محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830485040
بهاره رهنما از زندگی شخصی و کاری اش می گوید
واضح آرشیو وب فارسی:آفتاب دل: بهاره رهنما بازیگر پر کار تئاتر، این سال ها ترجیح داده تا به جای دیده شدن روی پرده سینما و قاب تلویزیون، بیشتر روی صحنه تئاتر هنرنمایی کند.بهاره رهنما بهاره رهنما بازیگر پر کار تئاتر، این سال ها ترجیح داده تا به جای دیده شدن روی پرده سینما و قاب تلویزیون، بیشتر روی صحنه تئاتر هنرنمایی کند. بازیگری که با تحصیلات حقوق قضایی و ادبیات فارسی راهش را با تجربه اندوزی در کلاس های فیلمنامه نویسی مرکز آموزش فیلمسازی به سینما گره زد و سر از رشته ادبیات نمایشی در آورد. او بازی را در اوایل دهه 70 با فیلم پرفروش «افعی» آغاز و تجربه کرد و یک دهه بعد با نمایش «یرما» به عشق همیشگی اش یعنی تئاتر پیوست. با او درباره زندگی، تئاتر و تصویر گفت وگو کرده ایم. بین هنرمندان کسی مثل شما هست؟ حالا بدون قیاس! « وودی آلن» کسی است که هم نمایشنامه می نویسد، هم فیلمنامه. مصاحبه می کند و در کمپین ها حضور دارد. فعالیت اجتماعی دارد یا حتی لج می کند و جایزه اش را نمی گیرد! کلا دو گروه با او طرف هستند؛ یک گروه آدم هایی که خیلی دوستش دارند و گروه دیگر کسانی هستند که به همان نسبت از او متنفرند. در مورد شما هم همین طور است؟ روابط عمومی همین تئاتر آخرمان، موقعی که بازخوردها را به من می گفت به نکته جالبی اشاره کرد. او توضیح داد:«عده ای وحشتناک تو را دوست دارند و عده ای هم خیلی با تو مشکل دارند.» سال پیش پرکارترین بازیگر زن تئاتر بودید؛ امسال هم قرار است این اتفاق بیفتد؟ خدا را شکر می کنم چون دو، سه سالی است که این مساله برایم اتفاق افتاده و در تئاتر پرکار شده ام. سال پیش با تئاترهای «آرسنیک و تور کهنه»، «دورهمی زنان شکسپیر»، «نمایش اسپانیایی»، «با من بستنی می خوری»، «تو دهنتومی بندی یا من» و «باغ آلبالو»، شش کار داشتم و امسال هم تا حالا تئاترهای «انگار در چشم های تو اسب می دود» و «عامدانه، عاشقانه، قاتلانه» را دارم. به نظر می رسد از اینکه تئاتر را در کنار سینما دنبال می کنید، خوشحال هستید. بله، من تا الان در 26نمایش بازی کرده ام و امسال شانزدهمین سال تجربه تئاتری ام است. شما مثل خیلی های دیگر قبل از اینکه بازیگر شوید از علاقه مندان سینما بودید، بازیگری هست که از او امضا گرفته باشید؟ بله، از آقای مهدی هاشمی و بسیاری از بزرگان سینما امضا گرفته ام و تا امروز هم آنها را نگه داشته ام. بین سینما و تئاتر فرق می گذارید؟ اخلاق سینما با تئاتر خیلی فرق دارد. تئاتر کار گروهی است. بازیگر، کارگردان، منشی صحنه و... همه می آیند، کار می کنند و موقعیت نابرابری که در سینما می شناسیم در تئاتر وجود ندارد. گفت وگویی از «آل پاچینو» خواندم که نوشته بود منظم ترین وقت هایم زمان هایی بود که در تئاتر کار می کردم. بازیگران وقتی در تئاتر کار می کنند، زمان برای خودشان است. در حالی که سینما و تلویزیون به طرز حیرت انگیزی زندگی بازیگران را می بلعد. چرا اینقدر ضد سینما و تلویزیون هستید؟ به خاطر اینکه وقتی در سینمای تجاری و تلویزیون به عنوان بازیگر پرکار بودم اصلا بزرگ شدن دخترم پریا را نتوانستم با جزییاتش ببینم. برای همین وقتی عکس هایش را می بینم، خیلی وقت ها حسرت می خورم و می گویم چرا اینقدر زود گذشت. وقتی درگیر کار تصویری هستید از پنج صبح تا هشت شب بدون هیچ استراحتی سر کار هستید و اصلا وقت تان برای خودتان نیست. زمانی تو را به خانه می فرستند که به هیچ دردی نمی خوری! در حالی که در تئاتر از صبح کار و زندگی برای خودت است. درآمدش چطور؟ تفاوتی بین دستمزد سینما و تلویزیون وجود دارد یا نه؟ اتفاقا تئاتر به خاطر پول کم و زحمت زیادی که دارد، هم پربرکت است و هم به شما نظمی در خرج کردن می دهد. روال دیگری در زندگی شما ایجاد می کند. دلتان نمی آید پولتان را برای هر چیزی خرج کنید. مهم تر اینکه تئاتر به شارژ روانی بازیگر خیلی کمک می کند و انگار کمک می کند تا تخلیه روانی شوید. چرا شما مثل خیلی از سینمایی ها که مقطعی می آیند و تئاتر کار می کنند و می روند، چند وقتی است در تئاتر ماندگار شده اید و نرفته اید؟ اصولا تئاتر برای بازیگرهای سینما جذاب نیست. معمولا آنهایی هم که می آیند و تئاتر کار می کنند، ماندگار نمی شوند. خیلی از تئاتری ها هم می گویند اگر کسی هم می آید و با عشق و علاقه می آید بهتر است این فرصت را به او بدهیم که تجربه کند. اما نگاه من این طور نبود. به این دلیل که فوق لیسانس ادبیات نمایشی دارم و بعد از چهار، پنج سال کار در سینما وارد تئاتر شدم. استادان تان چه کسانی بودند؟ ادبیات نمایشی را در دانشگاه هنر و معماری دانشگاه آزاد گذراندم و با آقایان چرمشیر، ابراهیمیان، فتحی، دژاکام، ناظرزاده و خانم فیض مرندی کلاس داشتم. کدام شان وسوسه تئاتر را در شما به وجود آوردند؟ هیچکدام! خانم منیژه محامدی بودند که این حس را در من بیدار کردند. مدیون شان هستم. این مساله قبل از سال 81 اتفاق افتاد؛ یعنی قبل از ورودم به دانشگاه. استادها مطالبی را که بلد بودند خالصانه در اختیارتان می گذاشتند؟ خیلی! به خصوص آقای چرمشیر این ویژگی را دارد. این اتفاق به دانشجو هم ربط دارد او هم باید بخواهد که یاد بگیرد. دوران طولانی شاگردی من، شاگردی کردن سر کلاس استاد بهرام بیضایی بود. بسیار از ایشان یادگرفته ام. نظم در بازی و نکته های صحنه را از ایشان یاد گرفتم. این کلاس ها در دوره های مجتمع اسلامی آموزش فیلمسازی باغ فردوس برگزار می شد. دوره فیلمنامه نویسی هم داشتیم و من با پیمان قاسم خانی، همانجا آشنا شدم و ازدواج کردیم. دوره طلایی بود چون باعث ازدواج من و پیمان شد. او دانشجوی فیلمنامه نویسی و من دانشجوی بازیگری بودم. کدام نمایشنامه از استادان تان را هم اجرا کردید؟ «قدم زدن روی ابرها»ی آقای چرمشیر را در جشنواره تئاتر اجرا کردم اما در اجرای عمومی اش متاسفانه سر کار دیگری بودم. درحال حاضر هم درحال بازی در باغ آلبالوی ایشان ( دراماتور کار آقای چرمشیر هستند) با آقای آتیلا پسیانی هستم. اجرا کردن کار استاد فرقی با سایر اجراهای تان دارد؟ به هر حال احترام و حجب و حیا نزد استاد بیشتر است. به شما نمی گوید چرا آن درس هایی که به تو یاد دادم را خوب یاد نگرفتی!؟ خیلی از استادان من را به یاد نمی آورند. زیاد سر کلاس ها غیبت داشتم. ابتدا دانشکده ادبیات درس می خواندم و بعد رفتم دانشکده حقوق. آنجا کسی من را نمی شناخت. بعد باردار شدم و وقتی هم که پریا، دخترم به دنیا آمد، کمتر می توانستم در کلاس حاضر شوم . امتحانات را هم به شکلی می گذراندم. درواقع با مرخصی و اینطور اتفاقات دانشگاه را طی کردم! در مقطع فوق لیسانس هم که بیشتر تحقیق مهم است تا حضور فیزیکی. اگر متن ها را فراموش کنید از شما بیشتر ایراد نمی گیرند چون دانشجوی شان بودید؟ من اصولا آدمی هستم که قضاوت درموردم زیاد است چون خودم را درمعرض دید دیگران و درنتیجه قضاوت آنها قرار می دهم. این شیوه ای از زندگی است که تبعات و درعین حال لذت های خودش را هم دارد؛ من تبعاتش را پذیرفته ام. حالا از بین فیلمنامه، نمایشنامه، رمان و داستان، خواندن کدامش برای تان جذاب تر است؟ رمان را خیلی دوست دارم. چرا رمان نمی نویسید؟ ترجیح می دهم اگر خودم بخواهم بنویسم، مجموعه داستان بنویسم. تا حالا هم چهار مجموعه داستان نوشته ام. خواندن رمان به بازی تان هم کمک می کند؟ خیلی؛ چون تا حد زیادی حس ها در آن جاری است. در جنایت و مکافات داستایوفسکی، چند تیپ شخصیتی با جزییات ترسیم شد ه اند. من به شاگردهایم هم این را می گویم که یکی از تمرین های بازیگری مطالعه شاهکارهای ادبی دنیاست. نمایشنامه چطور؟ به همان نسبت برایم جذاب است اما فیلمنامه برخلاف رمان و نمایشنامه جذابیت کمتری برایم دارد. اصلا من آدم سینما نیستم و اشتباهی به سینما آمدم؛ یعنی آنقدرعاشق تئاترم و صحنه اقناعم می کند که جدیدا وقتی سینما و تلویزیون به من پیشنهاد می شود، می ترسم و وقتی فیلمنامه به من می دهند و خوشم نمی آید خدا را شکر می کنم. یعنی اینقدر از سینما منزجر شده اید؟ فکر کنید ساعت چهار و پنج صبح سرکار بروید و تا ساعت نامعلومی از شب سر لوکیشن کار کنید. در همین شرایط یک جمله را 20 بار بگویید. خیلی ها در مورد تئاتر می پرسند و می گویند شما هر شب جملات را تکرار می کنید، خسته نمی شوید؟ می گویم نه! چون هر شب موج اش جدید است و یک اتفاق جدید می افتد اما در سینما و تلویزیون خسته می شوم. شهرتش چطور؟ در تئاتر باید قید ستاره بودن را بزنید و در جمع قرار بگیرد. تئاتر سن و سال نمی شناسد. شما در تئاتر 50 ساله هم باشید ستاره اید. در حالی که در سینمای ایران خانم ها در 50 سالگی و آقایان در 55،60 سالگی پایان دوران ستارگی شان است. اما شما همیشه برای مخاطب تئاتر بازیگر هستید و این زنده بودنش تفاوت تئاتر با سینماست. به نظرم تئاتر آدم را صبور می کند. کدام شخصیت تئاتری مجذوب تان کرده؟ «آنتِ» نمایشنامه «کشتار» را خیلی دوست دارم. در ایران، خودم آن نقش را بازی کردم و در سینما آن را «کیت وینسلت» بازی کرده است. کارهای دیگران چطور؟ مثل خیلی های دیگر عاشق نمایش «کوکوی کبوتران حرم» علیرضا نادری ام. چرا کاری از او را اجرا نکرده اید؟ یکی از آرزوهایم است که نمایشنامه ای از او روی صحنه ببرم. کلمات او خیلی صیقل زده، انتخاب شده و درست است. تک تک زن های کوکوی کبوتران حرم عمیق و دوست داشتنی اند. یک کار دیگر هست که آقای یعقوبی روی صحنه برد و ستاره اسکندری در آن بازی درخشانی کرد؛ «سعادت لرزان مردمان تیره روز.» می دانید خوبی تئاتر در این است که فکر می کنید خیلی نقش ها منتظرتان است؛ در سینمای ایران شما درموقعیتی قرار نمی گیرید که این حس را داشته باشید. برای مثال، در سینمای ایران چه نقشی منتظر شماست؟ در حالی که در تئاتر نقش ها بهترین معلم های معنوی بازیگران می توانند باشند. شده نقش رهای تان نکند؟ بازیگر باید همیشه فاصله اش را با نقش حفظ کند. هشت سال پیش که جوان بودم بعد از تئاتر «خدای کشتار» دچار افسردگی شدم چون «آنت» خدای کشتار رهایم نمی کرد و از وجودم کنده نمی شد و خیلی جدی به دارو و دکتر کشید و پس از مدت ها توانستم آن را از خودم دور کنم. در آخرین کاری که از شما دیدم «تو دهنتو می بندی یا من» با کمند امیر سلیمانی همبازی بودید. او خیلی سال پیش از شما بازیگر بوده و حالا با هم در آن تئاتر همبازی شدید، فیلم هایش را در سینما می دیدید؟ فکر می کردید روزی با او همبازی شوید؟ کمند را خیلی دوست دارم. من هنوز بازیگر نشده بودم که یادم است کمند در فیلم «در آرزوی ازدواج» ساخته اصغر هاشمی با بیژن امکانیان همبازی شده بود. من آن فیلم را خیلی دوست داشتم و مادرم را سه بار برای دیدن آن به سینما آستارا بردم. کمند همسن و سالم بود و نقشش در آن فیلم خیلی برایم جذاب بود. سال پیش زائر مزار مولانا بودید. این اولین باری بود که راهی قونیه می شدید؟ این سفر چگونه سفری است؟ خیلی عجیب بود و واقعا حال عجیبی داشتم. اولین بارم بود که به مزار مولانا می رفتم. به مولانا خیلی علاقه دارم و همیشه اشعارش را می خواندم و می خوانم. مواجهه ام با او در آن فضا سحرانگیز بود. می دانید که مولانا خیلی فشارها را از جامعه تحمل می کرده و با این وجود پس از قرن ها آنچه از مزارش حس می کنیم، فقط و فقط آرامش مطلق است. بهاره رهنما: تئاترآدم را صبور می کند در روزهایی که ما آنجا بودیم بسیاری از آدم ها شاید بگویم همه موزیسین ها و خیلی از هنرمندان و اصناف دیگر از نقاط مختلف دنیا به آنجا آمده بودند. روی لب همه در آنجا ذکر خداست؛ از هندی، مالزیایی، ژاپنی و ایرانی بگیرید تا اروپایی و آمریکایی و... همه و همه در قونیه گرد هم می آیند و هر کس به زبانی خدا را حمد می کند. این نشان می دهد که روح این آدم رو به معشوقی ملکوتی و رو به بالا بوده است. برای نوشته های تان هم الهامی گرفته اید؟ موضوع هایی را یادداشت می کنم. آنقدر شگفت زده داستان مولانا بوده ام که واقعا تا حالا به اینکه با این نوشته ها چه کنم فکری نکرده ام. هنوز گیجم. به نظرم نوشتن درباره مولانا خیلی جرات می خواهد. غزلیات شمس و دیوان حافظ را مانند هر ایرانی خیلی دوست دارم و همیشه همراهم است. به هر حال اینها برای ما که علاقه مند به سینما و هنرهای تصویری هستیم منابع الهام ارزشمندی هستند. همشهری
سه شنبه ، ۲۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آفتاب دل]
[مشاهده در: www.aftabedel.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها