تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836777508
چگونگی برخورد امام خمینی (ره) با فتنه
واضح آرشیو وب فارسی:صاحب نیوز: مرکز اسناد انقلاب اسلامی ویژه نامه “سیلی محکم” با موضوع چگونگی برخورد امام خمینی (ره) با فتنه را منتشر کرد.به گزارش صاحب نیوز ، فتنه سال ۸۸ تنها حرکت وسیع علیه انقلاب اسلامی نیست و با تورقی در تاریخ می توان مشاهده کرد پیشتر و در سال های اولیه انقلاب اسلامی٬ نظام با فتنه های مختلفی مواجه شده است و امام خمینی (ره) با تدییر و درایت کشور را از توطئه منافقین و فتنه گران نجات دادند و روز به روز ایران اسلامی پرقدرت تر حرکت پرشتاب خود را ادامه داد. از این رو مرکز اسناد انقلاب اسلامی به بازخوانی نحوه مواجهه امام خمینی (ره) با فتنه ها می پردازد. صادق امامی:پس از پیروزی انقلاب٬ مهم ترین چرخش سیاسی سازمان مجاهدین خلق با تحریم رفراندوم قانون اساسی آغاز شد. آنها مانند سایر گروه های مخالفِ انقلاب به شکل برگزاری رفراندوم که از سوی امام(ره) تعیین شده بود، اعتراض کردند و آن را تقابل با اسلام دانسته و صراحتاً محکوم کردند. در آن زمان٬ رابطه بنی صدر و سازمان مجاهدین خلق، خصوصاً پس از اعلام تغییر ایدئولوژیک سازمان در سال ۱۳۵۴ رابطه ی خوبی نبود. بنی صدر سازمان را التقاطی می دانست و اولین کسی بود که عنوان منافق را برای آنها به کار برد و کتابی به نام «منافقان از دیدگاه ما» نوشت. سازمان هم بنی صدر را «آخوند بی عمامه» و «جلاد کردستان» می نامید. اما جریان های بعدی انقلاب کم کم مواضع سازمان و بنی صدر را نسبت به هم تغییر داد تا جایی که با هم متحد شدند. شروع این تغییر مواضع با رد صلاحیت مسعود رجوی از انتخابات ریاست جمهوری و برهم خوردن برنامه ی سازمان برای کسب قدرت کلید خورد. در دی ماه ۱۳۵۸، رجوی برای ریاست جمهوری نامزد شد، اما به علت آنکه سازمان و رجوی به قانون اساسی رأی نداده بودند و امام (ره) اعلام کرد کسانی که به قانون اساسی رأی نداده اند، نمی توانند کاندیدا شوند، رجوی به ناچار از کاندیداتوری کناره گرفت. بنی صدر در اقدامی زیرکانه اعلام کرد که رجوی دارای پایگاه مردمی بوده و با کنار گذاشتن او مخالف بوده است:«… من با این کار مخالف بوده و هستم [حذف رجوی]… من فکر می کنم آنهایی که این مسئله را به وجود آوردند قصد داشتند اوضاع نامساعدی برای انتخابات ایجاد کنند و جای خوشوقتی است که طرفداران مسعود رجوی ایجاد تشنج نکردند و عاقلانه رفتار کردند و من از ایشان تشکر می کنم…» موضع گیری جانبدارانه ی بنی صدر در آن زمان تلاش آشکاری برای جلب حمایت سازمان و آرای هواداران آن به شمار می رفت. در واقع اولین طلیعه ی تعامل بنی صدر و رجوی با این موضع گیری نمایان شد. رجوی اعلام کرد که هواداران سازمان چنانچه تمایل داشته باشند می توانند به بنی صدر رأی بدهند و رهبری سازمان مخالفتی ندارد. محمدرضا عدالتیان، یکی از اعضای سازمان مجاهدین خلق در این باره می نویسد: سازمان منتظر نتایج انتخابات شد و بلافاصله پس از انتخاب بنی صدر هواداران سازمان در نقش طرفداران فعال بنی صدر شروع به کار کردند. پس از انتخاب بنی صدر فقط تعداد اندکی از نشریه سازمان برای فروش باقی ماند و کار روزانه ی اعضای سازمان تظاهرات به نفع بنی صدر و درگیری با حزب اللهی ها بود. بنی صدر از شخصیت متزلزلی برخوردار بود، کافی بود به او گفته شود «آقای رئیس جمهور» و آن وقت دیگر بهترین فرد در نظرش شناخته می شدی. البته تنها رد صلاحیت رجوی در انتخابات ریاست جمهوری عامل اتحاد بین منافقین و بنی صدر نبود، بلکه بنی صدر از ابتدای ورود به ایران درصدد نزدیکی با منافقین برآمده و ساعت های مشخصی را به اصطلاح جهتِ بحثِ ایدئولوژیک قرار داده بود و از طرف دیگر منافقین با تحلیلی از بنی صدر به عنوان «یک نیروی خرده بورژوازی با خصلت لیبرالی ضدارتجاعی» تز نزدیکی با وی و جذب او را می دادند. وجود مشترکاتی از این قبیل عامل مهمی در جهتِ نزدیک شدن بنی صدر و منافقین شد. در آن ایام امام خمینی رهبر انقلاب اسلامی که علاوه بر ارائه ی اندیشه ی سیاسی بر مبنای اسلام، در عمل نیز به نهادسازی و هدایت انقلاب می پرداختند و مدیریت انقلاب را در کوران حوادث و مشکلات برعهده داشتند٬ با تصمیم گیری های خود نقش اساسی در حلِ مشکلات پیچیده و مسائل مهم و حیاتی انقلاب ایفا کردند. فتنه ی نفاق که با پیوند بنی صدر و سازمان مجاهدین خلق در نخستین سال های پیروزی انقلاب روی داد، یکی از مسائل مهم و اساسی جامعه ی ایران در سال های ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰ است. چند ماهی از پیروزی بنی صدر در انتخابات ریاست جمهور نگذشته بود که وی مواضع تندی را علیه انقلاب و شخصیت های انقلاب و حزب جمهوری اسلامی اتخاذ کرد. با بروز اختلاف ها در مسائل مختلف مملکت بین رئیس جمهور و جناح وی و مجلس، که اکثریت آن اعضای حزب جمهوری اسلامی بودند، امام آنها را به وحدت و رفع اختلافات دعوت کرد و در سخنرانی های خود از هر دو جناح حمایت کرد. این نوع برخورد امام مخصوصاً بعد از شروعِ جنگ تحمیلی ناشی از درنظرگرفتن شرایط ویژه ی جامعه بود که همه ی نیروهای داخلی باید برای مبارزه با دشمن خارجی اختلافات خود را به کمترین حد ممکن برسانند. افراد و جناح ها طی نامه و پیام هایی به امام به طور ضمنی خواستار مؤاخذه ی طرف مقابل خود می شدند. در بسیاری از موارد امام با اذعان به اینکه برخورد با این موارد در اختیار او نیست و بهتر است از طریق قانونی به حل اختلافات خود بپردازند، سعی می نمودند بی طرفی خود را نشان دهند. تدبیر امام خمینی (ره) در ماجرای بنی صدر تا پایان سال ۵۹ حضرت امام متناسب با مسائلی که در جامعه ایجاد می شد و چالش بین جناح ها را به وجود می آورد، همواره سعی کردند با توجه به شرایط خاص جامعه به عنوان یک وزنه تعادل ایجاد کنند و بی طرف باشند. در ماجرای بزرگداشت روز ۱۷ شهریور در میدان شهدا٬ بنی صدر در سخنانی، از اقلیتی سخن گفت که قصد تسخیر امور سیاسی و نظامی کشور را دارند و اولین هدف آنها رویارویی با رئیس جمهور و ازمیان بردن قدرت اوست. او گفت که آنان مترسک می تراشند، القای شبهه می کنند و دائم این گروه و آن گروه را پیش می کشند تا مردم بترسند. در واکنش به این اظهارات و پس از کسب تکلیف هاشمی از حضرت امام٬ ایشان بدون جانبداری وبا توجه به تخلفِ بنی صدر از دستور حفظ حرمتِ دیگران، شخصیت های انقلابی را در جواب گفتن آزاد گذاشتند. بنی صدر سخنان تنش زای خود را در عاشورای همان سال و ۲۲ بهمن نیز ادامه داد اما اوج این سخنان که به درگیری های خیابانی نیز منجر شد٬ در ۱۴ اسفند ماه و به مناسبت سالگرد فوت مصدق ایراد شد. در این غائله٬ شعارهای عمده ی یک طرف علیه شهید بهشتی و حزب جمهوری اسلامی و طرف دیگر علیه بنی صدر، مجاهدین خلق و ملی گراها بود. در این میان، بنی صدر به جای جلوگیری از تشدید درگیری ها و خاتمه دادن به آن، با سخنانی تحریک آمیز، بر شدت درگیری ها افزود. نیروهای محافظ او هم به همراه شبهنظامیان مجاهدین خلق، متشکل از میلیشیای دختر و پسر، به یکباره به کسانی که شعارهای اسلامی و انقلابی میدادند و تصاویر امام را به همراه داشتند، یورش بردند و آنان را دستگیر کردند. بنی صدر نیز آنها را وابسته به نهادهای انقلابی و گروه های مذهبی معرفی کرد و جمعیتی را که با شعارهای ضدانقلابی به ضرب و شتم بچهمذهبیها پرداخته بودند، با هیجان و شدتِ عمل بیشتر هدایت می کرد و این کار تا پایان مراسم ادامه یافت و در نتیجه ده ها زخمی و مجروح برجای ماند. پخش مستقیم این مراسم از تلویزیون و نشان دادن ضرب و شتم نیروهای انقلابی و پرت کردن خانمها از بالای دیوارها که با شعارهای ضدانقلابی مجاهدین خلق همراه بود، خشم عمومی را علیه رئیس جمهور و هوادارانش برانگیخت. این حوادث، علاوه بر اعتراضات گسترده در جامعه، خشم اکثریتِ نمایندگان مجلس را هم برانگیخت و تا طرح استیضاح رئیس جمهور پیش رفت. پس از سخنرانی بنی صدر، امام خمینی سعی کردند با نصیحت های پدرانه تا حد امکان با بنی صدر و منافقان اتمام حجت نمایند. منافقان نصایح امام و دادن فرصت برای برگشتن به آغوش اسلام و ملت و اتمام حجت ها را دلیل بر ضعف امام دانسته و گمان کردند که امام به علت مسائل جنگ مجبور به عقب نشینی شده است. آنان چنین تحلیل می کردند که اگر ما قدرت در دست مان بود هرگز اجازه نمی دادیم پس از آنچه در ۱۴ اسفند رخ داد دشمنان ما باز هم در صحنه باشند. بنابراین علتِ در صحنه بودن مجدد بنی صدر و قدرت ما در تحریک و تظاهرات و راه پیمایی و ضربه زدن به انقلاب اسلامی به دلیل ضعف جمهوری اسلامی به رهبری امام است. پس از غائله ی ۱۴ اسفند، بسیاری انتظار داشتند که امام تندتر از سابق با بنی صدر برخورد کند ولی ایشان برای اتمام حجت و نجات بنی صدر از چنگال منافقین، در تاریخ ۲۵ اسفند طی یک بیانیه ی ۱۰ ماده ای٬ مجدداً بر فرماندهی کل قوای بنی صدر تأکید نمودند تا شاید بنی صدر به خود آید. ایشان از سران مملکت خواستند تا سعی کنند تا پایان جنگ موضع گیری و سخنرانی ای نکنند که باعث اختلاف و درگیری شود. همچنین امام سایر نهادها نظیر مجلس و قوه قضائیه را هم مشروع و قانونی خواندند و تعرض به آنها را غیرقانونی اعلام کردند. از سوی دیگر هیئتی مرکب ازنمایندگان طرفین و نماینده ی خود تشکیل دادند که ترمزی برای کارهای خلاف قانون باشد. منافقین و بنی صدر و دیگر گروهک های ضدانقلاب٬ در وهله ی اول به نظر می رسید که از این فرمان بسیار راضی و خشنود باشند. اما امام با درایت کافی بنی صدر را در چارچوب قانون محصور و مورد حمایت و تأیید قرار داده بودند. بنابراین بنی صدر هرگاه می خواست عملی خارج از محدوده ی خود انجام دهد، خلاف فرمان امام و خلاف قانون بود و باعث افشای او می شد. بُعد دیگر فرمان امام ممنوع الکلام کردن همه ی مسئولان بود و این فرصت را ایجاد می کرد که مردم در آرامش بیشتری بتوانند مسائل و عملکردها را ببینند. از سویی دیگر امام که از حمایت های مجاهدین خلق از بنی صدر آگاه بود و او را بدون منافقین عملا دارای ظرفیتی برای آشوب و اغتشاش نمی دید٬ تلاش کرد تا با نصایحشان٬ مجاهدین را به آغوش ملت بازگردانند. امام با دیدن توطئه های سازمان و بنی صدر باز هم در سخنرانی های مختلف ضمن نصیحت های پدرانه می فرمایند:«من به شما نصیحت می کنم که دست از این شیطنت ها و از این توطئه ها بردارید… مرگ مخالفین اسلام و جمهوری اسلامی نزدیک است…» از اسفند ۵۹ به بعد٬ منافقین برای مقابله با امام رفته رفته در شهرها دست به آشوب زدند. امام خمینی پس از آشوب و اغتشاش مجاهدین خلق در هفتم اردیبهشت سال ۶۰، در ۱۱ اردیبهشت به مناسبتِ روز جهانی کارگر خطاب به گروهک ها می فرمایند: «شما چیزی نیستید که بتوانید در مقابلِ این موج خروشان انسان های برپاخاسته مقاومت کنید، پس صلاح شما و صلاح ملت شما و صلاح همه این است که اسلحه ها را زمین بگذارید و این شیطنت ها را دست بردارید و به آغوش ملت برگردید و مثل سایر برادران ما همراه با آنها به زندگی خودتان ادامه بدهید.» پس از اتمام حجت امام با سازمان، سران مجاهدین خلق به امام نامه نوشتند و درخواستِ راه پیمایی به سمت جماران کردند. منافقین به این نتیجه رسیده بودند که اگر امام آنها را بپذیرد به معنای آن خواهد بود که مندرجات نامه را در محکومیت جناح خط امام و ادعای قانون شکنی و سرکوب گری های آن و همچنین عملکرد مظلومانه ی سازمان را پذیرفته است. حالت دوم اینکه امام تقاضای آنها را نپذیرد در این صورت در افکار عمومی این گونه وانمود می شد که مجاهدین خلق می خواستند کارها با تفاهم پیش رفته و مملکتِ در حال جنگ دچار بحران و تفرقه نشود، اما با اعلام این مطلب از سوی امام که «اگر یک در هزار هم در اینها صداقتی سراغ داشت خودش نزد آنها می رفت» و همچنین اعلام این مطلب که «شما دارید تهدید به قیام مسلحانه می کنید و بایستی سلاح هایتان را تحویل بدهید»، سازمان نه تنها به هیچ یک از اهداف دوگانه ی خود دست نیافت بلکه در برابر سؤالات جدیدی قرار گرفت. سازمان در نامه ی دیگری خطاب به امام بدون پذیرش خلع سلاح از موضع مظلومانه و حق به جانب و در عین حال مدعی قدرت این گونه تهدید کرده بود: «…بی گمان شما در هر موقعیتی که مقتضی بدانید «تکلیف نهایی» مورد اشاره در سخنان ده اردیبهشت را مقرر خواهید فرمود، لیکن ما باز هم به عنوان انقلابیون یکتاپرست به عرض می رسانیم… تا وقتی راه های مسالمت آمیز ابراز عقیده و فعالیت انقلابی مطلقاً مسدود نشده و به اصطلاح حجت تمام نگردیده است [تلاش خواهیم نمود] از عکس العمل های خشونت بار و قهرآمیز بپرهیزیم… در برابر «تکلیفی» که گوشزد فرمودید چاره ای جز نوشتن و تقدیم وصیتنامه ها باقی می ماند؟» حضرت امام خمینی طی سخنانی در ۲۱ اردیبهشت ۶۰ در پاسخ به نامه ی سازمان که در واقع آخرین اتمام حجت ها با سازمان محسوب می شود، با اعلام این مطلب که «اگر یک در هزار هم در اینها صداقتی سراغ داشت خودش نزد آنها می رفت و با آنها تفاهم می کرد» و همچنین اعلام این مطلب که «شما دارید تهدید به قیام مسلحانه می کنید و بایستی سلاح هایتان را تحویل بدهید»، سازمان نه تنها به هیچ یک از اهداف دوگانه ی خود دست نیافت بلکه در برابر سؤالات جدیدی قرار گرفت. با اوج گیری تنش در فضای سیاسی کشور، بنی صدر در مقابله با مجلس شورای اسلامی و دولت رجایی و در شرایط حساس ناشی از جنگ عراق علیه ایران با حمایت تبلیغاتی سازمان مجاهدین خلق مدعی رسیدن به «بن بست» شد و برگزاری رفراندوم را پیشنهاد کرد. مسعود رجوی که در طرح های بنی صدر همفکری و هماهنگی سازمان با وی را هدایت می کرد، طی نامه ای با تبریک به رئیس جمهور به خاطر ارائه ی تز رفراندوم، او را در پیگیری این طرح تشجیع و تشویق نمود و تأکید کرد: «هیچ یک از حضرات را یارای حذف شما نیست… طرف دیگر به خوبی می داند که شما چه از نظر سیاسی و چه به لحاظ اجتماعی در وضعی هستید که اگر بخواهید و اگر بایستید می توانید فی الواقع جارویش کنید.» در پاسخ به تشنج آفرینی بنی صدر و سازمان که در حمله به مجلس و روحانیت و دولت رجایی از همراهی علنی سیاسی و تبلیغاتی نهضت آزادی نیز برخوردار بودند، حضرت امام خمینی در دیدار با نمایندگان مجلس شورای اسلامی در تاریخ ۶ خرداد ۱۳۶۰ پس از ماه ها سکوت علیه تخلفات بنی صدر٬ به روشنگری درخصوص این جریان برای مردم پرداختند. ایشان طی سخنان مشروحی ضمن حمایت قاطع از مجلس شرایط کشور را تحلیل کردند. امام در سخنان خود مواضع آشکار و قاطعی در برابر رسیدن به بن بست و طرح رفراندوم ارائه داد و رئیس جمهور و متحدانش را نسبت به تخطی از قانون انذار نمود…»:نگویید که «ملت با من است» «ملت با من است»، ملت با اسلام است، نه با من است و نه با شما و نه با دیگری… ملت اسلام را می خواهد ملت شخص نمی خواهد… شما به بن بست رسیدید! اشتباه می کنید. مملکت اسلام که به بن بست نمی رسد…آقای رئیس جمهور حدودش در قانون اساسی چه هست. یک قدم آن ور بگذارد من با او مخالفت می کنم… نمی شود از شما پذیرفت که ما قانون را قبول نداریم … همه باید مقید به این باشید که قانون را بپذیرید ولو برخلاف رأی شما باشد… اگر می خواهید که از صحنه بیرونتان نکنند بپذیرید قانون را.» در پی افشاگری های امام خمینی، ملت هوشیار و در صحنه ی ایران با راه پیمایی ۱۵ خرداد یکبار دیگر نشان دادند که در پناه عشق و ایمان جوشیده از مکتب به ولایت فقیه همواره برای سرکوبی توطئه علیه انقلاب اسلامی آماده است. امام خمینی در ۱۶ خرداد که روز میلاد امام حسین (ع) و روز پاسدار بود، در پیامی تاریخی صریحاً اعلام نمودند که امت ما همراه امام خویش تصمیم گرفته اند که در مقابل همه ی توطئه های داخلی و خارجی بایستند و تا قطع دو دستِ آمریکای جهانخوار به مبارزه ادامه دهند. تظاهرات مردمی و میلیونی پانزدهم و شانزدهم خرداد آن چنان رؤیاهای بنی صدر و منافقین را در داشتن زمینه های مردمی نقشِ برآب نمود که مجبور شدند به دنیای خیالات ازهاری و بختیار پناه ببرند و ادعا کنند که مردم در این راه پیمایی ها شرکت نکرده اند. بنی صدر درست به مانند ازهاری ادعا می کند: «…به مناسبت ۱۵ خرداد روز رستاخیز مردم را به خیابان بکشانند و شما را برانگیزانند تا بر ضد رئیس جمهور منتخبِ خودتان شعار بدهید و چون مردم نیامدند و این شکست آشکار را دیدند اینک به راه دیگری رفتند«… عزل بنی صدر از فرماندهی کل قوا به دنبال مصاحبه های متعدد بنی صدر و سخنرانی های تحریک آمیز وی در تاریخ ۱۲/۳/۱۳۶۰، سخنگوی هیئت سه نفری حل اختلاف، اعلام کرد که سخنرانی ها و مصاحبه ی مطبوعاتی بنی صدر، تخلف از بیانیه ی ده ماده ای امام خمینی(ره) و تخلف از قانون اساسی می باشد. از این مقطع، چرخ زمان علیه بنی صدر به حرکت درآمد و عده ای از اطرافیانش دور او را خالی کردند. در هجدهم خرداد ماه، تعدادی از روزنامه ها به حکم دادگاه توقیف شدند. روزنامه انقلاب اسلامی نیز به خاطر انتشار مقالات تشنج آفرین در ۱۸ خرداد ۶۰ توقیف شد. امام خمینی (ره) در همین روز در یک سخنرانی پرشور و قاطع در مورد اقدامات بنی صدر و مؤتلفین وی اتمام حجت کرد و مقاومت در برابر قانون و مصوبات قانونی مجلس را دیکتاتوری نامید و صریحاً به تشنج آفرینان هشدار داد. با دعوت بنی صدر از مردم برای مقاومت و ایستادگی در دفاع از وی، در چند نقطه ی تهران و شهرستان ها در روزهای ۱۸ و ۱۹ خرداد تجمع های غیرقانونی و آشوبگرانه گروه هایی از طرفداران بنی صدر و مجاهدین خلق با حضورِ خودجوش مردم خاتمه یافت و نشان داد که جریان مخالفِ رهبری انقلاب برخلاف تصور پایگاه مردمی ندارد. روز بعد امام خمینی با یک حکم ـ که در جمله ای واحد نگاشته بود ـ ابوالحسن بنی صدر را از فرماندهی نیروهای مسلح عزل کرد: «بسم الله الرحمن الرحیم ستاد مشترک نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، آقای ابوالحسن بنی صدر از فرماندهی نیروهای مسلح برکنار شده اند. روح الله الموسوی الخمینی» بدین ترتیب دایره ی فعالیت های بنی صدر تنگ تر شد و به ناچار به زادگاه خود، همدان، فرار کرد. در آنجا با حضور عده ای از مردم همدان، «دفتر همکاری های مردم با رئیس جمهور» را افتتاح کرد. بنی صدر پس از اطلاع از عزل خود از فرماندهی کل قوا توسط امام خمینی، طی سخنانی مردم این شهر را به ایستادگی و مقاومت در برابر دولت و نیروهای انقلابی دعوت کرد. در پی این سخنرانی، دفتر همکاری های مردم با رئیس جمهور در چند شهر مختلف مورد حمله قرار گرفت و تخریب شد. در این شرایط سازمان مجاهدین خلق که فعالیت های گسترده ی خود را در گروی حفظ بنی صدر بر مسند قدرت می دید، در ۱۸ خرداد ۱۳۶۰ حمایت کامل و یکپارچه ی خود را از وی اعلام کرد. فردای آن شب سازمان اطلاعیه ای در حمایت از بنی صدر تحت عنوان «هشدار نسبت به حفظ جان رئیس جمهور» صادر کرد: «در این شرایط[سازمان] حمایت از شخص رئیس جمهور و حفاظت از جان او را یک وظیفه ی مبرم انقلابی در سراسر کشور تلقی می کند». سازمان تحولات سیاسی کشور و اقدامات قانونی رهبری انقلاب و مجلس شورای اسلامی برای جلوگیری از قانون شکنی بنی صدر و دفاع از حریم قانونی ارکان نظام را «کودتای خزنده ی مرتجعین» نام گذاری کرد و مردم را به مقابله با نظام فراخواند. در این ایام، اعلامیه های فراوانی از سازمان مجاهدین خلق صادر می شد که در آنها از هیچ گونه تهمت و افترا به نهادهای انقلابی و مسؤلان حکومتی فروگذار نمی شد. در این اوضاع و قبل از آنکه درگیری های خیابانی شکلِ کاملِ یک جنگ داخلی به خود بگیرد، حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی، با امام خمینی دیدار کرد و پس از این ملاقات، در۲۴/۳/۱۳۶۰، نظرات مجلس را درباره ی عملکرد رئیس جمهور اعلام کرده، خواستار طرحِ بحث عدم کفایت سیاسی وی شد. عزل بنی صدر از ریاست جمهوری عزل بنی صدر از فرماندهی کل نیروهای مسلح توسط امام خمینی و عدم تمایل بنی صدر به همکاری و کاهش تنش های موجود میان خود با جناح مقابلش، نیروهای خط امام را به این نتیجه رساند که چاره ای جز حذفِ رئیس جمهور نیست. فراکسیون همنام برخلافِ جناح اکثریت مجلس اعتقاد داشتند که برای حلِ مشکلات بهتر است مجلس از راه رفراندوم منحل شود و انتخابات مجلس مجدداً برگزار شود. به این وسیله، دولت رجایی سقوط می کند و موقعیتِ رئیس جمهور تحکیم می شود. این طرح از سوی امام رد شد. از سوی دیگر، برخورد شدید نیروهای غیرمذهبی و حتی نهضت آزادی با لایحه ی قصاص که از جانب نیروهای مذهبی به مجلس ارائه شده بود، موجب تضعیف جناح بنی صدر در مجلس و انسجام نیروهای مذهبی شد. پس از عزل بنی صدر از فرماندهی کل قوا در ۲۰ خرداد ۱۳۶۰، برای نخستین بار در مجلس مهدی نصیری لاری درباره ی عزل رئیس جمهور سخن گفت. هاشمی رفسنجانی در این باره می نویسد: «آقای نصیری لاری، عدم کفایت سیاسی بنی صدر را مطرح کرد و خیلی خوب صحبت کردند». ۱۲۰ نفر از نمایندگان مجلس نیز طرح عدم کفایت سیاسی بنی صدر برای ریاست جمهوری را به مجلس ارائه کردند و چون این طرح فاقد آیین نامه ی لازم برای بررسی های مربوط بود، برای آنکه کار قانونی انجام شود و دستاویزی برای ضدانقلاب فراهم نشود، طی جلسات ۱۶۵ تا ۱۶۸ مجلس مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت آیین نامه ای با عنوان «طرح دو فوریتی آیین نامه ی چگونگی بررسی کفایت سیاسی رئیس جمهور»، پس از صحبت های مخالف و موافق در جلسه ی ۲۷/۳/۱۳۶۰ مجلس شورای اسلامی، تصویب شد. این طرح که با دو سوم آرای نمایندگان به مجلس تقدیم شده بود، نشان می داد که نظرِ اکثر نمایندگان بر عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور است. هم زمان با این مسئله، در روز ۲۶ خرداد، سازمان مجاهدین خلق، اطلاعیه ای در حمایت از بنی صدر به چاپ رساند که در آن آمده بود: «جان رئیس جمهور در خطر جدی است. مردم تهران، آماده ی نجات جان دکتر بنی صدر باشید.» پس از تصویب طرح بررسی عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور در مجلس، تعداد زیادی از مردم مقابل مجلس شورای اسلامی تجمع کرده، خواهان رسیدگی فوری به مسئله ی کفایت سیاسی بنی صدر شدند. در پاسخ به این تجمعِ مردمی، از سوی سازمان مجاهدین خلق، اطلاعیه ی دیگری با این مضمون در حمایت از بنی صدر صادر شد: «بار دیگر فریاد پرخروش الله اکبر را در مخالفت با روش های انحصارطلبانه ی ضدمردمی و ضداسلامی و در حمایت از آزادی های اساسی و رئیس جمهور، در بام خانه ها طنین افکن سازیم.» این دعوت از سوی مردم ایران بدون پاسخ باقی ماند. امام خمینی نیز در ۲۸ خرداد به مناسبت نیمه ی شعبان، طی پیامی در مورد توطئه های جبهه ی داخلی ضدانقلاب هشدار دادند و خواستار رسیدگی سریع تر به این موضوع شدند. اما سازمان مجاهدین خلق نسبت به عواقب عزل رئیس جمهور و مسئولیت های نمایندگان در این باره هشدار داد و ضمن اطلاعیه ای تهدیدآمیز، نمایندگان را از شرکت در جلسه ی بررسی عدم صلاحیت رئیس جمهور برحذر داشت: «سازمان مجاهدین خلق ایران به تمامی نمایندگان که در مجلس حضور می یابند، نسبت به کلیه ی عواقبِ گسترده ی عزل رئیس جمهور در فضای هیستریک ارتجاعی حاکم، زنهار می دهد. از این رو با یادآوری مجالس و ادوار قانون گذاری که در تاریخ معاصر ایران به استقرار دیکتاتوری منجر شده است، ما به فرد فرد نمایندگان حاضر و به ویژه آنها که نسبت به سرنوشت مردم ایران احساس مسؤلیت می کنند، تذکر می دهیم که خود را شایسته ی لعن و نفرین ابدی ملت ایران نساخته و مرعوب صحنه های ساختگی چماق داران در برابر مجلس نشوند». با وجود این، شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، روز طرح عدم کفایت سیاسی بنی صدر در مجلس بود. در اولین جلسه ی بررسیِ طرح مزبور، ۱۵ تن از نمایندگان از شرکت در جلسه خودداری کردند که برخی از شناخته شده ترین آنها عبارت بودند از: مهدی بازرگان، ابراهیم یزدی، یدالله سحابی، احمد سلامتیان، احمد صدر حاج-سیدجوادی، احمد غضنفرپور، محمد مجتهد شبستری و هاشم صباغیان. همه ی گروه ها و جریان های مخالفِ نظام جز اندکی که مرزبندی ایدئولوژیک و استراتژیک با لیبرال ها داشتند، قرار حمایت از بنی صدر را گذاشته بودند. در این زمان بنی صدر مخفی شده بود و هیچ کس از محل اختفای او خبر نداشت. تا آنجا که دادستان انقلاب اسلامی مرکز نیز اعلام کرد که از محل سکونت بنی صدر هیچ گونه اطلاعی در دست نیست. در جلسه ی روز ۳۰ خرداد ، ابتدا عزت الله سحابی به عنوان مخالف دعوت شد که به علت عدم آمادگی تنها سؤالی را در مورد کلیت طرح مطرح نمود که توسط رئیس پاسخ داده شد و سپس به جای او٬ معین فر حاضر شد. او در ابتدا با بیان اینکه به علت سخنرانی در حمایت از بنی صدر دیگر تأمین جانی نخواهد داشت، سعی در تحت تأثیر قرار دادن نمایندگان و شنوندگان داشت. او گفت شرایط موجود را شرایط خوبی برای مطرح کردن این طرح نمی داند و سعی کرد نشان دهد که اگر اشکالاتی هم در عملکرد رئیس جمهور وجود داشته باشد تنها تخلف ایشان را اثبات می کند. وی سعی کرد به صورت ضمنی این طرح را به سلایق حزبی اکثریت مجلس ارتباط دهد. این سخنرانی محکم ترین سخنرانی در مخالفت با طرح بود و مخالفان بعدی عملاً حرف قابل ذکری برای دفاع نداشتند که این سخنان نیز روز بعد توسط آیت الله خامنه ای مورد نقد و رد قرار گرفت.اولین موافق طرح، دکتر ولایتی، دلایلی در موافقت با طرح اعلام کرد از جمله: ۱- ایشان تفکیک کننده ی قوا بودند. ۲- رفتار ایشان در طول این مدت حاکی از دورویی و دوچهرگی و غدر و حیله بوده ۳- عدم صداقت سیاسی ۴ ـ ترویج اخلاق استکباری ۵ ـ ترویج و اعمال خودمحوری ۶- اتحاد با دشمنان قسم خورده ی داخلی و خارجی اسلام ۷ـ تلاش برای بی اعتبارکردن نهادهای انقلابی که استوانه های این انقلاب هستند. ۸ـ بی اعتبار کردن اسلام و رشد ملی گرایی و هر نوع مکتب و تفکر ضداسلامی در مقابل اسلام ۹ـ بی اعتبار کردن یاران امام ۱۰ـ متشکل کردن ضدانقلاب زیر چتر دفتر هماهنگی (اسنادی که از دفتر هماهنگی به دست آمده این را نشان می دهد) و… مخالف بعدی طرح آقای جعفری بود که در حمایت از بنی صدر صحبت قابل توجهی نکرد. تنها برکناری وی را در شرایط موجود به نفع کشور ندانست و دلیل مخالفت خود را وحدت نیروها اعلام کرد. در ادامه دکتر زرگر صحبت کرد. وی ابتدا به طرح های مختلف برای انحرافِ انقلاب ها اشاره نموده و در ادامه حضور بنی صدر را طرح و برنامه ای برای انحراف انقلاب ایران دانست و سیر حضور ایشان از پیش از انقلاب تا زمان حاضر را بیان کرد. پس از ایشان آقای خلخالی صحبت کرد. پس از ایشان آقای سحابی و اعظم طالقانی در حمایت از بنی صدر صحبت کردند. روز ۳۱ خرداد ۶۰، اولین سخنران علی اکبر معصومی بود که درباره ی التقاط فکری بنی صدر صحبت کرد. در ادامه حجت الاسلام خلخالی به شورش های مسلحانه ی تهران و لزوم رسیدگی به پرونده بنی صدر اشاره کرد. سپس حجت الاسلام موسوی خوئینی ها نطق طولانی و مهمی ایراد کرد. وی در ابتدا به برخی عملکردهای اشتباه بنی صدر اشاره نمود و گفت این اعمال باعث رأی به عدم کفایت وی نیست و مهم ترین دلیل برای رأی به عدم کفایت سیاسی بنی صدر را وابستگی او به جریان آمریکایی ضداسلامی دانست و مستنداتی در این راستا ارائه نمود. در ادامه ی جلسه حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی سخنانی راجع به اغتشاشاتِ روزهای اخیر عنوان و این اغتشاشات را دلیلی بر عدم کفایت سیاسی بنی صدر خواند. در نهایت در ساعت ۴:۳۰ بعد ازظهر، رأی مجلس مبنی بر تصویب عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور با ۱۷۷ رأی موافق، ۱۲ رأی ممتنع و یک رأی مخالف اعلام شد. به دنبال عزل بنی صدر، حجت الاسلام قدوسی، دادستان انقلاب اسلامی، حکم دستگیری بنی صدر را صادر کرد و حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی طی نامه ای به بنی صدر این حکم را ابلاغ نمود: «بسمه تعالی جناب آقای سید ابوالحسن بنی صدر رئیس جمهور ـ طرح قانونی آیین نامه ی بررسی عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور که در جلسه مورخ ۲۷/۲/۶۰ مجلس شورای اسلامی تصویب شده و مورد تأیید شورای محترم نگهبان قرار گرفته به پیوست ارسال می گردد رئیس مجلس شورای اسلامی اکبر هاشمی» در روز اول تیرماه ۱۳۶۰، حضرت امام خمینی(ره) حکم عزل بنی صدر از مقام ریاست جمهوری را رسماً بدین شرح اعلام کردند: «پس از رأی اکثریت قاطع نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی مبنی بر اینکه آقای ابوالحسن بنی صدر برای ریاست جمهوری اسلامی کفایت سیاسی ندارد، ایشان را از ریاست جمهوری عزل نمودم.» به بنی صدر گفتم گرگها می خواهند تو را به تباهی بکشند امام خمینی(ره) همچنین بعد از عزل بنی صدر طی یک سخنرانی یکبار دیگر بر مبنای عطوفت اسلامی بنی صدر را نصیحت فرمودند و به او عاقبتِ کارش را گوشزد کردند و با اشاره به قدرت مردم که قادر است هر توطئه ای را سرکوب نماید، فرمودند: «این گروه هایی که مع الأسف عده ای از جوانان ما و بچه های عزیزی را که اینها باید برای میهن خودشان و اسلام خودشان عمل کنند بازی می دهند و بر ضد انقلاب اسلامی که دست قدرت ها را از این کشور قطع کرده است بسیج می کنند و در خیابان ها می آورند و در مقابل ملت می خواهند بایستند در اشتباه اند و من باید به این جوان های گول خورده که از چند نفر گرگ اینها گول خورده اند نصیحت کنم… کراراً من[به بنی صدر] گفتم که بیا برو از این گروهک های فاسد از این منافقین تبری کن ـ حیثیت خودت را از دست نده بیا برو در ملاءعام و اینها را از خود بران، اینها تو را به تباهی می کشند. این گرگ هایی که اطراف تو جمع شده اند الا بعض معدود آنها، همه ی آنها گرگ هایی هستند که می خواهند تو را به تباهی بکشند. اینها را از خود بران و برای اینکه نتوانست بفهمد اسلام یعنی چه و کشور اسلامی یعنی چه و ملت اسلام یعنی چه و ارتش اسلام یعنی چه و سایر قوای مسلح اسلام یعنی چه، این خودش را به تباهی کشاند… متنبه بشوید و برخلاف این سیل ِ خروشان اسلام و ملت اسلامی شنا نکنید، من خیر شما را می خواهم من خیر همه شان را می خواستم، من خیر این گروهک ها را هم می خواهم. [اگر] این گروهک ها دست بردارند و در مقابل اسلام و کشور اسلامی قیام نکنند، آنهایی که قیام نکردند توبه کنند برگردند به دامن اسلام و این جوان هایی که به دامن اینها افتادند تنبه پیدا کنند و برگردند به دامن اسلام … من الآن هم نصیحت می کنم آقای بنی صدر را به اینکه مبادا در دام این گرگ هایی که در خارج کشور نشستند و کمین کردند بیفتید و این آبرویی که از دست دادید بدتر بشود من علاقه دارم که تو بیشتر از این خودت را تباه نکنی من علاقه دارم همه ی اشخاصی که در این مملکت زندگی می کنند یک زندگی انسانی الهی داشته باشند… من حق خودم را بخشیدم به شما، هرچه بد گفتید بخشیدم لکن خیر شما را می خواهم که از این خطاها که تاکنون شده است دست بردارید و با ملت حسابتان را یکی کنید و با این گروه های مختلفی که می خواهند از حیثیت شما برای خودشان کسب وجاهت کنند و هرچه آنها کسب وجاهت کنند شما وجاهت تان را از دست می دهید از اینها ببرید… » پس از عزل بنی صدر، او به نصیحت امام گوش نداد و همان مسیری را رفت که امام او را از آن منع می کرد. او در نهایت بنی صدر در تاریخ ششم مرداد سال ۱۳۶۰ به اتفاق رجوی با همکاری عدهای از منافقین با هواپیمای بوئینگ ۷۰۷ با هدایت سرهنگ خلبان معزی ـ خلبان مخصوص شاه- به سوی فرانسه فرار کرد. منبع:مرکز اسناد انقلاب اسلامی
پنجشنبه ، ۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صاحب نیوز]
[مشاهده در: www.sahebnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها