محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830440163
گفت وگویی با Alex Prager به بهانه مرور عکس هایش
واضح آرشیو وب فارسی:عکاسی: توضیح «سایت عکاسی» - این مطلب ترجمه ای است از گفت وگویی که Marc Erwin Babej از American Photo خرداد ۹۳ با الکس پراکر ( Alex Prager ) عکاس هنری و فیلمساز سرشناس آمریکایی متولد سال ۱۹۷۹ در لس آنجلس، که همچنان در همان شهر کار زندگی می کند، انجام داده است. - شروع کارت در عکاسی غیرعادی بود؛ حتی می توان گفت اتفاقی وارد شدی. چطور عکاسی را کشف کردی؟ مطمئنا پیش زمینه آموزشی به صورت سنتی نداشتم. ۲۰ ساله بودم که دریافتم اگر چیزی را انتخاب نکنم تا نیرو و شورم را صرفش نمایم، هر روز از زندگی ام به کارهای اداری خواهد گذشت. در آن زمان به عنوان متصدی پذیرش کار می کردم. بنابراین شروع کردم به بازدید از موزه ها و نمایشگاه های هنری، و می خواستم ببینم می توانم طراحی یا نقاشی کنم. زمانی که ۲۱ ساله بودم تصادفا به نمایشگاه اگلستون در موزه گتی رفتم. سپس در کمتر از یک هفته دوربین دسته دوم نیکون N90-S و تجهیزات آن را از سایت ebay خریدم – از خانمی که در حال جدا شدن از شوهرش بود و داشت از دست وسایل او خلاص می شد. هزینه اش ۸۰ دلار شد و همراه دفترچه راهنمایی درباره چطور استفاده کردن تجهیزات تاریکخانه به دستم رسید. - راهی طولانی بین نخستین دوربین و حرفه تان در عکاسی هنری است. نسبت به عکس هایی که می گرفتم واقعا هیجان زده بودم. اکنون از آنها ناراضی ام. شب ها تا ۳ یا ۴ صبح، در تاریکخانه، روی تصاویر کار می کردم. مهم تر از همه، احساس می کردم یک عکس، تا زمانی که تماشاگر به آن واکنشی نشان ندهد، کارش تمام نشده است. هنوز هم چنین احساسی دارم. - آنها چه واکنشی نشان دادند، و «آنها» چه جور افرادی بودند؟ آن زمان من در آپارتمانی در کرییا تاون زندگی می کردم. عادت داشتم تصاویر را در رختشویخانه آویزان کنم و صبح ها می دیدم چه عکس هایی را برده اند. از این طریق می توانستم بفهمم مردم چه دوست دارند. وقتی که نمایش آثارم در گالری ها را شروع کردم، مردم سمتم می آمدند و می گفتند نسبت به کارم چه حسی دارند. آنها می گفتند این سوژه ها افرادی را به یادشان می آورد که می شناسند، آن تصاویر صحنه هایی از فیلم ها را به یادشان می آورد. می کوشیدم چیزی را به مردم انتقال دهم که به شکل مبهمی برایشان آشنا بود. - چرا؟ همان طور که برای جلب نظر مردم از رنگ استفاده کردم، بعد وادارشان می کنم در لایه زیرین چیزی را بیابند که چندان شادی آور نیست. - بیشتر وقت ها در توصیف تصاویرتان گفته اند کیفیتی فیلم گونه دارند. تلاش می کنم زندگی واقعی را با اندکی اغراق خلق کنم – چیزی که مهیج تر و نمایشی تر است. تجسم بالایی از زندگی واقعی، همچون جهان موازی. بیشتر حس فیلم گونه توی عکس ها از نورپردازی می آید. - نورپردازی تان واقعا سینمایی است. شبیه آثار گریگوری کرودسون هستند. - کارتان فیلم «بال های اشتیاق» را به یاد من می آورد. آن درخشش را دارد، ولی در صحنه های قدیمی زهوار در رفته، و اشخاص مانند فرشته ها به نظر می آیند. - چه نوع فیلم هایی الهام بخش نورپردازی تان هستند؟ من نورپردازی سینمای هالیوود در دوره طلایی را دوست دارم، فیلم های دهه ۲۰ تا دهه ۵۰. با آن نورپردازی هر چیزی امکان دارد. تو را به درون خود می کشاند. آنجا می تواند خیلی از کارهای شیطانی اتفاق بیافتد – اتفاق هایی که ممکن است تماشایشان خوشایند نباشد، ولی نورپردازی جلوه زیبایی به آنها می بخشد و تماشای فیلم ها را خواستنی می کند. - یک بار اورسون ولز گفت: «با عقیده معاصر بودن به شدت مخالفم. به نظرم هنرمند همیشه باید جدا از زمانه اش باشد.» من می خواهم با فرهنگی که جزیی از آنم و توش زندگی می کنم رابطه داشته باشم. میل دارم نیم قدمی جلوتر از آن باشم، ولی نه خارج از آن. برایم مهم است که با اطرافیانم ارتباط برقرار کنم. نمی خواهم بمیرم و ۱۵۰ سال بعد مردم بگویند: «الکس پراگر... حالا درکش می کنم.» - پذیرش در طول حیاتت؟ نه چندان. منظورم بیشتر درباره دست یابی جایگاهی برای رابطه گرفتن است. از این جهت که شاید پس از آن بتوانی در زمینه فرهنگی افکاری را به میزان خیلی کم تغییر دهی، یا باعث شوی مردم کارهایی را انجام دهند که پیش از آن انجام نمی دادند. - چه نوع اندیشه هایی؟ به عنوان مثال «زیبایی چیست؟» اهمیت این پرسش چنان که در مطرح کردنش – و نمودار شدن مجموعه گوناگونی از جواب هاست – در یافتن یک پاسخ نیست. داشتن جامعه ای رنگین از چهره هایی گیرا، با بینی ها، گوش ها و انگشتانی منحصر به فرد را واقعا زیبا می بینم. بعضی افراد ممکن است یک مدل برزیلی با قد ۶ پا و باسنی بی عیب را زیبا بیابند. ولی زمانی که چیزی کامل است به جایی دیگر می نگری چرا که احساس می کنی پیش تر آن را دیده ای. بیشتر علاقمند به چیزهایی هستم که ناقص، تک و عجیب هستند. فکر دیگری که به آن علاقه دارم در زمینه نقش زن در فرهنگمان است. زمانی که اولین بار شروع به وارد کردن زن به عنوان شخصیت اصلی در کارهایم کردم بیشتر به این جهت بود که من زنم و این جنس را بهتر می شناسم. ولی وقتی مردم به من به عنوان زنی که از زنان عکس می گیرد واکنش نشان دادند، در مجموعه های نخستم پلی استر و دره، نسبت به زنان در فرهنگمان به عنوان یک تم آگاه شدم. - کار اخیرتان بر جمعیت متمرکز شده است. ازدحام مجذوبم می کند. مهم تر از همه چیزهایی است که آنها درباره زندگی شان می بینند و یا نمی بینند – چیزهایی که به آن دست می یابند یا نه. جمعیت توی عکس هایم شامل گستره ای از آدم هاست: خواهرم، که همچنین بهترین دوستم است، در تمام تصویرهایم حضور دارد؛ ولی غریبه ها هم هستند که در خیابان پیدایشان کردم و افرادی که در شرکت های فیلمسازی یافتمشان. تصویرها سر صحنه خلق شده بودند ولی بعد از مدتی همه چیز واقعی شد. وقتی مردم به جمعیت پیوستند رفتار متفاوتی بروز دادند – به خاطر این که به هر حال آدم اند، و با هم دیگر یا رابطه برقرار می کنند یا نمی کنند. این همان زمانی است که چیزهای غیرمنتظره پیش می آید. - تقریبا شبیه یک زیست شناس هستی که از میکروسکوپ نگاه می کند. نسبت به اینکه از افراد غریبه به عنوان اثاثیه صحنه نمایش استفاده کنم بی علاقه ام. ولی همچنین افرادی هم هستند که می شناسمشان: خواهر و دوستان خیلی خوبم. این خیلی مهم است. کوششی برای بازنمایی صحنه های شلوغ ندارم، ولی سعی می کنم جدایی و گسست میان افراد را نشان دهم. به این موضوع آگاهی زیادی دارم که وقتی من و خواهرم در حال عکاسی هستیم انرژی زیادی احاطه مان می کند، و آن انرژی بر واکنش دیگران اثر می گذارد. تا آنجا که اگر تجربه ای در حال شکل گیری است، همه ما نقشی در آن داریم. - اکنون چه می کنی؟ این یک راز است. به نظرم اگر فکری داری و پیش از انجامش به کسی بگویی، قدری از انرژی ای که درش هست را آزاد می کنی. واکنش هایی دریافت می کنی، حتی شاید تصدیق کنند. کمی از هوای بادکنک را کم می کند. - بنابراین به همان اندازه که واکنش مردم به عکس هایت را دوست داری، از واکنش به کانسپت فاصله می گیری؟ بله. چون به نظرم هنوز چیزی نساخته ام. با این وجود مفهوم یا کانسپت به خودی خود چیزی نیست، بلکه فقط فکر و ایده ای درباره یک چیز است. و به عنوان یک هنرمند تجسمی، تنها چیزی که واقعا برایم ارزش دارد تصویری است که می توانم به مردم نشان دهم. نویسنده مترجم: محمد رضایی روشن
شنبه ، ۲۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عکاسی]
[مشاهده در: www.akkasee.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها