تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833582138
روایتی از نبردی سخت با منافقین در جنگل های شمال
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: یک تیر به طرف ما شلیک شد، انگار ضربه ای به ما زده باشند، با عجله روی زمین دراز کشیدیم، دود علامت کذایی بود، همین دور و برها بودند.به گزارش دولت بهار به نقل از فارس از شهرستان ساری، روایتی که در ادامه از نظرتان می گذرد، شرحی پژوهشی بر زندگی شهید نصرت الله رمضان نژاد است که در گفت وگو با هم رزمان این شهید، مجموعه ای بر پایه روایت داستان تقدیم به مخاطبان گرامی می شود. نوروز سال 1361 بود، پیش از فرا رسیدن بهار، گروهک منافقین در جاده ساری ـ قائم شهر جلوی ماشین های سواری را می گرفتند و بعضی از سرنشینان آنها را که چهره شان به حزب الهی ها شباهت داشت را ناجوانمردانه به شهادت می رساندند. «آقا نصرت الله رمضان نژاد!» ـ بله، خودم هستم، بفرمائید «آقا سلام علیکم، وریجی هستم، از بچه های سپاه پاسداران.» ـ حال و احوال شما خوبه برادر وریجی؟ «ممنون شکر خدا، به ما خبر رسیده که چند تا از منافقین به طرف جنگل پهنه کلا فرار کردند، بچه ها تعدادی از آنها را در جاده ساری قائم شهر به هلاکت رساندند، منتها رد آن هفت و هشت نفری که خودشان را توی جنگل های پهنه کلا مخفی کردند رو گرفتیم.» ـ خوب، خیلی خوبه، خدا را شکر، من خودم رو زود می رسونم. این مکالمه شهید رمضان نژاد با دوست و هم رزم دیرینش بود که در حافظه سال های 60 و 61 و در گیر و دار مقابله با جنایت های وحشیانه منافقین توسط برادران سپاه پاسداران، ضبط شده است. در آن اوضاع و احوال، جنگل های پهنه کلا، مخفیگاه منافقین شده بود که بعد از جنایت و ترور به آنجا فرار می کردند و در این راستا، پرسنل سپاه در نهایت مظلومیت به دست آنها به شهادت می رسیدند، جنگل پهنه کلا رنگین کمانی است از تصویرهای مختلف، از انسانیت و پاکی نصرت الله تا ناپاکی و رذالت منافقین. دو سالی می شد که جنگ شروع شده بود، منافقین از این فرصت استفاده می کردند، آن روزها جنگل های پهنه کلا و روستاهای اطراف شده بود محل آمد و شد منافقین، از هر روزنه، کوچک برای ضربه زدن به بچه های سپاه استفاده می کردند. وریجی می گفت: هفت هشت تا از منافقین خودشان را توی جنگل پهنه کلا مخفی کردند، همین سه روز پیش جنازه، سه نفر از مردم که فقط چهره شان شبیه بسیجی ها بود توی اتوبان ساری ـ قائم شهر کنار جاده افتاده بود، به هر سه نفرشان از نزدیک شلیک کرده بودند، امروز توی اتوبان تعدادی از آنها را به دام انداختیم و تار و مارشان کردیم، ولی هفت هشت نفر از آنها به طرف پهنه کلا فرار کردند. آقانصرت الله تا آنها را به هلاکت نرساند آرام و قرار نمی گیرد، ما داشتیم تندتند فشنگ می چکاندیم تو دهنه خالی خشاب ها، آقای رضایی دورمان می پلکید و لقمه ای نان و خرما می گذاشت دهان مان، می گفت: باید جون داشته باشید تا پدر منافق ها را دربیاورید. کمی از این طرف و آن طرف حرف زدیم تا رسیدیم سر نقشه و غافل گیر کردن آنها در جنگل های پهنه کلا، جهانیان رو به نصرت الله رمضان نژاد کرد و گفت: برادر من! اگر دوست داری با ما نیا، به خدا مینی بوس حامل برادرها پُر شده، تکمیل تکمیل هستیم، تو تا چند وقت دیگر پدر می شوی، تا حالا هم که خیلی زحمت کشیدی، برو چند هفته استراحت کن و یک سری هم به حاج اسدالله و مادر گرامی و همسرت بزن اما نصرت الله مخالفت کرد. آنقدر ناراحت بود که تا آماده شدن بچه ها برای رفتن به طرف پهنه کلا روی موکت خاک و خلی حسینیه را با مرمی فشنگ خط خطی می کرد، روی دیوار گچی بیرون حسینیه توی محوطه حیاط یک بار دیگر با مرمی فشنگ حدود جنگل های پهنه کلا را مشخص کردیم، کم کم دیدیم جنگل پهنه کلا دارد روی دیوار محوطه نقاشی می شود. آقای رضایی نقطه ای را که می دانست منافقین مخفی شده اند، هاشور زد، نصرت الله رمضان نژاد خط ها را می کشید و برای هر نقطه دایره ای می گذاشت و به موازات دایره چند خط عمودی یا افقی که یعنی این مسیر اصلی توی جنگل های پهنه کلا است. نصرت الله تا پیش از این در ستاد شهر سنندج مستقر بود، آنجا کارش این بود که در عملیات پاک سازی روستاهای نزدیک شهر و یا خود سنندج شرکت داشت. حتی موقع همین گشت زنی ها بارها درگیر شده بود، یک پایش هم سابقاً تیر خورده و مجروح شده بود، مینی بوس بچه های سپاه از ساری به طرف پهنه کلا حرکت کرد، برادر جهانیان رو به بچه ها کرد و گفت: «انگار منافق جماعت برای این مردم طلسم شده، هر بار مثل سنگی می افتند جلوی پا.» شاید برادر جهانیان دلش می خواست که امروز کار منافق جماعت را توی جنگل های اطراف پهنه کلا یکسره می کردیم، یک روز به خاطر درگیری پشت سد سلیمان تنگه هرچه نیرو توی ستاد بود را جمع کرده بود آنجا و شر چند تا از منافقین را از سر مردم کم کرده بود. خود نصرت الله هم تعریف می کرد که یک بار توی یکی از خیابان های سنندج دو تا منافق را دنبال کرده بودند، یک دفعه متوجه مردم شدند که هرچه دست شان رسیده بود برداشتند و می دویدند دنبال منافق ها، واقعاً این همه آدم کجا بود، نمی دانم! همین طور آدم می جوشید، از زمین بیل و کلنگ و سنگ برداشته بودند و می دویدند، نصرت الله و جهانیان هم قاطی مردم شدند، از پشت سر چند بار تیراندازی کردند، تا اینکه سنگ یکی از مردم خورد توی سر یکی از آنها و نقش بر زمین شد، آن یک نفر دیگر هم با شلیک گلوله جهانیان به پای راستش، افتاد روی زمین. از جاده ساری به کیاسر نزدیک کارخانه کاغذسازی راننده جاده فرعی را پی گرفت و نزدیکی های ساعت 9 صبح نیروها رسیدند به تکیه پهنه کلا، بچه ها از داخل مینی بوس پیاده شدند، بعد از زیارت به مدت نیم ساعت در محوطه سرسبز تکیه، توی بقعه، صحن، مسجد و حسینیه گشتی زدند و خودشان را آماده حرکت به نقطه ازپیش تعیین شده روی نقشه کردند. چشم انداز زیبای طبیعت پهنه کلا چشم هر بیننده ای را مجذوب خود می ساخت، به گفته آقای رضایی سطح کلی منطقه 2268 هکتار است و از نظر تقسیم بندی، اراضی حدود 34 هکتار آن را جاده تشکیل می داد، یال و دره های موجود در این منطقه چندان قابل دیدن نیست، پس منافق ها آنجا نمی توانند مخفی شده باشند. شیب بیشتر مناطق 30 درصد است، بنا بر اطلاع برادران پاسدار، منافقان اطراف رودخانه سالاردره که از رودخانه های دائمی و پُرآب اینجاست و به رود تجن هم می ریزد، مستقر شده اند. پنجم فروردین ماه سال 61، جنگل های پهنه کلا مثل همیشه با برخورداری از شرایط مطلوب اقلیمی و میزان بارندگی، در تمام ماه های سال، آسمانی ابری و بارانی داشت. بعد از آماده کردن تجهیزات و به دست گرفتن اسلحه، بچه ها وارد جنگل شدند، موقع حرکت در جنگل خیلی مراقب بودند، چون جدای از حضور منافقان، شیب های تند دامنه های ناپایدار و موافق بودن شیب لایه ها با هم و بارندگی شدید روزهای پیش هم حرکت گروه را تحت تأثیر قرار می داد. تعداد درخت های پهن برگ به همراه برخی درختچه ها و پاره ای از بوته ها و رستنی های علفی، موضع خوبی برای غافل گیری و رودررویی با دشمن بود. نصرت الله جلوتر از سایر بچه ها حرکت می کرد، بدنش حائل به سمت پائین بود و بیشتر وزنش را روی کمرش انداخته بود، چون اصولاً در مواضع حساس و ناامن می بایست دولادولا حرکت کرد. «آقای وریجی! اینجا را ببین، جنگل درخت های بلوط و شمشاد خوبی دارد.» ـ آره نصرت جان! دارم می بینم، طبیعت خداست دیگه. بچه ها در میان انواع درخت های راش، ممرز، آزار، ملچ، توسکا، گیلاس وحشی و گردو در حال حرکت بودند، باید اعتراف کرد اگر در آن وضعیت برای آن مأموریت خطیر وارد جنگل نشده بودند، ترجیح می دادند ساعت ها کنار هر کدام از این درخت ها بنشینند و از طبیعت خدا استفاده کنند. ناگهان پشت بوته ها، کمی آن طرف تر از ما، چیزی تکان خورد، آقای رضایی درنگ نکرد و کلاشش را به طرف بوته نشانه رفت، بعد از شلیک متوجه شدیم که پشت بوته دو تا شوکا در حال جنبیدن بودند، به خاطر همین خیلی محتاط شدیم که ممکن است منافقان صدای گلوله را شنیده باشند. جنگل خرگوش زیاد داشت، خرگوش ها دائم این طرف و آن طرف حرکت می کردند و به گمانم صدای پای ما را از چندمتری می شنیدند، وریجی گفت: «دارد باران می بارد، می ترسم این باران مانع پیشروی ما بشود.» گفتیم: «باران هم بخشی از جنگ است.» در قسمت شمالی جنگل، از نمایی دوردست مه سنگینی مثل خواب روی درخت ها پرده کشیده بود و همه عناصر را در پرده ای خاکستری و یک پارچه می پوشاند. شهید نصرت الله رمضان نژاد بعد از حدود دو ساعت پیاده روی به اطراف رودخانه رسیدیم، اما خبری از مخفی گاه منافقین نبود، آقای رضایی رو به نصرت الله کرد و گفت: «معلوم نیست توی کدام سوراخ مخفی شده اند، آمار حضورشان که این نقطه از جنگل را نشان می داد.» نصرت الله سرش را برگرداند و جواب داد: «کمی استراحت می کنیم و بعد به گشتن ادامه می دهیم.» آقای رضایی انگار سرما خورده بود، سرفه ای زد و کنار آتش نشست و دست هایش را برای گرم شدن روی آن قرار داد، گفتیم: «خودت را بپوشان، ممکن است سرما بخوری.» نصرت الله هم دور شعله آتش حلقه زد و خم شد و گرمای آن را به ریه اش داد، باران بند آمده بود. آقای ورجی آهی کشید و یکی از پوتین هایش را بالای آتش گرفت تا خشک شود، پشت سر وریجی، نصرت الله نشسته بود و لبخندی به لب داشت، جنگل سرد بود، نمور از یک ماه باران بی امان. یک پای نصرت الله که قبلاً مجروح شده بود، درد می کرد و کمی احساس سردرد داشت اما لبخند او از حضور در کنار بچه ها همچنان بر روی صورت خونسردش خودنمایی می کرد، اگرچه از ظهر گذشته بود اما همه جا را مه خاکستری غلیظی گرفته بود. یکی از شبهات این بود که نکند این ها در جنگل گم شده باشند اما آنها قطب نما به همراه داشتند، آب شیرین و نقشه هم داشتند، همین نقشه کافی بود تا آن سر جنگل هم بروند. جهانیان چشم هایش را مالید، چند لحظه ای دراز کشید و بی حرکت به صدای نم نم باران که دوباره شروع به باریدن گرفته بود، گوش داد و دست هایش را روی شکمش گذاشت. به فاصله یکی دو کیلومتری از جایی که نشسته بودیم، دود راه افتاد، بلافاصله از جای مان بلند شدیم، نصرت الله با دوربین سمت دود آتش را نگاه کرد، بالاخره پیدای شان کرد. یک تیر به طرف ما شلیک شد، انگار ضربه ای به ما زده باشند، با عجله روی زمین دراز کشیدیم، دود علامت کذایی بود، همین دور و برها بودند. باران شدت بیشتری گرفته بود، شقیقه یکی از برادران پاسدار، موقع دراز کشیدن روی زمین به جایی خورده بود و خون ریزی داشت، از روی زمین بلند شدیم و در حالت دولا نگاهی به اطراف انداختیم، در این لحظه گلوله های منافقین به طرف ما سرازیر شد، هر کدام از بچه ها پشت یک درخت جا گرفتند. تیراندازی شروع شد، چند نفر از آنها را پشت درخت هایی که در مکانی مشرف به ما قرار داشت، دیدیم، همه شان کاپشن های یک دست سیاه و کلاه کاموایی روی سرشان بود، دو نفر از منافقین را با تیر زدیم، آنها در فاصله 50 متری ما بودند، یک تیر به پاهای آقای رضایی خورد، از درد به خودش می پیچید. یکی از منافقان به صورت دمر زیر یک درخت افتاده و تیر به وسط پیشانی اش خورده بود، ما، پنج نفر از آنها را با تیر زده بودیم، دنبال یکی دو نفر باقی مانده می گشتیم، نصرت الله در جهت مخالف ما کلاش اش را آماده تیراندازی کرده بود و آن را توی دست هایش محکم نگه داشت و به اطراف نگاه می کرد، آقای وریجی، نصرت الله را صدا زد: «نصرت!» انگار می خواست چیزی را به او بفهماند. در همین لحظه تیر کلاش یکی از منافقین به کمر نصرت الله اصابت کرد و در دم او را نقش بر زمین ساخت، وریجی معطل نکرد و سمت تیری که به طرف نصرت الله شلیک شده بود را شناسایی کرد و منافق را با تیر زد، بعد در حالی که روی سرش می زد و اشک می ریخت بالای سر نصرت الله رفت، ما هم خودمان را بالای سرش رساندیم، نصرت الله شهید شده بود. اجساد منافقین دور و اطراف ما، در محل دیگری روی زمین افتاده بود، ساعتی بعد، پس از انجام عملیات، درحالی که جنازه شهید نصرت الله رمضان نژاد، و یکی دیگر از برادران پاسدار را توی مینی بوس می گذاشتیم از جنگل پهنه کلا خارج شدیم و به طرف ساری حرکت کردیم. به گزارش فارس، شهید نصرت الله رمضان نژاد، فرزند اسدالله، متولد 1337، روستای گرجی پل ساری، در تاریخ 5 فروردین 1361 در جنگل پهنه کلای ساری به شهادت رسید.
جمعه ، ۴دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها