واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: متراکم ترین شهرها می توانند پربازده ترین، فعال ترین و پایاترین ها باشند اما این در صورتی است که طراحی و مدیریت موثر در جهت به حداقل رساندن ازدحام جمعیت و آلودگی در آنها انجام گرفته باشد.ایسنا: شهرها برای فراهم کردن امکان دسترسی به افراد، کالاها و خدمات و همچنین اطلاعات به وجود آمده اند و هرچه این دسترسی بهتر و موثرتر باشد، فوائد اقتصادی و اجتماعی زندگی شهری نیز بیشتر و قابل توجه تر می شود. ویژگی بارز شهرها مقیاسی است که میزان قابل دسترس بودن بر اساس مجاورت فیزیکی بین مبدا (به طور مثال محل زندگی افراد) و مقصد (مثل محل کار افراد) یا گزینه های حمل و نقل را تعیین می کند و همچنین باید در نظر گرفت که میزان دسترسی به وسایل حمل و نقل موتوری شخصی و عمومی در هر شهر چگونه است. تراکم، یک مقیاس اصلی از ساختار شهری است که می توان از آن برای سنجش تنوع بی نهایت در مدل های شهری سرتاسر دنیا استفاده کرد. تراکم بیشتر و بالاتر شهری می تواند تاثیر ارائه خدمات بهتر و نیز پایداری شهری را تقویت کرده و حمل و نقل عمومی پایاتر و همچنین پیاده روی و دوچرخه سواری را تسهیل سازد، اگرچه این برتری ها به مدیریت موثر شهر و طراحی آن به منظور به حداقل رساندن هزینه های منفی ازدحام جمعیت و آلودگی بستگی دارد. به نوشته گاردین، علاوه بر الگوهای تراکم شهری که امروزه مشهود است ضرورت دارد تغییرات تاثیرگذار در فشرده نگه داشتن شهرها یا کاهش تراکم آنها مورد توجه قرار گیرد. مطالعات نشان می دهد که مجموع اراضی شهری جهان در قرن گذشته رشد سریعی داشته به گونه ای که از اواسط دهه 1950 رشد کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه دو برابر شده و خارج از این مجموعه نیز افزایش پنج برابری داشته و روند توسعه شهری در بسیاری از شهرهای اروپایی و آمریکای شمالی به ثبت رسیده است. از نمونه های شهرهای متراکم با برنامه ریزی مطلوب می توان به کپنهاگ، استکهلم و هنگ کنگ اشاره کرد. در حالی که شهرهای دیگر از قبیل لندن، بروکسل، بوستون، توکیو، هامبورگ و ناگویا مجدد متراکم شده اند و در جهت اشکال متراکم تر پیش رفته اند. مجاورت فیزیکی در شهرها تا حد مشخصی از طریق افزایش سرعت سفر با استفاده از سیستم های حمل و نقل موتوری عمومی و شخصی حاصل می شود. هر چند باید تاکید شود که هدف اساسی همچنان تامین دسترسی به فرصت ها به جای حرکت و جابه جاییِ صرف است. از مشخصات زیرساختی که سیستم های حمل و نقل را تعیین می کنند شامل اتصال و سطح پوشش دهی راه ها و جاده ها، کیفیت شبکه های جاده ای و ریلی و دیگر زیرساخت های حمل و نقل عمومی و مشترک هستند. علاوه بر این، سطح خدمات حمل و نقل عمومی و در دسترس بودن خودروهای شخصی را نیز شامل می شود. امروزه بسته به زیرساخت های حمل و نقل شهری در مناطق مختلف، الگوهای سفر با توجه به طول مسیر و نوع وسیله حمل و نقل متفاوت است. این تفاوت حتی در میان شهرهایی با سطح رفاه یکسان دیده می شود و نشان می دهد که فاکتورهای اجتماعی – اقتصادی تنها یکی از چندین فاکتور تعیین کننده در انتخاب سیستم حمل و نقل شهری به حساب می آید. سه دسته بندی اصلی سیستم حمل و نقل شهری به طور معمول شامل حمل و نقل عمومی، حمل و نقل غیرموتوری و حمل و نقل موتوری شخصی هستند. در سطح جهان حمل و نقل عمومی که ستون اصلی حمل و نقل شهری شناخته می شود به طرز چشمگیری از سهم کمتری به لحاظ تردد واقعی در شهرها برخوردار است. برآوردها حاکی از آن است که در سال 2005 میلادی سهم مشخص تمام جابه جایی های حمل و نقل عمومی شهری در سطح جهان تنها 16 درصد بوده است. با این حال نقش حمل و نقل عمومی به طور چشمگیر بین مناطق و شهرهای مختلف جهان متفاوت است به طوری که حمل و نقل عمومی در شهرهای آسیایی و برخی مناطق اروپایی بیش از 51 درصد جابه جایی ها را برعهده داد اما همین سیستم کمتر از 10 درصد از کل جابه جایی ها را در شهرهای خودرو محور در آمریکا یا کشورهای حوزه خلیج فارس شامل می شود. از سوی دیگر حمل و نقل غیرموتوری نیز سیستم غالب حمل و نقل در بسیاری از شهرهای آفریقایی و آسیایی و به خصوص در مناطقی است که حمل و نقل عمومی ضعیف است. با این حال آمارها نشان می دهد که پیاده روی و دوچرخه سواری نیز به نوبه خود نقش مهمی در سیستم حمل و نقل شهرها در کشورهای توسعه یافته بازی می کند. البته این در صورتی میسر است که فضای شهری مطلوب برای تردد عابران پیاده فراهم شده باشد. همچنین سهم جابه جایی با وسایل موتوری شخصی به طور فزاینده ای حتی در مقایسه بین شهرهایی با سطح رفاه یکسان، متغیر است. طبق آمار، بیش از 90 درصد جابه جایی ها در شهرهای آمریکای شمالی از طریق خودروهای شخصی انجام می گیرد در حالیکه در توکیو یا هنگ کنگ این رقم کمتر از 15 درصد است. به لحاظ تغییرات ایجاد شده به مرور زمان، اصلی ترین دگرگونی الگوهای سفر و جابه جایی در شهرها طی پنج دهه گذشته مربوط به افزایش سریع سطح جهانی موتوریزه کردن سیستم حمل و نقل و روند اساسی دور شدن از حمل و نقل عمومی و غیرموتوری بوده است. در این دوره، سهم حمل و نقل عمومی تقریبا در تمام شهرهای جهان رو به کاهش بوده و این به رغم آن بود که تلاش های پایداری برای حمایت از رشد آن انجام می گرفت. همچنین سهم پیاده روی و دوچرخه سواری اغلب کاهش پیدا کرده اگرچه همچنان در برخی شهرهای آفریقایی، بسیاری از شهرهای چین و در غالب شهرهای هند میزان جابه جایی ها با این دو وسیله نقلیه به ترتیب بیش از 70، 50 و 33 درصد بوده است. به رغم روند جهانی افزایش موتوریزه کردن، الگوهای جدید و جایگزین جابه جایی شهری در سال های اخیر پدیدار شده است. در کشورهای توسعه یافته چندین شهر، سهم حمل و نقل عمومی و غیرموتوری را افزایش و مالکیت خودروها را کاهش داده اند. به طور مثال در فاصله سال های 2000 تا 2010، میزان مالکیت خودرو در نیویورک، لندن و برلین رو به کاهش بوده است. همچنین حمل و نقل غیرموتوری به خصوص دوچرخه سواری رو به افزایش است و تعداد مسافران سیستم حمل و نقل عمومی بالاتر رفته است. بنابر این گزارش، در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه سطح بالایی از ارتباط بین استفاده از سیستم های مختلف حمل و نقل و طبقه اجتماعی مشاهده می شود و جوامع با میزان درآمد پایین تر، عمدتا در این کشورها به سیستم حمل و نقل عمومی، حمل و نقل غیرموتوری و پیاده روی وابسته هستند.
دوشنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]