محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846337050
شعر هنری برای همه زمان هاست؛ نه یادداشتی برای یک روزنامه
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: شاعر موجود عجیب و غریبی است که از روز تولد با یک تناقض ویژه در وجودش روبرو می شود و می جنگد و تا پایان عمر این جنگ ادامه خواهد داشت.حوزه ادبیات گروه فرهنگی ذاکرنیوز ؛ غلامرضا طریقی متولد سال 1356 زنجان است. کار شعر را از سال ۱۳۷۴ با راهنمایی های «حسین منزوی» آغاز کرد. از آثار او می توان به «آنقدر پرم از تو که کم مانده ببارم»، «سفید تو، سیاه من، عروس زرد»، «هر لبت یک کبوتر سرخ است»، «خاطره هامو پس بده» و مجموعه ترانه «جهان غزلی عاشقانه است» اشاره کرد. گفتگوی ما را با او می خوانید: *جناب طریقی؛ برایمان بگویید شعر سرودن را به طور جدی از چه سالی شروع کردید؟ از سال ۱۳۷۳، هر چند پیش زمینه هایی از نوشتن و علاقه به نوشتن در من بود؛ اما اولین شعرهایم را سال ۷۳ نوشتم. *چه تعریفی از یک شاعر دارید؟ اتفاقا مهمترین مشکلات شاعر در جامعه ما از همین تعریف آغاز می شود. همه توقع دارند شاعر انسان فرهیخته ای باشد، پس نباید یک آدم مادی باشد. در حالیکه اگر چنین نباشد، زندگی اش نابود می شود. از نظر من شاعر موجود عجیب و غریبی ست که از روز تولد با یک تناقض ویژه در وجودش روبرو می شود و می جنگد و تا پایان عمر این جنگ ادامه خواهد داشت. موجودی است برگزیده که نه می تواند مثل دیگران راحت زندگی اش را بکند و نه می تواند در جامعه امروز بالکل از خیر زندگی روزمره بگذرد. موجودی است مظلوم که تمام هستی اش را صرف نوشتن دردهای خود و دیگران می کند. در نهایت روزی تحسین هم می شود اما هیچ کس به خود او نمی اندیشد. *دغدغه شما چه چیزی بود که شما را به سمت شعر کشاند؟ به هر حال در وجود همه ما بویژه کسانی که با مقوله فرهنگ و هنر گره خوردگی دارند، از کودکی بی تابی های ناشناخته ای وجود دارد. من هم برای پاسخ دادن به این بی قراری ناشناخته راه های مختلفی می رفتم. از جمله کارهایی که آرامم می کرد، خواندن دیوان های شعر بود. همبن باعث شد رابطه من با شعر ویژه شود. چه بسا مثلا اگر شرایط آموختن موسیقی یا دیگر هنرها را از کودکی داشتم به سمت آن هنرها کشیده می شدم؛ اما شعر برایم جدی شد. *چه سبک شعری را برای خود انتخاب کردید و چرا؟ من از ابتدا علاقه ویژه ای به غزل داشتم. با آشنایی با حسین منزوی نوع دیگری از غزل که فضای نوتری داشت، برایم جدی شد. به اصلاح می توان گفت غزل نئوکلاسیک. غزلی که شکل پیشین را دارد؛ اما محتوا و جهان بینی اش امروزی است. *امروز شاعران ما با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند؟ درباره این سوالتان می توانم ساعت ها حرف بزنم. واقعیت این است که فرهنگ به طور اعم و شعر به طور اخص در جامعه امروز ما از نظر مسئولان جایگاه کمی دارد. دلیلش را می دانم و نمی دانم. در میان همه هنرها هم شعر مظلوم ترین آن هاست. بالاخره کسی که عمرش را صرف موسیقی و سینما و .... می کند از جایی با آموزش یا راه های مرتبط دیگر به درآمدزایی می رسد؛ اما شاعران چنین امکانی را هم ندارند. با وضعیت بدی که نشر دارد، عملا پرفروش ترین کتاب ها هم عایدی مالی چندانی برای شاعر ندارند. از طرفی دیگر مسئولان فرهنگی با کمترین بودجه بیشترین توقع را از اهل قلم دارند. همان بودجه های محدود هم البته در جاهای خاصی صرف می شود و فقط تعداد خاصی شاعر از آن بهره می برند. تعدادی که همه جا هستند. شاعری کاری تمام وقت است؛ اما ما حاضر شده ایم یک سوم وقت باشد و بقیه وقتمان به کار دیگری بگذرد. با این وجود شاعر به عنوان شاعر هیچ حمایت و پشتوانه ای ندارد. *با توجه به حضور شاعران نوقلم به عرصه ادبیات، آینده ادبیات را چطور پیش بینی می کنید؟ بدون تردید آینده ای روشن خواهد بود. اما الزاما نسل من یا نسل بعدی به وجود آورنده آن نخواهند بود. ادبیات هیچگاه لطمه جدی نمی بیند. ممکن است در دوره هایی کم فروغ شود؛ اما دوباره اوج می گیرد. ما چون در این بازه زمانی زندگی می کنیم، گمان می کنیم که تاثیر ویژه ای خواهیم داشت. اما اینطور نیست. واقعیت این است که اگر ما کار ارزشمندی بکنیم به حافظه تاریخی سپرده می شویم، وگرنه به راحتی کنار گذاشته می شویم. در نهایت ممکن است از کل این قرن یکی دو شاعر آنقدر قدرت داشته باشند که خودشان را به تاریخ ادبیات تحمیل کنند. اما تنه اصلی ادبیات همیشه رو به جلو خواهد بالید. *امروزه برخی شاعران حتی با استفاده از سوژه هایی مثل 5+1 و یارانه هم شعر می گویند. این امر از نظر شما درست است و چه تاثیری بر محتوای شعری می گذارد؟ به نظر من این بلایی است که اینترنت به جان شعر انداخته. خود من صفحه دارم و مخالف آن نیستم. اتفاقا صفحه های مجازی رابط شاعر و مخاطبند. اما مشکل از جایی آغاز می شود که شاعر هر کاری می کند تا لایک بیشتری بگیرد. واقعیت این است که مخاطبان دنیای مجازی مثل دنیای حقیقی در یک سطح نیستند و تفاوت سواد و سلیقه دارند. واقعیت این است که اکثر مخاطبان با شعر عجین نیستند و فقط دنبال چیز بانمکی می گردند که لایک و اشتراک گذاری اش کنند. طبیعتا اینگونه شیرین زبانی ها مطلوب مخاطب عام است و باعث شهرت شاعر می شود؛ اما آیا شعر هم هست؟ وقتی شاعر درباره برنامه «ماه عسل» شعر می گوید، در لحظه مخاطب دارد؛ اما آیا چند ماه بعد نیز شعرش جذابیت خواهد داشت؟ شعر هنری است برای همه زمان ها نه یادداشتی برای یک روزنامه. برای اینکه مقیاسی داشته باشید می توانید، شعر دوره مشروطه را بخوانید. کسی که آن روزها درباره کمبود زغال و کم شدن نان در تهران شعر گفته همین کار را کرده. در آن سال ها شعرش بیشتر از ملک الشعرا هم شنیده شده؛ اما الان آن شاعر کجاست و ملک الشعرا کجا؟ با منتفی شدن آن موضوع نوشته آن شاعر هم ارزش احتمالی اش را از دست داده است. واقعیت این است که اکثریت شعر جوان ما دارد به کاریکاتوری از شعر دوره مشروطه تبدیل می شود. من معتقدم در نهایت شعر آسیبی نمی بیند؛ زیرا تاریخ ادبیات ما آنقدر غنی است که به راحتی چند قرن را مثلا به نام دوره بازگشت نادیده می گیرد و به مسیرش ادامه می دهد، چه رسد به یک یا دو دهه ای که ما در آن قرار داریم. با این وجود دو لطمه اساسی به شعر زمان خودمان وارد می شود: اول اینکه مخاطب را به خوراک مسموم عادت می دهد. دوم اینکه تعدادی از شاعران جوان مستعد را به نابودی می کشاند. فرض کنید در سینما و صنعت فیلمسازی ما صرفا به خاطر فروش بیشتر فلان فیلم، همه را سوق بدهیم به مسیری که اینگونه فیلم بسازند. از طرفی دیگر مخاطب را هم بیشتر با این نوع اخت کنیم تا نتواند فیلم خوب را ببیند و بفهمد. خلاصه اینکه من نه به عنوان شاعر؛ بلکه به عنوان کسی که سال هاست با شعر زندگی می کند، بلاتشبیه می توانم مثل کسی که از اصول تغذیه سالم اطلاع دارد، مثلا بگویم غذاهای فست فود به این دلایل زیانبار است. اما نمیتوانم جلوی تولید کننده آن را بگیرم. در نهایت آسیب آن نیز به مصرف کننده می رسد و من ضرر نمی کنم. با این وجود حتی اگر چند نفر با تذکر من دنبال غذای سالم بروند، من به وظیفه خودم عمل کرده ام. *چه راهکارهایی برای بهبود وضعیت شعر فارسی پیشنهاد می کنید؟ اول اینکه راهکار دادن کار چندان درستی نیست. چون هیچ کس به تنهایی در اندازه ای نیست که بخواهد برای تعالی ادبیات راهکار ارائه بدهد. دوم اینکه راهکار فردی به بزرگی شفیعی کدکنی را هم عده زیادی نمی پذیرند، چه رسد به شاعری به نام من. فقط می توانم به مسئولان فرهنگی بگویم شرایط فعالیت های فرهنگی را بیشتر و بهتر فراهم کنید. *از این مسیری که تا به امروز رفته اید راضی هستید یا نه؟ راضی هستم و نیستم. راضی هستم چون مسیری را که دلم انتخاب کرده، پیموده ام. و راضی نیستم چون می دانم پنج درصد توانایی ام تا امروز صرف شعر شده است. چه بسا اگر مسیرهای درست تری را انتخاب می کردم، امروز به نتیجه بهتری می رسیدم. امیدوارم از این پس با تمرکز بیشتری بتوانم به راهم ادامه بدهم. گفتگو از: اکرم رضایی ثانی
یکشنبه ، ۲۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها