محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827891118
جز یک کلیه بر ای همسرم از دنیا تقاضای دیگری ندارم!
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>فاصله تا معلولیت، فقط یک ثانیه! همیشه ثانیه ها هستند که زندگی آدم ها را رقم می زنند. یک فرد سالم ممکن است براثر سانحه یا حادثه ای، در کسری از زمان دچار معلولیت شود.به گزارش شفا آنلاین ، فرد در ثانیه ای سالم است و در ثانیه بعد به دنیای افراد معلول واردمی شود. هرچند معلولیت ناتوانی نیست، اما مسائل و مشکلات خاص خود را به همراه دارد،مشکلاتی که تا به دنیای معلولیت وارد نشویم نمی توانیم آن ها را به درستی درک کنیم. بار دیگر تقویم ها روی روز ۱۲ آذر می ایستد، روزی با عنوان روز جهانی معلولان فرصتی مناسب برای یادآوری مشکلات و دغدغه های معلولان است. آمار تخمینی بلای جان معلولان یکی از اساسی ترین مشکل جامعه معلولیت، این است که آمارهای تخمینی بلای جان معلولان کشور شده،چراکه متولیان رسیدگی به امور معلولان مانند وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان بهزیستی از تعداد دقیق معلولان و شدت معلولیت آن ها خبر ندارند وبه همین دلیل نمی توانند آن طور که باید و شاید به این افراد خدمات ارائه کنند، این در حالی است که نبود آمار سبب شده مسئولان بیشتر روی افرادی که معلولیت شدید دارند، تمرکز کنند، اما باید هشدار داد وقتی معلولیت های خفیف جدی گرفته نشود، خیلی زود این معلولیت های کوچک به معلولیت های بزرگ تری بدل می شود و هزینه بیشتری به کشور تحمیل می کند. براساس آمار سازمان بهداشت جهانی در کشورهای در حال توسعه بین ۱۰ تا ۱۵ درصد افراد جامعه دچار معلولیت شده و بین ۴ تا4/5 درصد اشخاص نیز دچار معلولیت سختی می شوند که باید به آن ها خدمات ویژه ای ارائه کرد. بنابراین، حدود ۱۲ میلیون معلول در کشور وجود داشته و دست کم حدود سه میلیون و ۲۰۰ هزار نفر به خدمات تخصصی نیاز دارند. به گفته مسئولان سالانه حدود یکصد هزار نفر در نتیجه تصادفات جاده ای دچار معلولیت می شوند. ناگفته های یک هنرمند معلول مشکلات معلولان در جامعه ایران بسیار زیاد است و این درحالی است که کمترین توجه را از سوی وزارت رفاه و کار دریافت می کنند.ناصرشهریاری احمدی شاید یک نفر از هزاران معلولی است که زندگی او هم به خاطر یک اشتباه به قصه دراز شب یلدا تبدیل شده است. شهریاری با وجود اینکه هنرمند و فعال دررشته سینما و فیلمسازی است، اما هیچگاه از امتیازات سازمان بهزیستی و وزارت رفاه بهره چندانی نبرده است. این هنرمند با وجود اینکه خود نیازمند توجه فراوان از سوی جامعه و مسئولان است اما طوفان حوادث و نامهربانی های زندگی سبب شده تا مشکلات خود را به فراموشی سپرده و برای همسرش به دنبال کلیه باشد. سالروز جهانی معلولان بهانه ای شد، تا با ناصر شهریاری احمدی در زمینه غصه های زندگی خود به گفت و گو بنشیند. ناصرشهریاری احمدی می گوید: حدود ۳۷ سال پیش وقتی به دنیا آمدم برای اولین بار که در بیمارستان خواستند مرا بشویند از دست پرستار افتادم و شانس آوردم که برای آخرین بار توسط غسال شسته نشدم، بر اثر سقوط، لحظه ای خون به مغزم نرسید، این اشتباه پرستار باعث شد من فقط ۲۴ ساعت فرصت داشته باشم تا در جامعه افراد سالم زندگی کنم و تمام عمرم را در گروه معلولان باشم. احمدی با اشاره به اینکه از دوران بچگی علاقه خاصی به حوزه سینما داشته، ادامه می دهد: احساس کردم در این رشته از هنر می توانم فعال باشم، تا بتوانم دنیای معلولان را به جامعه ای که خیلی غریب با این دنیا است، نزدیک کنم. شهریاری احمدی با بیان اینکه مسئولان وعده وعیدهایی را به جامعه معلولان می دهند، تصریح می کند: از دوران کودکی تحت پوشش کمرنگ سازمان بهزستی بودم و اکنون فقط ۶۰ هزار تومان از این سازمان دریافت می کنم که این مبلغ دریافتی برای هزینه خانواده ام کفایت نمی کند. دستگاه های متولی فقط شعار می دهند که معلولان در اولین نیاز خود، نیازمند حمایت و توجه هستند نه ترحم.در صورتی که مسئولان برای حمایت معلولان برنامه ویژه ای ندارند. افراد کم توان نیازمند بیمه هستند تا بتوانند بخشی از هزینه درمان و آینده خود را تامین کنند اما تمام حمایت های صورت گرفته خلاصه شده است در کارت بهزیستی که از آن هم استفاده نمی کنم! وی اذعان می کند: از شعارهای بی عمل مسئولان این حوزه خسته شده ام و هنوز خستگی ام را به همراه دارم، مگر ما جزو این جامعه نیستیم که دیده نمی شویم وحتی اگر خودمان تلاش کنیم باز هم مورد توجه قرار نمی گیریم. شهریاری تاکید می کند: طلوع ها و غروب های خورشید مرا به سن ازدواج رساند. در سال ۱۳۸۲ با همسرم ازدواج کردم که حاصل این زندگی مشترک یک فرزند پسر است. همسرم از 14 سالگی به علت بیماری کلیوی دیالیز می شد، از برادرش کلیه دریافت کرده است اما پس از ۱۸ سال، عید ۹۳ کلیه هم با شرایط زندگی ما سرناسازگاری زد و آن هم مانند خیلی از افرادی که قبول نکردند بخشی از سختی های زندگی ما را برعهده بگیرند ما را پس زد. با عود کردن دوباره بیماری همسرم، غصه های خودم به حاشیه رفت و حالاپزشک معالج او برای اینکه بدن همسرم آمادگی لازم برای پیوند داشته باشد. دیالیز را توصیه می کند. گروه خونی همسرم A مثبت است و با توجه به پیگیری های مداوم من و همسرم کلیه مناسب برای پیوند هم پیدا شده اما مشکلی که باز هم سد راه بهبود سلامت همسرم است مشکلات مالی و بحث تامین هزینه های درمانی برای انجام این پیوند است. انجمن کلیوی هزینه پیوند کلیه را با کل هزینه هایش حدود ۲۰ میلیون اعلام کرده، هر چند هنوز زمان پیوند نرسیده است اما حاضرم خود را زیر ماشین بیندازم تا او راحت زندگی کند چرا که تنها دغدغه من آینده پسرمان و خوب زندگی کردن اوست. امروز تنها آرزوی زندگی من این است که همسرم از طریق حمایت های وزیرکار، رفاه و تعاون و دیگر سازمان های ذی ربط بتواند دوباره به زندگی عادی بازگردد. همان طور که در طول زندگی هیچگاه مشکلات سایه اش را از زندگی ام کنار نکشیده من هم هیچوقت برای داشتن زندگی بهتر دست از تلاش نکشیده ام و هر روزم را به امید پیدا کردن یک کلیه برای همسرم پشت سر می گذارم و امیدوارم مشکل کلیه همسرم که در تقویم زندگی ام حک شده است با شادی به پایان برسد. معلولیت انگیزه مضاعف برای اثبات خود به نشدن ها شهریاری احمدی درباره تعریف هنر و هنرمند می گوید:«هنر بهترین راه تجلی عواطف و احساسات است که می توان به واسطه آن تعریف بی واسطه دنیا را از دریچه نگاه خود ارائه داد. هنرمند وقتی به خلق اثری همت می گمارد گویی از کالبد جسمانی خویش خارج می شود و تمام مرز ها را درمی نوردد و آنجاست که هنر می شود وسیله ای برای ابراز خود واقعی شخص. آنچه در ضمیر نهان است و پای پیمودن جهان ماده را ندارد فرصت بروز می یابد و خود را بیان می کند آن هم نه درچهارچوب های بی رحم محدودیت بلکه جایی فراسوی جسم و حوالی جان.هنر را هفت پل است و هرکدام را داستانی و افسونی».وی در ادامه درباره سینما یا همان هنر هفتم اظهار می کند: «امان گویی قصه هنر هفتم متفاوت است. سینما فرصتی برای نمایش بعد دیگری از زندگی است برای هنرمندی که از کالبد جسمانی خود خارج شده پلان اول می شود شروع دوباره زندگی، به همان تازگی و امیدواری. سینما فرصتی برای آن است که بی توجه به محدودیت هایمان یک بار دیگر زندگی را آن طور که می خواهیم تجربه کنیم ، فارغ از تمامی خواست ها و نتوانستن هایمان،برای زندگی سینمایی فرقی نمی کند که پاهایت را در کدام پلان زندگی جا گذاشته باشی ،تاریخ دقیق شروع محدودیت هایت اهمیت چندانی ندارد و داستان زندگی می تواند با اولین سکانس فیلم شروع شود.» هنرمند که باشی خیلی برایت فرقی نمی کند از نظر جسمی چقدر توانمند و چقدر کم توانی، تمام آنچه مهم است قصه توانایی های ذهنت است و قدرت خواستن.معلولیت قصه خود را دارد اما پای هنر که در میان باشد همین معلولیت هم می شود انگیزه مضاعف برای اثبات خود به تمامی نشدن ها. قصه ناصر شهریاری و سینما هم همین داستان خواستن در فراسوی مرزهای نشدن ها به واسطه سینماست. شهریاری به توجه به معلولیتش هیچ وقت خود را برای ارائه هنرش محدود نکرده است و اگرچه در تمام این سال ها در این عرصه هم با کم توجهی مواجه شده اما هیچ وقت دست از قدرت بی نظیر خیال در بستر سینما نکشیده است. مسئولان با برنامه های خود راه را برای معلولان هموار تر کنند هرسال روز جهانی معمول فرصتی برای خواندن اخبار تکراری است، اخباری که مسئولان و متولیان امور برای معلولان در صدر آن هستند و همه متفق القول می گویند که باید مشکلات را حل کنیم. انگار عادت کرده ایم که با رسیدن روز های ثبت شده در تقویم حرف های تکراری بزنیم بی آنکه هیچ اراده جدی ای برای جامه عمل پوشاندن به آن ها نداشته باشیم. هر ساله روزهای قبل و بعد این تاریخ شاهد برگزاری جشن ها و برنامه های مختلفی از سوی نهادهای مختلف هستیم اما هنور که هنوز است معلولان امکان استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی را ندارند و سرویس های ویژه ایاب و ذهاب این قشر از جامعه محدودند و یا مناسب استفاده معلولان نیستند. مسئولان می دانند که مدرسه، دانشگاه، کتابخانه، اتوبوس، مترو، قطار، سینما، پارک و... و هر گونه امکان عمومی باید در دسترس تمام اقشار جامعه باشد اما معلولان به عنوان یکی از اقشار جامعه هنوز از استفاده از این امکانات محروم هستند. و بنابراین ضروری است که مسئولان مدیریت شهری به نیازهای معلولان توجه ویژه داشته و امکانات لازم را برای حضور این افراد در سطح جامعه فراهم کنند. نیاز به مسکن جزو نیازهای اساسی هر فرد برای بهره مندی از کیفیتی حداقلی برای ادامه زندگی است و معلولان هم نه تنها از این نیاز مستثنا نیستند بلکه با توجه به شرایط خاص شان باید بیشتر در این حوزه مورد حمایت قرار گیرند که در این راستا حتی با وجود تصویب برخی قوانین حمایتی همچنان جامعه معلولان نیازمند به کمک بیشتر برای داشتن سقفی برای پناه گرفتن زیر بار غم مشکلات خود هستند.قانون
یکشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها