تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868918343
نقاشی های خیره کننده ناشنوای ایرانی + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:شیرازه: برخی فکر می کنند برای انجام کارهای هنری لازم است همه حواس فرد درگیر شود، اما گاهی کسانی را می توان یافت که با وجود نداشتن برخی از این نعمت های خدادادی، کارهای خارق العاده انجام می دهند.به گزارش شیرازه به نقل از مجله مهر، اول می خواهیم تا خودش «مهسا خان احمدی» را معرفی کند تا او دست به قلم بگیرد و شروع به نوشتن کند: «نامم مهسا، ناشنوا هستم، توان سخن گفتن ندارم، اما می بینم با چشم هایی که خدایم هدیه کرده. حس می کنم با تمام بند بند وجودم و آنگاه جان می دهم به تن بی جان بوم و رنگ را به عشق. نمی توانم صدای باران را بشنوم یا جوشش رود اما خود، در درونم بارانم، رودم و چیزی در قلبم غلیان می کند از رنگ، از طرح و از عشق. سالهاست یاد گرفتم آنچه را که در درونم جاری می شود را به تصویر در بیاورم و این دنیای من است.» مهسا دختر ناشنوایی است که ثابت کرده ناشنوایی نمی تواند مانع رسیدن او به آرزوهایش شود. مصاحبه ما با این نقاش جوان را از دست ندهید. با مادرم به کلاس نقاشی می رفتم علاقه اش به کودکی برمی گردد؛ به زمانی که مادر و برادرش نقاشی می کردند «من ۵ - ۶ ساله بودم و مادرم و برادرم مدام نقاشی می کردند. از آن موقع علاقه مند شدم و از سن راهنمایی به بعد همپای مادرم در کلاس نقاشی شرکت می کردم و البته مادرم همیشه از من بهتر بود. دوم دبیرستان بودم که به تهران آمدیم. برای رشته نقاشی به تهران آمدیم چون آن زمان که شیراز بودیم، کاردانی رشته نقاشی نداشت. به تهران آمدم و در امتحان ورودی قبول شدم. خیلی خوشحال شدم. روزی ۱۲ ساعت کار می کردم و لذت می بردم. زیاد کلاس می رفتم؛ حتی به مدرسه صداوسیما هم رفتم. استاد اینانلو خیلی به من کمک کرد. بچه بودم به نقاشی رنگ روغن علاقه داشتم و گفتم باید بروم کلاس و آن را یاد بگیرم که بالاخره توانستم. آن زمان خانه انمیشین هم کار می کردم.» در تمام این سال ها پدر و مادر بزرگترین مشوق و حامی او بوده اند. اولین بار ماهی رنگی کشیدم نقاشی را از سن خیلی کم شروع می کند؛ اما سوم دبستان آن را جدی می گیرد «اولین نقاشی را کلاس سوم دبستان بودم که ماهی رنگی کشیدم و مامانم و بابام تشویقم کردند و برای من دست زدند. از آن موقع بطور جدی نقاشی کردم و در مسابقات مدرسه شرکت می کردم که یادم می آید در یکی از مسابقات مدرسه برنده هم شدم.» با تمام سختی ها وارد دانشگاه می شود « کارشناسی رشته تصویر سازی خواندم. دانشگاه برای من خیلی سخت بود؛ ولی با کمک دوستان و استادانم توانستم ادامه بدم مثلا وقتی استادم درس می داد و می خواست روی تابلو بنویسد، چون صورتش به سمت من نبود نمی فهمیدم چه می گوید. من قبلا به استادان گفته بودم که باید از روبرو با من حرف بزنند؛ ولی متاسفانه یادشان می رفت؛ اما من مایوس نمی شدم و دوباره سوال می کردم و استادها هم واقعا کمکم می کردند. البته من هم سعی می کردم بیشتر کتاب و جزوه بخوانم.» تمام این سختی ها می گذرند و مهسا در مدت کوتاهی به یک نقاش حرفه ای تبدیل می شود. از او درباره محبوب ترین تابلویش می پرسم «تصویر یک دختر بچه خیلی کوچک که با مداد رنگی کار کردم و پنج ماه طول کشید. وقتی نگاهش می کنم، خیلی لذت می برم و خودم فکر می کنم عکس است نه نقاشی! البته خیلی برای من سخت بود. با ذره بین کار می کردم نوک مداد را مثل سوزن می تراشیدم؛ چون هرچه نوک مداد تیزتر باشه بهتر است و ظرافت و زیبایی کار بیشتر می شود.» چهره خیلی ها را نقاشی کرده و باز دوست دارد چهره آدم های بیشتری را بکشد. یکی از محبوب ترین پرتره هایش را هم از استاد کشیده است.به عکس استاد که میی رسیم دلش نمی آید نام استادانش را ذکر نکند: «استاد تن و انصاری و اینانلو از استادان اصلی من بودند و اگر ان ها نبودند، معلوم نبود بتوانم موفق شوم.» از بین تابلوهای ایرانی هم «راه ملکوت» استاد فرشچیان را بیشتر از همه دوست دارد چرا که به قول خودش «وقتی به این تابلو نگاه می کردم، حس می کردم با خدا حرف می زنم.» «مونالیزا» و «دو خواهر روی تراس» هم از آثار معروف جهانی است که خانم نقاش به آن ها خیلی علاقه مند است. تا به حال چندین نمایشگاه برگزار کرده و معتقد است کارهای با موضوع شیرازش بیشتر از همه با استقبال روبه رو شده تا جایی که «چند نفر نمایشگاه من آمدند و از تابلوهای شیرازی من خیلی خوششان آمد و اشک یکی از آن ها در آمد.» مهسا برای هنرش حد و مرز قائل نیست و آن را در چهارچوب نمایشگاه و مسابقات محدود نمی کند. گاهی تمام ذوق هنری اش بر دیوارهای یک مدرسه ابتدایی نقش می بندد. خانم نقاش، علاوه بر طراحی، دستی هم در کاریکاتور دارد و بارها در ایستگاه های مترو و سرای محله ها نشسته و کاریکاتور آدم های شهر را نقاشی کرده است. این آدم ها گاهی یک دختربچه کوچک بوده اند و گاهی یک خواننده معروف. عاشق چتر صورتی بودم! مهسا خاطرات تلخ و شیرین زیاد دارد؛ اما از تمام آن ها فقط خاطرات رنگارنگ را برایمان تعریف می کند و از کنار خاطرات تیره و تار می گذرد. اول هم سری می زند به خاطرات رنگی دنیای کودکی « وقتی بچه بودم، عاشق چتر بودم مامانم یک روز یواشکی چتر برام خریده بود. به من گفت چشمانت را ببند. من هم چشمانم را بستم و مامانم دستم را گرفت که بیبینم چیه؟ دست زدم باز هم نفهمیدم چیه کنجکاو شدم. چشمانم باز کردم دیدم چتر صورتی است و خیلی خوشحال شدم، پریدم هوا....خاطره خوبی برای من بود هیچ وقت یادم نمی رود. تقریبا هشت ساله بودم.» خیلی از این خاطرات خوب را هم خودش می سازد «یکی از خاطرات خوبم هم جوان برتر ملی شدن بود.... من جوان برتر ملی ایران... باورم نمی شد! از اداره زنگ زدند و گفتند رتبه آوردید ولی نگفتند چندم. برنامه در برج میلاد بود. رفتیم و بعد از چند ساعتی اسم من را اعلام کردند. بابام گفت بلند شو برو آنجا... وای وای ... من دست و پایم را گم کرده بودم. رفتم بالای سکو خیلی خوشحال بودم. معاون رئیس جمهور به من جایزه داد که یکی از آنها کربلا بود. واقعا خاطره خوبی بود. وقتی می رفتم خانه توی ماشین گریه می کردم و دست پدر و مادرم را می بوسیدم و می گفتم به شما افتخار می کنم. یک بار دیگر هم که از ته دل خوشحال شدم وقتی بود که در کره جنوبی رتبه سوم جهانی طراحی شخصیت را کسب کردم. رفتم روی سکو مدال برنز را به گردنم انداختند. خیلی خوشحال بودم. باور کردنی نبود. پرچم ایران را با افتخار در دستانم بالا بردم.» در انتظار طلای مسابقات فرانسه خانم نقاش روزهای سخت در زندگی زیاد داشته. زمان هایی که به خدا گله می کرده است «بعضی وقتها گله می کنم؛ اما وقتی که گریه می کنم و آرام می شوم، یک دفعه عکس خودم را نگاه می کنم و می بینم که چقدر خدا به من توانایی داده چرا باید ناشکری کنم؟» از الان هم آرزوهای بزرگی در سر دارد: «بزرگترین آرزوی من خوشبختی، سلامتی و عاقبت به خیری همه مردم دنیاست. هدفم هم قهرمانی در دنیا است. می خواهم هنر ایرانی را به دنیا نشان بدهم. فعلا طراحی شخصیت کار می کنم که برای اعزام به فرانسه برای مسابقه ابیلمپیک که مسابقه جهانی معلولین است آمادگی داشته باشم. اگر خدا بخواهد هدفم قهرمانی در دنیا است.»
یکشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شیرازه]
[مشاهده در: www.shiraze.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها