محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846686059
۱۰۰ هزار تومان خسارت برای سرودن یک شعر!/ اخراج شاعر از محل کار به خاطر دیدار رهبری
واضح آرشیو وب فارسی:مرصاد نیوز: مرصاد نیوز: محمود اکرامی فر گفت: گاهی پشت فرمان شعری به ذهنم خطور می کرد و دنبال آن را می گرفتم. یک بار حواسم پرت شد و به ماشین جلویی زدم. راننده اش گفت چه می کنی؟ گفتم شعر می گویم و برای آن شعر ۱۰۰ هزار تومان خسارت دادم.به گزارش شبکه اطلاع رسانی مرصاد، برنامه «سلام ماه» ویژه شاعران و نویسندگان متولد آبان و آذر عصر روز گذشته در کتاب فروشی ترنجستان بهشت با حضور چهره های ادبی برگزار شد. *ماجرای تولد یک شاعر از اردوهای دانش آموزی مصطفی محدثی خراسانی در بخش ابتدایی این مراسم به عنوان یکی از متولدین این ماه با اشاره به اینکه نگاه روشن و امیدوار داشتن را از شعر آموخته، گفت: جریان اصیل شعر فارسی در گذر زمان محو نشده و در محاق قرار نگرفته است. جریان توفنده شعر فارسی راه خود را پیدا کرده و از پیچ و خم ها عبور کرده است. در طول این سال ها شاعران در مقام سرودن و مخاطبان رویکرد هایشان به شعر مفهوم مدار نزدیک شده است. وی با اشاره به اینکه فعالیت های شهرستان ادب مانند فعالیت هایی است که در سال های دور در حوزه دانش آموزی انجام می شده، گفت: تابستان ها دانش آموزان خراسانی را جمع می کردیم و مباحث آموزشی شعر را برایشان مطرح می کردیم. در خاطرم هست که در یکی از این سال ها هنگام غروب، بلندگو من را صدا زد و اعلام کرد که یک نفر که از کاروان دانش آموزان سبزوار جا مانده، همراه برادرش خود را به محل اردو رسانده است، وقتی من پیش این دو رفتم، دیدم برادر او نیز یک دانش آموز است که او را از یکی از روستاهای دورافتاده سبزوار با خود آورده است. فکر کردم اگر بخواهد همین الان بازگردد، مشخص نیست کی به روستایش برسد، از این رو به او گفتم می توانی در اردو بمانی. او گفت من با این عوالم شاعرانه میانه ای ندارم، گفتم ولی می توانی به عنوان دانش آموز بمانی. او ماند و ماندنش مصادف شد با اینکه امروز شاعری به نام عباس چشامی در فضای شعر کشور شاهد هستیم. *قطامی که ریحانه شد ریحانه جعفری نویسنده و مترجم کودک و نوجوان که متولد 20 آذر در شهر اصفهان است، با اشاره به اینکه قرار بود مصطفی باشم، اما ریحانه شدم، گفت: پدر من اسم قطامه را دوست داشت، اما نام مرا ریحانه گذاشت. وی افزود: از دوران ابتدایی اهل نوشتن بودم و چون نمی توانستم میوه های تابستانه را بخورم، آن ها را می نوشتم. قورمه سبزی پختم، نوشتم. رخت شستم، اتوبوس سوار شدم و هر کاری که کردم، نوشتم. اولین کاری که از من چاپ شد، ماجرایش برمی گردد به دستیاری من در یک کار با آقای رحماندوست که او وقتی فهمید من زبان انگلیسی می دانم، کاری داد تا ترجمه کنم. جعفری با تشبیه کردن هنر به آب، گفت ممکن است این آب از منفذهای گوناگون بیرون بزند و ورودم به سینما نیز به همین نحو است. او گفت: من چندین کار در انجمن سینمای جوان انجام دادم. با اصغر فرهادی و جمعی از هنرمندان جوان آن روز ها یک گروه بودیم و در روزگار جنگ چند کار تولید کردم، اما چون فکر می کردم که روزگار مانند همان دوران خواهد ماند، نسخه ای از کار هایم برای خودم نگه نداشتم و آثارم مانند بچه هایی هستند که گم شده اند. این نویسنده با اشاره به تفاوت های تألیف و ترجمه، تألیف را شنا کردن در دریا خواند و کار ترجمه را نیازمند به تعهد بالا عنوان کرد، گفت: خیلی دلم می خواهد بچه ها زیر سقف باشند، پدر و مادرشان را گم نکنند و بمبی روی سرشان منفجر نشود و اول از همه امیدوارم این اتفاقات در کشورم رخ دهد. * جمع شدن آب و آتش در یک محفل محمودرضا اکرامی فر که متولد جوشقان از توابع اسفراین بود، با اشاره به اینکه در اینجا متولدین آبان و آذر جمع هستند، گفت: شما امروز آب و آتش را کنار هم جمع کرده اید. وی با اشاره به اینکه نمی داند چه کسی اسمش را انتخاب کرده، گفت: پدر من یک گوسفنددار بود که فقط بلد بود بنویسد، حسن و یک دایره دورش بکشد، اما سخنانی که از او نقل می کنم، دیگران می گویند که او کسی مانند بطلمیوس و مانند آن بوده است، ولی فکر می کنم اسم من را ملای ده گذاشته است. این شاعر در ادامه گفت: از زمانی که به مشهد آمدم در شعر جدی بودم که تقریباً 30 سالم بود. در جلسات هفتگی شعر می خواندیم و جدی نقد می شد. مرحوم صاحبکار، مصطفی محدثی خراسانی، سیدعبدالله حسینی و دیگران کسانی بودند که در این جلسات شعر می خواندند و شعرشان نقد می شد و این بحث های جدی پایه های شعر فارسی بعد از انقلاب را محکم کرد. او که هم زمان در دوران جوانی در دانشگاه آزاد، ادبیات می خواند و در دانشگاه تهران، جامعه شناسی و در یک مدرسه نیز تدریس می کرده و هم زمان در روستایشان مشغول کشاورزی بوده، گفت: بحث هایی می کردیم که نتیجه گرفتیم ائمه در شعر بسیار مظلوم هستند. (درحالی که بغض کرده بود) به این نتیجه رسیدیم که برای معصومین شعر گفت و فقط هم نباید در شعر عاشورایی مطرح شویم، زیرا زندان های امام کاظم (ع) خودش حماسه دارد. اکرامی فر در ادامه گفت: در شعر رویکرد عاشقانه، حماسی و عرفانی داشتم، زیرا معتقد بودم مرثیه بسیار گفته شده و بهتر است با این رویکرد شعر بگوییم. از سال 67 سرودن این اشعار را شروع کردم که با عنوان «دریا تشنه است» منتشر شد که شعر «یا علی گفتیم و عشق آغاز شد» متعلق به همین مجموعه است. *صدهزار تومان خسارت برای گفتن یک شعر وی در ادامه با اشاره به خاطره ای از شاعرانگی خود گفت: گاهی اوقات پیش می آمد که هنگامی که پشت فرمان بودم، شعری به ذهنم خطور می کرد و دنبال آن را می گرفتم. در همین حین حواسم پرت شد و از پشت به ماشین جلویی زدم. راننده آن ماشین پیاده شد و گفت معلوم است چه می کنی؟ گفتم شعر می گویم. گفت ارزش دارد؟ گفتم خسارتش را می دهم و برای آن شعر 100 هزار تومان خسارت دادم. او در پایان با اشاره به اینکه در ادبیات برای همه چیز شعر می گوییم، مگر خداوند گفت: خداوند در ادبیات ما مظلوم است. ما آن قدر دچار دیگران شده ایم که از خدا غافل مانده ایم. شاید کار برای خدا زیاد کرده باشیم، اما درمورد خدا کاری نکردیم و بعد از انقلاب با توجه به رویکرد دینی که وجود داشت این مسئله کم رنگ شده است. سیداحمد نادمی با اشاره به نام خود گفت: یک عمه پیری دارم که به نوعی مادر دوم من است و حق بسیاری بر گردن من است و نام من یکی از حق هایی است که بر گردن من دارد. وی به شیوه آشنایی خود با ادبیات اشاره کرد و گفت: مسجدی در محل ما بود که امام جماعت اهل فضلی هم داشت و من در آنجا با ادبیات جهان آشنا شدم. مواجهه من با ادبیات مربوط به سال های انقلاب است که در حوزه هنری با سید حسن حسینی و قیصر امین پور آشنا شدم. نادمی گفت: سیدحسن فرد متواضعی بود و در اوج تواضع هیبت مثال زدنی داشت، درمورد شاعری او حق شاعری اش ادا نشده و او یکی از شاعر ترین شاعران انقلاب است. * در نشریات حوزه هنری خیر و برکت نیست این شاعر با اشاره به نشریه شعر حوزه هنری گفت: حوزه هنری متأسفانه هر قدر در جلسات خیر و برکت بود، در نشریاتش نبود و فکر می کنم به نشریاتشان نگاه دلسوزانه ای نداشتند. مجله شعر در شهرستان ها نا شناس بود، اما در شهر تهران در خیابان رشت، در یک پارکینگ انبار شده بود و به نظرم می رسد که ما چاپ می کردیم تا آن ها انبار کنند. *به خاطر دیدار رهبری از محل کار اخراج شدم بیژن ارژن شاعر رباعی سرای کرمانشاهی با اشاره به اینکه چون کار من سرودن رباعی است می خواهم به سوالات کوتاه پاسخ دهم گفت: نام مرا پدرم انتخاب کرده است. وی افزود: از دوم راهنمایی با دو بیتی شروع کردم و به رباعی، غزل و فراغزل رسیدم و دوباره به رباعی بازگشتم. من وقتی رباعی نوشتن را شروع کردم که اغلب از رباعی و مثنوی به غزل نقل مکان کرده بودم و دیگر کسی در رباعی حرفی برای گفتن نداشت. ارژن گفت: ما در روزگاری بودیم که عشق جرم بود و من به عنوان یک دانش آموز دبیرستانی وقتی می خواستم شعر بخوانم، می گفتم یک رباعی عرفانی دارم و این حقیقت آن روزگار بود. این شاعر گفت: من همیشه فکر می کردم این مراسم ها برای بعد از مرگ است، ولی الان که می بینم این جلسه برگزار شده، خوشحالم و باید قدر این دیده شدن ها را دانست. او با اشاره به شرکت در جلسه شعر رهبر انقلاب گفت: آن زمان من در شرکت فرش بیستون کار می کردم که به من زنگ زدند و برای آن جلسه دعوت شدم. بعد از اینکه از این دیدار بازگشتم، چرا در حضور رهبر انقلاب از مشکلات کارگری حرفی نزدی؟ گفتم مگر من آنجا نماینده سندیکای کارگری بودم که بعد از یک هفته از کار اخراج شدم. سعید پورطماسبی یکی دیگر از شاعرانی بود که در این مراسم به نحوه انتخاب اسمش اشاره کرد و گفت: اسم من به صورت شورایی انتخاب شده، ولی به گمانم پیشنهاد مادربزرگم بوده است. وی افزود: شعر را بر حسب اتفاقات دوره راهنمایی آغاز کردم و ابتدا با نثر ادبی وارد عرصه ادبیات شدم. موثر ترین جلسه ای که می رفتم جلسه قبل از ورودم به دانشگاه بود که در فرهنگسرای اندیشه برگزار می شد. امیرعلی سلیمانی آخرین شاعری بود که در این مراسم سخن گفت. وی افزود: من در شهرستان صحنه متولد شدم که محدودیت های زیادی داشت. از 6 سالگی تا 13 سالگی مشترک کیهان بچه ها بودم و ذوق داشتم که اسم من در ستون «نامه ات رسید» درج شود و از همان جا نوشتن را شروع کردم. سلیمانی گفت: بعد از آن یک مداحی که خودش شعر هم می گفت در شهر ما وجود داشت که به من گفت اگر شعر خوب بگویی در مجالس می خوانم و این آغاز سرودن شعر توسط من بود. او گفت: از آنجایی که در شهرستان ها مانند تهران تریبون های شعرخوانی گوناگونی وجود ندارد، از 16 سالگی در تمام جشنواره های شعر شرکت کردم، زیرا شاعران شهرستانی برای عرضه شعرشان، تنها راهی که پیش پایشان وجود دارد، همین کنگره ها و جشنواره های ادبی است، زیرا نیاز به عرضه شعر در میان شاعران تهرانی در جلسات مختلف، برطرف می شود. در پایان این مراسم نویسندگان و شاعران کیک تولد خود را بریدند و عکس دسته جمعی گرفتند.
دوشنبه ، ۲۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرصاد نیوز]
[مشاهده در: www.mersadnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها