محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830267182
چند کیلو فیلم برای مراسم سیاه نمایی
واضح آرشیو وب فارسی:اهوراوب: پرداختن به سوء مدیریت مدیران فرهنگی درخصوص حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی شاید بتواند ساعت ها و روزها وقت لازم داشته بشد. شاید بشود مثل پاورقی های هرروزه روزنامه به آن پرداخت، اما مطول شدن آن هم چندان منطقی نیست و باید به نحوی آن را موجز تر کرد. این بخش پایانی بررسی مشکلی است که در سینمای ما اپیدمی شده و تغییر دولت ها هم نه تنها دردی را دوا نکرده که در برخی موارد درد را بیشتر هم کرده است. فیلم هایت را برای تخریب ایران دوست دارم کافی است نگاهی به فیلم هایی که طی همین یکی دو سال اخیر در جشنواره های خارجی حضور داشتند بیندازیم. آن وقت به وضوح مشخص می شود که اغلب فیلم های ایرانی که در جشنواره های خارجی حضور یافته اند و صاحب عنوان و جایزه شده اند، نه تنها آبرویی برای ایران کسب نکرده اند، بلکه برخی از آنها کار را به بی آبرویی کشانده اند. حتی فیلم های خوب و شریفی مثل «شیار ۱۴۳» نرگس آبیار هم در زمره همین فیلم ها قرار می گیرد. فیلم داستان یک مادر چشم انتظار را روایت می کند. بسیار فیلم اثرگذاری است که کمتر بیننده ای را با خود همراه نمی کند. اما در پس همین فیلم خوب با بازی یک بازیگر فوق العاده، چه چیزی از جامعه ایرانی به نمایش در می آید؟ زندگی آدم های ایرانی جز در یک روستای تقریبا عقب افتاده نمود دیگری دارد؟ حالا در کنار این فیلم مثل «هیس دخترها فریاد نمی زنند» خانم درخشنده را درنظر بگیریم. چه می بینیم؟ فکر می کنم نیازی به توضیح اضافه نیست. حالا اگر «قصه ها»، «عصبانی نیستم»، «خانوم»، «چند متر مکعب عشق» و… را هم درنظر بگیریم چه نتیجه ای به دست می آید؟ ذوق زدگی از جایزه های خارجی آنچه در دوره دولت قبلی رخ داد، دقیقا و شاید به مراتب بدتر در این دولت هم تکرار شد. دولت یازدهم که خود را منتقد دولت قبلی می دانسته و می داند، اگر در هیچ موردی عملکرد نعل به نعل با دولت قبلی نداشته باشد، قطعا در حوزه سینما عینا عمل کرده است. بی توجهی به حضورهای بین المللی سینمای ایران در جشنواره های خارجی و اتفاقا ذوق زدگی از این جایزه هایی که به نام سینمای ایران ثبت می شود، اما به کام دیگران است مشکلی است که ظاهرا قرار نیست حل بشود. همین چند وقت پیش رئیس سازمان سینمایی کشورمان که اتفاقا جانشین جواد شمقدری هم شد تا اشتباهات گذشته تکرار نشود در یک موضع گیری عجیب در آیین روز سینما و تجلیل از برگزیدگان سینما در شیراز اعلام کرد که «جشنواره های بین المللی که در حوزه سینما برگزار می شود بدون حضور سینماگران ایران وجاهت ندارد» اما این همه اظهارنظرهای عجیب آقای رئیس نبود. او هم مثل نفر قبلی اظهاراتی شبیه لابی برای گرفتن اسکار داشت «امروز سینماگران اروپایی و آسیایی برای اینکه در مقابل هالیوود بایستند دست به دامن سینمای ایران می شوند. ما با فلسفه نیز این کار را کردیم؛ بدین خاطر است که امروز یونانی ها دوباره فلسفه را از ما می آموزند. هیچ جشنواره جهانی بدون فیلم های ایرانی نمود و بروز ندارد.» اما آقای ایوبی معلوم نکرد فیلم هایی که از ایران به جشنواره های خارجی ارسال می شوند برای وجاهت سینمای ایران و خود ایران چه کرده اند؟ آیا صرف گرفتن جایزه از فلان جشنواره خارجی نشان دهنده رشد سینمای ایران است و این فیلم های ایرانی هستند که به جشنواره های خارجی اعتبار می بخشند؟ یا اینکه حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی اعتبار و آبروی ایران را دچار خدشه می کند. بالندگی یا بال بال زدن؟ حجت الله ایوبی در دیدار با جمعی از کار آفرینان و فعالان اقتصادی هم گفته بود: «سینمای ایران سال گذشته در جشنواره های مختلف ۲۲۲ بار جایزه کسب کرده که این نشان از بالندگی سینمای کشورمان دارد.» اما مدیران سینمایی چه در این دولت و چه در دولت های گذشته مشخص نکردند که با چه متر و معیاری حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی را بررسی می کنند که همواره از آن نتایج دلخواه بیرون می آید و کوچک ترین شک و شبهه ای هم در ذهن آقایان نقش نمی بندد که نکند فلان فیلم برای نشان دادن تصویر مورد نظر دشمنان ایران از کشورمان مستحق دریافت جایزه های دلاری می شود؟ واقعا چنین موضوع مهمی نیاز به بررسی بیشتر و دقیق تر نداشته و ندارد؟ آیا وقت آن نرسیده که مدیران ما به جای آنکه به فکر میز و صندلی ریاست خود باشند و یا بخواهند کارنامه یا رزومه خود را با هر اتفاق بی ربط و یا حتی ناصواب، رنگین کنند و بعدا بتوانند برای خود اعتباری کسب کنند؟ آیا قرار نیست سینما به عنوان یک ابزار مهم و تاثیرگذار، بدهی خود را به انقلاب اسلامی بپردازد و اساسا مدیران این حوزه به چنین موضوعی فکر می کنند؟ وقتی اکثر فیلم هایی که در کشورمان ساخته می شوند، برای هزینه کردهایشان دست خود را در جیب بیت المال می کنند و از بودجه جمهوری اسلامی ارتزاق می کنند، نمی توان توقع داشت که هر تصویر سیاهی را به نام فیلم ثبت نکنند و بعد هم با همین فیلم های سیاه در جشنواره های خارجی دور نزنند و جایزه نگیرند؟ مدیران و مسئولانی که از رشد جوایز فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی ذوق زده می شوند یا فیلم ها را ندیده اند و یا اگر دیده اند آن را نفهمیده اند که برای فیلمی که به ایران و نظام اسلامی فحش می دهد، کف می زنند و دسته گل می فرستند و آنرا به حساب مدیریت اثربخش خود می نویسند! حامد فربد لینک منبع – – اهوراوب
پنجشنبه ، ۳دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اهوراوب]
[مشاهده در: www.ahooraweb.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها