واضح آرشیو وب فارسی:ملیت: به گزارش ملیت به نقل از ابتکار، همیشه و همیشه، بارها و بارها، اگر خانم باشید و در جایی کار کنید که مردها هم حضور داشته باشند، شنیده اید که می گویند، شما که نیاز ندارید، یک زندگی را بچرخانید. شما که خرجی بده منزل نیستید که دلواپسی برای حقوق تان داشته باشید. شما که خیال تان راحت است و سر برج، کرایه خانه و خرج خانواده ندارید. این صحبت ها، شاید گاهی خستگی را به تن تان بگذارد و واقعا به این نکته فکر کنید، آیا این جملات در مقابل تمام زحماتی که می کشید، خستگی را به تن تان نمی گذارد؟ این دسته از کلمات یا حرف ها، بارها و بارها در قالب شوخی و جدی مطرح می شود. تجربیاتی که بارها و بارها، خانم ها تجربه اش کرده اند. یا شاید به طعنه شنیده اند که چون توقع شما پایین است، تمام صفحات نیازمندی ها، پر شده است از استخدام بانوان در مشاغل مختلف. دو بار تصمیم به ترک کار مهناز ۳۳ سال دارد، او به عنوان معاون آموزشی مدرسه ابتدایی ۵ سالی است که مشغول کار است و در دو سال گذشته توانسته بیمه شود. مهناز از تجربه عدم پرداخت به موقع حقوق معلمان و کادر اجرایی در یک مدرسه غیرانتفاعی صحبت می کند: «مدیر مدرسه که یک زن بود رسما به ما می گفت شما زن هستید، خرج زندگی نمی دهید که نیاز داشته باشید». او در این مدرسه بارها حقوقش به تعویق افتاده بود و حتا یک بار تا نُه ماه حقوقی دریافت نکرد که این زمان معادل یک سال تحصیلی کامل است. مهناز تاکید می کند «اگر اولیا شهریه نمی دادند ما بدبخت می شدیم. مدیر مدام تهدید می کرد که حقوق نمی دهم، عملا هم نمی داد اما اعصاب مان را هم خرد می کرد». مهناز به خاطر سمتش در مدرسه شهریه های دانش آموزان را دریافت می کرد و کاملا در جریان پرداخت های مالی مدرسه بود. دو سوم شهریه ها در تابستان جمع می شد و به حساب مدرسه واریز می گشت و سود خوبی به آن تعلق میگرفت، اما هنگام دادن حقوق مدیر همیشه بدقولی می کرد. این شرایط برای همه کادر آموزشی و اجرایی برقرار بود. او و همکارانش بارها به این شرایط اعتراض کردند اما جواب مدیر مشخص بود: «می توانید بروید نیروی کار زیاد است». مهناز دو بار تصمیم گرفت که کارش را رها کند اما به اصرار سایر همکارانش تا پایان سال تحصیلی باقی ماند تا دانش آموزان ضربه نخورند اما نهایتا بعد از دو سال، دیگر قادر به تحمل چنین شرایطی نبود و آن مدرسه را ترک کرد. میزان حقوق پایین این ها در حالی بود که میزان حقوقی پرداختی بسیار پایین تر از حد تعریف شده قانون کار بود. مهناز با گلایه می گوید: «بدبختی این است که این ها حقوقی خیلی پایینی هم می دهند. در حال حاضر جایی که کار می کنم بیمه ام کرده ولی کلا مدارس غیرانتفاعی الان برای معاون آموزشی چیزی حدود سیصد هزار تومان یا حتا کمتر پرداخت می کنند و کسی را هم بیمه نمی کنند». مهناز به دلیل نسبت خانوادگی با مدیر، در زمان دریافت حقوق نسبت به دیگران اولویت داشت. حتا سایر همکارانش که حاضر به تحمل شرایط نامنصفانه کار نبودند بدون آن که آخرین حقوق خود را دریافت کنند، محل کار را ترک کردند. البته مهناز به خاطر همان نسبت خانوادگی توانست حقوق آخر خود را دریافت کند. مسئله دیگر مهناز هم در محیط کار قبلی اش و هم در محیط کار فعلی، مسئله پوشش است. گرچه طبق قانون پوشش چادر اجباری نیست اما او ملزم به رعایت آن بوده است: «به خاطر مدرسه مجبور بودم پوششم چیز دیگری باشد. حتی چون می آیند و از همسایه ها تحقیق می کنند مجبورم رعایت کنم . البته الان چند تا پروژه در یک بنیاد فرهنگی برداشتم که کار تحقیقاتی است. کارش را دوست دارم ولی شرایط کاری ا ش کمی اذیتم می کند. ممکن است همین جا استخدامم کنند. می دانم که قانونا نباید این قدر سخت بگیرند اما می گویند عرف اینجا همین است و اگر اعتراضی داری برو جای دیگر». فضایی ناعادلانه مهناز از فشارهای نامتعارف کاری و فضای ناعادلانه محیط های شغلی خسته است. با آن که در حال حاضر محیط کارش بهتر شده اما هر روز به این فکر می کند که دیگر سر کار نرود. حتا یک سال هم از کار کردن دست کشید. اما ماندن در خانه و بیکاری هم مشکلات خاص خودش را داشت. او احساس می کند نیاز دارد با جامعه در ارتباط باشد و نقش مفیدی در بیرون از خانه ایفا کند. همچنین کار کردن به قدرت اقتصادی هر فرد کمک می کند برای همین مهناز هنوز ترجیح می دهد کار کند. به نظر مهناز در بیشتر مشاغل تعریف شده در جامعه ما، مخصوصا اگر به صورت آزاد و در مراکز خصوصی باشد، فرد به صرف زن بودن مجبور است بسیاری از چیزها را تحمل کند. تجربه مهناز به او آموخته است هر چقدر که به کارفرما اعتراض شود، فایده ای ندارد و چاره ای جز ترک محیط های ناعادلانه کار نیست. در اغلب تجارب زنان از محیط کار مواردی است که معمولا تکرار می شود: دستمزدهای پایین، به تعویق انداختن پرداخت حقوق و جواب های سربالای کارفرمایان که همه این موارد به صرف زن بودن توجیه می شود. به عبارتی باید گفت معمولا زنان به تنهایی با یک پدیده فساد جنسیت محور دست و پنجه نرم نمی کنند، بلکه هم زمان درگیر مسائل مختلف اند. نکته دیگری که در تجربه مهناز حائز اهمیت است آن است که فساد جنسیت محور به کارفرمایان مرد محدود نیست و هر جا که حرف از سود است و پای انصاف و عدالت بریده شده، می توان آن را مشاهده کرد. اعتراض به کارفرما برای مقابله با وضعیت های این چنینی چاره ای جز این نیست که فرد به کارفرما اعتراض کند و اگر نتیجه ای نگرفت محیط کار را ترک نماید و سپس مطالبات خود را از طریق قانون کار پیگیری کند. اغلب کارفرمایان افراد را مجاب می کنند که حقوق شان را پرداخت خواهند کرد اما این معمولا تکنیکی است که فرد را بیشتر در موقعیت نگه دارند تا سود بیشتری کسب کنند. همچنین افراد معمولا از ترس از دست دادن کار چند سالی را در شرایط ناعادلانه سپری می کنند، به امید آن که بالاخره روزی به حقوق خود برسند اما نهایتا به این نتیجه می رسند که تغییری در وضعیتشان روی نداده است و کاش زودتر محیط کار را ترک کرده بودند. نباید فراموش کرد گرچه متقاضی کار زیاد است اما تغییر زود به زود کارکنان مخصوصا در مشاغل تخصصی برای کارفرمایان هزینه بردار است و جایگزین کردن فرد جدید می تواند با سختی همراه باشد. همچنین قوانین کار معمولا حامی کارکنان و کارمندان است و پیگیری مطالبات از طریق آن می تواند سودمند باشد. با این حال اقدامات در سطح کلان به شدت ضروری به نظر می رسد و لازم است نظارت بیشتری بر اعمال قوانین در محیط کار صورت گیرد.
چهارشنبه ، ۲دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ملیت]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]