تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816027165
تبریک ما را هم بپذیرید! / مهدی محمدی
واضح آرشیو وب فارسی:هجرت نیوز: علاقه دولت به کارناوالیستی کردن موضوع، مصاحبه ها و شوهای تلویزیونی پی درپی و ژست گرفتن های مکرر برای مردم، نشان می دهد ارزش تبلیغاتی کل این ماجرا برای آقایان بسیار مهم تر از تبعات سیاسی و امنیتی آن است. به گزارش هجرت، مهدی محمدی در یادداشتی نوشت: سخنان دیروز آقای رئیس جمهور خلاصه ای بود از کلیت دکترین سیاست خارجی دولت یازدهم. ایشان که به مناسبت آنچه دولت تصمیم گرفته آن را هر طور شده «بسته شدن PMD» بنامد، با مردم سخن می گفت برای چندمین بار در ماه های گذشته، به خود و به دولت و سپس به ملت، بابت مجموعه محصولات مدیریت تیم وزارت امور خارجه در پرونده هسته ای تبریک گفت. در انتها هم تکلیف همه را روشن کرد و گفت باید انتقاد درباره پرونده هسته ای بسته شود و بهتر آن است که دیگر کسی در این باره سخنی نگوید. در کل، به ۲ سال گذشته اگر بنگرید، دولت اساسا در سیاست خارجی بیش از این کاری نکرده است: مذاکرات و توافقاتی با غرب کرده که در آنها عملا آنچه آمریکایی ها می خواسته اند و به همان شیوه ای که آنها می خواسته اند، محقق شده، بعد آنچه به مردم گفته شده این بوده است که در حال خلق معجزاتی مهم در حل پرونده های امنیت ملی هستیم و همه باید به کاری که ما می کنیم افتخار کنند و در نهایت هم پس از به جهنم فرستادن منتقدان از آنها خواسته شده ساکت باشند و کار دیگری برای خود بیابند. بویژه علاقه دولت به کارناوالیستی کردن موضوع، مصاحبه ها و شوهای تلویزیونی پی درپی و ژست گرفتن های مکرر برای مردم، نشان می دهد ارزش تبلیغاتی کل این ماجرا برای آقایان بسیار مهم تر از تبعات سیاسی و امنیتی آن است. از حیث مبانی، دولت کل این فرآیند را براساس اعتماد به آمریکا استوار کرده است. برجام، قطعنامه ۲۲۳۱، ارزیابی آمانو که صریحا و رسما ایران را به پیگیری یک برنامه نظامی هسته ای تا قبل از ۲۰۰۹ متهم می کند و در نهایت قطعنامه شورای حکام که همه این امور را تثبیت و روندهای آتی پرونده هسته ای را مشخص می کند، فقط در یک صورت برای ایران تهدیدات جدید ایجاد نخواهد کرد و آن هم در شرایطی است که آمریکا تصمیم گرفته باشد دشمنی با ایران را کلا کنار گذاشته و به دوست ایران بدل شود. اگر فقط یک درصد احتمال بدهیم که آمریکا قصد تداوم و تشدید دشمنی با ملت ایران را دارد، امکانات و ابزارهایی که در این اسناد در اختیار آن قرار داده شده، امکان وارد آوردن ضرباتی بسیار دردناک به پیکر نظام جمهوری اسلامی را فراهم می کند. اینکه دولت صرفا به این دلیل که آقای روحانی می خواهد در انتخابات ۹۶ شانس اول باشد، یا از آنجا که آقای هاشمی و متحدانش تصمیم گرفته اند مجلس آینده را به مجمع «وکیل الدوله ها» تبدیل کنند، تعهداتی را بر کشور تحمیل کرده که آقای هاشمی هم توصیفی بهتر از قطعنامه ۵۹۸ برای آن پیدا نمی کند، چیزی نیست که از حافظه تاریخی این ملت پاک شود. سرمایه گرانبهایی که خون ۴ شهید به پای آن ریخته شده، در دستان دوستان مذاکره کننده دولت آقای روحانی بدل به توافقاتی شده که اکنون حتی اسرائیلی ها هم نمی توانند خوشحالی خود را از آن پنهان کنند. مساله اکنون این نیست که تیم سیاست خارجی آقای روحانی چه پرونده هایی را بسته است. مساله این است که اولا این کار را به چه قیمتی انجام داده و ثانیا در ازای بستن آن پرونده ها چه پرونده های جدیدی را باز کرده است؟ بله! آژانس روز سه شنبه آنچه را که از سال ۲۰۱۰ به این سو PMD خوانده شده بود، بست ولی این کار اولا به قیمت محکوم شدن ایران به جرمی که هرگز آن را مرتکب نشده انجام شد و ثانیا رسما این امکان را برای طرف غربی فراهم کرد که دسترسی به افراد، مکان ها و تجهیزات مرتبط با PMD را تحت عناوین دیگر درخواست کند و آن را در چارچوب رژیم بازرسی های مندرج در برجام تا هر کجا که می خواهد عمق ببخشد بی آنکه ایران امکان و توانی برای واکنش داشته باشد. اینکه آقای روحانی اصرار دارد بابت چنین چیزی به خود و همکارانش تبریک بگوید، موضوعی است که به خود ایشان مربوط است اما به هر حال مردم در ماه ها و سال های آینده خواهند دید که آمریکایی ها با امکاناتی که دولت یازدهم در اختیار آنها گذاشت، چه توطئه های مخوفی را علیه کشور تدارک دیده اند و از این سو، چگونه دست کشور برای مواجهه با آنها بسته شده است. این موضوع البته سابقه هم دارد. برخی از کسانی که در تدوین این اسناد و تعهدات دخیل بوده اند، همان کسانی هستند که زمانی معاهده ای مانند CTBT را بر کشور تحمیل کردند. جالب است که همان موقع هم چپ و راست به خود و دیگران تبریک می گفتند اما دیری نپایید که روشن شد چه فاجعه ای رخ داده است. با این حال من با آقای روحانی موافقم که باید گذاشت و گذشت. دولت وعده کرده است – و آقای رئیس جمهور دیروز این وعده را باز هم تکرار کرد – که با باز کردن غل و زنجیر تحریم از دست و پای کشور، گشایش های اقتصادی سریع و مهم در راه خواهد بود. نقدا اگر آقای رئیس جمهور همین یک وعده را محقق کنند، بسیاری گره های افتاده به کار فروبسته دستگاه اجرایی کشور باز خواهد شد. آرزوی همه ما این است که دولت بتواند برای خود عنوانی آبرومندانه تر از دولت رکود پیدا کند و اگر بر اثر برجام ظلمی بر این ملت رفته و حقی از آنها سلب شده، لااقل در امر معیشت بهبودی حاصل شود. ظاهرا خیلی هم نباید منتظر بمانیم. جناب رئیس جمهور وعده چند هفته را داده است.
پنجشنبه ، ۲۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هجرت نیوز]
[مشاهده در: www.hejratnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها