واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ امروز: یک استاد ادبیات و عرفان گفت: علی رغم شرح های گوناگونی که بر مثنوی مولوی نگاشته شده است هنوز هم جای خالی یک شرح دقیق علمی احساس می شود.به گزارش فرهنگ امروز به نقل از ایسنا- منطقه اصفهان، علی اصغر میرباقری فرد در جلسه «دمی با عارف بلخی» که به همت انجمن علمی فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه اصفهان برگزار شد با اشاره به وجود چندین مشرب عرفانی در سنت اسلامی اظهار کرد: فرد پژوهشگر پیش از پژوهش و کار علمی در خصوص مولوی می بایست با سنت و مشرب عرفانی او آشنا باشد، زیرا این سنت ها و مشرب های عرفانی در مبانی و اصول دارای تفاوت هایی است؛ مثلاً مشرب های عرفانی در مسائلی چون تعداد مراحل برای وصول به قرب الهی، ترتیب مراحل (آیا محبت محصول مشاهده است یا محبت مبنای مشاهده؟) و میزان، وزن و اهمیت این مؤلفه ها با یکدیگر اختلاف دارند. چنانچه «عرفان خوفی» با تکیه بر صفات جلالی الهی بر قبض و هیبت خدا تأکید می کند، اما در «عرفان عشقی» با تکیه بر صفات جمالی الهی بر بسط و انس با خدا تأکید می شود. استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان افزود: کارهای پژوهشی بسیاری در خصوص وجوه گوناگون مولوی انجام شده است به گونه ای که صدها مقاله درباره مولوی نوشته شده، اما شمار آثاری که به لحاظ کیفی حرف تازه ای برای ارائه داشته باشند یا بر اساس نظریه و چارچوب نظری و به شکلی روشمند بر آثار مولوی کار کرده باشند، زیاد نیست. میرباقری فرد تصریح کرد: پژوهشگر در تمام مسائل علمی که پژوهش در حوزه عرفان را نیز در برمی گیرد، باید دارای روحیه بی طرفی علمی باشد. در مورد عرفا نیز اگرچه اینان دارای شان و جایگاه بسیار والایی هستند اما می بایست احیاناً خطاهای ایشان نیز دیده شود. این استاد ادبیات افزود: عارف به لحاظ علمی به متکلمین و علمای اخلاق نزدیک است، اما در دو مساله «هدف» و «روش» از آنها فاصله می گیرد. عارف هدفی جز وصول به حق ندارد و برای رسیدن به این هدف از روش کشف و شهود بهره می گیرد؛ یعنی او از مرکب شهود برای رسیدن به مقصدش استفاده می کند. البته در کتاب های عرفانی در مسائل اعتقادی مباحث کلامی گسترده ای وجود دارد و پیوند کلام و عرفان بسیار مهم است. میرباقری فرد اضافه کرد: اگرچه هر عارفی متکلم نیز هست، اما هر متکلمی لزوما عارف نیست لذا میان این دو رابطه اخص (عموم و خصوص مطلق) وجود دارد؛ زیرا آنجا که پای روش به میان می آید متکلم از عارف جدا می شود. او درباره کرامت در میان عارفان گفت: اصل کرامت به معنای کار خارق العاده ای است که انسان (غیر نبی) بر اساس تقرب به خدا و به اذن خدا انجام دهد که در میان این قشر وجود داشته است. خود قرآن نیز داستان هایی را ذکر کرده که در آنها نمونه های زیادی از کرامت دیده می شود؛ به عنوان نمونه در داستان حضرت سلیمان یکی از پیروان او با نام آصف بن برخیا، تخت بلقیس ملکه سبا را در یک چشم بر هم زدن نزد حضرت سلیمان می آورد. در داستان حضرت موسی نیز فردی که او را خضر می نامیم، صاحب کرامات و اسراری است که حتی پیامبر اولوالعزم (حضرت موسی) نیز از آنها باخبر نبود.
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ امروز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]