محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846009743
خواب عجیب آیت الله دستغیب قبل از شهادت
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): دختر شهید دستغیب گفت: پدر شب قبل از شهادت، سراسیمه از خواب پریدند و گفتند: «انا لله و انا الیه راجعون!» جلوی در خانه هم که می خواستند بیرون بروند، چند بار عصایشان را به زمین زدند و بعد به آسمان نگاه و این آیه را تکرار کردند!احمدرضا صدری: عالم ربانی و مهذِب نفوس، شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب، از جمله پیشتازان انقلاب اسلامی در شهر شیراز به شمار می رود. در سالروز شهادت این مجاهد نام آور،حدیث مبارزات آن بزرگ را از زبان فرزند ارجمندش به شنیدن نشسته ایم. امید آنکه مقبول افتد. *به عنوان نخستین پرسش این گفت و شنود، لطفا بفرمائید که چند خواهر و برادر بودید و پدر بزرگوارتان با شما چگونه رفتار می کردند؟ ما شش برادر و چهار خواهر بودیم و چون امکانات و وسایل بازی زیادی برای بچه ها وجود نداشت، طبیعتاً خیلی شلوغ می کردیم و در حیاط و حوض سر و صدا به راه می انداختیم! پدر خیلی آرام بودند و اوج عصبانیتشان این بود که از طبقه بالا پایین می آمدند و می گفتند: «باز کی جاهل شده است؟» بعد عصایشان را زمین می زدند و هر کدام از ما می رفتیم و در گوشه ای پنهان می شدیم! نماز خواندن را خیلی دوست داشتند و مراقب نماز خواندن ماهم بودند. بچه که بودیم، وقتی روزه می گرفتیم، به مادرمان پول می دادند که برای ما دخترها جایزه بخرند. به فرزندان دخترشان، خیلی بیشتر از پسرها می رسیدند و به ما می گفتند: برادرها، نوکرهای شما هستند! همیشه وقتی به خانه برمی گشتند، اول به دخترها می رسیدند و بعد به سراغ پسرها می رفتند. اگر می فهمیدند یکی از پسرها با ما دعوا یا ما را اذیت کرده است، فوق العاده ناراحت می شدند. با همه ما هم طوری رفتار می کردند که تک تک ما تصور می کردیم ما را بیشتر از بقیه دوست دارند. پدرم خیلی مظلوم بودند. *برنامه روزانه شان به چه نحو بود؟ ایشان همیشه دو ساعت قبل از اذان صبح بیدار می شدند و نماز شب می خواندند. یک کتری کوچک داشتند که روی بخاری نفتی می گذاشتند و چای دم می کردند. بعد از نماز قرآن می خواندند. مادرم می گفتند: گاهی نصف شب ها از صدای گریه پدرت در حالت نماز و نیایش بیدار می شدم! موقع اذان صبح پایین می آمدند و تک تک ما را بیدار می کردند.من خوابم خیلی سبک بود و همین که صدای در را می شنیدم، بیدار می شدم. برای هر کدام از ما هم یک لقب قشنگ گذاشته بودند. مثلاً به من می گفتند: «خانم بهشتی! بلند شو و بقیه را هم صدا بزن!» بعد از اذان صبح برای پیاده روی بیرون می رفتند و بعد از یک ساعت که تازه آفتاب سر زده بود برمی گشتند. به طبقه بالا می رفتند و کمی استراحت می کردند. بعد از ساعتی مادر می گفتند: بروید و پدرتان را بیدار کنید و ما خواهرها که می رفتیم و هر کدام یک کاری می کردیم. یکی دست پدر را می مالید، یکی پای ایشان را. بعد پدر به طبقه پایین می آمدند.پدر بسیار کم خوراک بودند. ما هم که هنرمان بازی و سر و صدا بود. پدر با هر لقمه غذا که می خوردند، بلند می گفتند: بسم الله الرحمن الرحیم، یعنی کمی ساکت تر بازی کنید! مادر خیلی به پدر احترام می گذاشتند. وقتی هوا خوب بود، در حیاط قالیچه پهن می کردند و پشتی می گذاشتند. پدر بعد از صرف صبحانه به طبقه بالا می رفتند و مطالعه می کردند و می نوشتند. اگر هم مراجعه کننده داشتند که به کارهای مردم رسیدگی می کردند. ناهار پیش ما بودند و یک ساعتی هم می ماندند و به حرف های ما گوش می کردند و بعد باز به طبقه بالا می رفتند و تا اذان مغرب به کار مردم یا مطالعه و نگارش می پرداختند. اذان مغرب هم برای اقامه نماز جماعت به مسجد می رفتند و برمی گشتند. زندگی ایشان سرشار از کار، مطالعه، عبادت و رسیدگی به کار مردم بود و لحظه ای از وقت خود را هدر نمی دادند. نظم عجیبی داشتند و کمتر پیش می آمد عاملی بتواند این نظم را به هم بزند. شب های زمستان حدود ساعت ده و تابستان ها ده و نیم یا یازده می خوابیدند. مادرم گاهی به ما می گفتند: گل یاس بچینیم و در رختخواب پدر بریزیم! مادر واقعاً پا به پای پدر برای انقلاب زحمت کشیدند. افسوس که خیلی زود از دست ما رفتند. *قدیمی ترین خاطره ای که از مبارزات پدر دارید به چه زمانی برمی گردد؟رفتار پدر را درآن ماجرا چگونه دیدید؟ به سال 1342. آن موقع ده سال داشتم. عصر 15 خرداد بود که حضرت امام را دستگیر کرده بودند. آمدند و به پدرم این خبر را دادند. پدر هر شب در یک جا مجلس داشتند، به این ترتیب که آقایان علما را جمع می کردند و هر هفته در یکی از مسجدها جلسه می گذاشتند. اواخر هر شب جلسه داشتند که در یکی از مساجد برگزار می کردند. آن شب هم جلسه در مسجد «گنج» که در کنار منزل بود، برگزار شد. جمعیت خیلی زیادی هم آمده بود. مردم جلوی در خانه ما مراقبت می کردند که اگر مأموران آمدند که ایشان را دستگیر کنند، مانع شوند. آن شب عمویم حاج آقا مهدی در رختخواب پدر خوابیدند! نصف شب صدای تیر آمد. حسابی وحشت کردم. چادرم را سرم انداختم و خواهرم را صدا زدم. رفتم و دیدم سربازها دارند برادرم آسید هاشم را کتک می زنند. مادرم او را می کشیدند و فریاد می زدند: «چرا می زنیدش؟ خب او را ببرید، چرا کتکش می زنید؟» آسید هاشم را می کشیدند و می پرسیدند پدرت کجاست؟ همه را حسابی کتک زده بودند و همه خون آلود بودند. انگار یک گردان سرباز ریخته بودند آنجا. من از ترس می لرزیدم و احساس می کردم قیامت شده است. آن شب همه مردهای خانه و برادرهایم را گرفتند. همه خون آلود بودند و سر یکی شان شکسته بود. از همه سراغ پدر را می گرفتند. آن شب، خدایی بود که پدر زنده ماندند! یکی شان به سینه یکی از برادرانم اسلحه کشیده و گفته بود: آقای دستغیب کجاست؟ پدر در فرصتی روی پشت بام رفتند و از دیوار سه متری در حیاط خانه همسایه پریدند و خوشبختانه طوری شان نشد. همسایه هم ارادت خاصی به پدر داشت و پدر توانستند آنجا بمانند. مأموران ساواک منزل همه دوستان و خویشاوندان را جستجو و شیراز را زیر و رو کردند و نتوانستند پدرم را پیدا کنند، برای همین بسیار عصبانی شده بودند و همه مردهای خانواده را بردند. بعد هم دائماً می آمدند و خانه را زیر و رو می کردند. من بچه بودم و چادر مادرم را محکم می گرفتم و گریه می کردم. مادرم می گفتند: نمی دانم آقا کجا هستند، ولی آنها اصرار داشتند که شما می دانی و بروز نمی دهی! دفعه چهارم که در خانه مان ریختند، از مردان خانه کسی جز آسید محمدهادی باقی نمانده بود که آن موقع چهارده سال داشت. مادرم گفتند: «ببرید. نمی دانم چه دینی دارید. مسیحی هستید؟ کلیمی هستید؟ بهایی هستید؟ به هر چه و هر کس که معتقدید نمی دانم آقا کجا هستند. چرا این قدر اذیت می کنید؟» مادرم باردار بودند و در اثر این فشارهای عصبی، بچه سقط شد! صبح فردا ما بچه ها را به خانه یکی از اقوام بردند که بیش از این اذیت نشویم. روی بدن مادرم، پر از جای کبودی بود! مادر خیلی ناراحت بودند و شب ها تا صبح نمی خوابیدند.من هم دائماً گریه می کردم. هیچ کس نمی دانست پدرم کجا بودند. دو روز بعد دستگیر شدند که خودش داستان مفصلی دارد. مادرم خیلی زجر کشیدند. *ساده زیستی شهید دستغیب شهره خاص و عام است. در این باره هم صحبت بفرمایید.ایشان در این باره چگونه رفتار می کردند؟ ایشان فوق العاده پاکیزه و مرتب بودند، اما لباس و وسایل زیادی نداشتند. لباس و جوراب بیرون و خانه شان جدا بود، اما جوراب و لباس خانه شان وصله داشت! پدرم به ما هر چه را که می خواستیم می دادند، ولی برای خودشان چیز زیادی نمی خواستند. در سال 1343 که از زندان آزاد شدند، خواهرم پرده قشنگی دوخته و به در اتاقشان زده بود. ایشان به محض اینکه پرده را دیدند گفتند: «زود این را بردارید، همان پرده قبلی هنوز قابل استفاده بود.» *از رابطه پدرتان با حضرت امام چه خاطره ای دارید؟رابطه ایشان با رهبر انقلاب،چه تفاوت هایی با ارتباط ایشان با سایر مراجع داشت؟ حال پدر با حضرت امام، حال مراد و مرید بود. ما اوایل از آیت الله خویی تقلید می کردیم، ولی ایشان ما را برگرداندند و گفتند: مرجعیت امام بالاتر است! در جریان 15 خرداد به قم و نزد امام رفتند و اندکی از مصائبی را که بر سر خانواده، به خصوص مادرمان آمده بود را برای امام تعریف کردند. امام بسیار متأثر شده و به مادرمان فرموده بودند: «خوشا به سعادتتان! این مصائب همه ذخیره آخرت شماست!» همه ما چون انقلاب را قبول داشتیم، در راه آن هر مشکلی را تحمل می کردیم، چون از کودکی با این مصائب و مسائل بزرگ شده بودیم. واقعاً اسباب تأسف است که از امثال پدر در رسانه ها، مخصوصاً صدا و سیما حرفی نیست و آن وقت کسانی ادعای انقلابی بودن می کنند که اصلاً آن روزها نبودند! پدر از ظلم نفرت داشتند و به نظر من این بی توجهی ها، مصداق بارز ظلم است. *آیا ایشان با شما مسائل سیاسی را مطرح می کردند و از جریانات سیاسی حرفی می زدند؟ ایشان در خانه بیشتر روی مسائل اجتماعی تکیه می کردند و از مسائل سیاسی خیلی با ما حرف نمی زدند. من خیلی زود ازدواج کردم و چون فرزندان دوقلو هم داشتم، خیلی فرصت نمی کردم به خانه پدر بروم. البته دائماً با تلفن تماس داشتم. بعد از فوت مادرمان هر کدام از ما یک هفته می ماندیم و از پدر مراقبت می کردیم. *از فعالیت های شهید در آستانه پیروزی انقلاب خاطراتی را نقل کنید. ایشان برای انقلاب وزنه ای بودند و به هر چه که امام می گفتند، مو به مو عمل می کردند. استان فارس در واقع توسط ایشان می گشت. پدرم حتی امامت نماز جمعه را هم نمی خواستند قبول کنند، منتهی مردم طومار جمع کردند و بعد امام به ایشان تکلیف کردند و پدر امر امام را اطاعت کردند. خیلی هم طول نکشید که شهید شدند. یادم هست در سال 1356 منزل ما را محاصره کرده بودند و سربازها واقعاً اذیت می کردند و نمی گذاشتند از خانه بیرون برویم. در سال 1357 که انقلاب پیروز شد، همه کارها به منزل ما منتهی می شد و مردم حتی اسلحه هایی را هم که از پادگان ها برداشته بودند، به آنجا می آوردند. یک شب که راننده پدرم تیر خورده بود، به شدت نگران شدم و به منزل پدرم رفتم. پدر به مسجد رفته بودند. موقعی که برگشتند پرسیدیم: «خبر تازه چه دارید؟» پدر با خوشحالی پاسخ دادند: «الحمدلله پیروز شدیم!» پدر بلافاصله اداره امور را در دست گرفتند و به کسانی که به آنها اعتماد داشتند مسئولیت های مهم را سپردند تا کم کم اوضاع شهر سر و سامان گرفت. بعد هم از تهران دستوراتی آمد و افرادی به کارها منصوب شدند. هر خبری که می شد، پدرم تلاش می کردند مردم را آرام کنند. جنگ که شروع شد، بعضی ها سر و صدا به راه انداختند که همه چیز گران شده است. پدر سخنرانی کردند و گفتند: «انقلاب کردیم که دینمان درست شود. برای شکم که انقلاب نکردیم!» پدر دار و ندارشان را فدای اسلام و انقلاب کردند. *آیا مردم برای رفع نیازهایشان به شما و خواهر و برادرهایتان هم مراجعه می کردند؟واکنش شما در برابر این درخواست ها چه بود؟ بله و ما هم مشکلات مردم را خیلی راحت با پدر مطرح می کردیم. خودشان هم توصیه می کردند اگر افراد نیازمندی را می شناسید بگویید، مخصوصاً در باره اقوام و ارحام خیلی توصیه می کردند. با اینکه نهایت حیا و ادب را در برابر پدرمان داشتیم، اما حرفمان را هم راحت به ایشان می زدیم و اگرنیازی داشتیم راحت می گفتیم. ما دخترها از بچگی پول توجیبی داشتیم. جالب است وقتی بزرگ هم شدیم، این پول توجیبی همچنان برقرار بود. تا موقعی که پدر شهید شدند، من ماهی 300 تومان پول توجیبی از ایشان می گرفتم! بسیار به اقوام و ارحام رسیدگی می کردند. بسیاری از آنها را ما نمی شناختیم، چون مخفیانه این کار را می کردند. بعد از شهادت ایشان بود که فهمیدیم به چه کسانی کمک می کردند. *آیا در شیوه های تربیتی اهل امر و نهی و موعظه بودند؟ خیر، ایشان با رفتارشان ما را متوجه رفتار غلطمان می کردند. همان طور که اشاره کردم موقعی که شلوغ می کردیم چند بار با صدای بلند بسم الله می گفتند و آخر سر هم می گفتند: الحمدلله! همیشه وقتی می خواستیم چیز جدیدی بخریم، می گفتند: «همانی را که دارید استفاده کنید و وقتی دیگر قابل استفاده نبود، جدیدش را بخرید.» هیچ وقت به ما سخت نمی گرفتند، ولی همیشه به صرفه جویی و پرهیز از اسراف توصیه می کردند. هیچ وقت موعظه نمی کردند، ولی با رفتار و کارهایشان عمیق ترین تأثیر را روی ما می گذاشتند. مادرمان هم همین شیوه را داشتند و انصافاً برای تربیت ما خیلی زحمت کشیدند. *از تهدیدهایی که می شدند و شهادتشان برایمان بگویید؟ این بار سوم بود که به جان پدر سوء قصد کردند و موفق شدند. همان شب جمعه خواهرم خواب دیده بود که همه اموات خانوادگی در مقبره خانوادگی جمع شده و جشن گرفته اند و مادرم و مرحوم برادرم آسید احمد پذیرایی می کردند و گویی منتظر کسی بودند. خواهرم همان نصف شب به پدر تلفن می زنند و می گویند: «مراقب خودتان باشید، ممکن است فردا شما را شهید کنند» پدر جواب می دهند: «شهادت لیاقت می خواهد، من قابلیت این حرف ها را ندارم، حیف گلوله نیست که به من بخورد؟» یکی از خواهرهایم که آن روزها در فسا زندگی می کرد خواب دیده بود شهر شیراز آتش گرفته است و دودی به شکل «لا اله الا الله» به آسمان می رود و پدر هم به سمت آسمان می روند و متوجه شده بود پدر شهید خواهند شد. آن شب پدر نخوابیدند. خانمی که به عنوان پرستار برای ایشان گرفته بودیم، می گفت: ایشان سراسیمه از خواب پریدند و گفتند: «انا لله و انا الیه راجعون!» جلوی در خانه هم که می خواستند بیرون بروند، چند بار عصایشان را به زمین زدند و بعد به آسمان نگاه و این آیه را تکرار کردند! یک عده پشت سر پدر می روند که بعضی از آنها شهید شدند. برادرم برای تجدید وضو به خانه می روند و کمی دیرتر از پدر راه می افتند و زنده می مانند. *چرا مسائل حفاظتی بیش از این در باره ایشان رعایت نشد؟ اتفاقاً امام به ایشان گفته بودند خانه تان را عوض کنید، اوضاع خطرناک است! قرار بود در معالی آباد برای ایشان خانه ای تهیه شود که نمی دانم چه شد که نشد. برای ایشان ماشین ضد گلوله هم تهیه شده بود، منتهی منزل ما در کوچه پسکوچه بود و باید تا سر کوچه مسافتی را پیاده می آمدند و ماشین داخل کوچه نمی رفت. برادرم می گویند: وضو گرفتم و راه افتادم، ولی هنوز سر پیچ نرسیده بودم که صدای انفجار مهیبی به گوش رسید! خانمی که ظاهراً مثل زنان باردار بود، به شکمش مواد منفجره بسته بود و به پدر نزدیک می شود تا به ایشان نامه بدهد. پاسدارها اجازه نمی دهند، ولی خود حاج آقا می گویند: بگذارید بیاید! او به محض اینکه نزدیک می شود، چاشنی بمب را می کشد و بدن خودش هم قطعه قطعه می شود! سر آن دختر در چاهی در آن نزدیکی افتاده بود! یکی از محافظان حاج آقا که تا مدتی زنده بود، دائماً تکرار می کرد که ما نمی خواستیم اجازه بدهیم آن دختر نزدیک بیاید، ولی خود حاج آقا اصرار داشتند اجازه بدهیم. در باره این قضیه ده پانزده نفری که پدر و مادرهای خودشان آمدند و خبر دادند که کار بچه های آنها بوده است، دستگیر و اعدام شدند! پیکر پدر متلاشی شده و قطعاتی از آن این سو و آن سو افتاده بودند. جالب اینجاست که افراد مختلف بدون اینکه یکدیگر را بشناسند، خواب یکسانی دیده بودند که پدر گفته بودند: قطعات بدنم را به جنازه ملحق کنید در کنار کفن ایشان هم، کیسه ای بود که نمی دانستیم برای چیست؟ وقتی این ماجرا پیش آمد، تازه متوجه شدیم موضوع از چه قرار است. هفته بعد قطعات بدن ایشان را در همان کیسه ریختند و گوشه ای از قبر را شکافتند و داخل قبر گذاشتند. قطعات بدن محافظ ایشان شهید جباری هم در همه جا پخش شده و فقط سرش باقی مانده بود. آنها را هم جمع کردند و در کیسه ای گذاشتند و از گوشه قبر داخل آن گذاشتند. *و سخن آخر؟ ما معتقدیم شهدا زنده هستند و هر وقت مشکل یا ناراحتی داریم، فوراً از پدر کمک می خواهیم. خود من همیشه 100 تا صلوات می فرستم و حاجتم را می گیرم. خودم زیاد پدرم را خواب نمی بینم، ولی خواهرم زیاد خواب می بیند. یک بار گرفتاری مهمی داشتم و سر خاک پدرم رفتم و گریه کردم و از ایشان کمک خواستم. پدر به خواب خواهرم آمده و گفته بو:د چرا نمی روی و به داد خواهرت نمی رسی؟ من و خواهرم خانه هایمان نزدیک بود و همیشه همدیگر را می دیدیم، ولی مشکلم را به او نگفته بودم. آمد و گفت پدر چنین حرفی به من زدند. من هم مشکلم را با او در میان گذاشتم. همیشه حضور ایشان را احساس می کنم و مطمئن هستم مراقبم هستند.
چهارشنبه ، ۲۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]
-
گوناگون
پربازدیدترینها