محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831308233
راز بازیگری علی نصیریان
واضح آرشیو وب فارسی:تیک: به بهانه بازی درخشان نصیریان در نقش بزرگ آقا در سریال شبکه نمایش خانگی شهرزاد که این روزها حسابی گل کرده و طرفدار دارد، از استاد برای گفت وگو دعوت کرده ایم. به گزارش پایگاه خبری «تیک» (TIK.ir)؛ وقتی با او تماس می گیرم، نمی توانم به نقش های هنرمندانه اش در تئاتر، تلویزیون و سینما بی تفاوت باشم و امکان ندارد نگاه پرمعنا و صدا و بیان پرطنین و آرامش بخش و در عین حال مقتدر او را در حافظه تصویری و گوش ذهن مرور نکنم. تلفن هنوز زنگ می زند و لحظه ای ستارخان را پیش رویم می بینم و لحظه ای بعد تقی پستچی را. دارم به سرنوشت تلخ او می اندیشم که میرزا نوروز دستم را می گیرد و پابه پای کفش هایش می برد. همین که می خواهم مصائب بانمک این عطار را به یاد بیاورم، می بینم آعلی یار شیر سنگی و فرحان ناخدا خورشید، رخ به رخ و به قصد نزاع به هم خیره شده اند. در ذهن خیال پردازم کار دارد بالا می گیرد که استاد با صدایی آرام و مهربان به تلفن جواب می دهد. خودم را که معرفی می کنم، اول از همه از یادداشتم با عنوان «بزرگ آقای بازیگری» به نیکی یاد می کند و می گوید: خیلی قشنگ نوشته بودید. دست شما درد نکند. نشان از آگاهی شما داشت، نسبت به کارهای ناقابلی که من کرده ام. سعی می کنم از تعارف و اظهار لطف استاد به نرمی بگریزم. برای همین، حرف بازی زیبایش به نقش بزرگ آقا دیوان سالار در «شهرزاد» را پیش می کشم و می پرسم هیچ وقت چنین پدرخوانده ای را از نزدیک دیده اید؟ کسی با این مشخصات پرنفوذ و رعب آور میان اعضای خانواده، بستگان، دوستان و آشنایان و اطرافیانتان وجود داشت؟ استاد کمی تامل می کند و می گوید: نه، چنین کسی را به این صورت اصلا ندیده بودم. یکی از کارهایی که اصولا علاقه ای ندارم دنبال آن بروم، الگوپذیری است. حتی با آینه مخالفم، یعنی مخالف هستم که بازیگر خودش را در آینه ببیند و با تمرین جلوی آینه، خودش را برای حضور در صحنه نمایش یا دوربین فیلمبرداری آماده کند. ضرورت تحقیق و مطالعه مخالفت نصیریان با آینه از باب بازیگری، ضدیتی پسندیده است، اما از منظر زندگی، این عناد ریشه در فروتنی هنرمندی افتاده دارد. این که می گویند درخت هر چه پرثمرتر باشد، افتاده تر است، همین جاست. ابوالفتح صحاف مشروطه خواه وطن پرست را چه نسبتی است با آینه خودپسندی؟ نصیریان در ادامه حتی مخالفتش را با دیدن راش (تصاویر فیلمبرداری شده) اعلام می کند. او در پاسخ به پرسش من که می پرسم یعنی پیش نیامده در طول سال های فعالیت هنری تان، راش های خود را حین فیلمبرداری ببینید، می گوید: نه، ابدا. هیچ وقت من نرفتم راش ببینم، برای این که یک جور وسواس بیخود دارم دیگر. به نظرم نقشی که بازی می کنم باید در مواجهه من با خود و با حس خودم به وجود بیاید و صیقل بخورد و شکل بگیرد، نه با دیدن و اصلاح کردن آن در راش یا جلوی آینه و توسط عوامل خارجی. البته این سوای آن چیزهای مهم و اولیه همچون فیلمنامه، مطالعه و تحقیق و کندوکاو میدانی و گفت وگو با کارگردان است. استاد در ادامه و درباره بحث مابه ازاهای بیرونی نقش، ما را به 45 سال قبل می برد و یادی از یکی از شاه نقش هایش، آقای هالو می کند: هیچ وقت من با آدمی مثل آقای هالو نه مواجه شدم و نه با چنین شخصی حرف زدم، فقط یک بار آدمی را لابه لای جمعیت و در شلوغی آن زمان میدان توپخانه دیدم. توجه می کنید؟ فقط یک لحظه و به صورت محو، چنین آدمی را با آن مشخصات ظاهری و با آن خودنویس در جیب کت و آن کراوات و آن حالت هاج و واج دیدم و عکسش در ذهنم ثبت شد. همه چیز در کوتاه ترین زمان رخ داد و بعد آن آدم میان جمعیت گم شد و من نه توانستم با او حرف بزنم و نه توانستم مواجه شوم. البته همین مدت بسیار کم برخورد و همان یک نگاه، برایم الهام بخش بود از نصیریان می پرسم، حالا که از دیدن تصاویرتان حین کار و سر صحنه فیلمبرداری دوری می کنید، آیا فیلم ها و نقش هایتان را پس از آماده شدن و هنگام اکران در سینما یا نمایش در تلویزیون می بینید؟ جواب می دهد: بله، می بینم. البته در آن زمان هم از بازی خودم ایراداتی می گیرم و نظراتی دارم. استاد ادامه پاسخ خود را با استناد به سریال شهرزاد بیان می کند و می گوید: در مجموع با حمایت و هدایت آقای حسن فتحی (کارگردان) و متنی که به من داده شد، فکر نمی کنم بازی ام خیلی پرت بوده باشد یعنی نقشی که از من می بینید یک چیز ایرانی و خودی است. یعنی بزرگ آقا نقشی نیست که شما مشابه آن را در هیچ اثر نمایشی دیگر ایرانی دیده باشید. نقش هایی تقریبا با این حال و احوال را در هزاردستان دیده بودیم و نقش خان مظفر که آقای انتظامی آن را بازی می کرد، تقریبا در همین فضا بود. نقش دیگری که ایشان در دیوانه ای از قفس پرید به عهده داشت هم قابل اشاره است که به نظرم کاملا اصل بود. یاد آقای بازیگر وقتی نصیریان از نقش های پرقدرت آقای بازیگر و عزت سینمای ایران مثال می زند، یاد همکاری های درخشان و متعدد این دو از سال های دور می افتم. لحظه ای را به یاد می آورم که مش اسلام برای کنترل مش حسن مجنون و استحاله شده به گاو، او را به باد تازیانه می گیرد و با وساطت همراهان است که به خود می آید و دست از کتک زدن برمی دارد. در نگاهی طنزآمیز انتظامی این ضربات خورده در «گاو» را در همکاری بعدی با «آقای هالو» جبران می کند و با بازی در دو نقش آقای محمدی پور و فتح الله خان، هالو ـ نقشی که نصیریان بازیگر آن است ـ را خانه خراب می کند! ابتدا محمدی پور که بنگاه معاملات مسکن دارد، هالو را وارد معامله ای پرماجرا و بی نتیجه می کند و فتح الله خان هم صاحب کافه ای در شمیرانات است که هالو مهری را از او خواستگاری می کند، چون فکر می کند مهری دختر فتح الله است. سرانجام هم فتح الله با گفتن حقیقت ماجرا، واقعیت را بر سر هالوی بیچاره آوار می کند. نصیریان و انتظامی پس از گاو و آقای هالو بار دیگر در فیلمی به نام پستچی با داریوش مهرجویی همراه می شوند. اینجا نصیریان نقش یک قربانی را بازی می کند، با این تفاوت که سرنوشت و البته کارگردان، خواب تلخ تری برای کاراکتر او دیده اند. شخصیت انتظامی اینجا هم غیرمستقیم به نقش نصیریان، تقی پستچی ضربه می زند. تقی ناچار است به خاطر پرداخت دیونش در خانه نیت الله خان (انتظامی) کار کند، حضوری که باعث اتفاقات ناگوار بعدی می شود. بررسی تقابل انتظامی و نصیریان در فیلم ها و نقش هایی متفاوت و ماندگار در این مقال نمی گنجد و خود مستعد تحلیلی دقیق تر و موشکافانه تر است. نصیریان گاه مثل فیلم ستارخان و در قالب این شخصیت مبارز میهنی از همراهی و حمایت انتظامی در قالب نقش حیدرخان عمواوغلی برخوردار می شود و گاه مثل «شیرسنگی»، انتظامی در نقش نامدارخان رودررویش می جنگد، اما شرافتمندانه به جنازه اش ادای احترام می کند و از ساخت شیرسنگی بر بالای مزارش حرف می زند. اگر نصیریان با کلام زیبایش مرا هوشیار نمی کرد، می خواستم همه لحظات مواجهه آقای بازیگر و بزرگ آقای بازیگری ایران را در ذهن مرور کنم و لذت ببرم. دنبال مدل نیستم بازیگر آفتاب نشین ها و جاده های سرد درباره نقش خاصش در «شهرزاد» ادامه می دهد: نقشم در کار آقای فتحی به دلیل بافت قصه و خود شخصیت و اجرای من با دیگر شخصیت های بانفوذ و قدرتمند که پیش از این در آثار نمایشی ایران دیده ایم، متفاوت است. همیشه اجراها و بازی هایم مبتنی بر برداشت خودم است، نه این که دنبال مدل و الگو و چارچوبی خاص بروم. از استاد می پرسم حسن فتحی در جلسات ابتدایی چه صحبت هایی با شما می کرد و چه می خواست؟ نصیریان جواب می دهد: آقای فتحی براساس ویژگی هایی که در متن وجود داشت، روی حالت مقتدرانه بزرگ آقا تاکید می کرد و از من می خواست روی اقتدار این شخصیت تمرکز کنم، منتهی حین فیلمبرداری گاهی درباره ریتم حرکتی این شخصیت بسته به ضرباهنگ کلی قصه پیشنهادهایی می کرد و می گفت الان مثلا ریتم بازی ام تندتر یا کندتر باشد. به نصیریان می گویم، جدا از سخنان کارگردان شما چه ویژگی ها و شناسنامه ای را برای این نقش در نظر گرفتید که با اظهارنظر جالبی روبه رو می شوم: من که اول نگاه دیگری به بزرگ آقا داشتم که با چارچوبی که الان در قصه وجود دارد، جور درنمی آمد و با دیگر کاراکترهای داستان همخوانی نداشت و نیاز به دوباره نویسی داشت. چیزی که اول برای این نقش در ذهن من وجود داشت، پیرمرد خنزرپنزری بوف کور بود. توجه می کنید؟ اگر ما بخواهیم یک پدرخوانده خیلی خوب و درست و حسابی ایرانی خلق کنیم، می توانیم چنین چیزی بسازیم، منتهی نه دقیقا آن چیزی که هدایت گفته بود، بلکه می توان با الهام از آن شخصیت و خلاقیت های بازیگر یک پدرخوانده اینجایی درآورد. خوب و بد در کنار هم بزرگ آقا دیوان سالار با این که ظرفیت رفتن به سوی نقشی یکسره سیاه را داشت، اما به مدد متن و نگاه درست کارگردان و البته بازی خوب نصیریان واجد ابعاد انسانی مثبت هم هست. این هنرمند درباره پرداختن به این وجوه توضیح می دهد: برای این که آدمیزاد تخت و یکدست نیست و نیروهای رحمانی و شیطانی مدام در حال کشمکش با یکدیگرند و گاهی یکی بر دیگری غلبه می کند. این مبارزه هیچ وقت از بین نمی رود و در برخی آدم ها نیروی رحمانی برتری محسوسی دارد و در بعضی نیروی شیطانی می چربد، اما حتی در یک آدم بد هم تکان هایی عاطفی و انسانی وجوددارد. کما این که خود بزرگ آقا هم برای کشتن یک آدم دو سال صبر می کند و این طور نیست که بلافاصله دست به این کار بزند. چرا سریع این کار را نمی کند؟ برای این که هنوز تردید دارد، برای همین است که چند بار می گوید: «من نمی خواهم خون بی گناه ریخته شود. می خواهم آن کسی که این بلا را سرم آورده، گیربیاورم. می خواهم مطمئن شوم.» توجه می کنید؟ پس این برای چنین آدمی امتیاز محسوب می شود. به هر حال این آدم برخی خصوصیات سنتی ایرانی برای خودش دارد که ممکن است بعضی از آنها هم خوب نباشد. موقع حرف های استاد داشتم به لحظه مهم و تعیین کننده بازی او در سکانس طرح یک مساله با پدران دو دلداده سریال «شهرزاد» فکر می کردم؛ همان جا که بزرگ آقا با سنگدلی ناشی از مهری پدرانه و در نگاه ناباور و مبهوت دو پدر ـ در عین حال دو رفیق قدیمی و یار غار ـ امر می کند که شهرزاد شیرینی خورده فرهاد به عقد برادرزاده اش قباد درآید که همسر دخترش، شیرین است. بازی تاثیرگذار نصیریان جدا از هدایت صحیح کارگردان، مبتنی بر متنی درست نوشته شده و شخصیت پردازی بی عیب و نقص در فیلمنامه است؛ موردی که در سینما و تلویزیون ایران کمتر با نمونه های ایده آل آن مواجهیم، این مساله به ویژه درباره نقش نویسی برای بازیگران پیشکسوت بیشتر به چشم می خورد، در حالی که در سینمای حرفه ای دنیا همیشه نقش هایی خوب برای بازیگران کهنه کار و قدیمی نوشته می شود و بالا رفتن سن به هیچ وجه مساوی با پذیرش نقش شخصیت هایی منفعل و تزئینی در قصه ها نیست. نصیریان بر این نظر صحه می گذارد و می گوید: متاسفانه ما در نوشتن فیلمنامه ضعیف عمل می کنیم و حاضر نیستیم برای خلق متنی درست و جذاب با پیچیدگی های دراماتیک، دست به تحقیق و پژوهش بزنیم و متحمل زحمتی خلاقانه شویم. الان سناریوی سه فیلم سینمایی را برایم آورده اند که یکی از دیگری ضعیف تر است. هر چقدر به اینها نگاه می کنم، یک ذره هم نمی توانم با این متن ها ارتباط برقرار کنم. از کارگردان هایی که این فیلمنامه ها را برایم فرستادند هم عذرخواهی کردم و گفتم نمی توانم این نقش ها را بازی کنم. نه این که خیلی هم این کارها بد باشند، اما با سلیقه و نگاه من جور درنمی آیند. خوشبختانه آقای فتحی شناخت خیلی خوبی دارد و کستینگ (انتخاب بازیگر) او در شهرزاد پروپیمان است. اگر انتخاب بازیگر درست باشد، کلی از کار جلو می رود و امکان این که نتیجه خوبی حاصل شود بسیار بالاست، اما اگر انتخاب بازیگر اشتباه باشد، زور هم بزنید، کار خوب درنمی آید. حسن انتخاب فتحی همان طور که نصیریان می گوید، مسبوق به سابقه است. در شهرزاد هم او در گزینش و چینش بازیگران موفق عمل کرده و هارمونی مناسبی میان بازیگر پیشکسوتی چون نصیریان با بازیگران نسل های بعدی مثل جمشید هاشم پور و ابوالفضل پورعرب و نسل جوان تر مثل شهاب حسینی، ترانه علیدوستی، مصطفی زمانی و پریناز ایزدیار ایجاد کرده است. حاج یونس فتوحی میوه ممنوعه در ادامه حرف هایش از انتخاب و بازی خوب بازیگران جوان مجموعه شهرزاد به نیکی یاد می کند و همکاری با آنها را بسیار دلپذیر می خواند. مقایسه تلویزیون و شبکه نمایش خانگی نصیریان که برای نخستین بار در اثری برای شبکه نمایش خانگی بازی می کند، می گوید: شبکه نمایش خانگی، گستردگی میلیونی تلویزیون را ندارد، با این حال گاهی که بیرون می روم، متوجه می شوم که مردم استقبال خوبی از این سریال کرده اند و با رضایت از آن صحبت می کنند. وقتی از قاضی شارح سربداران درباره دلیل این موفقیت صحبت می کنم و بخشی از آن را مربوط به تبلیغات می دانم، بیان می کند: تبلیغات به جای خود، اما این خود کار است که مخاطب جذب می کند. تئاتر هم همین طور است، اگر یک تئاتر خوب باشد در همان چند روز اول اثر خودش را در جامعه می گذارد و مردم همدیگر را به دیدن آن تشویق می کنند. کار سینما و تلویزیون هم همین طور است. سریال های شبکه نمایش خانگی مثل «شهرزاد» هم چون خریدنی است، باید کیفیت قابل اعتنایی داشته باشد که مردم راغب به خرید آن شوند. یعنی اگر کاری فقط تبلیغات داشته باشد و از بازیگران چهره ای هم برخوردار باشد، اما کیفیت و جذابیت لازم را نداشته باشد، فایده ندارد. دلم نمی خواهد گفت وگو با علی نصیریان را که امضای بازیگری این سرزمین است به پایان برسانم، اما چاره ای نیست. از او می خواهم در پایان صحبت هایش جمله ای را هم خطاب به مردم بگوید که حرف این چهره ماندگار این است: همه تلاش یک بازیگر برای ارتباط با انسان ها، همنوعان و مردم است. اگر ما بازیگران در مواجهه با مردم صادق باشیم و کارمان خوب باشد، موفق به ارتباط با مردم و جلب نظر آنها می شویم. هیچ چیز برای یک بازیگر بالاتر از مردم نیست. مردم هستند که ما را نگاه می دارند و به ما هیجان، امکان و انگیزه حرکت می دهند. گزین گویه های بزرگ آقای بازیگری ـ مساله آموزش و تحصیل در دانشگاه خیلی خوب است، اما آنچه در آموزش اهمیت دارد، خودآموزی است و خود آدم باید انگیزه داشته باشد و شخصا به دنبال مطالعه و تحقیق و یادگیری برود. ـ از جوانی همه عشق و علاقه ام بازیگری بود و دوست داشتم مقابل مردم قرار بگیرم و با آنها ارتباط برقرار کنم. احتمالا این علاقه از آنجا نشات می گرفت که تک فرزند و تنها بودم و چندان آدم اجتماعی ای نبودم. ـ ما در دوره ای کار می کردیم که هیچ نوع درآمد و منفعت مادی نداشتیم. بنابراین فقط عشق و علاقه بود که ما را نگاه می داشت، اما امروز مساله مادی در اولویت قرار دارد و آن عشق کمرنگ تر شده است. ـ نقشم در فیلم شکارچی شنبه (پرویز شیخ طادی) را خیلی دوست دارم، چون همه دیالوگ های فیلم، مستند و تاریخی بود و یک کلمه دروغ و شعار در این فیلم وجود نداشت. حتی در این اثر کلماتی بیان شد که از صحبت های دولتمردان امروز اسرائیل بود. ـ گاهی جوان های ما تصور عجیبی درباره خارج رفتن دارند در حالی که نباید فکر کنند بهشت جای دیگری است. البته رفتن برای کارهای علمی را مجاز می دانم، به شرطی که کسانی که می روند، برگردند و به کشور خدمت کنند. ابدا توصیه نمی کنم کسانی که کار فرهنگی و هنری می کنند به خارج بروند، چون فرهنگ و هنر ریشه در جامعه خود فرد دارد. متاسفانه ما پشتوانه هزاران سال فرهنگ و هنر و شعر و ادب ایران را دست کم گرفته ایم و کوششی برای اقتباس از این منبع عظیم نمی کنیم. *جام جم
دوشنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[مشاهده در: www.tik.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها