واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: داستان اسارت (Captivity fiction) یکی از مهم ترین گونه های تأثیرگذار زیر گروه ادبیات جنگ است که متأسفانه باوجود تجربه هشت سال جنگ تحمیلی هنوز نتوانسته ایم آن را قوام بخشیم و آثار ماندگاری را در این حوزه خلق کنیم.داستان اسارت، به مجموعه داستان هایی اطلاق می شود که درباره افرادی است که در میدان های نبرد توسط دشمن به اسارت در می آیند و با مشکلات مختلفی مواجه می شوند که بیشتر به دلیل رعایت نشدن قوانین و کنوانسیون های حقوق بشر به وجود آمده است. داستان اسارت از پیشینه بسیار طولانی و غنی برخوردار است و قرن هاست که در غرب این ژانر ادبی کار جدی خود را ادامه می دهد. تاریخ و مورخان بخش ناچیزی از دوران اسارت را ثبت و مطرح می کنند و آن چنان تمایلی به تشریح جزئیات همچون وضعیت اردوگاه ها و اسرا ندارند. تاریخ بیشتر به مسایل اصلی جنگ و پیامد هایش توجه دارد، بنابراین برای ثبت رویداد های مهم دوران اسارت و وضعیت اردوگاه ها باید به ژانر ادبیات داستانی روی آورد. اسکلت بندی و نظام درونی و بیرونی ادبیات داستانی به گونه ای است که قادر است نگاهی دقیق به نظام هستی، رویدادها و مسایل گوناگون زندگی داشته باشد. ادبیات داستانی همواره بر آن بوده است که رویدادهای مختلف جنگی را بدون کم و کاست ثبت کند، رویدادهایی که از چشم مورخان دور می ماند و تاریخ قادر به پوشش دادن به آن ها نیست، بنابراین در وادی اسارت تنها این ادبیات داستانی است که می تواند به ثبت حقایق تاریخی بپردازد و آثاری چون جنگ و صلح به عنوان سند دست اول به حساب می آیند. با تمامی این اوصاف، متولیان امور فرهنگی که باید سکاندار جریان های ریز و درشت ادبی و فرهنگی باشند در راستای ارتقای سطح کیفی و کمی این گونه ادبی مهم، منفعل عمل کرده اند و هیچ حرکت سازنده ای را از سوی آنان شاهد نیستیم. جالب این است که از میان تمامی آثار داستانی که در حوزه دفاع مقدس خلق شده، کمتر نویسنده ای به سروقت مضمون اسارت رفته است.در این راستا حتی جشنواره و جایزه ادبی خاصی در نظر گرفته نشده تا شاید برخی نویسندگان به این وادی کشیده بشوند. توجه به این مسأله ضروری است که که ادبیات اسارت در ایران که زیر گروه ژانر ادبیات دفاع مقدس قرار می گیرد، تنها بر اساس خاطرات اسرا و بیشتر بر اساس تخیلات نویسندگان شکل گرفته است. متأسفانه فرهنگ پژوهش در میان نویسندگان ایرانی قوام نگرفته است. در صورتی که در غرب آثار ماندگار ادبی همواره براساس پژوهش شکل می گیرد و کمتر نویسنده اجتماعی، جنگی، روان شناختی.... بدون پژوهش دست به قلم می برد. بر این اساس نویسندگان مطرح داستان جنگ در غرب جدای کار نویسندگی خود، تحلیلگران خبره سیاسی و جنگی هستند و حتی قادرند بسیاری از حوادث مهم را پیش بینی کنند. در چنین شرایطی سازمان ها و نهاد های نظامی و سیاسی در غرب همکاری جدی و قابل تعمقی با نویسندگان جنگی دارند و منابع و اطلاعات دست اول خود را در اختیار آن ها قرار می دهند، اما متأسفانه در ایران هیچ ارتباط منطقی میان نهادهای نظامی و سیاسی و نویسندگان این حوزه نیست. بی شک استفاده از ابزار ادبیات داستانی در پیشبرد اهداف ملی، تأثیر عمیقی برای کشور به همراه خواهد داشت.
دوشنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]