محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845955547
بازخوانی پرونده ای که یک شبه به پایان رسید؛ ۱۲ اتهام نظامی پرونده هسته ای ایران چه بود؟
واضح آرشیو وب فارسی:اهوراوب: سمیرا امیرچخماقی، گروه بین الملل حبرگزاری آنا: «پایان ۱۲ سال اتهام» مهم ترین عنوان خبری رسانه ها در روز ۲۴ آذرماه و در پایان نشست شورای حکام بود. قطعنامه شورای حکام پرونده مربوط به موضوعات گذشته و حال هسته ای ایران (موسوم به ابعاد احتمالی نظامی) را مختومه کرد. موضوعی که سال ها چالش اصلی ایران و غرب بود و البته برای اولین بار در گزارش سال ۲۰۱۱ (۱۳۹۰) آژانس انرژی اتمی با عنوان (پی.ام.دی )مطرح شد و حتی در دوره ای تهدید به حمله نظامی و جنگ را به جای گفت وگو روی میز مذاکره قرارداد. آغاز پی.ام. دی تلاش برای حل وفصل آنچه ابعاد احتمالی نظامی ایران خوانده شد از حدود هشت سال پیش کلید خورد. در ژوئن ٢٠٠٧ (تیر ماه ۱۳۸۶) توافق نامه ای بین علی لاریجانی، رئیس شورای عالی امنیت ملی ایران و محمد البرادعی، رئیس وقت آژانس بین المللی انرژی اتمی با حمایت خاویر سولانا، مذاکره کننده وقت اتحادیه اروپا، تحت الشعاع «چارچوب مدالیته» به منظور حل وفصل مسائل اختلافی بین ایران و آژانس امضا شد. در این توافق بنا شد تمام مسائل باقی مانده اختلافی حال و گذشته مربوط به پرونده هسته ای ایران با همکاری و مذاکره در شش حوزه حل و فصل شود. اما در جریان این توافق، یک مورد از شش مورد با عنوان موضوع «مطالعات ادعایی» باقی ماند، موضوعی که برخلاف اصرار آژانس بر گنجاندن آن در مدالیته، ایران همواره طرح آن را امری سیاسی می دانست. با وجود این، در همان زمان نیز طبق توافق، قرار شد آژانس سؤالات خود را برای پاسخگویی ایران در این حوزه مطرح کند. اما در همین زمان و در حالی که مذاکرات ایران و آژانس در این حوزه به نتایج مطلوبی نرسید، قطعنامه ۱۸ صفحه ای ۱۹۲۹ در شورای امنیت علیه ایران صادر شد. در نوامبر ۲۰۱۱ (آذرماه ۱۳۹۰) نیز گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی به شورای حکام ارسال شد که در حقیقت یکی از تندترین گزارش های آژانس علیه ایران بوده است و مسئله (پی.ام.دی ) و امکان وجود ابعاد نظامی در برنامه هسته ای ایران نیز در همان زمان برای اولین بار مطرح شد. در پیوست این گزارش یوکیا آمانو، مدیرکل آژانس بین المللی انرژی، در ۱۲ بند با بیانی فنی تلاش کرد، اثبات کند احتمال اهداف نظامی در برنامه هسته ای ایران وجود دارد. مذاکره میان ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی در طول سال های بعد از این گزارش تقریباً به هیچ نتیجه ای نرسید. با تغییر دولت در ایران اما مسیر جدیدی در مذاکرات ایران و آژانس باز شد و در پی مذاکراتی که ایران و کشورهای ۱+۵ باهم آغاز کردند، علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی و یوکیا آمانو نیز در تهران با امضای بیانیه ای مشترک بر همکاری ایران و آژانس برای پایان دادن به اختلافات تأکید کردند و به این ترتیب، ایران در طول دو سال و بر اساس نقشه راه تعیین به ۱۸ سؤال آژانس بین المللی انرژی اتمی پاسخ داد. یوکیو آمانو در تاریخ ۲ دسامبر ۲۰۱۵ (۱۱ آذر ۱۳۹۴)، گزارش دیگری به شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی ارائه داد و در این گزارش مجدداً تلاش کرد بابیان فنی خود به تشریح ۱۲ بند مذکور بپردازد. دوازده سرفصل گزارش آمانو شامل ساختار مدیریت برنامه، فعالیت های خرید، اکتساب مواد هسته ای، اجزای هسته ای برای یک ابزار انفجاری، تولید چاشنی انفجاری، ابتکار مواد انفجاری قوی و آزمایش ها مربوط ، آزمایش های هیدرودینامیک، مدل سازی و محاسبات، آغازگر نوترونی، انجام یک آزمایش تلفیق، یک وسیله پرتاب موشک سیستم فیور و مسلح سازی و آتش هستند که بررسی هر یک از ۱۲ بند و نتایج به دست آمده قابل توجه است. آمانو در هر یک از ۱۲ بند سه مسیر را طی کرده است: نخست، اطلاعاتی که در سال های پیش از ۲۰۱۱ در اختیار داشته است که عموماً از سوی یک یا چند کشور عضو آژانس به دست آمده اند، دوم، اطلاعاتی که ایران در اختیار آژانس قرار داده است و سوم تصمیم نهایی مدیر کل درباره موضوع مورد بحث. ۱- ساختار مدیریت برنامه نخستین جنبه ادعایی ابعاد نظامی احتمالی فعالیت های هسته ای ایران که مورد اشاره دبیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی قرارگرفته است به «ساختار مدیریتی» برنامه های هسته ای ایران برمی گردد. به عبارت دیگر، در بند نخست، فعالیت های هسته ای ایران در وجهی کلی مورد توجه بوده است. به ادعای این گزارش، مدیریت فعالیت های هسته ای ایران در دوره پیش از سال ۲۰۰۳ به گونه ای انجام شده که این فعالیت ها را به سوی یک برنامه نظامی پیش ببرد. به اعتقاد آژانس، مدیریت فعالیت های هسته ای در دوره موردنظر با مرکزیت «بخش های مرکز تحقیقات فیزیک» انجام می شده است. سپس این اقدامات تحت رهبری محسن فخری زاده و در قالب پروژه AMAD بر تولید یک ابزار انفجاری هسته ای متمرکزشده است. آمانو مدعی است، برنامه مدیریت هسته ای ایران در دوره بعدی پوست اندازی کرده و در یک سازمان جدید در دانشگاه مالک اشتر انجام شده است. دانشگاه مالک اشتر، یکی از زیرمجموعه های وزارت دفاع و پشتیبانی جمهوری اسلامی ایران به شمار می آید. این ارتباط میان برنامه هسته ای ایران و یکی از مراکز نظامی کشور، دلیلی بود تا آمانو مدعی شود، برنامه مدیریت هسته ای کشورمان در آن روزها رنگ و بوی نظامی داشته است. باوجود همه اینها، ایران در پاسخ به آمانو، وجود چنین توصیفی از مدیریت برنامه هسته ای ایران را رد کرده است. ۲- فعالیت های مربوط به خرید کالاهای هسته ای بخش دوم ابعاد نظامی احتمالی برنامه هسته ای ایران، با عنوان «فعالیت های خرید» مشخص شده است. گزارش دبیر کل اذعان دارد که نحوه خریدهای مربوط به برنامه هسته ای ایران به گونه ای بوده که ظن نظامی بودن این برنامه را تقویت می کرده است. آمانو در هر یک از ۱۲ بند سه مسیر را طی کرده است: نخست، اطلاعاتی که در سال های پیش از ۲۰۱۱ در اختیار داشته است که عموماً از سوی یک یا چند کشور عضو آژانس به دست آمده اند، دوم، اطلاعاتی که ایران در اختیار آژانس قرار داده است و سوم تصمیم نهایی مدیر کل درباره موضوع مورد بحث. به ادعای دبیر کل آژانس، اگرچه سازمان انرژی اتمی به دلیل محدودیت های ناشی از تحریم، قادر نبوده است مسقیما در بازار هسته ای ورود و نیازمندی های هسته ای کشور را خریداری کند، توانسته بود باواسطه برخی دیگر از شرکت ها، این نیازمندی ها را رفع کند. به این ترتیب، این خریدها عمدتاً از طریق شرکت هایی انجام می شده است که ارتباط سازمانی مشخص و دقیقی با سازمان انرژی اتمی و وزارت دفاع و پشتیبانی – که مطابق با بند نخست فوق، مدیریت ادعایی برنامه هسته ای ایران را بر عهده داشته است- نداشته اند. این نحوه خرید باواسطه، باعث می شده است تا خریدار واقعی این ابزارها پنهان بماند. مضاف بر اینکه به ادعای آژانس، برخی از این خریدها، از جمله کالاهایی بوده اند که توان استفاده در یک برنامه نظامی هسته ای را داشته اند. برای نمونه، دوربین و سوئیچ با سرعت بالا از کالاهایی بوده است که توسط شرکت های خصوصی خریداری و سپس بسته به مورد به سازمان انرژی اتمی یا وزارت دفاع و پشتیبانی انتقال داده می شدند. دوربین و سوئیچ با سرعت بالا به ویژه در سانتریفیوژهایی به کار می روند که برای تولید اورانیوم با غنای ۸۰ درصد استفاده می شوند. برای تولید بمب اتم نیاز است تا اورانیوم به میزان بالاتر از ۸۰ درصد غنی شود. گزارش آمانو درباره این سرفصل فاقد نتیجه گیری است. ۳- اکتساب مواد هسته ای (معدن گچین) عنوان سومین بند در مبحث پی.ام.دی، «اکتساب مواد هسته ای» ذکر شده است. ادعایی که ایران را در این باره محکوم می کرد، مربوط به معدن گچین بود. در اسناد مطالعات ادعایی که پیش از سال ۲۰۱۱ به دست آژانس رسیده، معدن گچین ایران به عنوان منبع بالقوه برای اورانیوم استفاده در فعالیت های هسته ای اعلام نشده معرفی شده است. در این ادعاها، معدن گچین مکانی مناسب برای یک سری فعالیت های مقدماتی ازجمله «پروژه نمک سبز» بوده است به ادعای آژانس، هدف پروژه نمک سبز، تولید اورانیوم به منظور غنی سازی اورانیوم یا تجزیه مستقیم نمک های اورانیوم به فلز خالص اورانیوم بوده است. آژانس ادعا کرده که زمان اجرای پروژه نمک سبز که متکی بر منابع اورانیوم طبیعی معدن گچین بوده، دقیقا با اجرای پروژه AMAD مصادف بوده است. بنا به گزارش آژانس، همزمان با اتمام این پروژه در سال ۲۰۰۳، پروژه نمک سبز نیز کنار گذاشته می شود. آمانو در آخرین گزارش خود تایید کرده است که پس از بازرسی مدیریت شده از معدن گچین در سال ۲۰۱۴، متوجه این حقیقت شده که اورانیوم موجود در معدن گچین، نمی توانسته کفاف تولید مواد هسته ای قابل توجه را بدهد و در نتیجه گزارش های قبلی خود در این باره را رد کرده است. ۴- اجزای هسته ای برای یک ابزار انفجاری «دریافت اطلاعات از یک شبکه مخفی عرضه مواد هسته ای برای طراحی یک ابزار نظامی هسته ای»، یکی دیگر از موارد مربوط به پرونده پی.ام.دی به شمار می آمد. اطلاعات آژانس در این بخش، مبتنی برسند تک صفحه ای است که ایران در اختیار آژانس قرار داده بود. این سند تک صفحه ای، پیشنهاد همان شبکه مخفی عرضه مواد هسته ای است که طی آن به ایران پیشنهاد داده بود اطلاعات لازم برای تولید ابزار نظامی هسته ای ارائه شود. آژانس همچنین در این بخش ادعا کرده بود که پیشرفت هایی در برنامه هسته ای ایران برای تولید فلز اورانیوم که می تواند در تولید ابزار نظامی هسته ای به کار آید، مشاهده کرده است. با وجود اشاره به این مسائل در گزارش های قبلی آژانس، آمانو در گزارش نهایی خود تاکید می کند که بررسی های نهایی نشان می دهد که ایران وارد مرحله تولید فلز اورانیوم نشده است. ۵- تولید چاشنی انفجاری تولید چاشنی انفجاری، یکی از چالش های اصلی بین ایران و آژانس در طول سالیان گذشته بود. ادعایی که ایران همواره آن را تکذیب کرده است و حتی در مذاکرات طرفین نیز به عنوان یک موضوع باقی مانده مدت ها موردگفت وگو بود. آژانس مدعی است که اطلاعاتی در اختیار دارد که نشان می دهد ایران در سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳، اقدام به تولید چاشنی های انفجاری کرده بود. همان طور که مدیر کل آژانس در گزارش های خود مورد اشاره قرار داده است، ایران در سال ۲۰۱۴ و در پاسخ به این اتهام ها، متذکر شده است که تولید چاشنی انفجاری، نه برای استفاده نظامی هسته ای بلکه به این دلیل بوده است که ضریب امنیت برخی عملیات های مشخص نظامی را ارتقاء دهد. بنابه این پاسخ، ایران جز از طریق تولید و استفاده از چاشنی های انفجاری، امکان ارتقای ضریب ایمنی مورد اشاره را نداشته است. از سوی دیگر، بنا به گزارش ایران، برای حفر و اکتشاف چاه های نفت و گاز نیز، استفاده از چاشنی های انفجاری مورد نیاز بوده است. نهایتاً مدیر کل آژانس در گزارش نهایی خود تایید می کند که روند رو به رشد استفاده از چاشنی های انفجاری برای مصارف غیرنظامی و نظامی متعارف بوده است. ۶- مواد انفجاری قوی و آزمایش ها مربوطه (مریوان) آژانس مدعی بود ایران در منطقه ای در «مریوان» کردستان برخی آزمایش های انفجاری را انجام داده است. گزارش آژانس در این باره، به اطلاعات دولت های عضو بازمی گردد که مدعی بودند ایران اطلاعات طراحی فناوری مواد منفجره موسوم به آغازگر چندنقطه ای (MPI) را در اختیار دارد و از آن برای آماده سازی مواد منفجره باقدرت بالا استفاده می کند. گفته شده ایران در سال ۲۰۰۳ یک آزمایش درمقیاس بزرگ در این راستا انجام داده است. درنهایت با اطلاعاتی که ایران در اختیار آژانس قرار داده است، مشخص می شود توسعه فناوری MPI مربوط به یک کاربرد نظامی متعارف مربوط به اوایل دهه ۱۹۹۰ بوده و در نتیجه کاربردی در فعالیت های هسته ای ایران نداشته است. آمانو در گزارش نهایی خود این طور برداشت کرده است که فناوری MPI توسعه یافته در ایران ویژگی های مربوط به یک وسیله انفجاری هسته ای به اضافه ویژگی های مربوط به شمار کوچکی از کاربردهای جایگزین را دارد. ۷- آزمایش های هیدرودینامیک (پارچین) هفتمین فصل از ادعاها علیه ایران در پرونده ابعاد احتمالی نظامی، به آزمایش های هیدرودینامیک مربوط می شود. آزمایش های هیدرودینامیک در فعالیت های مربوط به تولید بمب اتمی، به این منظور انجام می شود که قدرت ضربه زنندگی و قدرت چاشنی انفجاری بمب اتمی را بسنجند. آژانس مدعی است ایران در سال ۲۰۰۰ یک سیلندر بزرگ را در مجتمع نظامی پارچین ساخته و نصب کرده است تا به وسیله آن، آزمایش های هیدرودینامیکی را انجام دهد. آژانس که ادعا می کند این اطلاعات را از طریق تصاویر ماهواره ای به دست آورده است. آن طور که گزارش مدیرکل ادعا کرده است، ایران در این باره توضیحی ارائه نداده و تصاویر ماهواره ای نشان داده اند که از زمان نخستین درخواست آژانس از ایران برای دسترسی به پارچین، فعالیت های گسترده ای از جمله تخریب ساختمان اصلی، حذف یا جایگزینی یا نوسازی سازه دیوار خارجی آن، حذف و جایگزینی بخشی از سقف در این مکان انجام شده و حتی پنج ساختمان یا سازه دیگر در همان مکان در این دوره زمانی تخریب شده و تسطیح زمین و محوطه سازی در منطقه وسیعی در این مکان و اطراف آن انجام گرفته است. آمانو دربندهای مختلف در پی تلاش برای اعلام جزئیات به یکی از این دو نتیجه رسیده است: ایران در حوزه های مربوطه فعالیتی نداشته است که بتواند ادعای سال های ۲۰۱۱ را اثبات کند یا اینکه آژانس در پی مذاکرات طولانی و بازدیدها تقریباً نتوانسته است به مدرکی دست پیدا کند که بتواند ادعاهای گذشته را به اثبات برساند. ایران و آژانس در نقشه راه در موضوع پر چالش پارچین توافق هایی را انجام می دهند که شامل مشاهده میدانی و نمونه برداری می شود. و ایران در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۵ امکان بازدید مدیرکل و معاون مدیرکل از پارچین را فراهم می کند. در این بازدید آژانس مدعی می شود که علاوه بر یک محفظه نشانه های تازه ای دال بر نوسازی داخلی، یک سقف با یک سطح مقطع غیرمعمول و یک سامانه تهویه مطبوع را که به نظر می رسید ناقص است، مشاهده کرده که ایران نیز پاسخ می دهد که این ساختمان همیشه برای انبار کردن مواد شیمیایی برای تولید مواد منفجره مورد استفاده قرارگرفته است و در این مسیر پرسش و پاسخ آژانس همچنان مدعی شده که نشانه هایی برای اثبات این امر نیافته است. در نهایت آمانو در گزارش سپتامبر ۲۰۱۵ (شهریور ۱۳۹۴)به این نتیجه رسیده است که از ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۵ (۲۹ شهریور ۱۳۹۴)سیلندر در ساختمان پارچین نبوده اما فعالیت های گسترده ایران، توان آژانس برای انجام راستی آزمایی مؤثر را به صورت جدی تضعیف کرده است. ۸- مدل سازی و محاسبات در موضوع مربوط به مدل سازی و محاسبات، آژانس مدعی دریافت اطلاعاتی از دولت های عضو است مبنی بر اینکه ایران قبل ارسال ۲۰۰۴، یک سری مطالعات مدل سازی رایانه ای انجام داده است که تنها مختص تنظیمات انفجاری هسته ای مبتنی بر فناوری انفجار داخلی بوده اند. مطالعاتی مدل سازی و محاسباتی که مورد توجه آژانس بوده است در نشریات ایرانی چاپ شده و ایران توضیح داده است که نشریات مذکور مربوط به یک فرد مشخص بوده که رساله دکتری خود را درباره مدل سازی و محاسبات انجام داده و در نتیجه این تحقیقات شخصی بوده و هیچ نسبتی با فعالیت های هسته ای ایران نداشته است. برداشت نهایی مدیرکل نیز چنین بوده که مطالعات و محاسبات رایانه ای مورد اشاره، ماهیتی ناقص و پراکنده داشته اند. ۹- آغازگر نوترونی با شکسته شدن هسته اورانیوم ۲۳۵، دو نوترون آزاد می شود. این دو نوترون، دو هسته دیگر اورانیوم ۲۳۵ را می شکنند و در نتیجه چهار نوترون به وجود می آید. این چهار نوترون، چهار هسته دیگر اورانیوم ۲۳۵ را می شکنند و هشت نوترون پدید می آید. این روند در تولید مواد هسته ای که به ویژه به کار تولید بمب اتم می آیند، چنان با سرعت و کثرت ادامه می یابد که اگر تعدیل کننده ای همچون آب یا اکسید اورانیوم در برابر آن وجود نداشته باشد، می توانند به یک انفجار عظیم هسته ای منجر شوند. نهمین ادعای آژانس در پرونده موسوم به پی.ام.دی به همین روند اشاره دارد. به ادعای آژانس، ایران از طریق برخی آزمایش ها درصدد تولید آغازگر نوترونی مناسب بوده است. ایران در برابر همه اتهام را تکذیب کرده و آزمایش های نوترونی را مربوط به فعالیت های صلح آمیز معرفی کرده است. با وجود این، آمانو در گزارش خود اعلام کرده که در این بخش تقریباً نتیجه ای نداشته است. ۱۰ – انجام یک آزمایش آزمایشی که آژانس آن را به عنوان یکی دیگر از ابعاد نظامی احتمالی پرونده هسته ای ایران ذکر کرده است به آزمایشی مربوط می شود که به ادعای آژانس به این منظور انجام شده بود که ایران مطمئن شود که آیا آغازگرهای چند نقطه ای – مورد اتهامی در بند شماره ۶- قادر هستند از راه دور، ابزار نظامی هسته ای را منفجر کنند یا خیر و آمانو در جمع بندی خود تنها اشاره کرده که آژانس اطلاعات اضافی در این زمینه را از زمان ضمیمه ۲۰۱۱ دریافت نکرده است. ۱۱- تلفیق یک وسیله با تجهیزات پرتاب موشک «ایران تلاش داشته است تا یک کلاهک هسته ای را بتواند در تجهیزات مربوط به پرتاب موشک شهاب ۳ وارد کند.» بند یازدهم از ادعاهای مربوط به ابعاد احتمالی نظامی فعالیت های هسته ای، بر این موضوع متمرکز بود. ایران در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۵ (۸ مهر ۱۳۹۴) در پی درخواستی آژانس مبنی بر بازدید از کارگاه هایی که ادعا شده بود پروژه مذکور در آن ها انجام شده ویدئوی کوتاهی از سه کارگاه مشخص شده به آژانس نشان داد. به هر حال، ایران در ۱۵ اکتبر مجدداً امکان بازدید از دو کارگاه فعال را برای آژانس فراهم می کند و به این ترتیب، راستی آزمایی از اقدامات این کارگاه ها انجام می شود که درنهایت نیز آمانو اعلام می کند که اطلاعات دیگری در این خصوص دریافت نکرده است. ۱۲- سیستم فیوز، مسلح سازی و آتش در آخرین بند از موارد ادعایی مربوط به پی.ام.دی، آژانس به آزمایش های ایران برای ارتقای توانمندی های موشک شهاب ۳ پرداخته است که به ادعای آژانس می توانست در حمل موفقیت آمیز کلاهک هسته ای به کار آید. به ادعای آژانس، این آزمایش ها به این منظور انجام شده بود تا بررسی شود آیا کلاهک سطحی موشک جدید شهاب ۳ تا زمان رسیدن به هدف سالم می ماند و پس از آن به خوبی عمل می کند یا خیر. آمانو در نهایت چنین نیتجه گیری کرده که اطلاعات بیشتری در این زمینه از سال ۲۰۱۱ دریافت نکرده است. در حقیقت آمانو دربندهای مختلف در پی تلاش برای اعلام جزئیات به یکی از این دو نتیجه رسیده است: اینکه ایران در حوزه های مربوطه فعالیتی نداشته است که بتواند ادعای سال های ۲۰۱۱ را اثبات کند یا اینکه آژانس در پی مذاکرات طولانی و بازدیدها تقریباً نتوانسته است به مدرکی دست پیدا کند که بتواند ادعاهای گذشته را به اثبات برساند. با وجود بیان جزئیات در هر یک از بندها، آمانو در فصل جداگانه ای با عنوان «ارزیابی کلی» نیز نتیجه ای دقیق تر درباره هر یک از ۱۲ فصل ارائه کرده است. درحالی که مدیرکل در پایان این گزارش، همچنان تلاش می کند لایه های سیاسی گزارش خود را مخفی نگه دارد و بیان فنی را حفظ کند، اظهار می دارد: «آژانس ارزیابی می کند که طیفی از فعالیت های مرتبط با توسعه وسیله انفجاری هسته ای در ایران قبل از پایان سال ۲۰۰۳ میلادی به عنوان تلاشی هماهنگ و برخی فعالیت ها بعد از سال ۲۰۰۳ میلادی انجام شده است این فعالیت ها فراتر از امکان سنجی و مطالعات علمی، کسب مهارت ها و توانمندی های فنی مرتبط و مشخص، پیشرفتی نداشته است. آژانس نشانه های معتبری از فعالیت ها در ایران درباره توسعه وسیله انفجاری هسته ای بعد از سال ۲۰۰۹ میلادی در اختیار ندارد.» با وجود بیان این جزئیات دوپهلو، گزارش آمانو این طور نتیجه گیری می کند که آژانس نشانه های معتبری از انحراف مواد هسته ای در ارتباط با ابعاد احتمالی نظامی برنامه هسته ای ایران نیافته است. به این ترتیب، مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی در پایان ۸۸ بند گزارش خود بر اساس ادعاهایی که هیچ گاه قادر به اثبات فنی آنها نشده است، مساله ۱۲ اتهام در طول ۱۲ سال را تنها با یک جمله به پایان می رساند. لینک منبع – اهوراوب
پنجشنبه ، ۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اهوراوب]
[مشاهده در: www.ahooraweb.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها