محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854702251
اتوپیای داستان من جهان زائران رضوی است/ فرهیختگی ازیادرفته مشهد
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: سعید تشکری می گوید بعنوان یک نویسنده در شهر مشهد، صاحب یک گنجِ ادبی فراموش شده است؛ «من چنین می نویسم که همه بدانند مشهد نویسنده ای دارد که اتوپیای داستانی اش جهان زائران ست.»خبرگزاری مهر - گروه فرهنگی: سعید تشکری از معدود نویسندگان ایرانی است که بخش اعظم از فعالیت حرفه ای خود را خلق پردازش ادبی پیرامون شخصیت ثامن الحجج(ع) کرده است و در این میان چنان موفق بوده که هر اثر او به تنهایی در میان مخاطبان و صاحبان فن و منتقدان توانسته با اقبال و نگاه مثبت مواجه شود. برخی از این آثار عبارتند از «رژیسور»، «غریب قریب»، «مفتون فیروزه»، «وقت خوب مصائب»، «وقتی زمین دروغ می گوید»، «ولادت»، «پاریس پاریس»، «وصل هزار مجنون» و «بار باران». همزمان با سالروز شهادت امام رضا(ع) در گفتگو با تشکری درباره بخشی از ظواهر و گوشه و کنارهای فعالیت ادبی وی به گفتگو نشستیم. وی با وجود بیماری که این روزها با آن دست و پنجه نرم می کند پذیرای پرسش های ما شد. * به طور طبیعی هر نویسنده ای برای نوشتن ماده های خامی را نیاز دارد که جغرافیای زیستی او بهترین و شاید نخستین آن باشد. با این حال در جغرافیای منور و مطهر مشهد مقدس کمتر شاهدیم که نویسنده ای بلند شود و یا از سایر شهرها این جغرافیا را دستمایه خلق اثر خود کند. البته عنوان کردم که کمتر و نه اینکه اصلا. با این وصف شما نویسنده ای هستید که بخش بزرگی از آثارتان با استعانت از جغرافیای فرهنگی و تاریخی مشهد شکل می گیرد. دوست دارم راز و رمز این دلدادگی را بدانم و اینکه چه چیزی در خاک خراسان شما را به خود اسیر کرده که جز برای آن نمی نویسید؟ بیاییم در روز شهادت امام غریب کاملا صریح حرف بزنیم. این ایام مثل همیشه نیست. انگار که در حرمش نشسته باشیم. حالا با این وضعیت سوال شما را پاسخ می دهم. چگونه به اینجا یعنی - مشهد داستانی - رسیدم؟ شما چه تصوری از یک نویسنده دارید که عضو هیچ بده بستان نظام مند، پروپاگاندا و یا گادفادری ادبیات و سیاست نیست و تنها در میانه راهی قرار دارد و حتی جلوتر می روم با این شرایط جسمانی که دارم در انتهای راه. باید در هر حال و صورتی بنویسم و من نوشتن در خیابان، پارک، پشت بام و قطار - یعنی همه جا را - تجربه کردم. تا رسیدم به یک رواق امن. امروز من بعنوان یک نویسنده در شهر مشهد، صاحب یک گنجِ ادبی فراموش شده ام. مشهد و رویدادهایش در همه جا غایب است. من از لوکیشن و مکان های اقلیمی کهن و معاصر حرف می زنم وبه طبع آن از آدم هایی که در این مکان ها اتفاق های شگرف را ساخته اند. من دغدغه ام نویسندگی است و شهرم را باید در رمان هایم ارائه کنم. وظیفه ای که سینما و تلویزیون از آن غفلت کرده اند. نگارش شش رمان در طول هفت سال و بالغ بر سه هزاروچندصد صفحه، محصول یک رویکرد بیشتر نیست و اینکه این کتاب ها توانسته اند یک جریان ادبی باشند آنهم به خاطر ذات متفکر درون متنی و اتصال آن به حضرت رضا(ع). اگر هایدگر فیلسوف گفته انسان، تنها سوژه واقعی فلسفه است، رمان های من تنها سوژه اش «فرهیختگی از یادرفته مشهد» است. * رمان های شما را به طور کلی در دو بخش خلاصه شده دیدم. رمان هایی که به تاریخ و جغرافیای کهن مشهد و بازسازی آن و یا جغرافیای فرهنگی تاریخی حضور امام غریب در مشهد می پردازد و یا آثاری که سعی دارد جغرافیای انسانی شهر مشهد و تاثیرپذیری حضور امام معصوم را در آن مورد توجه قرار دهد. اگر این تقسیم بندی را می پذیرید، چگونگی رسیدن به آن برایم مهم است و اینکه آیا مسیر و راه نپیموده ای هم در این میان متصور هستید؟ بی دلیل نمی توان شرح و وصلی را که عرض کردم طی کرد. مشهد هم کهن شهرست و کهنسال به جهت تمدن، هم پایتخت معنویت. دوست داشتم از سفره بابرکت شنیدنی ها و خواندنی های بسیار شهرم بگویم. من چنین می نویسم که همه بدانند مشهد نویسنده ای دارد که اتوپیای داستانی اش جهان زائران ست. این جهان همان عنصر عضویت در ملک خداوندی است. من نوستالوژیک نویس نیستم! به مفهوم ارجاع به گذشته. بلکه وقتی باورم معصومیت امام غریب ست؛ پس گذشته و امروز و فردا برایم صاحب دارد. با یک تفاوت که ادبیات می کوشد جهان آدمی را به چالش بکشد. امام را دوست داشتن باید در وجد باشد. در زبان می شود تکرار عادت. اما در دل می شود تبسم باور. این همان وجدست. ادبیات وجد، میل به حماسه دارد. بی الکنی ست. نمونه این ادبیات وجد شخص دعبل خزاعی است در شعر! در داستان اما این وضعیت زیاد خوب نیست و سنگ سنگینی ست. بسیار نویسندگان بومی این شهر، مشهد را بی معصومیت نوشته اند. البته قصه های نابی هم هستند و گروهی داستان ها با تم شفایافتگان و دخیل نویسی ادامه ی راه را طی کردند. اما من بخش ناگفته و نوشته نشده ای را آغاز کردم و آن، فضیلت کنار حضرت بودن، هم سفره گی و همسایگی و کاتبی حضرت است. سه رمان از من درباره تاریخ مشهد معاصر وجود دارد که در هر سه، به توپ و گلوله بستن و زائرکشی و ویرانی حرم را تصویر داستانی کردم. به نام های «رژیسور»، «پاریس پاریس» و «مفتون و فیروزه». «رژیسور» احوال شهری مشهد در اواخر دوره مشروطیت ست و هجوم روس های تزاری برای تصرف ایران و به توپ بستن حرم رضوی و کشتار فجیع مردم مشهد. دومی «پاریس پاریس» که در دوره پهلوی می گذرد. سومی هم که «مفتون فیروزه» است درباره انقلاب اسلامی است و مکمل سه گانه تریلوژی تاریخ روشنفکری در مشهد معاصر هم هست. ردپای همه بزرگان در این سه اثر که رخدادگاهش مشهد ومردمش است، دیده می شود. بعد سراغ نوشتن داستان هایی با تم ساخت حرم رفتم. در رمان های «بار باران» و «غریب قریب» شما قهرمان های هنرمند را می بینید که با آن تریلوژی روشنفکری متفاوت است. اینها نذر آن وقف و عمل و ارادت هستند. شیدا و واله اند. می بینید که داستان ها تمامی ندارند. نگاه خلاق و دلدادگی می خواهد و عدم ادبیات بدنه و زردنویسی را می طلبد. * ضرورت بازنویسی داستانی تاریخ فرهنگی مذهبی مه م است اما حکایت داستان از مستندسازی تاریخ و مستندنگاری جداست. داستان فضای دیگری طلب می کند. شما با داستان هایتان به دنبال خلق و بازنمایی چه تصویری از مشهد هستید؟ من نویسنده نخواندن ها نیستم. از کودکی کتاب خوانده ام و می خوانم. این پرسش از خود را همیشه پرسیده ام؛ دیکنز بی لندن، ویکتور هوگو و کریستین بوبن بی پاریس، مارک تواین بی می سی سی پی، تولستوی و داستایفسکی و ناباکوف بی مسکو، هاید گر بی کلبه معروفش در آلمان، جک لندن انگلیسی و پل استر نیو یورکی و بسیاری دیگر بی شهرهایشان به ادبیات چه می ماندند؟ شهر و نویسنده یک زادگاه و خاستگاه ادبیات جهان است! در جمهوری ادبیات آیا مشهد نباید عضوی داشته باشد که نویسنده اش فرزندخوانده سیاست نباشد و تنها عضو خانواده جهانی ادبیات داستانی باشد که فخرش همسایگی امام رضاست؟ من استاندارد داستان نویسی روز دنیا را در آثارم رعایت می کنم. می خوانم و می نویسم و نقد آکادمیک (و نه محفلی با بده بستان تو خوبی من خوبم) را باور دارم. من بازنویسی نمی کنم. خلق اثر داستانی فرزند مشروع خلاقیت و دانش است. رمان ولادت پنج جلد است که شرح زندگی حضرت رضا(ع) و حضرت معصومه(س) وشجره طیبه ایشان، یعنی سادات رضوی است. اما ضرورت این جان دادن برای ادبیات دینی و شهری مشهد چیست؟ جستجوی فضیلت های از دست رفته همه تلاش من است. مشهد شهر فضیلت هاست. همسایگی امام رضا(ع) یک برکت است. من جنون هشیاری را دنبال می کنم. شارل بولدر و هولدرین چقدر درست گفته اند نوشتن در مکان مقدس، یعنی قدسیت در مکان و نوشته تواما زاده می شود. وجود حرم مطهر امام باعث شده مشهد، همیشه شهری قدسی باشد که فرشتگان در آن بال می زنند و من نمی توانم در رویت فرشتگان لال بمانم! * برای مرور تاریخی آثارتان دوست دارم خودتان برای من شرح دهید که آنچه ماحصل تلاش نگارشی شما درباره امام رضا(ع) بوده از نقطه نظر ضرورت خلق اثر هنری توصیف کنید و البته کمی هم درباره زوایای ناپرداخته صحبت کنید. بهتر است این طور حرف بزنیم تا به پاسخ جدیدتری برسیم. مکانیسم این نوع ادبیات داستان شهری ادبیات در مشهد چه برکتی برای ادبیات خواهد داشت؟ من فرزند ادبیاتم. این دیالوگ من با خودم است. یعنی پدر و مادر من کتابند. گوش بزرگ و چشم بزرگ آدمی محصول خوب دیدن و خوب شنیدن ست و داشتن یک بایگانی ذهنی از آدم هایی که می توانند فرزندان آینده داستان های من باشند! به قول هانا ارنت فیلسوف رمان نویسان شاهد اعمال تاریخی اند. نزد من هر انسان یک تاریخ خصوصی دارد که به کار داستان نویس می آید. عمل عمومی محکوم به فراموشی است. حالا من باید کاشف شوم و جای خالی ادبیات یا همان چشم اسفندیار ادبیات را نشانه بروم. شهر داستان من کجا باید باشد و مرکزیتش کجاست؟ بزنگاه معنویت برای من باید جایی برود که تلاطم دریاوار داشته باشد. مشهد و امام رضا(ع) نقطه ی اوج و پهنه باند من شده و این یک کشف است. مثال های من همگانی ست. این همه نویسنده با مکان های منحصربه فرد نویسندگانی چون پروست و مارکز تا رومن رولان و بولانیو و بوبن تا باموک، همه و همه کاشف فضایی نو در ادبیات هستند به جهت ساختار و زبان و نوع شناسنامه ی آدم های رمان هایشان. نویسنده باید در مدیوم نگاه خود یک لوکیشن مردم شناسی و تبارگرایی را ارائه کند. تاریخ کدام است؟ من تاریخ نمی نویسم. من پژوهش میدانی و شفاهی می کنم و بعد از نو برای هر واقعه قبل و بعد می گذارم که گاه از خود واقعه مهم تر می شود. من رمان نویسم. قبل و بعد آدمها رویت مدیوم من در کلوزاپ و شات های مدیوم و لانگ است. در سینمای ادبیات من کلمه جای قاب است و قلم جای دوربین! حالا در منظر من مکاشفه است و مستندات. فکر کنید نگاه من فیلم مستند می گیرد و قلم من از این مستندات فیلم داستانی می سازد. الگویی که از کیشلوفسکی آموختم. داستان هایش را روی ساعت ها فیلم مستند می نوشت و بعد آنها را تبدیل به فیلم نامه می کرد فقط توی ایران ما دیر داستان نویس بودن کیشلوفسکی را فهمیدیم. پس در حرم یک جغرافیا با اقلیم های متنوع و یک گذرگاه وجود دارد که شهر مشهد را بسترساز خلق اثر هنری با تنوع بالا می کند. * یک سوال کمی شخصی هم دارم. چقدر وجود معنوی امام به صورت ملموس و اختصاصی به مدد سعید تشکری برای نوشتن آمده است و به قول معروف چگونه در این سال ها صله کریمانه دریافت کرده اید؟ این شرحی دارد و نمی و یمی! ما نویسندگان، همه آنانی که در حقیقت نویسنده اند، نه آنانی که در پسله های ادبی تکثیر می شوند، یتیم ابدی هستیم. یعنی کسی از ما حمایت نمی کند. اما من مومنانه باور دارم که دوست داران علی ابن موسی الرضا حامی من هستند. من اهل مکاشفه ام و تردید ندارم معجزه و دعای خیری برای این خوش نامی دارم. این را در عین خلوص و بی غروری عرض می کنم. اطعام یتیمان کار خداست و وسیله اش هم مردمانی نیک سرشت هستند که تولید کار می کنند. کار نوشتن که من بتوانم زندگی قدسی و شهودی را روایت کنم! ناشری چون نیستان را خدا و وساطت امام معصوم برای من مهیا کرد. روزی در حرم به عادت صبحگاهی هرروزه که به حرم می روم، آنجا بودم. دلشکسته و سخت جان. درِ روزی آسمان برای من بسته شده بود. نه نام بود و نه نان! از امام غریب خواستم که بگذارد در حرمش چون یک خادم شریف نظافت کنم. شروع کردم چرخیدن و در هر طواف ذهنم پر کلمه می شد و دنبال تکه های آشغال می گشتم و هیچ نیافتم. واقعا هیچ. ایام ماه مبارک و لیالی قدر بود! تا دم اذان در حرم بودم حوالی سال هشتاد وهفت و آغاز بیماری ام اس. غروب و وقت اذان با دلشکستگی بیرون آمدم. گوشی ام زنگ خورد و سید و آقای قلم سید مهدی شجاعی بود. از من خواست مجموعه آثار دراماتیکم را چه چاپ شده و چه چاپ نشده را برای چاپ در انتشارت نیستان بفرستم و رمانی هم برای حضرت رضا(ع) بنویسم. هیچ مقدمه ای هم نداشت. به حرم بازگشتم و فقط گفتم یا مولا چه خوب پذیرفتی ام! من تا به حال از هیچ کس جز خود حضرت صله دریافت نکرده ام و سید مهدی شجاعی و انتشارات نیستان برای من همان صله اند. انفاس قدسی ای که خداوند به من هدیه داد. سعید تشکریِ نویسنده ادبیات داستانی محصول کشف آقای سید مهدی شجاعی است. این نه اعتراف یا بده بستان و یا هر امر غیر ادبی و سیاسی کاری نیست که یک نیت شهودی است. بله زندگی داستانی لطیف است! برخی از مردم به نقاط اتصال دل به خداوند باورمندند. عینیت یافتگی های ملموس الهی را شاکرند. امروز من چگونه می توانم با حجم شدید بیماری این اتصال و عینیت یافتگی آرزوها را فراموش کنم. من در درام دینی هم هرآنچه نوشتم محصول همین تفکر بوده است. اتصال به شهود مایه فخرست و نه جمود. ساز و کار ادبیات شهودی باند و پهنه ای دارد که نور و تابش آن به قلم من تابیده است. دل شکستگی در بارگاه قدسی امام غریب مفهوم دارد و برگشت پذیر نیست. از حقیقت نوشتن، انسانی ترین و ناب ترین کار و اثر هنرمند است. کوشش من در رمان ارائه و کشف حقیقتی است به نام ادبیات شهودی! * سوال دیگرم درباره تکنیک نگارشی شماست که از قضا بسیار تصویری است و بی ارتباط با فعالیت های تاتری شما ندارد. بفرمایید که این اتفاق تنها بر پایه تخصص شما شکل گرفته تا ناشی از فضایی است که در آن خلق اثر داشته اید و باید اینگونه می بوده است. ببینید، سعید تشکری فیلم نامه نویس و نمایشنامه نویس است. کارگردان است. به مدد چهل سال حضور در تئاتر حرفه ای و سپس نوشتن نمایش رادیویی و فیلم نامه و سریال برای صدا و سیما و رمان نویسی به شکل جدی درسی بزرگ را آموخته ام که حاصل یک شب چهل ساله از عمر است. من از گروه نویسندگانی نیستم که برای کتابخانه ی اتاقم بنویسم و یا اصولا از آن گروهی که گونه ای می نویسند که یا میانمایه گی در اثر به شدت دیده می شود و یا آوانگاردیسم شاعرانه ی فلسفی اثرشان را چنان احاطه می کند نه اینکه کسی آن را نمی فهمد، اصلا برای نفهمیده شدنِ اثر نگارش شده است. اصولا اثر برای این نوشته می شود که خوب خوانده شود، خوب دیده شود و خواننده را به یک لذت شگرف برساند و با خود بگوید اثری که دارم از سعید تشکری می خوانم طوری نوشته شده که هم می بینمش و هم می خوانمش و سنتزی در ذهن او نیز شکل می گیرد. من برای مخاطب با خواندن آثارم لذت ترکیب ادبیات و سینما و معماری را به مکاشفه گذاشته ام. پس پشتوانه من ارائه واژگان تصویری و نوعی آزادسازی غیر اسطوره ای با ترکیب پلان سکانس و دیالوگ به سه صورتِ شناور شدن عکس، دیالوگ، تصویر با واژگان مکتوب است و این به مدد استفاده منطقی و خلاق و ترکیب سه هنر [ادبیات]، [تئاتر و سینما] و [معماری] در یک رمان است. سعید تشکری در این حوزه ها سالیان سال بی خستگی دویده است. صادقانه بگویم وقتی اثری را می نویسم همه ی ذهنم معطوف به پنهان نساختن ادبیات درون متنی اثرم است. یعنی دوست دارم ساختار کارم را مخاطبم کشف کند و لذت ببرد. برای همین کلیدواژگانی به او ارائه می دهم تا با لذت هم رمان را بخواند و هم در عرض اثر که همان پیچیدگی و ساختار است با کشف جلو برود. اما وقتی درباره ی تولید اثرم صحبت می کنم اصلا دوست ندارم در هیچ گفتگویی چیزی از مخاطب پنهان بماند. همان قول قدیمی مخاطب غریبه نیست و نویسنده با مخاطب به جلا و جلال می رسد. پس صادقانه بعد از نوشتن سریال "واقعه" برای شبکه ی دو در سال های هشتاد و چهار و هشتاد و پنج تصمیمی گرفتم. واقعه سریالی درباره ی واقعه ی هولناک به توپ بستن حرم رضوی در زمان پهلوی اول بود و هیچ گاه ساخته نشد و دلایل ساخته نشدنش هم اصلا هنری نبود، تغییر مدیریت ها و در اولویت نبودن و هزار دلیلی که به نویسنده ی اثر باز نمی گردد، اما تاوانش را او می پردازد. برای همین تصمیم گرفتم هر موضوعی که می خواهم بنویسم در شکلی ارائه کنم که اگر به سرنوشت واقعه دچار شد، حسرتش بر دلم نماند. برای همین تکنیک ادبیات سینما را هم به صورت یک پیشنهاد به خانواده ادبیات داستانی و هم به عنوان یک شیوه ی رمان نویسی مدرن پیش از این نیز در رمان ولادت و پاریس پاریس دنبال کردم اما در مفتون و فیروزه این تکنیک انگار به بلوغ کامل رسیده است. و در بار باران و غریب قریب با تکنیک رمان معماری دنبال شده است. اما در هندوی شیدا گفتگونویسی را به تصویرسازی ادبیات سینمایی رسانده ام. پلان کلمات و سکانس حرکتی با امکان دیده شدن در عین خواندن. خوانده شدن با چشم و تصویرسازی بی وقفه در ذهن مخاطب. * جناب تشکری کمی هم درباره وجوه تلفیق اندیشه ایرانی با باورهای اسلامی در داستانهایتان صحبت کنید. اینکه در بسیاری از آثار شما به ویژه در ولادت نوعی ولایت پذیری ایرانی به تصویر کشیده شده است که جلوه ای بی بدیل از ارادت ایرانیان به خاندان اهل بیت(ع) را به تصویر می کشد. با چه اندیشه ای باید به تفسیر این اتفاق در ادبیات شما نشست. اصلا مهم نیست که مردم شهرم ندانند من چه می کنم و از اثر من دورند. گناهش به گردن رسانه است. من بر قرارم با حضرت پای بندم. جز او برای هیچکس ننویسم و نمی نویسم. رواق نویسی در حرم برای من مکاشفه ای غریب داشت و دارد. اینکه اتاق فکر و کارت مطهر باشد. این همان فعل گشایش است. جایی که آیین قدسی حکمفرماست. یک گذرگاه که گسل ندارد. جزیره نیست و سرشار از تلاطم اقوام و آدمها، دردها و غصه ها و آغاز قصه هاست. یک جمهوری و دموکراسی ارتباط و گفتگو. با هرزبانی می خواهی داخل شو و با امامت سخن بگو. آیا جایی دیگر هم چنین خواهد بود؟ حال تفاوتش در مکانیت مکان را خواهم گفت. این بی جایی نوشتن در آن سال ها و سپس عادت به رواق نویسی، درس بزرگی به همراه دارد. در خیابان رهگذری و در حرم زائر! این تفاوتست در مفهوم و عمل. شنیدن و دیدن یک دایره المعارف. به قولی یک بوطیقای معماری در فضا و اتمسفر ایمانی و شهودی! برکت می یابی و تحرک فکری به یک دینامیسم متصل می شود. ضمیرمند و سوبژکتیو. امضا دارد. صاحب دارد و نتیجه این قرابت حاصلش جدایی از غیر او را می سازد. دیگر نمی توانی مددی غیر از او بخواهی. اصلا بتوانی که بخواهی! تنها می مانی و صاحب این تنهایی ات خود حضرت موسی الرضاست. طی طریقت و طی الارضی جز او نداری. بخواهی هم دل چرکینی. وظیفه مند به آیین قدسی هستی. این خانه صاحب دارد. و تمام زندگیت را او نگهبانی می کند. لقمه ای نان هم اگر نرسد تو می دانی که باید نداشته ات را هم ببخشی. هیچ جز او نخواهی و نیابی. من این روزها را طی کردم. تنها ماندم. به جرم ولایت و باورمند و غیر توریستی او. روزی که هفت دریا شبنمی را نوشتم ما صاحب درام دینی نبودیم. اکنون آمار اجرای هفت دریا شبنمی در سطح کشور به سه هزار و پانصد شب می رسد. آن هم توسط سی و هشت گروه تاتری کشور. اما خودم هنوز در مناسبات پروپاگاندای هنری کماکان تنهایم. این تنهایی محصول دارد. جذبه دارد. یک شور قدسی هم پایش هست که بسیاری از اهل دل آن را به نام - گفتمان شهودی- و خودم طی الارض دراماتیک و هنری می نامم! قوام الدین شیرازی را در سفری به شیراز می خواستم ببینم که آیا اهل شیراز می شناسند؟ اما اکثرا او را نمی شناختند. همان که سازنده مسجد گوهرشاد بوده ست و نام هنری اش طیان ست. خاک! قسم خورده خاک پاک معماری قدسی موسی الرضا، که البته در مشهد هم زیاد اورا نمی شناسند! رمان «بارِ باران» شرح اوست و دلدادگی هایش که من را هنر او به وجد آورد و آدمی ساخت که کاتب این زندگانی باشم. سلسله ای در هنر وجد و عبد حضرتش! بی چشم داشت به غیرش. پس من نویسنده ی این حال و هوایم! نشسته برخاک رواق و زاویه و قالیِ صحن و دخیل پنجره فولاد و تشنه سقاخانه و ضریح او. کفتر بامش و پیغام برش. خادمی کاتبم!
شنبه ، ۲۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها