محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846011532
با ظهور اینترنت ملی چه اتفاقی برای کاربران ایرانی خواهد افتاد؟ + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: ذات فضای مجازی به گونه ای است که ارائه دهنده آن تمامی داده های جاری در اینترنت را در اختیار خواهد داشت پس به فرمان عقل سلیم، باید دست دشمن را از اطلاعات شخصی و ملی ایرانیان قطع کرد بدون آنکه ایرادی در ارتباطات جهانی مردم پدید بیاید.به گزارش ذاکرنیوز، چندی پیش اعضای جدید شورای عالی فضای مجازی با حکم رهبر انقلاب تعیین شدند و همچنین اهم محورهای وظایف این شورا از سوی معظم له، به رئیس و اعضای جدید آن ابلاغ شد. در میان 10 وظیفه و مأموریتی که رهبر انقلاب بر عهده این شورا نهاده است، راه اندازی شبکه ملی اطلاعات نیز به چشم می خورد و با قید " تسریع در راه اندازی " عنوان شده است: - تسریع در راه اندازی شبکه ملی اطلاعات پس از تصویب طرح آن در شورای عالی و نظارت مستمر و مؤثر مرکز ملی بر مراحل راه اندازی و بهره برداری از آن. - اهتمام ویژه به سالم سازی و حفظ امنیت همه جانبه فضای مجازی کشور و نیز حفظ حریم خصوصی آحاد جامعه و مقابله مؤثر با نفوذ و دست اندازی بیگانگان دراین عرصه. از آنجایی که یکی از شبهات ذهنی کاربران اینترنت نسبت به اینترنت ملی به کنترل کاربر مربوط است، در ابتدای گزارش به بررسی وضعیت تشخیص هویت و کنترل کاربر در کشورهای آمریکا و انگلیس به عنوان دو مصداق روشن خواهیم پرداخت: کنترل کاربر اینترنت در آمریکا و انگلیس آمریکا در مطلب 23 اردیبهشت 91 مشرق به 4 راهکار عمده دولت آمریکا برای جاسوسی از شهروندان آمریکایی که در یک سایت خبری آمریکایی ذکر شده بود، اشاره شد. سایت آمریکایی Tecca، در این مطلب با تأکید تلویحی بر اینکه هیچ شهروندی در آمریکا از امنیت اطلاعات شخصی برخوردار نیست و همواره از طریق سیستم های GPS، وب و مخابرات تحت کنترل است، می نویسد: در واقع دیگر هیچ محیطی در آمریکا حتی در فضای مجازی هم خصوصی نیست و هیچ راهی هم برای فرار از چشم های کنترل گر در آمریکا وجود ندارد. این سایت آمریکایی در ادامه، 4 راهکار عمده ای که دولت آمریکا طی سال های اخیر، برای جاسوسی از شهروندان خود آنها را در دستور کار قرار داده است به این ترتیب معرفی می کند: 1. ساخت یک مرکز عظیم در ایالت یوتا برای خواندن تمام ایمیل ها بر اساس این گزارش، مرکز جاسوسی NSA در آمریکا در حال ساخت مرکزی عظیم در ایالت یوتا است تا در آن اقداماتی را برای خواندن تمام ایمیل های شهروندان آمریکایی انجام دهد. گفته می شود ساخت کامل این مرکز در سال 2013 به پایان می رسد. گفته می شود که یکی از اولویت های اساسی در تکنولوژی این مرکز، شکستن پیچیده ترین کدهای رمزی است که برخی کاربران اینترنت برای ساخت یک فضای خصوصی کاملا امن برای خود ایجاد می کنند. 2. پرونده سازی برای افرادی که با دولت کار می کنند واحد پلیس FBI در آمریکا از سال ها قبل در حال پرونده سازی برای افرادی است که هر کدام به طریقی یک چهره سرشناس محسوب می شوند و یا با دولت آمریکا در ارتباط اند. به گزارش این سایت خبری، افشا شدن جزئیات اطلاعات زندگی خصوصی "استیو جابز" -مدیرعامل شرکت اپل- (از دوران نوجوانی او تا زمان مرگش) توسط FBI، یکی از مثال هایی است که می توان در این زمینه به آن اشاره کرد. عمده این پرونده سازی ها از طریق جاسوسی در زندگی خصوصی افراد در فضای مجازی و مخابراتی صورت می گیرد. 3. خوانش تمام پیام های شخصی در رسانه های اجتماعی بر اساس این گزارش، سازمان های امنیت ملی در آمریکا، تمام پیغام های کاربران در شبکه های اجتماعی همانند توییتر و فیس بوک را مورد بازخوانی قرار می دهند. آنها، حتی پیام های غیرقابل ارسالی همانند جملاتی که در استاتوس ایمیل ها و صفحات چت توسط کاربران نوشته می شود را نیز مورد مطالعه قرار می دهند. 4_ کنترل اطلاعات سرویس دهندگان اینترنت (آی.اس.پی ها) بر اساس این گزارش، سرویس دهندگان اینترنت یکی از منابعی هستند که در مواقع لزوم، تمام سوابق حضور کاربران در فضای مجازی را در اختیار دولت آمریکا قرار می دهند. این مقوله، امکانی است که دولت آمریکا برای جاسوسی از شهروندان خود بر آن تکیه بسیاری دارد. این مسئله، تا آن اندازه در آمریکا عمق یافته است که گفته می شود قرار است قوانینی در این کشور به تصویب برسد که حتی اطلاعات ISP ها برای وکالت در دادگاه ها نیز مورد استناد قرار گیرند. خانم "دبرا شیندر" (Debra Shinder) که از متخصصین بنام صنعت IT در آمریکا است، در مقاله خود در وب سایت Techrepublic به تاریخ 29 فوریه 2012، اینچنین آورده است: در روزهای آغازین شکل گیری اینترنت، هویت های آنلاین و آفلاین مجزا بود. در آن زمان، به دلیل متفاوت بودن انتظارات با دوره فعلی، کاربر خیلی آسان هویت خود را مخفی می کرد. جامعه اینترنتی جهان کوچک بود و آمارهای مشخصی ارائه نمی گردید. اما با فراگیر شدن اینترنت در دهه 1990، غالب نهادها و سازمان ها ایمیل را به عنوان یک اصل لازم در زندگی پذیرفتند. غالب ایمیل ها نام واقعی شخص را بر خود داشتند، اما نام هایی چون جان اسمیت که بسیار مورد استفاده است، به راحتی در میان مشابه هان خود گم می شد و نام هایی که از اقبال تعدد فراوان برخوردار نبودند، بیشتر در معرض تشخیص هویت واقعی قرار داشتند. مردم در آن زمان بیشتر خواستار انتخاب اسامی مستعار در ایمیل های خود بوده و سرویس های ارائه دهنده ایمیل نیز سیاست حمایت از این امر را در پیش گرفته بودند. اما رفته رفته با عادی شدن ارتباط مستمر آنلاین و تغییر استانداردهای سنتی با نوین، مسئله انتخاب نام مستعار، یک عمل غیرحرفه ای خوانده شد. علاوه بر این، کلاهبرداری روزافزون اینترنتی، نام همین هویت های پنهان را در تیررس شدیدترین اتهامات قرار داد. "دبرا شیندر" (Debra Shinder) که از متخصصین بنام صنعت IT در آمریکا چندین سال طول کشید تا ارائه دهندگان سرویس ایمیل که زنده ترین راه ارتباطی دنیا بود، به خود بیایند و اهمیت مسئله حفظ حریم خصوصی افراد را به درستی درک کنند. به همین سبب، سامانه ثبت نام و ورود وب سایتهای مربوطه، مجهز به اعمال تدابیر امنیتی جهت تحقق این مهم ملزوم گردید. فیسبوک و گوگل پلاس به عنوان 2 شبکه اجتماعی بزرگ نیز سیاست های خود را مشخص کرده و هر کاربری که از آنها تخطی می کرد را از دایره اشتراک خود حذف کردند. در هر کشور، افرادی وجود دارند که در مورد سیاست آن حکومت و دولتمردان مطالبی را چه در قالب ایمیل و چه در پست های اجتماعی می نویسند و بیش از هر شخص دیگری در معرض خطرات سایبری و برخورد حکومت ها می باشند. در مواردی جالب، برخی از آنها که از شهرت بین المللی برخوردارند، به شدت از افشا هویت حقیقی و انتساب آن مطلب به خود احتراز می کنند و از هویت های قلابی به عنوان نویسنده مطلب استفاده می کنند. امروزه با توجه به تلاش دولت ها برای ایجاد شبکه های بومی و تامین امنیت حریم خصوصی افراد، بسیاری هنوز به دنبال مخفی کردن هویت واقعی خود هستند. این تلاش اما امروزه چندان با توفیق روبرو نیست. استفاده از نرم افزارهای مخفی سازی IP اگرچه ممکن است که با ایجاد کندی در شبکه عملیات کشف هویت را دچار مشکل نماید، اما نهایتا کاربران امروز آنقدر باهوش هستند که بدانند سرانجام هویت آنها مشخص می گردد. بسیاری از هکرها و کراکرها از نام دیگر کاربران سطح اینترنت برای انجام عملیات خرابکارانه بهره می برند. بهترین استراتژی اختفاء اینترنتی، پنهان شدن در پشت هویت دیگران و پیشروی در سایه است. سپس، یک نفر بیگناه تحت پیگرد و دستگیری قرار می گیرد. البته دسته دیگری از این افراد، حسابهای بانکی و کارتهای اعتباری مردم را مورد حمله و نفوذ قرار می دهند. اهمیت موضوع فوق زمانی پررنگ تر می شود که به بستر مناسب حضور هکرها در شبکه های اجتماعی، سرورهای بازی آنلاین، و وب سایت های تفریحی توجه کنیم. آنها، همه جا هستند اما در بسترهای پر تردد به راحتی طعمه خود را به دام می اندازند. و نکته شایان توجه اینکه این افراد حتی قادر به نفوذ در و دستکاری آراء سایت های نظرسنجی هستند. تا قبل از وقوع حادثه یازده سپتامبر، هر ایالت در آمریکا تحت نظارت فرماندار اقدام به صدور کارت شناسایی و گواهینامه می کرد. پس از این حمله تروریستی، کنگره ملی قانون "هویت واقعی" را به تصویب رساند. طبق این قانون، تمامی ایالات موظف اند که با پیروی از یک استاندارد مشخص زیر نظر دولت، کارت شناسایی و گواهینامه صادر کنند. اوباما نیز در دوره اول خود، دستور به تعیین ID های اینترنتی برای همه کاربران داد. اگرچه سخنگوی وزارت بازرگانی از داوطلبانه بودن این برنامه خبر داد اما تحلیلگران عرصه تامین امنیت انلاین چندان مطمئن نبودند. در آوریل 2011 بود که "استراتژی ملی هویت های مورد اعتماد در فضای سایبری" توسط کاخ سفید منتشر شد. هدف این طرح، تامین امنیت تجار و مصرف کنندگان در اینترنت از مجرای همکاری بین دولت و بخش خصوصی بود. اکنون بسیاری از ایالات این کشور، عملیات ایجاد سیستم های تشخیص هویت را در همکاری با شرکتهای رایانه ای آغاز کرده اند، که از آن دست می توان همکاری ایالت کالیفرنیا با شرکت IBM اشاره کرد. "موسسه ملی استاندارد و تکنولوژی آمریکا" 10 میلیون دلار به رفع مشکلات احتمالی ایجاد سیستم های تشخیص هویت اختصاص داده است. انگلیس روزنامه تلگراف انگلیس در تاریخ 9 اکتبر 2014 در مقاله ای با عنوان "طرح دولت برای تشخیص هویت آنلاین"، سخن از تلاش دولت برای ایجاد سیستم تشخیص هویت و کنترل کاربر آنلاین کرد. به ادعای این روزنامه، هم اکنون سه چهارم مسیر ایجاد این سرویس طی شده است. نویسنده تلگراف، معتقد است که بسیاری از فعالیت هایی که عملا بصورت دستی قابل انجام نیست، بر روی اینترنت انجام می گیرد. فعالیتهایی از قبیل بررسی سوابق رانندگی، ثبت درخواست پاسپورت جدید، تغییر آدرس محل سکونت در سامانه آنلاین نهادهای مختلف، و ثبت رای در نظرسنجی ها؛ و درست به همین دلیل دولت انگلیس اشراف بیشتری بر زندگی افراد جامعه خواهد داشت. در "سرویس دیجیتال دولت"-Government Digital Service) GDS) کاربر با ورود به سامانه GOV.UK Verify مجبور به انتخاب یکی از دو ارائه دهنده هویت با نامهای Experian و Verizon است. در اینجا مشخصات اسمی و آدرس شخص وارد می گردد و سپس سیستم صحت و سقم اطلاعات وارده را بر اساس پرونده مربوط به شخص در "آژانس مرجع اعتبار" (شامل اطلاعات شناسنامه ای، اطلاعات مندرج در گواهینامه، اطلاعات موجود در پرونده ISP ها، و حساب های بانکی) تشخیص می دهد. اگر فرد زیر 19 سال سن داشته باشد، قاعدتا چندان دارای پرونده پرپیمانی در این اداره نیست و لذا تشخیص هویت وی یکی از چالش های روبرو این GDS است. "ژانت هیوز" (Janet Hughes)، مدیر برنامه سیاستگذاری و مشارکت GDS وجود این سیستم را موهبتی می داند که در درجه اول به تامین امنیت خود فرد می انجامد و مانع از سوء استفاده های امنیتی علیه وی می گردد. ژانت هیوز هر دو سرویس ارائه دهنده هویت موظف به حفظ و نگهداری از اطلاعات وارده کاربر بوده و طبق قانون حفاظت از اطلاعات مسئول به ممانعت از این اطلاعات در مقابل هرگونه خرابکاری و سوءاستفاده هستند. ثبت نام در این سامانه معمولا بیش از 10 دقیقه وقت نمی برد. سپس، فرد با دریافت نام کاربری و رمز عبور و کد فعالسازی قادر خواهد بود که از تمامی سرویس های دولتی استفاده کند. هم اکنون نسخه بتای عمومی GOV.UK Verify جهت آزمایش و بررسی و رفع خطاها راه اندازی شده است. خانم هیوز، این سامانه بزرگ را حاصل 3 سال تلاش مداوم متخصصین انگلیسی و پیام آور سرعت و امنیت برای مردم انگلیس می داند که فواید بسیاری در پی خواهد داشت. سرویس تکنولوژی روزنامه گاردین به نقل از ژانت هیوز آورده است: "این سیستم یک دنیای مستقل و یک کشور فدرالی هویت است. تماما در امنیت و آرامش و اعتماد. هم اکنون کشورهایی مثل استونی برای ورود به سامانه های دولتی، کارت هویت دولتی برای مردم خود صادر کرده اند، اما ما با چنین برخوردی موافق نیستیم و احترام و اعتمادسازی برای ما در درجه اول قرار دارد". هم اکنون بسیاری از بانک های انگلیس قویا از این طرح حمایت کرده و خواستار عضویت در این مجموعه شده اند. همانطور که روشن است، بانک های پیوسته در مظان حملات خرابکارانه و اختلاس های دیجیتالی هستند. وجود سامانه GOV.UK Verify می تواند پایانی بر فصل توفیق هکرهای بانکی در انگلیس باشد. گفتنی است که پروژه حمایت بانک ها در این سامانه "میداتا" (Midata) نام دارد. خانم هیوز، فرایند تشخیص هویت کاربر را به چهار مرحله تقسیم کرده است: مرحله اول یک ثبت نام ساده در سامانه برای دریافت بروزرسانی ها است، بنابراین هنوز کاربر مشخص نبوده و از به عنوان "میهمان همیشگی" یاد می کنیم. در مرحله دوم که آن را "موازنه احتمال" نامیده ایم، سامانه عملیات تشخیص هویت را آغاز می کند. در مرحله سوم یعنی مرحله "فراتر از ظن معقول"، سیستم اقدام به بررسی سوابق و اطلاعات کاربر می کند. مرحله چهارم یا نهایی، مربوط به تایید صحت و سقم اطلاعات بدست آمده می شود. گفتنی است که سامانه مذکور در سایه مشورت کامل با گروههای خواستار تامین امنیت آنلاین همچون شرکت No2ID، موسسه دیده بان Big Brother، موسسه اینترنت دانشگاه آکسفورد، انجمن مصرف کنندگان اینترنت، دفتر کمیسیونر اطلاعات، و شورای مدافع حریم خصوصی ایجاد شده است. به گفته گاردین، کارشناسان حامی تشکیل این سامانه معتقدند که در فاز اول سالیانه اجرای آن، مردم شاهد 1 میلیارد و 700 میلیون پوند صرفه جویی اقتصادی خواهند بود. علاوه بر این، تمامی کاربران اینترنت در انگلیس دارای هویت و شخصیت آنلاین خواهند شد و این بسیار ارزشمند است. تاریخچه اینترنت در ایران برای بررسی تاریخچه اینترنت در ایران، معتبرترین یافته ها را مربوط به گفته های دکتر "سیاوش شهشهانی" -استاد دانشگاه صنعتی شریف و قائم مقام سابق مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات- می دانیم: اینترنت برای اولین بار در سال 1368 توسط محمد جواد لاریجانی که در آن زمان رییس مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات بود، وارد ایران شد. اما در سال 1368 هیچ سرویس دهنده اینترنت در ایران وجود نداشت و اتصال -نه برای مردم- فقط به Bitnet میسر بود. سفرهای مکرر متخصصین عرصه ارتباطات و تکنولوژی به کشورهای پیشرفته و استفاده از اجلاس های فنی منتهی به این شد که ایران در سال 1372 پروتکل TCP/IP را ایجاد کرده و و "پژوهشگاه دانش های بنیادین" به عنوان اولین مرکز مستقیما از Bitnet به Internet حرکت کند. البته قابل ذکر است که در آن زمان ایران زیرمجموعه دانشگاه لینس اتریش بود. لذا، در آخر آدرس ها نشانی دانشگاه وین UNIVIE.AT درج می شد. درست یک سال پس از دسترسی دانشگاه های اروپایی به شبکه اینترنت، ایران نیز به این پدیده نوظهور مجهز شد. اما سرعت اتصال در آن سال بسیار ضعیف بود. کل ظرفیت اتصال در کشور ۸/۹ کیلوبیت در ثانیه بود. البته، در آن زمان هنوز سرویس های Web و فایل های گرافیکی راه اندازی نشده بود و همین سرعت برای تبادل ایمیل بسنده می کرد. عضویت ایران تصویب شد اما با یک بند جدید مربوط به تعهد ایران بدین شرح که از شبکه برای تبلیغات مذهبی استفاده نشود . یکی دیگر از تعهدات این بود که هیج عضوی نباید مانع عبور اطلاعات از کشوری به کشور دیگر شود . محمدجواد لاریجانی تعهدات لازم برای برقراری این اتصال را پذیرفت و توافق نامه را امضا کرد. در آن زمان، برخی از کارشناسان مخابرات ایران اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها بر این باور بودند که اینترنت یک مد روز است و بزودی به دست فراموشی سپرده می شود. لذا، در تلاش بودند تا شبکه محدود تری به نام X25 را راه اندازی کنند و معتقد بودند که هر نوع فعالیت شبکه ای، باید تحت همین شبکه انجام شود. حالا، امروز شاهد تعبیر رویای آن گروه در قالبی به نام "اینترنت ملی" هستیم. آمار کاربر اینترنت در ایران ابتدا باید تعریف رسمی «کاربر اینترنت» در ایران را مشخص کنیم: نظام ارتباطات کشور، کاربر اینترنت را فردی دانسته که در دوازده ماه گذشته با اتصال به شبکه اینترنت از یکی از خدمات اینترنتی استفاده کرده باشد؛ به عبارتی مشخص تر، یعنی در زمان آمارگیری (یک سال) حداقل یک بار از اینترنت استفاده کرده باشد. لذا با توجه به این تعریف و با عنایت به آمارهای بانک جهانی و متخصصین داخلی، تا پایان سال 2013 بیش از 6 میلیون و 700 هزار مشترک (۶۷۴۱۴۲۸) و ۱۶ میلیون کاربر (۱۶۳۱۹۳۰۹) در ایران وجود داشته که تهران سهمی ۲۶٪ در اشتراک و ۲۰٪ در تعداد کاربران اینترنت دارد. نکته جالب در اینجا اینکه همچنان کاربران DialUp ما از ADSL بیشتر است. گواه اینکه تهران با وجود پایتخت بودن و پیشرو بودن در صنعت آی تی کشور همچنان یک میلیون مشترک DSL دارد. در تهران، کاربران DSL بیش از کاربران DSL هستند. کل مجموع اشتراک های اینترنت تهران به ۲.۵ میلیون می رسد (۲۶۲۰۳۷۷ مشترک) که خود شامل ۵ میلیون کاربر می شود (۵۰۴۲۴۲۳). اکنون می توان طبق این آمار اذعان داشت که ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت در کشور با احتساب جمعیت ۷۵ میلیونی (۷۵.۱۴۹.۶۶۹) ضریب اشتراک ۹٪ و ضریب نفوذ ۲۱٪ دارد. اگر دیال آپ را جزئی از اینترنت پرسرعت حساب بیاوریم، به ضریب اشتراک ۱۳.۵٪ و ضریب نفوذ ۳۱٪ می رسیم. شبکه ملی اطلاعات چیست؟ شبکه ملی متشکل از زیرساخت های ارتباطی، مراکز داده توسعه یافته داخلی دولتی و غیردولتی و همچنین زیرساخت های نرم افزاری است که در سراسر کشور گسترده شده است. این شبکه ظرفیت لازم برای "نگهداری و تبادل امن اطلاعات داخلی درکشور به منظور توسعه ی خدمات الکترونیکی" و "دسترسی به اینترنت" از طریق بستر ارتباطی باند پهن سراسری برای کاربران خانگی، کسب و کارها و دستگاه های اجرایی را فراهم می کند. این شبکه تجمیع کننده شبکه های اختصاصی، محلی و ملی در کشور است که از دو بخش اختصاصی و عمومی تشکیل می شود. بخش اختصاصی، برای ارتباط و تبادل اطلاعات و خدمات دستگاه های اجرایی با یکدیگر و بخش عمومی برای ارایه خدمات به کاربران عمومی است و این دو بخش در نقاطی نظیر مراکز داده با یکدیگر اتصال دارند. اینترنت ملی سال 1384 بود که مهندس "عبدالمجید ریاضی" -معاون فناوری اطلاعات وزارت ارتباطات- برای اولین بار در مورد "اینترنت ملی" یا در واقع "شبکه ملی اطلاعات" رسما سخن گفت. البته زمانی که ریاضی دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات بود، ایده ی شبکه ملی اطلاعات را مطرح نمود. این پروژه قرار است تا پایان برنامه پنجم توسعه کامل گردد٬ طبق تبصره ۲ ماده ۴۶ قانون برنامه پنجم تعریف آن به شکل زیر است: "شبکه ملی اطلاعات کشور، شبکه ای مبتنی بر قـرارداد اینترنت (IP) به همراه سوئیچ ها و مسیریاب ها و مراکز داده ای است به صورتی که درخواست های دسترسی داخلی و أخذ اطلاعاتی که در مراکز داده داخلی نگهداری می شوند به هیچ وجه از طریق خارج کشور مسیریابی نشود و امکان ایجاد شبکه های اینترانت و خصوصی و امن داخلی در آن فراهم شود". ایران برای تحقق مفهوم شبکه ملی اطلاعات، باید ارائه دهنده نام دامنه، نام دامنه ملی و مراکز تبادل ترافیک اینترنتی در خاک خود داشته باشد. شبکه ملی، باعث می شود که ایران استقلال و اتصال داخلی خود در مواقع آسیب دیدگی کابل های بین المللی را حفظ کند. در تیرماه ۱۳۸۵، مرکز تحقیقات مخابرات ایران موظف شد تا در مورد مشخصات فنی پیاده سازی اینترنت ملی، پس از تکمیل اسناد مفهومی و عملیاتی و انتخاب پیمانکاران، اطلاعات کامل ارائه گردد. همانطور که پیاده سازی شبکه ملی اطلاعات پیگیری می شد، در دی ماه 1385 بودجه ۱۰ میلیارد تومانی در کمیسیون صنایع و معادن به آن اختصاص یافت. بودجه مذکور به کمیسیون تلفیق فرستاده شد اما این کمیسیون که در مورد مفهوم شبکه ملی اطلاعات توجیه نبود، آن را تصویب نکرد؛ لذا در صحن علنی مجلس هم تصویب نشد. اما پیگیری ها ادامه داشت و پس از چند ماه، در خرداد ۳۸۶، بالاخره مبلغ ۵۶۶ میلیارد تومان بین سال های ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۸ برای اجرای این طرح به شرکت مخابرات ایران، شرکت ارتباطات زیرساخت و شرکت های وابسته اختصاص یافت. اندکی بعد در تاریخ ۲۸ مرداد ماه ۱۳۸۶، شورای اقتصاد با افزودن 350 میلیارد تومان دیگر به این طرح توسط وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات موافقت کرد. بدینوسیله، مجموعا بیش از ۹۱۰ میلیارد تومان بودجه به این طرح اختصاص یافت. این بودجه تاکنون صرف توسعه شبکه زیرساخت فیبر نوری کشور، توسعه و تجهیز دیتاسنترهای ملی، توسعه نرم افزاری و سرویس های مبتنی بر شبکه، و توسعه شبکه های مخابراتی استانی شده و هم اکنون زیرساختها ایجاد شده و طرح در مرحله تکمیل قرار گرفته است. ویژگی ها مهندس ریاضی به نمایندگی از وزارت فناوری و ارتباطات، ویژگی های اینترنت ملی را در چندین بند اینگونه شرح داده است: * شبکه ملی اطلاعات، زیرساخت های ارتباطی، مراکز داده توسعه یافته داخلی دولتی و غیردولتی و همچنین زیرساخت های نرم افزاری را شامل می شود که در سراسر کشور گسترده شده اند. * این شبکه، ظرفیت لازم برای نگهداری و تبادل امن تر اطلاعات داخلی در کشور به منظور توسعه خدمات الکترونیکی و دسترسی به اینترنت از طریق بستر ارتباطی باند پهن سراسری را برای کاربران خانگی، کسب وکارها و دستگاه های اجرایی فراهم می کند. * شبکه ملی اطلاعات تجمیع کننده شبکه های اختصاصی، محلی و ملی در کشور است که از دو بخش اختصاصی و عمومی تشکیل می شود. بخش اختصاصی برای ارتباط و تبادل اطلاعات و خدمات دستگاه های اجرایی با یکدیگر و بخش عمومی برای ارایه خدمات به کاربران عمومی است و این دو بخش در نقاطی نظیر مراکز داده با یکدیگر اتصال دارند. * افزایش سرعت و کیفیت دریافت خدمات و همینطور کاهش هزینه ها از جمله تغییراتی است که مردم در دریافت خدمات خود احساس خواهند کرد. * جدایی این شبکه از اینترنت مفهومی فنی است و منظور از جدایی، مرزبندی این دو شبکه است که از آن به بعد "شما" (شبکه ملی اطلاعات) قابلیت پیاده سازی در ارگان و بخش های مختلف را خواهد داشت. ما با علم بر اینکه تمامی اطلاعات در کشور موجود نیست و الزاما نباید هم این گونه باشد این شبکه را توسعه دادیم و بر این اساس هر زمان کاربران اطلاعات مورد نیازشان را در داخل کشور نیافتند، به شبکه اینترنت هدایت می شوند و بر روی پهنای باند بین الملل می روند تا بتوانند شبکه جهانی را برای هدف خود جست وجو کنند. * ارتباط با این شبکه عظیم جهانی هیچگاه قطع نخواهد شد چرا که محتوایی در این بستر وجود دارد که اگر دسترسی قطع شود، خودمان متضرر خواهیم شد. * در این ساختار دسترسی کاربران به کلیه سایت های داخل کشور با سرعت بالاتر و قیمت ارزان تر برقرار شده و دسترسی به اینترنت بصورت فعلی باقی می ماند و این شبکه محدودیتی برای دسترسی کاربران به اینترنت و خدمات مبتنی بر وب ایجاد نمی کند. چون و چراها "اینترنت ملی" اولین واژه ای بود که در ماه های آغازین کار دولت نهم در سال 1384 مطرح شد و در آن زمان، "محمد سلیمانی" بر کرسی وزارت ارتباطات تکیه زده بود. اکنون، 9 سال از آن زمان گذشته و تحقق این طرح با وعده وزیر ارتباطات کنونی به سال دیگر موکول شده است. این طرح که برنامه عملیاتی اش بین سال های 86 تا 88 به تصویب هیأت وزیران دولت نهم رسید و با توجه به تکلیف سند چشم انداز در راستای تبدیل ایران به قطب علم و فناوری در سررسید 1404، در سال 89 (دولت دهم-وزارت تقی پور) به برنامه پنجم توسعه نیز راه یافت و توانست نام واحد "شبکه ملی اطلاعات" را ذیل ماده 46 این برنامه برای خود برگزیند. شبکه ملی اطلاعات دارای زیرساخت های ارتباطی، مراکز داده توسعه یافته داخلی دولتی-غیردولتی و همچنین زیرساخت های نرم افزاری است که در سراسر کشور گسترده شده و وظیفه آن تامین ظرفیت لازم برای "نگهداری و تبادل امن اطلاعات داخلی در کشور به منظور توسعه خدمات الکترونیکی" برای کاربران است. نارضایتی های بسیاری نسبت به این مفهوم بدیعی در کشور شکل گرفت و کارشناسان مختلف نگرانی ناشی از قطعی اینترنت را مطرح می کردند. پس دولت دهم مجبور شد که برای پیشبرد اهداف این طرح، فرهنگ سازی کند و از همین حیث بیشتر عمر آن روی مفهوم فرهنگ سازی گذشت و به اجرا نرسید. اما دولت یازدهم که یکی از حامیان جدی شبکه ملی اطلاعات است، در حال طراحی شبکه ملی اطلاعات بوده و امید می رود تا پایان سال 94 این شبکه در تمامی کشور اجرایی شود. علی رغم این رویکرد، دبیر شورای عالی فضای مجازی به عنوان نهادی بالادستی و سیاست گذار، دلیل عملیاتی نشدن این پروژه را بعد از 9 سال، قصور وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات برای اجرای این طرح ملی عنوان کرد. جمع بندی 1. از نظر جناب مهندس ریاضی، مهمترین دلیل پیاده سازی شبکه ملی اطلاعات، کاهش وابستگی به شبکه جهانی اینترنت است. بدین معنا که تجهیزات و زیرساخت های لازم برای مدیریت یک شبکه سراسری اطلاعاتی و ارتباطی ملی در کشور فراهم باشد، تا چنانچه اگر جامعه جهانی، ایران را (به دلایلی چون تحریم و خصومت) از دسترسی به شبکه جهانی اینترنت محروم کرد و یا به دلیل عوامل فیزیکی (قطع کابل ها و …) دسترسی به شبکه جهانی قطع شد، ما بتوانیم تا حد زیادی به توانایی های خود متکی بوده و مستقل عمل کنیم. 2. بدیهی است که همچون دیگر نقاط جهان، هدف اینترنت ملی منحصر به بند فوق نبوده و کنترل دقیق کاربر در صورت هرگونه تخطی علیه منافع نظام و کشور نیز مورد نظر است. شایان توجه است که این دو اصل فقط منحصر به ایران نبوده و در غالب کشورهای دنیا رعایت می گردد. 3. حال با توجه به قوانین و اطلاعات منتشر شده، می توان فهمید که هدف از طرح ایده شبکه ی ملی اطلاعات این نیست که ایران قصد داشته باشد از اینترنت جهانی جدا شود بلکه کاهش هزینه های خرید پهنای باند، افزایش امنیت اطلاعات ملی، توسعه تجهیزاتی و اطلاعاتی، تبدیل شدن به شاهراه انتقال اطلاعات منطقه، توسعه نرم افزاری و مقوله هایی از این دست در این طرح مورد توجه است. 4. حفظ امنیت حریم خصوصی ایرانیان و حراست از اطلاعات شخصی آنها که توسط سازمان های سیاسی و اطلاعاتی برون مرزی مورد سوء استفاده قرار می گیرد و همانا امنیت ملی را مورد تهدید قرار می دهد، از استراتژیهای اولی در پیشبرد این طرح است. 5. چندین سال است که شاهد خبر افتتاح شبکه ملی اطلاعات هستیم و هر سال هم به تعویق می افتد. اما در تیر ۱۳۹۲، "علی حکیم جوادی" -دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات و معاون وزیر ارتباطات ایران- اعلام کرد که این شبکه مرحله آزمایشی خود را پشت سر گذاشته و پس از صادرشدن مجوز از شورای عالی فضای مجازی، آمادگی واگذاری اینترنت ملی به کاربران خانه گی به صورت پایلوت (آزمایشی) از طریق شرکت های ارائه دهنده خدمات اینترنت وجود دارد. همچنین "محمود واعظی" -وزیر ارتباطات وقت- اعلام کرد که شبکه ملی اطلاعات در سال ۱۳۹۴ راه اندازی خواهد شد.
دوشنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها