تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835378416
از جاده‌های سیدنی تا ریو با رکابزن 40 ساله ایران
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۴ - ۰۶:۳۴
رکابزن المپیکی 40 ساله ایران رمز ماندگاری‌اش در دنیای ورزش حرفه‌ای را گذشتن از خوشی‌ها عنوان کرد؛ مردی که طی 20 سال تنها 25 روز دوچرخه را از خود دور کرده است. به گزارش ایسنا، زمانی که برای اولین مرتبه راهی بازی‌های آسیایی شد، علی دایی در تیم امید توپ می‌زده است. حضور در شش دوره بازی‌های آسیایی و چهار دوره المپیک باعث شده از حسین رضازاده در المپیک سیدنی گرفته تا نجمه خدمتی 19 ساله در المپیک ریو، همدوره باشد. اینکه دومین سهمیه المپیک 2016 توسط یک رکابزن 40 ساله کسب می‌شود، باید آن را پای خاص بودن این ورزشکار گذاشت یا ضعف فدراسیون در بخش پشتوانه‌سازی؟ در هر صورت حسین عسکری قرار است برای چهارمین بار در جاده های المپیک رکاب بزند آن هم در شرایطی که رسیدن به المپیک برای بسیاری از ورزشکاران تبدیل به حسرت شده است. البته حاصل سه حضور در المپیک‌های سیدنی، آتن و پکن افتخار خیلی چشمگیری نبوده اما خودش می‌گوید قصد دارد در آخرین میدانش یعنی ریو حضور متفاوتی داشته باشد و صرفا یک شرکت‌کننده نباشد. حسین عسکری که جزو نسل خیلی خوب دوچرخه سواری ایران است با حضور در ایسنا از رمز ماندگاری 20 ساله‌اش در دوچرخه‌سواری، دعواهای این روزهای هم نسلی‌هایش با یکدیگر و ماجرای همشهری بودن با رییس فدراسیون و شایعه حمایت‌هایی که از او می شود را بازگو کرد. او از مدال هایی گفت که هیچ موقع انعکاس داده نشد تا اهمیت آن مشخص شود. در ادامه گفتگوی ایسنا با رکابزن المپیکی ایران را می خوانید: -چه شد شما و دوچرخه کنار هم قرار گرفتید؟ من راه خانه تا مدرسه را با دوچرخه روزی دو بار می رفتم. دبیر ورزشمان وقتی شرایط من را دید کمک کرد در مسابقات شهر خمین شرکت کنم که اول شدم. بالافاصله مسابقات استانی برگزار شد که در آنجا نیز مقام نخست را بدست آوردم. پس از آن تمرینات خود را داشتم تا اینکه در سال 68-69 زمانی که در مقطع سوم راهنمایی تحصیل می کردم مسابقات قهرمانی کشوری یزد در رده آموزشگاه ها البته با دوچرخه معمولی برگزار شد که توانستم قهرمان ایران شوم. در واقع از زمانی که در مسابقات شرکت کردم تا وقتی که در مسابقات یزد قهرمان شدم سه ماه طول کشید. آن زمان تنها یک تورنمنت در ایران برگزار می‌شد که آن تور آذربایجان بود. زمانی که از تلویزیون آن را نشان می دادند در رویا به خودم می گفتم یعنی می شود یک زمانی من هم در این مسابقه رکاب بزنم و بتوانم قهرمان شوم. -اولین دوچرخه ای که خریدید را به یاد دارید؟ دوچرخه کورسی گرفتم که قیمت آن 50 هزار تومان بود که البته 50 هزار تومان در آن زمان مبلغ خیلی زیادی بود. همچنین آن زمان در ایران تنها یک مغازه لوازم دوچرخه سواری در کرج وجود داشت، بنابراین سال 1371 من و پدرم از خمین به کرج رفتیم و من یک کفش دوچرخه به مبلغ 25 هزار تومان خریدم. البته پدرم دوست نداشت من وارد دوچرخه سواری شوم و می گفت، وقتم را هدر می دهم. چون ما یک مزرعه بزرگ داشتیم بیشتر علاقه مند بود کنار خودش باشم اما با این حال هیچ موقع مانع کارم نشد و کمتر کسی در آن زمان برای فرزندش یک کفش دوچرخه به قیمت 25 هزار تومان می خرید.
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
-با چه کسی دوچرخه سواری حرفه ای را یاد گرفتید؟ کاظمی مستوفی، براتی و برادرم احمد عسکری در خمین نقش بسزایی در ابتدای کار من داشتند. در استان مرکزی هم اولین مربی من خسرو قمری بود که خودش ورزشکار ملی بود و او هم خیلی به من کمک کرد تا بتوام پیشرفت کنم. -پس به این دلیل است که گفته می شود خسرو قمری خیلی از شما حمایت می کند؟ قمری اگر واقعا بر اساس همشهری بودن می خواست کاری برایم کند من را به المپیک لندن که حقم بود، می‌فرستاد. از طرفی قمری هیچ موقع نمی آید شرایط کاری خود را خراب کند. حتی برای بازی های آسیایی در بخش استقامت جاده به من گفت اگر من را با گودرزی بگذارد خوب است که من گفتم اگر گروه به آخر برسد من نمی‌توانم و گفت اگر سهرابی را بگذاریم چطور؟ پاسخ دادم با توجه به مسیر مسابقه که صاف است باید یک دوچرخه سوار سرعتی گذاشته شود و او گزینه خوبی است. بنابراین من به او مشاوره می دادم و بعضی واقعیتها را می گفتم اما چیزی نبود که به ضرر فدراسیون، دوچرخه سواری یا ورزش باشد و با شرایط مالی و بودجه‌ای که فدراسیون دارد به نظرم این فدراسیون توانست نتایج خوبی بگیرد. به نظرم دوچرخه سواری جزو موفق‌ترین فدراسیون ها است اما بالاخره همفکری و کمک لازم است تا این نتایج گرفته شود. -دلیل اصلی اینکه جزو نفرات اعزامی به المپیک لندن نبودید چه بود؟ در بازی های آسیایی گوانگجو سه مدال برنز گرفتیم که البته یکی از آنها را رکابزنان سرعت گرفتند و دو مدال برنز دیگر را مهدی سهرابی در پیست و من در جاده گرفتم. این مدال ها هیچ ارتباطی به مارکوس مربی تیم ملی در آن زمان نداشت زیرا ما با تیمهای باشگاهی‌مان در مسابقات بودیم و تنها 10 روز قبل از بازیها به ایران آمدیم و بعد در بازی های آسیایی شرکت کردیم. تمریناتمان اصلا ربطی به او نداشت. الان که تیم چهارکیلومتر تعقیبی ایران از بین رفته عامل آن مارکوس بود. او پول زیادی گرفت اما هیچ بازدهی نداشت. پس از بازی های گوانگجو نیز سازمان تربیت بدنی و هیچ کسی از او نپرسید که ماهیانه 10 هزار دلار حقوق دریافت می کرد برای دوچرخه سواری ایرن چه کاری انجام داد؟ در مسابقات قهرمانی آسیا مالزی 2012 یک روز قبل از مسابقه تایم تریل انفرادی، مارکوس ما را برای تمرین برد اما راه را اشتباه رفت و ما 5 ساعت در اتوبان های مالزی سرگردان بودیم و در نهایت این موضوع باعث شد روز بعد من در مسابقه برنز بگیرم. پس از این اتفاقات من همین صحبت ها را در مورد مارکوس انجام دادم و نفراتی که می خواستند به المپیک بروند مصاحبه من را نشان مارکوس دادند و از آنجا با زنگی آبادی تلاش کردند برنامه ای پیاده کنند تا من به المپیک نروم. - چند سال داشتید که در اولین رقابت بین المللی شرکت کردید؟ اولین حضور من در مسابقات آسیایی، 22 سال قبل در قهرمانی آسیا 1993 مالزی بود که مدال برنز گرفتم و سال 1994 در بازی های آسیایی هیروشیما شرکت کردم که در چهار کیلومتر انفرادی پنجم و در بخش تیمی چهارم شدیم. یادم می آید در آن رقابتها علی دایی با تیم ملی امید به بازی ها آمده بود و من را هم که 18 ساله بودم چون رکورد چهار کیلومتر ایران را شکسته بودم به بازیها بردند. من 33 مدال قهرمانی آسیا دارم و در سال 2015 نیز موفق شدم برای نخستین بار در تاریخ ورزش ایران در دو ماده بخش جاده مدال بگیرم. البته من در مسابقات قهرمانی سال 2007 که در کشور تایلند برگزار شد دو مدال نقره تایم تریل و استقامت جاده گرفتم و در سال 2011 نیز باز هم در همین کشور تایلند دو مدال برنز بخش جاده را کسب کردم بنابراین هر سه مدال طلا، نقره و برنز تایم تریل و استقامت جاده آسیا را در اختیار دارم. از این رو بقیه رکابزنان به من می گویند که تایلند برای من خوش یمن بوده است. البته چون انعکاس زیادی داده نشد مردم از آن اطلاعی ندارند. به هر حال حتی کسب یک مدال برنز در آسیا کار کوچکی نیست. -کدام مدال بیشتر به دلتان چسبیده است؟ طلای قهرمانی آسیا 2015، زیرا میزبان مسیر را صاف و در شب طراحی کرده بود که هیچ کسی فکر نمی کرد ایرانی ها بتوانند به سکو برسند. زیرا این واقعیت است که رکابزنان ایران مسیرهای پستی و بلندی و سنگین را خوب می روند. سیستم ژنتیک کشورهای شرق آسیا سرعتی است و بیشتر در مسیرهای پر پیچ و خم که سرعتی است شرکت می کنند. در مقابل، رکابزنان ایرانی به دلیل فیزیکی که دارند در مسیرهای سربالایی و سنگین بهتر می‌توانند ظاهر شوند اما از آنجا که من توانستم در این شرایط به مدال طلا برسم آن را بیشتر از همه مدال هایم دوست دارم.
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
-خیلی از ورزشکاران ایرانی بعد از یکی دو مدال کنار می‌روند. رمز ماندگاری شما در ورزش بعد از 20 سال چیست؟ این موضوع به خیلی از مسائل بر می گردد. یکی از دلایل آن افرادی هستند که کنار ورزشکار قراردارند و او را هدایت می کنند. وقتی یک ورزشکار جوان مدال می گیرد اگر کسی نباشد که او را هدایت کند ممکن است دیگر آن راه را نرود و این واقعیت است. دلیل دیگر آن هدف داشتن ورزشکار است. در ورزش حرفه ای مجبوری خیلی خوشی ها و تفریحات را کنار بگذاری و بالاخره کسی که می خواهد به نوک قله برسد باید از یک سری خوشی ها چشم پوشی کند که مسلما کار سختی است زیرا هیچ کسی از تفریح و خوشی بدش نمی آید و هر کسی غیر از این را بگوید حتما دروغ گفته است. مردم نیز ممکن است خیلی مسئله را متوجه نشوند در حالی که ورزش حرفه ای یعنی گذشتن از خیلی چیزها. شاید مردم بگویند ما همیشه در سفر هستیم در حالی که بلیت های ما طوری گرفته می شود تا بلافاصله برگردیم و به تمرین و مسابقات بعدی برسیم. در کنار این موارد تغذیه هم مهم است. مرگ یک ورزشکار حرفه‌ای زمانی است که اضافه وزن داشته باشد. اگر ما در دوچرخه‌سواری 5 کیلو اضافه وزن داشته باشیم دیگر بدن آن کارایی لازم را ندارد. علاوه بر این موارد و پشتکار ورزشکار، فکر می‌کنم دور بودن از مسائل حاشیه ای هم موثر است و اگر می خواستم خود را درگیر حاشیه کنم اصلا شخصی به اسم حسین عسگری وجود نداشت. اگر فکر ورزشکار راحت نباشد 40 درصد آمادگی یک ورزشکار کم می شود. - چرا اکنون نسل خوب دوچرخه سواری ایران ارتباط گرمی با یکدیگر ندارند؟ چندین سال است چنین مسئله ای به وجود آمده است. علاوه بر اینکه آن رکابزنان در تیم ملی بودند در قالب تیم های باشگاهی خود نیز با یکدیگر رقابت دارند. این یک واقعیت است که مثلا آقای ایکس در مسابقات اندونزی هر کاری از دستش بربیاید تا تیم پیشگامان اول نشود را انجام می دهد. تیمی مانند پتروشیمی که 5-6 سال اول آسیا بوده برایش سخت است تیم نوپایی چون پیشگامان بیاید و جلوd آن بیستد. شاید اگر من هم در آن تیم بودم برایم سخت بود. بالاخره این مسئله به وجود می آید و البته بعضی افراد هم نمی خواهند قبول کنند که تا یک حدی توانایی دارند. قبلا مهر و محبت ها بیشتر بود اما الان یک مقدار حاشیه ها بیشتر شده است و بعضی از ورزشکاران هم زیاد در مورد این مسائل صحبت می کنند. -کدام دوچرخه سوار کارش خوب بوده اما به حقش نرسیده است؟ نسل ما واقعا همه خوب بودند اما هیچ کدام به حقشان نرسیدند. ورزشکاران قبل از ما این دیدگاه را داشتند چون زمان آنها باشگاه‌ها و قراردادهای اینچنینی نبود. ما سعی کردیم چنین دیدگاهی نداشته باشیم زیرا ممکن است ورزشکاران بعد از ما اندازه ما هم زحمت نکشند اما قراردادهای خیلی بالایی داشته باشند. قبلا من یک تیم را با 200 هزار تومان اول، دوم لیگ ایران می کردم و اگر الان بگویم چرا ورزشکاران درآمد زیادی دارند، دوچرخه سواری پیشرفت نمی کند زیرا اگر درآمد نباشد هیچکسی جلو نمی آید و باید درآمدزایی برای مربی، ورزشکار، حتی دکتر و مکانیکی که همراه تیم هستند وجود داشته باشد، زیرا الان کسی بیکار نیست که بیاید و وقتش را هدر بدهد.
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
-درآمد رکابزنان از تورهای آسیایی چقدر است؟ بستگی به مسابقاتی که اعزام می‌شود، دارد. مثلا امسال ما را به تور هایلک چین دعوت نکردند که جایزه 350 هزار دلاری داشت. فدراسیون چین چون می دانست تیم های ایرانی قوی هستند نفوذ کرد تا تیمی از ایران دعوت نشود. من قبلا در تیم جاینت تایوان رکاب می‌زدم و مسئول تیم به من گفت برای تور هایلک در تیم آنها پا بزنم که من گفتم ما با تیم خودمان می آییم اما او گفت که مطمئن باشم هیچ تیم ایرانی دعوت نمی‌شود. او از 5 ماه قبل از این موضوع اطلاع داشت.حتی برای تور فوژو چین نیز تیم ما را دعوت نکرده بودند اما زرگری از طریق باشگاه به اتحادیه جهانی نامه زد مبنی بر اینکه تیم پیشگامان جزو سه تیم اول است و طبق قانون باید دعوت شود بنابراین پیشگامان و پتروشیمی دعوت شدند. در واقع آن کسی که نفوذ داشت می خواست هیچ تیم ایرانی در این تور هم نباشد. جایزه تور سینگ کاراک 100 هزار دلار بود اما آن را پخش کرده بودند. مثلا برای تیم های شرق آسیا هم جایزه تعیین کرده بودند. جایزه پیراهن طلایی از 12 هزار دلار به 3 هزار دلار کاهش یافته بود بنابراین در کل ارزش این را نداشت 9 روز آن شرایط آب و هوایی و وضعیت غذا را برای آن مقدار جایزه تحمل کنیم. ما بیشتر برای امتیاز آن در این تور شرکت کردیم. البته 10 درصد از جوایز تورها به باشگاه می رسد که بین عوامل تقسیم می‌شود. امتیازاتی که در این تورنمت ها گرفته می شود که رده بندی کشورها ، تیم ها در آسیا و تیم ها در جهان را مشخص می کند. -دلیل فاصله دوچرخه‌سواری آسیا از اروپا چیست؟ اگر دوچرخه سواری انگلیس را در 20 سال گذشته ببینید متوجه می شوید انگلیس هیچ موقع در جاده مطرح نبوده است و در پیست سرمایه گذاری کرده و در این بخش مدال المپیک دارد اما اینکه اکنون در توردوفرانس جزو مدعیان است برنامه ریزی و علم آنها را می رساند. اینکه دوچرخه سوار از یکی، دو ماه قبل مسیر مسابقه المپیک لندن را ببیند و بگوید من اول می شوم نشان می‌دهد که به چه صورت بر روی آن ورزشکار کار کرده اند که از الان خودش را قهرمان می داند. اگر مسیر سربالا باشد ورزشکار سطح بالا می تواند بگوید 70-80 درصد اول می شوم اما در مسیر کفی خیلی مشکل است ورزشکار بگوید 100 درصد قهرمان است. -چرا دوچرخه سواران ایرانی بلند پرواز نیستند؟ به این دلیل است که فکر می کنند دیگر نمی شود و انگیزه لازم را ندارند. برای بازی های آسیایی دوحه سر حضور در ماده 4کیلومتر تعقیبی تیمی دعوا بود اما الان هیچ کسی جلو نمی آید زیرا انگیزه ها از بین رفته است. برای مسابقات جهانی هم شرایط به همین شکل است و رکابزنان فکر می‌کنند نمی توانند و اگر بروند آخر می شوند و آبرویشان می رود. باید یک جایی این تابو شکسته شود. هنگ‌کنگ از ما ضعیف تر است اما وقتی یک نفر از آنها قهرمان جهان شد، سال بعدش یک دوچرخه سوار کم سن و سال تر هم توانست در اسکرچ قهرمان جهان شود زیرا آن انگیزه لازم ایجاد شده بود. - خود شما چقدر بلند پرواز بودید؟ برای کسب سهمیه المپیک سیدنی ما در مسابقات جهانی جاده B شرکت کردیم. در آن رقابتها رکابزنان خیلی قدرتمندی حضور داشتند و شش نفر اول مسابقات می توانستند سهمیه بگیرند. مسیر کنار دریا و صاف بود. من آن رقابتها را برای خودم نقطه پایان گذاشتم و با خودم می گفتم اگر نتوانم سهمیه بگیرم از دوچرخه سواری خداحافظی می کنم. همین طور که مسیر را طی می‌کردم نفرات را می شمردم تا ببینم نفر چندم هستم. من دوچرخه سوار سرعتی نیستم اما همانطور سرعتم را زیاد کردم و در نهایت پنجم شدم در حالی که اگر یه مقدار بیشتر تلاش می کردم حتی می توانستم بین سه نفر اول هم باشم. در آن سال رییس اتحادیه جهانی دوچرخه سواری به دلیل سطح بالای مسابقات تعداد سهمیه های حاصل از مسابقات جهانی را دو برابر کرد.
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
-برنامه حسین عسگری برای المپیک ریو چیست؟ انشالله با برنامه ریزی خوب از طرف فدراسیون و برنامه ای که خودمان داریم بتوانیم جزو مدعیان باشیم و صرفا برای حضور در المپیک به برزیل نرویم. در مورد نتیجه هم با توجه به مسیر ریو می‌توانیم حتی مدال هم بگیریم. - با مسیر المپیک ریو آشنایی دارید؟ مسیر دقیق را برایمان هنوز نفرستاده‌اند اما آنطور که شنیده‌ایم مسیر سنگینی است که سربالایی هم دارد که برای ما خوب است. در آنجا دیگر هر کسی که آمادگی بالایی دارد می تواند مسابقه را تمام کند. البته قبل از المپیک یک مسابقه تست می‌گذارند و اکثر دوچرخه سواران برای آشنا شدن به مسیر در آن شرکت می کنند و فکر می کنم فدراسیون هم برای حضور ما در آن برنامه داشته باشد. - فکر می کنید تا المپیک چه شرایطی باید مهیا باشد تا بتوانید نتیجه خوبی بگیرید؟ باید برای کار با وزنه وقت زیاد بگذاریم. قبل از اینچئون هم من کار با وزنه و تمرینات خوبی داشتم که توانستم در آن رقابتها نتیجه خوبی بگیرم. رکابزنان در اروپا در اکتبر دو هفته استراحت دارند و پس از آن کار با وزنه را آغاز می کنند. اول فصل کم‌کم نیز مسابقات خود را شروع می کنند و هدف خود را برای نوک قله می گذارند بنابراین فدراسیون نباید از من حسین عسگری بخواهد در هر مسابقه ای که شرکت می کنم با آمادگی کامل بروم زیرا اگر در چهار مسابقه آماده باشم مطئنا در مسابقه آخر نمی‌توانم آماده باشم. اگر به ما اطمینان دارد بگذارد با برنامه‌ریزی جلو برویم. اگر فدراسیون بخواهد ما در هر مسابقه با اوج آمادگی شرکت کنیم در المپیک نمی‌توانیم نتیجه خوبی بگیریم. همچنین ما احتیاج داریم در تعدادی مسابقات تک مرحله ای دو، سه ماه قبل از المپیک شرکت کنیم. سه نفر اصلی که قرار است به المپیک بروند باید در مسابقات یک روزه شرکت کنند زیرا شرایط این مسابقات با تورها متفاوت است. قرار است صحبتی با رییس فدراسیون در این مورد داشته باشیم. در واقع مسابقات قهرمانی آسیا نباید برای حسین عسگری مهم باشد و حتی اگر می‌شود یک نفر دیگر اعزام شود چه اشکالی دارد. امسال سال المپیک است و نباید این دیدگاه وجود داشته باشد که نتایج سال گذشته هم حتما امسال باید تکرار شود. از نظر من نباید این دیدگاه باشد زیرا اگر بخواهیم واقعا یک روز از این پله عبور کنیم باید به اهداف بزرگتری فکر کنیم. - شما به دنبال این هستید که در المپیک تنها یک شرکت‌کننده نباشید؟ 100 درصد. ما نباید صرفا به دنبال شرکت باشیم. دیگر الان تجربه اش را داریم و می دانیم اگر اتفاقی افتاد چه کاری انجام دهیم. با برنامه ریزی که با فدراسیون خواهیم داشت می توانیم با حداکثر توانی که داریم در المپیک شرکت کنیم. - ریو آخرین میدان برای حسین عسگری است؟ ریو آخرین میدانی است که در آن شرکت می‌کنم و تجربه 20 ساله‌ام را باید در این رقابتها بگذارم. بعد از این مسابقات کلا دوچرخه‌سواری را کنار می‌گذارم. در مورد وارد شدن به حرفه مربیگری نیز پس از اینکه ورزش حرفه ای را کنار گذاشتم اگر بتوانم و کمکی از دستم برآید در خدمت تیم ملی هستم. - کنار دوچرخه سواری کاردیگری انجام می دهید؟ از سال 1372 کارمند شرکت نفت هستم و باید از وزارت نفت بابت حمایتهایشان تشکر کنم. البته من هم برایشان کم نگذاشتم. من تنها کسی هستم که پس از استخدام شدن در ورزش قهرمانی باقی ماندم و افتخاراتی که بدست آوردم برای شرکت نفت نیز هست.
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
- دوپینگ در دوچرخه سواری دنیا به چه صورت است؟ ما واقعا از دنیا عقب هستیم. ما مسئله کوچک در مورد تغذیه را حتی نمی دانیم. اگر بر روی یک سری مسائل کار کنیم استعداد دوچرخه‌سواران ما کم نیست. اگر طرز نشستن قهرمان توردوفرانس را ببینید فکر می‌کنید او هیچ چیزی در چنته ندارد. اما اطلاعات علمی و پزشکانی که آنها دارند را هیچ کدام از ورزشکاران ایران ندارند. ایوانف در وزنه برداری آمد. اگر به اطلاعاتی که آن زمان او داشت، زودتر می‌رسیدیم شاید ورزشکاران ایران 10 مرتبه قهرمان بازی های آسیایی می‌شدند. مکملی که ورزشکار حرفه‌ای نیاز دارد را واقعا نمی‌داند از کجا باید تهیه کند و نمی تواند به موارد موجود نیز اعتماد کند. رونی کلمن وقتی به ایران آمد مجری تلویزیون چندین مرتبه سعی کرد به او فشار بیاورد که بگوید مکمل چیز خوبی نیست اما او گفت من با علم و دانش و افرادی که در کنارم بودند و از وضعیت بدن من اطلاع داشتند توانستم چندین دوره قهرمان جهان شوم. - پایین بودن علم به دوچرخه سواری ایران هم لطمه می‌زد؟ مسائل علمی و تغذیه‌ای خیلی می تواند تاثیر داشته باشد. وجود این موارد، روانشناس و حتی همان ماساژور می تواند کنار هم تاثیر زیادی در ورزشکار داشته باشد. یک رکابزن اروپایی با داشتن این موارد آنقدر از خود مطمئن می‌شود که قبل از آغاز رقابتها خود را قهرمان می داند. گروهی که در کنار او هستند او را مطمئن می کنند که قهرمان می شود در غیر این صورت یک نفر به تنهایی چطور می تواند بگوید من قهرمان می شوم؟
حسین عسکری ملی پوش دوچرخه سواری
- این که گفته می‌شود روش دوپینگ رکابزنان متفاوت است و برای نمونه خون یخ‌زده را به خود تزریق می‌کنند، چقدر صحت دارد؟ این روش برای 30 سال پیش است. در سال 1998 ورزشکاران در ارتفاع تمرین می‌کردند و آنجا پزشکان از ورزشکار خون می‌گرفتند دوباره نزدیک مسابقه همان خون را به خودش تزریق می‌کردند که در ایران فکر می‌کنم امکان چنین کاری وجود نداشته باشد. در سال‌های گذشته طی مراحل توردوفرانس خانواده‌های رکابزنان بسته‌هایی را می‌آوردند که در آن خون ورزشکار بود و پزشک تیم آن را تزریق می‌کرد اما الان دیگر چنین چیزی نیست زیرا همین مورد نیز جزو دوپینگ محسوب می‌شود و متوجه می‌شوند چیزی وارد خون ورزشکار شده است. - در ایران چنین کاری انجام می‌گیرد؟ می‌گویند یکی دو نفر چنین کاری انجام می‌دهند اما من باور نمی‌کنم زیرا باید علم آن را داشته باشند. اگر می‌شد ورزشکار خونش را به خود تزریق کند آسیبش نسبت به چیزهای دیگر یک در هزار می‌شد. - در تمام مسابقه‌ها از رکابزنان تست گرفته می‌شود؟ در مسابقه‌های جاده که من 99 درصد آنها را بوده‌ام تست گرفته‌اند. در پیست نیز فکر می‌کنم پیگیرند یعنی بدون تست نمی‌شود زیرا وضعیت رکابزنان 40 درصد در مسابقه‌هایی که تست هست نسبت به رقابت‌هایی که تست نیست فرق می‌کند. باید تست دوپینگ در مسابقه‌ها باشد. - ورزش حرفه ای بر روی زندگی شخصیتان هم تاثیر گذاشته است؟ واقعا زندگی با یک ورزشکار حرفه‌ای سخت است. من سال 83 ازدواج کردم و یک دختر به اسم غزل دارم اما برای یک مسافرت تفریحی 10 روزه که با خانوده‌ام بروم واقعا مشکل دارم و نمی‌توانم جایی بروم و تمرین نکنم. هر جا بروم 100 درصد دوچرخه ام را با خودم می‌برم. تنها زمانی که من دور از دوچرخه سواری بودم وقتی بود که در جام ریاست جمهوری استخوان پایم شکست و 25 روز تمرین نکردم. ورزش حرفه ای واقعا سخت است. البته من در یک خانواده ورزشی هستم و پدر همسرم نیز 35 سال مدیر کل تریت بدنی استان مرکزی بوده است بنابراین در یک خانوده ورزشی هستم و شرایط ورزش را درک می کنند اما واقعا سخت است. همین که شرایط را فراهم می کنند تا من تمرین کنم خیلی کار بزرگی است و واقعا خوب است که ورزشکار از طرف خانوده حمایت شود. ورزش حرفه‌ای خودش هیچی ندارد و اگر فشار خانوده هم بر رویش باشد که دیگر اعصابی برای ورزشکار باقی نمی‌ماند. شاید یک آدم عادی در صورت وجود فشار خانواده عکس‌العملی از خود نشان ندهد اما یک ورزشکار حرفه‌ای نمی‌تواند مانند یک آدم عادی باشد و از سوی خود ورزش فشار زیادی بر روی او وجود دارد. -وضعیت جوانان را چطور می بینید؟ اردو ها برای جوانان را می توانستیم زودتر برگزار کنیم. حتی من به آقای قمری گفتم اردوی جوانان را زودتر برگزار کند اما فکر کنم به دلیل مشکلات مالی که داشتند نتوانستند این کار را انجام دهند. البته اینکه لیگ جوانان برگزار شد اتفاق خوبی است و همین لیگ تاثیر زیادی برای شناسایی ورزشکاران دارد. جوانان به آموزش های بیشتر خیلی احتیاج دارند تا نحوه تمرین را یاد بگیرند. -چکیده 20 سال حضور شما در ورزش حرفه‌ای برای جوانان چه چیزی است؟ اگر بخواهند زود به نتیجه و اوج برسند مطمئنا دوران قهرمانی کوتاهی دارند یا مقطعی است. اگر می‌خواهند طولانی مدت ماندگار باشند باید برنامه‌ریزی طولانی مدت داشته باشند. دوچرخه‌سواری مانند درخت است و سال اول نمی‌توان از آن درخت نتیجه گرفت. بستگی دارد به چه صورت آن را پرورش داد. دوچرخه‌سواری هم به این صورت است. ورزشکار هم باید بخواهد پیشرفت کند. اگر تمام علم روز دنیا کنار من جمع شوند اما اگر من نخواهم نمی‌توانم پیشرفت کنم بنابراین فعل خواستن باید وجود داشته باشد. پس از آن باید پشتکار هم داشته باشد. - برای به دست آوردن کرسی در UCI برنامه‌ای دارید؟ من همیشه مشغول ورزش در جاده بوده‌ام بنابراین تا پارسال اصلا نمی‌دانستم سیستم اداری به چه شکل هست و بعد که وارد آن شدم دیدم با روحیات من سازگار نیست. از طرفی 25 سال از عمر ما در ورزش رفت. اگر بخواهد بعد از آن وارد چنین جاهایی شود پس چه زمانی می‌خواهد برای خود زندگی کند. گفت‌وگو از خبرنگار ایسنا، آتنا خلیلی انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 104]
-
ورزش
پربازدیدترینها