ی سال گذشته هستند؟ مهم نیست چه کسانی هستند، منظورم آنانی است که نمی خواهند. منظورم از این توضیحات این است که شما بدانید جوانان امسال در چه سطحی کار می کنند. من به جشنواره های قبلی ایراد وارد می کنم. مثلا همین «نسلی دیگر». نسلی دیگر از چی؟ یعنی چه؟ از ۱۷ ساله تا ۴۰ ساله می شد نسلی دیگر. من با این روند مخالفت دارم. چند وقت پیش با هنرمندی روبه رو شدم که بسیار از روند جشنواره ی امسال گله داشت و می گفت گروهش هر سال بدون این که درخواستی بدهد، توسط آقای ترابی در جدول گنجانده می شد. این روند برای من قابل تأمل بود و خواستم از شما درباره ی شیوه ی انتخاب تان بپرسم؟ در تمام دنیا شرایط این گونه است که فستیوال، یکسری هنرمند را به واسطه مدیر برنامه های شان دعوت می کند یا آن ها رزومه شان را می فرستند. روش ما هم همین طور است. در هیچ جای دنیا گروهی دو سال پشت سر هم در جشنواره حضور نمی یابد؛ اما ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی شرایط شان فرق دارد. ما امسال به کسی برتری ندادیم. سعی کردیم اجراهایی که سلیقه ی مشترک را دربرمی گیرد، در یک شب نباشند. در بخش بین المللی نیز تمرکز ما بر «ایران فرهنگی» بوده است. اعلام کرده بودید که ارکستر سمفونیک تهران یک اجرا در جشنواره ی فجر دارد؛ اما آقای رهبری به همین دلیل به مدیران جشنواره انگ بی سوادی زد و سپس اعلام شد، ارکستر دو اجرایی شد. چون گفتند مسؤولان جشنواره بی سوادند این اتفاق افتاد؟ چه کسی اعلام کرد که ارکستر دو اجرا دارد؟ خود آقای رهبری. در این باره بروید از خودشان بپرسید؛ اما باید در جواب شما بگویم که هیچ گروهی دو اجرایی نخواهد بود، مگر این که اجرایش تمدید شود. در جدول جشنواره ی امسال چند جای خالی هم وجود دارد، البته سال های قبل هم این خانه های خالی را می دیدیم؛ اما طی جشنواره برنامه هایی برای این خانه های خالی در نظر گرفته می شد. سال پیش هم یک گروه آمریکایی با این ترتیب به جشنواره آمد. خانه های خالی جشنواره ی امسال هم به همین معناست؟ نه این موضوع به لحاظ فرم گرافیکی جدول است، هیچ اجرای اضافه ای قرار نیست داشته باشیم، مگر تمدیدها. گفت وگو از سهیلا صدیقی
یکشنبه ، ۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]