محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846315493
روزگار تلخ زنان بیوه یمنی زیر بمباران
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهروند: گروه جهان| «زبیده الذکری»، ساکن شهر «تعز» در یمن هر روز ساعت 5صبح از خواب بیدار می شود و به بازار می رود تا تره فرنگی بخرد. زبیده پس از آن راهی روستاهای اطراف تعز می شود تا سبزیجاتی را که تهیه کرده، در میان روستاییان به فروش برساند. فعالیتی که برایش روزانه هزار ریال یمنی، چیزی درحدود 4دلار و 65سنت در آمد به همراه دارد و برای ادامه حیات خانواده اش کفایت می کند. به گزارش الجزیره، از 5 سال پیش که شوهر زبیده از دنیا رفت، او تنها نان آور خانواده و 4 کودک اش است. زبیده درباره روزگار خود می گوید: «هنگامی که خالد مرد، چند انجمن خیریه در شهر تعز حمایت شان از من که تنها سرپرست 4 فرزندم بودم را آغاز کردند، علاوه بر آن همسایگان نیز ماهیانه به من مبلغی پول می دادند. بنابراین در طول 5 سال گذشته رنج چندانی نکشیدم». اما روزگار چندان با زبیده یار نبود و از زمان آغاز جنگ در شهر تعز، همسایگانی که همواره دست یاری شان به سوی او دراز بود، شهر جنگ زده را به مقصد روستاهای زادگاهشان ترک کردند، بنگاه های خیریه تعطیل شدند و دیگر هیچ کس حامی زبیده و 4 فرزندش نبود. با این حال زبیده الذکری امید وار است تا آتش بس یک هفته ای در یمن که از سه شنبه آغاز شد، نقطه پایانی بر رنج و درد خود و بیوگانی باشد که زخم های جنگ نیز بر مشکلات آنها افزوده است. حملات هوایی 9ماه اخیر عربستان به یمن بیش از 6 هزار کشته برجای گذاشته و آمار زنان بیوه و کودکان یتیم نیز هر روز درحال افزایش است. هرچند که دولت یمن اقداماتی را برای تأمین رفاه خانواده های نیازمند درنظر گرفته ، اما به گفته یکی از این زنان میزان این حمایت ها بسیار ناچیز است. «حسنا مُقبل»، یکی از بیوگانی که در روستای «ادیم» در منطقه «المساوات» شهر تعز زندگی می کند، دراین باره می گوید: «دریافتی 6 هزار ریالی من- معادل 28دلار- از دولت همچنان پابرجاست اما این مبلغ حتی برای یک هفته هم کافی نیست». مقبل کارگری است که برای حمایت خانواده 7نفره اش روزانه 8ساعت کار می کند. با این حال زندگی اش از آغاز حملات به یمن سخت تر از پیش نیز شده است. شوهر حسنا 3 سال پیش از این، بر اثر سرطان درگذشت. خانواده شوهرش پس از مرگ پسرشان حمایت از عروس و نوه هایشان را برعهده گرفتند. با این حال با آغاز جنگ مشاغل و در آمد هایشان را از دست دادند و به دنبال آن حمایت شان از خانواده حسنا نیز به پایان رسید. مقبل نیز همانند شماری دیگر کمک هایی را از خیّرین و انجمن های محلی نظیر بنیاد «مانیف» دریافت می کرد. صندوق اجتماعی توسعه که به منظور کمک به طرح های توسعه درجهت کاهش فقر در یمن ایجاد شد، نیز یکی دیگر از نهاد هایی بود که حمایت از زنان بیوه و خانواده هایشان را برعهده داشت. هرچند که تمامی پروژه های حمایتی با آغاز جنگ پایان یافت. مقبل دراین باره می گوید: «بحران فعلی مرا ناچار کرد تا به کارگری برای خانواده آواره ای که از تعز به روستای ما آمده اند و خانه ای را درنزدیکی ما اجاره کرده اند، بدل شوم. آنها روزانه به من هزارو200 ریال- معادل 5دلار و 60سنت- حقوق می دهند و علاوه برآن به من مختصر غذایی نیز می دهند». «اعلا العدیمی»، مرد آواره ای که حسنا مقبل در خانه اش کارگری می کند، می گوید: جامعه باید از زنانی همانند او حمایت کند. او دراین باره می گوید: «اگر جنگ پایان یابد و زندگی عادی به تعز برگردد و بتوانم دوباره مغازه هایم را باز کنم، هرگز مقبل را فراموش نخواهم کرد و ماهانه مبلغی را که برای زندگی اش کافی باشد، به او پرداخت خواهم کرد». زنان بیوه ای که در صنعا، پایتخت یمن زندگی می کنند، نیز در رنج به سر می برند. «فاطمه البقال» زنی 40ساله است که شوهرش را از دست داده و در بازار «شومالیه» به فروش نوعی نان سنتی یمنی مشغول است. بقال درباره شرایط زندگی اش می گوید: «شوهرم عبدالجبار 16 سال پیش مرد، اما رنجی که این روز ها می کشم، با اندوه مرگ او قابل مقایسه نیست. من 3 دختر دارم که یکی از آنها ازدواج کرده و 2تای دیگر هنوز با من زندگی می کنند و در خانه به من در پخت نان کمک می کنند». فاطمه نیز همانند دیگران پس از مرگ شوهرش کمک هایی را از انجمن های خیریه و افراد خیّر دریافت می کرد و بستگانش نیز او را در تأمین هزینه های زندگی اش یاری می کردند. با این حال به گفته فاطمه پس از آغاز جنگ «تمامی انجمن ها حمایت از ما را متوقف کردند و حتی خویشاوندان ما نیز بیکار شدند و دیگر توان کمک به من را نداشتند و به همین خاطر بود که به ناچار به دست فروشی در بازار رو آوردم، چراکه پختن نان تنها کاری بود که می دانستم». فاطمه در ادامه می گوید: «من امیدوارم که این بحران هرچه زودتر تمام شود، چراکه دیگر نمی توانم به این کار ادامه بدهم. پیش از این دولت به ما در تأمین نیاز های اولیه مان کمک می کرد تا در فقر و نکبت زندگی نکنیم». با این حال فعالیت نهاد های خیریه از این زنان با آغاز جنگ مختل شد. یکی از کارکنان صندوق توسعه اجتماعی یمن دراین باره می گوید: «با آغاز جنگ در تأمین سرمایه صندوق توسعه اجتماعی توسط سازمان ها و کشور های بین المللی متوقف شد. بنابراین تمامی پروژه ها ازجمله 280 پروژه برای حمایت از زنان نیز پایان یافت». به گفته «فضل الدبهانی»، استاد جامعه شناسی دانشگاه تعز شرایط زنان سرپرست خانوار در دوران جنگ و درگیری های داخلی بیش از هر زمان دیگری دشوار می شود. او در گفت وگو با الجزیره دراین خصوص عنوان کرد: «زنان بیوه معمولا مهارت خاصی ندارند و تحصیلات به خصوصی نیز ندارند، بنابراین برای امرارمعاش ناچارند به عنوان خدمتکار و یا فروشنده کالاهای ارزان قیمت کسب در آمد کنند». استاد دانشگاه تعز در ادامه می گوید: «با این حال دولت باید به آنها کمک کند چراکه آنها ضعیف ترین قربانیان این جنگ هستند». با این حال تا زمانی که اوضاع فعلی پابرجاست، زبیده الذکری باید هر روز صبح زود به بازار برود و سبزیجاتی را برای فروش به روستاییان خریداری کند. زبیده می گوید: «در ابتدا از کار فروشندگی ام خجالت می کشیدم، اما حالا مشتریانی دارم که مرا می شناسند. بنابراین دیگر جایی برای خجالت نیست و درحقیقت از این که به استقلال رسیدم، خوشحالم. فکر می کنم این کار از این که در انتظار کمک انجمن های خیریه و مردم باشم، بهتر است».
چهارشنبه ، ۲۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهروند]
[مشاهده در: www.shahrvand-newspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها