محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846098912
اسم حزب الله لبنان را حاج احمد انتخاب کرد
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): منصور کوچک محسنی، جانباز و سردار دوران دفاع مقدس از بسیاری مسائل آزرده خاطر است. او می گوید که ماجراهای روزهای سخت دفاع مقدس به درستی بیان نشده است. این یار شهید متوسلیان و شهید داود کریمی در گفت وگویی، روایت ناشنیده ای از اولین اعزام قوای محمدرسول الله به سوریه، ناپدید شدن حاج احمد متوسلیان و تأسیس حزب الله لبنان را بیان کرد.منصور کوچک محسنی، جانباز و سردار دوران دفاع مقدس از بسیاری مسائل آزرده خاطر است. او می گوید که ماجراهای روزهای سخت دفاع مقدس به درستی بیان نشده است. این یار شهید متوسلیان و شهید داود کریمی در گفت وگویی، روایت ناشنیده ای از اولین اعزام قوای محمدرسول الله به سوریه، ناپدید شدن حاج احمد متوسلیان و تأسیس حزب الله لبنان را بیان کرد. ماجرای اعزام نیروهای ایرانی به سوریه برای جنگ در لبنان در سال 1361 از کجا شروع شد؟ بحث لبنان در سال 61 بعد از موفقیت عملیات «الی بیت المقدس» و آزادی خرمشهر در تاریخ 3 خرداد که علی الحساب خرمشهر آزاد شده بود ـ یعنی حول وحوش خرمشهر آزاد شده بود ـ مطرح شد. بر اساس بحثی هم که در آن موقع مطرح بود و الان مطرح نمی کنند، قرار بود که بعد از خرمشهر، حرکت را ادامه بدهند و به سراغ بصره بروند، اما امکانات کم بوده است. در جای حساس لشکر 27 بود. آن موقع من مسئول پادگان ولی عصر بودم و 9 تا گردان سپاهی داشتیم، یعنی 9 تا 300 نفر و آدم هایی مثل محسن وزوایی و علی موحد دانش و همه آدم های ابرقدرتی بودند و هر کسی برای خودش کسی بود. واقعاً خیلی نیروهای عجیبی بودند. فقط گردان 9 ما در آن عملیات نزدیک به 160 شهید داد. ما هرچه نیرو که داشتیم از تهران فرستادیم تا آن عملیات به موفقیت برسد و حاج احمد متوسلیان در آن عملیات نقش مؤثری داشت که خیلی هایش را مطرح نمی کنند. حتی آقای حسن باقری مطرح است، اما فاتح اصلی خرمشهر حاج احمد بود. حاج احمد هرجا می رفت، منفی نبود. ابهت خاصی داشت. آدم اهل طرح و برنامه و مدیریت بود. بعد از اینکه سنندج را آزاد کردیم، ایشان آمد و همراه با صیاد شیرازی مسئولیت سنندج تا مریوان به عهده او بود که آن کار نشد و به طرف دیواندره رفتند و آنجا را آزاد کردند که داستان مفصلی دارد. ایشان هرجا که رفت، در همه جا موفق بود. در فتح المبین موفق بود و در بیت المقدس هم موفق بود. در عملیات بیت المقدس یک تیر هم به پای حاج احمد خورد. بعد که خرمشهر تقریباً آزاد شد، تعدادی از بچه های لشکر برای استراحت و مرخصی آمدند تا برای عملیات بعدی که رفتن به سراغ بصره بود آماده شوند. اکثر بچه های کادر لشکر 27 بچه های پادگان ولی عصر بودند و اصلاً محل همه گردان ها آنجا بود. حاج داوود کریمی مسئول سپاه منطقه 10 تهران بود. اگر کاری داشتند در محل خودشان انجام می دادند، ولی پاتوقشان پادگان ولی عصر بود. این جلسات را خدمت حاج داوود کریمی، حاج احمد متوسلیان، حاج همت و ... بودیم. نشسته بودیم و من گزارشی دادم که چه گذشته. حاج احمد در آنجا با شهید بزرگوار حسن باقری و مسئولین یک مقدار مشکل داشت، چون سیستمش با آن ها فرق می کرد. اختلافاتی هم داشتند و در عملیات هم بود. بعد به تدریج این اختلافات به تهران و اینکه امکانات ندادید و کمبود و این حرف ها کشید. بعد من یک لیست برایش خواندم. البته او می شناخت. مثلاً محسن وزوایی گردان نهمی بود. علی اکبر شاهمرادی آن موقع معاون پادگان ولی عصر و کسی بود که می خواستیم او را بگذاریم که 9 تا گردان را اداره کند. حاجی این چیزها را می فهمید. مثلاً احمد بابایی برای خودش کسی بود. علی اکبر حاجی پور برای خودش کسی بود. ما، دیگر افرادی مثل آن ها را ندیدیم. لیست را برایش خواندم و گفتم: ببین! داری یک مقدار تندروی می کنی. ببین ما هرچه داشتیم از اینجا کندیم و فرستادیم برای شما. باید به کردستان کمک می کردیم. آن موقع مصطفی ایزدی مسئول قرارگاه حمزه بود. ما در آنجا نیرو داشتیم و باید عوض می شدند. بعضی از فرماندهان سپاه آنجا از بچه های پادگان ولی عصر بودند. مثلاً همین محسن خالقی ما آن موقع در پادگان سقز بود و باید به آنجا نیرو می دادیم. بیت امام، ریاست جمهوری و مجلس هم بودند. چه سالی را دارم می گویم؟ سال 61 که اوج ترورها بود. دقیقاً. در پادگان ولی عصر که می نشستیم مرتباً درگیری بود. یک نفر را می زدند که ما بعدها می فهمیدیم کیست. دائماً درگیری بود. یادم هست یک بار در دانشگاه تربیت معلم، خیابان مفتح تمام پشت شیشه ها کیسه های شن گذاشته و سنگر درست کرده بودند. می رفتیم و در آنجا غائله را ختم می کردیم و می گفتند در جای دیگری درگیری است. حالا حسابش را بکنید که ما 9 تا گردان داشتیم که سه هزار نفر هم نبودند. نصف این ها را دادیم به حاج احمد و رفت. چقدر می ماند؟ 1500 نفر. این 1500 نفر را نگه داشتیم. بعد باید با آن هایی که در کردستان بودند عوض می کردیم. شما حسابش را بکنید که مثلاً برای حفاظت مجلس باید چند نفر نیرو می فرستادیم. ریاست جمهوری و بیت امام. آن روزها باید راه آهن و فرودگاه را هم از نظر امنیتی نگه می داشتیم. سد لتیان که می رفتیم حفاظتش را دست ما می دادند و می گفتند جای خطرناکی است. مجاهدین خلق هم دست به هر کاری می زدند. حسابش را بکنید در آن وضعیت ما باید با 1500 نفر این همه غائله را جمع می کردیم. در گنبد هم درگیری می شد. ما باید نیرو می فرستادیم. در خوزستان، چابهار و هر جای دیگری بچه ها باید می رفتند. در چنین وضعیتی بچه ها الحمدلله امنیت را هم حفظ کردند. در این شلوغی یکمرتبه بحث لبنان پیش آمد. اتفاقاً ما در همین دفتر پادگان ولی عصر نشسته بودیم که از دفتر آقای محسن رضایی زنگ زدند و گفتند: حاج داوود آنجاست؟ گفتم: نه هنوز نیامده است. قرار است بیاید. بعد گفتم حاج احمد قرار است بیاید آنجا. اگر آمد بگویید زنگ بزند. چون این اتفاقات افتاده و قرار است که لشکر برای لبنان برود. در آن موقع خود حاج داوود هم طرح دادند و مقدمه تیپ سیدالشهدا (ع) در آنجا افتتاح شد. این ها به هم خورد و موضوع لبنان پیش آمد. حاج احمد آمد و به او گفتم بحث لبنان است و با تو کار دارند. خیلی هم تعجب کرد و گفت: لبنان برای چی؟ تقریباً دو هفته از آزادی خرمشهر گذشته بود. فکر می کنم شانزدهم یا هفدهم خرداد بود. من تا آن موقع که تاریخ را خوانده بودم، هیچ وقت اسرائیل به آن شدت حمله نکرده بود. اسرائیل در آنجا برای خودش قدرتی بود و همه هم می ترسیدند. قبلاً یک هواپیما می آمد، می زد و می رفت. اگر هم نیرویی می فرستاد، می آمد یک مانور می داد و می رفت، ولی هیچ وقت این طور عملیات نکرده بود که شش لشکرش را وارد لبنان کند. شش لشکرش را وارد لبنان کرده و صور و صیدا را گرفته و به سمت بیروت آمده، ولی وارد بیروت نشده بود و آنجا را دور زده و مسیر بیروت طرابلس را که دست خودش، یعنی فالانژها بود، بسته بود. از آن طرف هم به طرف جولان آمده و مناطقی را گرفته بود. ارتفاعات جولان هم که دست خودش بود. این شش تا لشکر را وارد کرد و به شدت هم فشار آورد. در آن موقع مسئولین ما آقایان خامنه ای و هاشمی و محسن رضایی و صیاد بودند. پیروزی بیت المقدس هم که پیش آمد فهمیدند می شود کاری کرد. واقعاً هم می شد، نه اینکه نشود. اینهایی را که دارم می گویم، ما بعدها متوجه شدیم. خدمت حضرت امام می روند و ایشان مخالفت می کنند. البته امام زیاد در مسائل اجرایی دخالت نمی کردند. خدمت حضرت امام می روند. ما بعدها فهمیدیم که ایشان گفته بودند این کار را نکنید. عرب ها اهل جنگ نیستند و ما اگر آنجا درگیر بشویم، ممکن است صدام و حزب بعث را از دست بدهیم و دیگر نه آنجا موفق باشیم نه اینجا. نظر امام این بود، منتهی ما خبر نداشتیم. در خاطرات آقای هاشمی عین جملات امام نوشته شده. دو سه جلسه خدمت امام می روند که اجازه بدهید برویم. امام می گویند بروید و یک تحقیقاتی بکنید، اما درمجموع نظرشان این بوده که این کار زیاد مثبت نیست. قرار شد آقای سرهنگ سلیمی که آن موقع وزیر دفاع بود، به اتفاق آقای محسن رضایی فرمانده سپاه و آقای صیاد شیرازی فرمانده نیروی زمینی بروند و در سوریه و لبنان بررسی کنند و برگردند و گزارش بدهند که اوضاع واحوال از چه قرار است. من دارم مختصر می گویم. این ها که برمی گردند نظرشان این بوده که حافظ اسد گفته من حمایت و پشتیبانی می کنم و شما بیایید و به ما کمک کنید و در کنار ما باشید و شما هم استفاده کنید؛ یعنی درمجموع با نظر مثبت برمی گردند و روی همین نظر مثبت تصمیم می گیرند. آقای محسن رضایی که بعدها گفته بود که بهترین شخصیت ما حاج احمد متوسلیان است و حاج احمد را با این لشکر می فرستیم. آقای صیاد شیرازی هم گمانم تیپ 53 ذوالفقار بود. ایشان هم با لشکر 27 هماهنگ می کند که نیرو برود. قبل از اینکه حرکت کنیم چند جلسه در پادگان ولی عصر با حاج احمد و حاج همت و بچه های لشکر تشکیل شد و حاج احمد در نیروهایی که می خواستند بروند یک مقدار تغییر و تحول ایجاد کرد. آن موقع قرار بود که ما مسئولیت دیگری داشته باشیم، منتهی حاج احمد خیلی اصرار کرد که ما با او برویم. آن موقع من تازه از بیمارستان آمده بودم. در بیت المقدس مجروح شده بودید؟ نه قبل از آن در تنگه کورک مجروح شده بودم. در عملیات فتح المبین؟ نه در تنگه کورک سرپل ذهاب. البته من در عملیات ها می رفتم، منتهی نه به عنوان کسی که در عملیات شرکت کنم. عکس هایی از شما هست که با عصا می رفتید. آن برنامه و جایی که می خواستیم برویم به هم خورد و قرار شد با حاج احمد بروم. با هواپیما رفتیم و در فرودگاه دمشق خیلی هم از ما استقبال کردند. شخصیت های بزرگشان آمده بودند. شاید برادر حافظ اسد هم آمده بود. آن موقع رفعت اسد برای خودش کسی بود. وزیر دفاع و فرمانده لشکر و شخصیت های خوبی هم برای استقبال آمده بودند. این را هم به عنوان مزاح عرض کنم. جوان های ما یک تصوری دارند که شهدای ما مثل امام علی (ع) بودند و از شب تا صبح نماز شب می خوانده اند. بهشت زهرا که می رویم و می گویند اینجا بوی عطر می آید. می گوییم گلاب می پاشند. چند وقت پیش با دانشجوها صحبت می کردم، گفتند دو سه تا خاطره از حاج علی موحد بگو. گفتم: حاج علی موحد اهل نماز شب نبود. بعضی ها بودند، ولی او نبود. بسیار هم آدم شوخ طبعی بود. اصلاً نمی توانست آرام بنشیند، یا باید مشغول کاری می شد یا شوخی یا دعوا می کرد یا کشتی می گرفت. برایش هم فرق نمی کرد طرف مقابل چه کسی باشد. اتفاقاً فرودگاه مهرآباد که رفتیم که از آنجا برویم، دیدیم آقای ظهیرنژاد آمده. ایشان آن موقع رئیس ستاد کل ارتش بود. من عصا دستم بود. مرتضی سلمان ترابی هم بچه محل ما بود و از بچگی با هم بودیم. یک مقدار مراقب وضع ما بود، چون وضعم خیلی ناجور بود. مادر ما هم روی همان محبت مادری، ما را به دست او سپرده بود. مرتضی با ما بود. حاج علی هم که هر جا می رفتیم با هم بودیم. داشتیم می رفتیم که دیدم آقای ظهیرنژاد دم در پیاده شد و آمد که با ما خداحافظی کند. اتفاقاً عکسش را هم دارم. آنجایی که ایشان ایستاده بود که خداحافظی کند، پله می خورد و ما باید می رفتیم بالا. من به حاج علی موحد گفتم شما اول برو. بعد من بیایم که مرتضی پشت سر من باشد، چون خیلی سخت راه می رفتم. گفتم تو که خودت دست نداری و چلاقی. مرتضی پشت سرم بیاید که اگر داشتم می افتادم مرا بگیرد. گفت تو کاری به این کارها نداشته باش. مرتضی را کشید و گفت تو بیا پشت سر این. آقای ظهیرنژاد آمد و چند تا نصیحت هم ما را کرد و روبوسی کردیم. من برای اینکه به ایشان عرض ادب کرده باشم، پشتم را نکردم از پله ها بالا بروم. بغل ایستادم که مرتضی و حاج علی هم بیایند و با هم برویم بالا. مرتضی هم با آقای ظهیرنژاد سلام و علیک و روبوسی کرد و آمد. حاج علی هر جا می رفتیم، می خواست سفر دو روزه باشد یا یک ماهه، یک ساک کوچک بیشتر برنمی داشت و توی آن دو سه تا تکه چیز می گذاشت. من آنجا ایستاده بودم که عرض ادبی بکنم و پشت هم به آن ها نکنم و با هم آهسته برویم بالا. حاج علی اولش کاری نکرد و من مانده بودم که چرا احوالپرسی نمی کند. بعد یکمرتبه دستش را برد جلو و آقای ظهیرنژاد دو سه متر پرید عقب. باور کنید وحشت کرد. آن حالت دستش وحشتناک بود. بعد آقای ظهیرنژاد فهمید که او دارد شوخی می کند. برایش فرق نمی کرد که طرف مقابل چه کسی باشد. با همه شوخی می کرد. این را هم برای خنده گفتم. کجای کار بودیم؟ گفتید رفتید پای هواپیما که بروید. در دمشق که پیاده شدیم، آمدند استقبال و در آنجا هماهنگ کرده بودند. آن موقع آقای مرتضی رفیقدوست، داداش آقا محسن مسئول پشتیبانی کل آنجا بود. پشتیبانی لجستیکی لشکر 27 کس دیگری بود، اما قرار بود یک کسی باشد که یک مقدار هماهنگ باشد و چون با محسن رفیقدوست هم بود، بتواند مسائل را یک مقدار حل کند. حاج احمد با دو سه نفر رودربایستی داشت. شانس من یکی از آن ها من بودم. به چه علت؟ نمی دانم. شاید چون وضعم خوب نبود و یا چون در کردستان با هم بودیم. حاج احمد اگر با کسی رودربایستی نداشت، او را زیرورو می کرد. همت بودی، وزوایی بودی، هر کسی بودی، با آن خشونت خاص خودش برخورد می کرد. ولی با من خیلی رعایت می کرد. خیلی از کارها را هم به ما سپرده بود و هر کاری پیش می آمد می گفت بروید و با ایشان هماهنگ کنید. مرتضی رفیقدوست آمد و گفت حاجی گفته باید بیاییم پیش شما. گفتم: چه چیزی را باید هماهنگ کنید؟ گفت: اتوبوس آورده ایم که بچه ها را ببریم حرم. گفتم: اینکه هماهنگی نمی خواهد کار خوبی کردی. هرجا خواستی ببری ما هم با تو می آییم. سوار اتوبوس شدیم. هم بچه های ذوالفقار بودند، هم بچه های لشکر. دم غروب بود و هوا تقریباً تاریک شده بود. بچه ها می خواستند بروند زیارت حضرت زینب (س). در خیابان خیلی از بچه ها استقبال کردند، چون سبک آنجا مثل ما نیست. عرب ها سیستم خاص خودشان را دارند. خود ما تعجب کردیم که چطور آن ها این قدر دوستمان داشتند. پای کار بودند. مثل اینکه اخباری به آن ها رسیده بود. خرمشهر در عملیات بیت المقدس آزاد شده بود. به آن ها حمله کرده بودند و حالا می دیدند که ما برای کمک رفته ایم. رفتیم حضرت زینب (س) و زیارت کردیم. برای بچه ها بعد از عملیات بیت المقدس و آن چیزها خیلی باصفا بود. این را هم بگویم که بچه های سپاهی پادگان امام حسین(ع) بیشتر می آمدند پادگان ولی عصر. بچه های بسیجی و دیگران همه وسایلشان را بردند پادگان امام حسین (ع). در آنجا حاج احمد سخنرانی تندی می کند ـ نوارش هم هست ـ و می گوید داریم می رویم و این جنگ مستقیم با اسرائیل است و وصیت نامه هایتان را عوض کنید. به حاج مرتضی گفتیم پادگانی که مشخص کرده اید کجاست؟ گفت برویم. اتوبوس ها راه افتادند. آن ها جلو بودند و اتوبوس هایی رفتند. ما هم با حاج احمد نشسته بودیم. این را خیلی ها نمی دانند که حاج احمد خیلی وقت کم داشت. چند سالی که بود، هرجا که می رفت کار سنگین بود و وقت کم داشت. در بیت المقدس اصلاً نخوابیده بود، چون اگر فرمانده در آنجا می خوابید کار می خوابید و همه چیز بعد از فتح المبین کن فیکون می شد. آنجا هم که رفتیم در مسیر که می رفتیم تند تند برنامه ها را می گفت. می گفتم حاجی! حالا بگذار یک کمی برویم، وقت هست. چه عجله ای داری؟ گفت نه. باید بگویم؛ یعنی داشت برای فردا صبحش برنامه می ریخت که چه کار کنیم، چه کار نکنیم. بعد که رفتیم و همین طور که حرف می زدیم که فردا کجا باید برویم و چه کار باید بکنیم و کار را نباید دست فلانی داد و چه و چه که به نزدیک پادگان رسیدیم و دیدیم که همه ماشین ها و اتوبوس ها ایستاده اند. بچه ها دور زدند و ما را با ماشین بردند داخل پادگان. یک پادگان مخروبه که انگار صد سال است که هیچ آدمی آنجا نرفته بود. پر از تارعنکبوت و کثیف. شاید ساعت 12 شب بود و جای دیگری نمی شد رفت. نه برق داشت، نه دستشویی. یک جای عجیب وغریب بود. ما همگی بچه های جبهه ای بودیم و عادت داشتیم هرجا که می رویم خودمان این چیزها را بسازیم، ولی با امکانات و وسایل می رفتیم، نه دست خالی. به ما می گفتند این بیل، این هم کیسه، برو برای خودت سنگر درست کن. این هم 10 تا بشکه. پر از آب می کردند که برای دستشویی و شستشو استفاده کنیم و خودت می رفتی چاله برای دستشویی می کندی، ولی وقتی وارد یک پادگان می شوی، توقع داری که حداقل این امکانات اولیه را داشته باشد، ولی این پادگان هیچی نداشت. همان جا بود که فهمیدم اشتباه بزرگی کرده ایم. حاج احمد بدجور عصبی می شد، چون قبل از ما آمده و هماهنگ کرده بود و به او گفته بودند همه جور امکانات می دهیم. وقتی گفته بودند پادگان می دهیم، ما تصور همه چیز را کرده بودیم، الا چنین جایی. حاج احمد آن شب هم مثل شب های دیگر تا صبح نخوابید. من در عمرم جایی به کثیفی آنجا ندیده بودم. دیدیم مقدمه قضیه که خوب نیست. امکانات هم که نداشتیم. ما بی سیم داشتیم، ولی مال خودمان بود. مثلاً ما مرتضی رفیق دوست را می خواستیم که نبود. در دمشق خانه و دفتر و امکانات داشتند و رفته بودند که استراحت کنند. آقای محتشمی پور سفیر ما در دمشق بود، ولی باید او را چه جوری پیدا می کردیم؟ تا صبح را سر کردیم و صبح قبل از اینکه سفارتخانه باز شود، رفتیم آنجا. شما بودید و حاج احمد؟ من بودم و حاج احمد و حاج همت و آقای ربیعی که مسئول ستاد لشکر بود. ساعت 5/8، 9 بود که آقای محتشمی پور آمدند و بعد زنگ زدند و آقای رفیق دوست آمدند. گفتیم آقا! داستان از این قرار است. از آقای رفیق دوست پرسیدیم مگر شما قبلاً ندیدی؟ گفت: نه به من گفته اند چنین پادگانی هست. قضیه برای همه، مخصوصاً برای حاج احمد و حاج همت و فرماندهان خیلی سنگین بود. این همه راه بچه ها را آورده ای و حالا در چنین جایی؟ آقای مرتضی رفیق دوست و آقای ربیعی رفتند و گشتند و زبدانی را پیدا کردند. زبدانی جایی برای دانش آموزان بود که صبح می آمدند و بعدازظهر هم می رفتند. چادرهای کوچکی بود و نسبت به پادگان خیلی بهتر و منظم تر بود. تقریباً در شمال دمشق هم بود. هم تیپ ذوالفقار باید می آمد، هم بچه های ما. جای بدی نبود و جا هم داشت، ولی دستشویی هایش کم بودند. برای غذاخوری و آشپزخانه جای مناسبی نداشتیم. تازه ما سه تا گردان برده بودیم و چهارتا گردان هم ذوالفقار داشت که می شد هفت تا. ما می خواستیم نیرو و امکانات بیشتری بیاوریم، ولی دیدیم که اینجا فقط برای همین تعداد نیرو کفایت می کند. بچه ها سریع حمام و آشپزخانه را راه انداختند و کار رونق گرفت. درمجموع دو روز در پادگان و سه روز هم در اینجا وقت حاج احمد و بچه ها برای این داستان تلف شد. ولی در کنار این کارهایی که بچه ها انجام می دادند، جلسات در سفارتخانه ما در دمشق شروع شد. یک جلسه را که قبل از این داستان ها خود حاج احمد و دیگران با حافظ اسد داشتند که من در آن جلسه نبودم. در جلسات بعدی برادر حافظ اسد که آن موقع وزیر دفاع بود و سرهنگ ها و سرتیپ هایش بودند. وارد جزئیات نمی شوم. ما پنج روز با این ها جلسه گذاشتیم و آخر سر به این نتیجه رسیدیم که هیچ امکاناتی به ما نمی دهند و اهل جنگیدن هم نیستند. حالا به چه جهت ما را کندند و از تهران آوردند؟ من چون آدم بدبینی هستم، به حافظ اسد بدبین بودم. کاملاً هم یک نظر شخصی است. به نظر من این ها آدم های ضد آمریکا و ضد صهیونیسم نیستند. به نظر من که این طور نمی آیند. مثل قذافی در لیبی؟ من این ها را بدتر از قذافی می بینم. به ما گفتند بروید عملیات کنید. گفتیم ما که امکانات نداریم. هرکسی فوقش تفنگش را با چند فشنگ برداشته و آورده. مثلاً ما رفتیم عملیات و 50 تا زخمی دادیم. این ها را کجا ببریم؟ گفتیم به ما بیمارستان بدهید، گفتند خود ما هم بیمارستان نداریم و مریض هایمان علاف هستند. ما هلی کوپتر، هواپیما، توپخانه و ... می خواستیم. این ها را که نمی توانستیم از تهران بیاوریم. ما آمده ایم از نظر فکری همکار شما باشیم. دیدیم نه آن ها اهل این کارها نیستند و جلساتمان با آن ها به تدریج کمتر شد و در جلساتمان فقط خودی ها بودند. بالاخره به این نتیجه رسیدیم که حافظ اسد اهل عملیات کردن نیست و به ما هم کمک نمی کند و ما هم اگر عملیات کنیم همه نیروی هایمان از بین می روند و به نظام لطمه می خورد، چون اگر یک عملیات می کردیم، صبح هواپیماهای دشمن می آمدند و ما را بمباران و نابود می کردند. پشتیبانی نداشتیم. همگام با جلسات با سرهنگ ها و ارتشی های سوریه، سه چهار جلسه هم با گروه های لبنان داشتیم، منتهی اصل قضیه ما در حافظ اسد و ارتش بود. صحبت با گروه های لبنانی هم بود. بالاخره حاج احمد تصمیم گرفت به تهران بیاید و تکلیف را معلوم کند. گزارش کار می دهد و می گوید که این ها با ما همکاری نمی کنند. ما 27 خرداد بود که رفتیم سوریه و حاج احمد حدود 7، 8 روز بعد می آید و با مسئولین صحبت می کند و خدمت امام هم می رود. موقعی که برگشت به دمشق، در فرودگاه همه چیز را به من گفت. چه گفت؟ گفت رفتم خدمت حضرت امام، ایشان گفته بودند که گفته بودم این ها اهل جنگ نیستند و این کار را نکنید. حالا رفته اید، اصلاً هیچ عملیاتی انجام ندهید و اگر یک قطره خون از بینی کسی بیاید، مسئولیت شرعی آن به عهده شماست و من به هیچ وجه قبول نمی کنم. خود حاج احمد به من گفت که حضرت امام گفته بودند به هیچ وجه نباید این کار بشود. ولی حالا رفته اید، یک سری نیروهای کارکشته در آنجا بمانند و کار فرهنگی و آموزش و تربیت و بسیج نیروها را در لبنان انجام بدهید. حاج احمد این گزارش ها را داد، تغییر و تحولاتی انجام گرفتند و جلساتی تشکیل شدند و تصمیم گرفتند که چه کسانی بمانند و چه کسانی برگردند. تصمیم گرفته شد که حاج احمد برگردد و ما را جای ایشان گذاشتند. قرار شد من، علی موحددانش، کاظم رستگار، حاجی پور، اصغر شمس، داوود حیدری و ... که خیلی هایشان فرمانده گردان بودند و خیلی هایشان شهید شدند، ماندند. قرار بود حاج احمد با تعدادی برگردد. دو سه روز به پرواز حاج احمد و بچه ها مانده بود. اشاره کردم که چند جلسه ای هم با بچه های لبنانی داشتیم و با گروه های مختلف آشنا شده بودیم. اولین جلسه ما هم در سفارتخانه بود. بعد دیگر به بعلبک می رفتیم. آن ها یک دفتر در آنجا داشتند. بعد هم ما یک دفتر گرفتیم. در آنجا با چه کسانی ارتباط داشتید؟ خواهم گفت که با چه کسانی ارتباط داشتیم. سید عباس موسوی، دومین دبیرکل بود شیخ صبحی الطفیلی بود. حسین موسوی (ابوهشام معروف) بود. البته آن موقع هنوز سید حسن نصرالله و حزب الله هنوز نبودند. خیلی های دیگر هم بودند. دانشجوها بودند. ما هفت گروه را جمع وجور کردیم و به مرورزمان با آن ها آشنا شدیم، چون هیچ مطالعه ای هم در مورد آن ها نداشتیم. امل و منیر شفیق را می شناختیم و یک چیزهایی در ذهن جوان ها بود، ولی هیچ آشنایی ای با گروه ها نداشتیم. البته در آن یک هفته دقیقاً جمع وجور کردیم و آشنا شدیم. می گفتند که ما چه جوری بودیم و کی هستیم؟ ما این گروه را داشتیم. حتی حسین موسوی را که با نبیه بری بود، تقریباً زیروروی همه چیز را می دانستیم. کار خود شهید چمران بود و تاریخش را تقریباً می دانستیم چیست. اتفاقاً آن موقع هم که رفتیم، دقیقاً یک هفته قبل از اینکه برویم در جنبش امل انشعابی پیش آید و حسین موسوی که الان هم پیش سید حسن نصرالله و معروف به ابوهشام است، اختلاف نظری با نبیه بری پیدا می کند و خودش را جدا می کند. در جلسات ما که می آمد اسمش را جنبش امل اسلامی گذاشته بود، یعنی خودش را جدا کرده بود و نبیه بری برای خودش جدا فعالیت می کرد. اتفاقاً این از همه کارکشته تر و حرفه ای تر و از نظر اطلاعاتی نظامی سابقه اش از همه بهتر بود و آن موقع ها خیلی هم به ما کمک می کرد. الان هست؟ بله الان خیلی از کارهای حساس دستش هست. 13 تیرماه بود. آقای عباس موسوی خودش در بعلبک یک حوزه علمیه داشت به اسم «حوزه قائم». در همان جا یک دفتر داشت و ما جلسات را در بعلبک در دفتر او می گذاشتیم. بعضی ها از این سوءاستفاده و تصور می کنند بحث سیاسی است، ولی خود حاج احمد، یکی دو جلسه که در سفارتخانه رفتیم، آقای محتشمی پور هم خیلی آن موقع زحمت کشیدند، ولی بالاخره وظیفه آن ها چیز دیگری بود. اتفاقاً حاج احمد همان شب آخر به خود من هم گفت که یک چیزی به شما می گویم، حتماً گوش کن. توی این سفارتخانه نرو. اصلاً کاری به ایشان نداشت. حاج احمد به خود شما گفت؟ بله از نظر فکری هم با آقای محتشمی پور مشکلی نداشت. گفت اگر به سفارتخانه بروی موفق نمی شوی. این ها کارشان همین است. گفت زیاد هم در سفارتخانه جلسه نگذارید. اتفاقاً ما هم گوش کردیم. آقای محتشمی پور با ما رفیق هم بود، ولی هرموقع می خواست ما را پیدا کند، مشکل پیدایمان می کرد، چون جلساتمان را جای دیگری می گذاشتیم و خیلی کم به سفارتخانه می رفتیم. چندتا جلسه گذاشتیم و در روز سیزدهم قرار شد حاج احمد برگردد. آن هفت گروهی که بعد حزب الله از آن درآمد، در بعلبک جلسه می گذاشتند و حاج احمد می خواست در آنجا خداحافظی کند. آن دفتری که ما می رفتیم نبود و در یک خانه ای بود. آن موقع راه بعلبک امن و باز بود؟ یک اتوبانی بود که باز بود. ما هم یک راه مخفی داشتیم و می رفتیم و می آمدیم، چون اتوبان سیستم خاصی داشت. از هر دو مسیر می رفتیم. در آن موقع اصلاً حکومتی نبود. آن جاهایی را که اسرائیل گرفته بود که هیچ، ولی بعلبک و جاهای دیگر دست هرکسی بود که می رفت. آن جلسه را دم غروب رفتیم. من بودم، آقای کاظم رفیعی بود، خود حاج احمد بود، حاج همت بود، ربیعی مسئول ستادمان بود. خیلی ها با ما آمدند، منتهی آن ها بیرون بودند و ما داخل جلسه بودیم. گروه های عباس موسوی، شیخ صبحی الطفیلی، حسین موسوی و ... بودند. من یکی دو بار گذری آقای حسین موسوی را در سفارت در دمشق دیده بودم، ولی با او جلسه ای نداشتم. اتفاقاً ایشان هم آمد. جلسه خیلی طول کشید. حاج احمد هم خداحافظی کرد و آن ها خیلی ناراحت و نگران بودند. چون حاج احمد که آمده بود، آنجا یک رونقی گرفته بود. بزرگی حاج احمد را همه می دانند و نیازی نیست من بگویم. معلوم است که وقتی چنین آدمی بخواهد برود، همه نگران و ناراحت می شوند. ما در جنگ خودمان هم بعضی از فرمانده گردان ها را عوض می کردیم، بسیجی ها تحصن می کردند. در ارتش این حالت نبود، ولی در سپاه بود. قدیم ها این طور بود. الان که نیست. حالا حاج احمد داشت می رفت و من به جایش بودم، معلوم است که نگران می شوند. حاج احمد در آنجا هم خداحافظی کرد و هم مسئولین جدید را معرفی کرد. بعد رفت روی این موضوع که انقلاب چطور اتفاق افتاد و در تهران چه کردیم و بعد از مریوان و سنندج و فتح المبین و بیت المقدس و ... تعریف کرد و چون اشراف هم داشت، خوب هم تعریف می کرد. می گفت مگر فکر می کنید ما چقدر نیرو داشتیم که در عملیات بیت المقدس پیروز شدیم. بعد اصل قضیه را گفت که شما باید وحدت داشته باشید. مردم هم با شما خواهند بود. شما اختلاف نکنید، مردم هستند. در آنجا بحث این شد که همگی با هم به اسم «حزب الله» جمع شوید. به همین دلیل است که می گویم بنیانگذار «حزب الله» حاج احمد است. حاج احمد گفت همه با هم متحد باشید. اگر موفق شدید که هیچ، اگر هم نشدید تکلیف خودتان را انجام داده اید. این جلسه خیلی طول کشید. قبل از آن 10 مورد را برای ما مشخص کرده بودند که نظر امام این ها بوده و حاج احمد آن ها را تیتروار گفت. از جمله بسیج، آموزش، وحدت، نهضت حسینی و ... حاج احمد گفت که این ها در اینجا مرده و باید احیا کنید. ما هم سعی کردیم در حد خودمان آن 10 مورد را انجام بدهیم. آن جلسه تمام شد و آمدیم بیرون که شام بخوریم. آقای محسن موسوی پیشنهاد دادند که حاج احمد! شما که دیگر مسئولیت نداری و می خواهی سه شنبه برگردی. بیا برویم بیروت و یک دوری بزن و یک گزارشی هم ببر تهران و خدمت امام یا هر کس دیگری هم خواستی بده. همه مخالفت کردند، از جمله خود من که گفتم شما که دیگر کاره ای نیستی و اگر قرار است کسی برود بیروت، من باید بروم. حاج همت هم مخالفت کرد. خود حاج احمد گفت مسأله ای نیست. خود آقای موسوی هم گفت از نظر امنیتی مشکلی نیست و ما یک بنز دیپلماتیک داریم و خود من الان از طرابلس آمده ام و مشکلی نیست. قرار بود من هم بروم که حاج احمد گفت تو نمی خواهد با عصا بیایی. خوب نیست و خودش یک دونفر را مشخص کرد. پس اینکه می گویند به سفارت حمله شد و حاج احمد به بیروت رفت صحیح نیست؟ این ها همه اش حرف است. بعضی ها می گویند حاج احمد رفت و بی سیم ما آنجا بود. اصلاً بی سیم ما در بیروت نبود. آقای موسوی گفت در آنجا امنیت کامل هست و هیچ مشکلی هم نیست و ما هر روز داریم با این ماشین می رویم. شما هم با همین ماشین می روید و یک گزارشی از آنجا می دهید، منتهی قرار بود... می گویند که حاج احمد با پاسپورت عباس عبدی که وابسته اطلاعاتی در سفارت ایران بود، رفت. در جلسه آن شب ما عباس عبدی هم بود. در هرحال حاج احمد دونفر را مشخص می کند که با او بروند. ساعت 8 صبح را هم در زبدانی قرار می گذارند. این پیشنهاد را هم آقای موسوی داد و اکثر ما هم مخالفت کردیم. ایشان گفت با شدت هیچ مشکلی نیست و قرار می گذارد ساعت هشت صبح از زبدانی حرکت کنند. قرار بود صبح بروند و شب برگردند؟ نه قرار بود فردا صبح برگردند. بعضی ها می گویند ایشان آن شب در بعلبک خوابیده و در خانه عباس موسوی بوده اند. ممکن است من خیلی چیزها را ندانم، ولی همان روز ساعت یک بعدازظهر به من گفتند که ایشان را اسیر کرده اند. هرکسی برای خودش یک چیزی می بافد. خلاصه هشت صبح رفتند و نزدیک ساعت 2 بعدازظهر بود که آقای عباس موسوی زنگ زد و گفت اتفاقی افتاده. حاج احمد واقعاٌ خیلی مدیر بود. من شانس آوردم و با من رودربایستی داشت. معمولاً به همه دستور می داد، ولی با من رعایت می کرد و خیلی محترمانه گفت: «حاجی! به نظرم شما الان با من نیا.» گفتم: «الان اینجا نصف شب چه کار کنیم؟» چون قرار بود که ما شروع کنیم و منطقه ای را برویم و برای آموزش بازدید کنیم. هیچ جا که ما را راه نمی دادند. پادگان که نبود. بعد هم می خواستیم این را در بعلبک بگذاریم، آن هم در جایی که امنیت هم داشته باشد. به من گفت: «الان برویم.» گفتم: «الان کجا برویم؟ الان اصلاً حال و حوصله اش را ندارم. خیلی خسته ام.» چون با حاج احمد رفتن یعنی خواب و استراحت و شام و ناهار و همه چیز تعطیل! فقط سر نماز راحت بودی. من هم خسته و کوفته. گفت: «اگر من جای شما بودم الان نمی آمدم.» گفتم: «شما جای من نیستی. من فعلاً جای خودم هستم. الان کجا بروم؟» گفت: «با همین موسوی این ها برو.» گفتم: «نه شما نگران نباش. من صبح می آیم و تا غروب نشده چادرها را می زنم.» خلاصه با هم برگشتیم. صبح هم آقای موسوی آمد و این ها حرکت کردند و رفتند و بعدازظهر هم آن اتفاق افتاد. مسئولیت بسیار سنگینی برای من بود. حالا بعضی ها توانش را داشتند، ولی... این اتفاق به هر صورتی که بوده می افتد، ولی چرا بعد از آن هیچ اثری از حاج احمد نیست؟ یعنی نه خبری اعلام می شود، نه چیزی. تازه 3 هفته بعد خبرش داده می شود. البته خبرنگار نشریه «امید انقلاب» محسن شفق در آنجا بود و یک چیزهایی نوشت. بیشتر این عکس هایی را هم که می بینید «امید انقلاب» گرفته. من نمی دانم چرا نگفتند. یعنی شما همان روز به تهران منعکس کردید که حاج احمد هم را ربوده اند؟ بله سفارتخانه فهمید و همه فهمیدند. چیزی نبود که بشود پنهان نگه داشت. حالا بعضی چیزها را پنهان نگه داشتیم، مثل گرفتن آن آمریکایی ها. حتی رفقای مسئول ما هم در روزهای اول نمی دانستند، ولی این را سریع خبردار شدیم. حالا این توی ذهنم نمی آید، چون بعضی چیزها را... بعضی از رفقای من می گویند توی سر تو ترکش خورده. راست هم می گویند، ولی می گویم اگر همه این ها یادم می آید، آن یکی هم حتماً درست است. چیزی که توی ذهنم می آید این است که آن اتفاق که افتاد، همان روز آقای شمخانی آمده بود و پیش ما بود. آمده بود لبنان؟ بله وقتی آمد این اتفاق افتاده بود. دوستان می گویند ایشان روز بعدش آمد. در هرحال آقای شمخانی که آمد، گفتم این اتفاق افتاده و من دارم می روم بعلبک. چیزی بود که همه سریعاً متوجه شدند و همه هم خبر داشتند که روز چهاردهم این اتفاق افتاده. نمی دانم آقای صدوقی روز قبلش شهید شده بود یا همان روز، چون آمدیم و دیدیم که روابط عمومی 4-3 تا عکس آقای صدوقی را زده بود. همان روزها بوده. اصلیت حاج احمد هم یزدی بود و با آقای صدوقی هم خیلی نزدیک بود. آن روز با حاج علی موحد دانش و فکر کنم معاونش احمد غلامی هم بود. من هر جا می رفتم با حاج علی بودم. سریع رفتیم بعلبک به همان دفتری که مال همان مدرسه بود. خودشان می دانستند. جلسه را در آنجا تشکیل می دادند و همه را دعوت می کردند. کارها را همین آقای حسین موسوی انجام می داد. همه را دعوت می کرد که ساعت فلان جلسه است که آن موقع دیگر اضطراری بود. سریع رفتیم و همه آمده بودند. جلسه تا آخرهای شب طول کشید و سید عباس موسوی توضیح داد که این اتفاق این جوری افتاده. چه می گفتند؟ می گفتند ربایش بود یا شهادت؟ می گفتند طبق گزارشی که به ما دادند، نگهبان ها این ها را از ماشین پایین می آورند. گزارش را به این ها داده بودند. مثل اینکه کمی درگیری فیزیکی هم می شود. حاج احمد همیشه اسلحه همراه داشت. این نکته را هم بد نیست که بگویم. ایشان وقتی می خواست پیش حافظ اسد برود، با اسلحه اش می رفت. دم در می خواهند اسلحه اش را بگیرند، ایشان مخالفت می کند. من یک بار گفتم حاج احمد! سماجت نکن. اسلحه را تحویلشان بده. گفت ما باید ابهتمان را در اینجا نشان بدهیم که فردا بتوانیم فرماندهی کنیم. هنوز امید داشت. می گفت من می خواهم دو تا لشکر او را فرماندهی کنم، پس بزرگشان باید این را بفهمد. گفت تو نباشی، همت باشد، تقی باشد. گفت من با این نگاه این کار را می کنم و گر نه می دانم که از نظر امنیتی اسلحه را تحویل بدهم. اسمش را هم در اینجا تعیین کردند و گذاشتند «قوای محمد رسول الله». تمام مجموعه های ارتش، سپاه، بسیج، هرچه می آمد، به عنوان «قوای محمد رسول الله» یک فرمانده دارد و آن هم حاج احمد متوسلیان است. یک حاشیه دیگر هم بگویم. روزی که حاج محسن رضایی می گوید که این بچه ها باید بروند 3-2 روزی طول می کشد و بعد قطعی می شود که نیروها باید بروند. حاج احمد اگر کار خاصی نداشت، بیشتر می آمد پادگان ولی عصر و به ما سر می زد، چون بچه ها بیشترشان در پادگان ولی عصر بودند. اتفاقاً آنجا بود که گفتند بیا که با آقا محسن بروی خدمت آقای خامنه ای. حاج احمد پرسید: چرا؟ ایشان گفت: می خواهند حکم شما را اعلام کنند. می رود و خود آقای خامنه ای می گویند که ما شما را تعیین کرده ایم و در این حد بوده ای. اینکه بعضی ها می گویند فلانی بدون نظر ما این کار را کرده، درست نیست. مجموعه این ها راضی بوده اند که این کار بشود. حالا ممکن است یکی کمتر قائل بوده، یکی بیشتر، ولی مجموعه فکرشان این بوده که نیرو برود و می توانند کمک کنند. تصمیم نهایی را خود آقای خامنه ای به حاج احمد می گویند. یک مقدار اصرار خود حاج احمد هم بوده و برای اینکه مطمئن شود، او را خدمت آقای خامنه ای می برند. موقعی هم که برگشت، خیلی سرحال تر بود و عزمش را جزم کرده بود که این کار را انجام بدهد. از درگیری می گفتید. درگیری شدیدی هم نبوده، ولی بالاخره آن ها را بازداشت می کنند. آن جلسه از 4 بعدازظهر تا 3 بعد از نصف شب طول کشید. ما هم از ترس حاج احمد دیگر عادت کرده بودیم و خواب و شام تعطیل بود. آن ها ریز جزئیات را گفتند، ولی بالاخره آخرش به نتیجه ای نرسیدیم. حاج احمد کسی است که شب پیش مرا معرفی کرده. با بچه ها هم آشنایی دارم و همه رفقای ما هستند. بگوییم این طرفی بیایی می آیند، بگوییم آن طرفی بروید می روند، ولی در آن موقعیت باید چه کار انجام می دادم؟ اگر با آقای محتشمی پور می رفتم، در چارچوب وزارت خارجه کار خودش را می کرد. این ها آدم هایی هستند که همراه و همگام ما هستند، ولی چیزی نمی توانند به ما بگویند. همه حرف ها را هم زدیم و دیدیم به نتیجه نمی رسیم. باید یک جوری مشکل را حل می کردیم. جلسه که تمام شد، آقای موسوی به من گفت حالا دیگر شب است، نرو. گفتم: نه باید بروم و با دوستانم جلسه بگذارم. یک عده از بچه ها باید برمی گشتند. بله روز پانزدهم یا شانزدهم حاج همت و یک عده از بچه ها باید برمی گشتند. بچه ها مقاومت نمی کردند که حاج احمد نیست، ما کجا برویم؟ نه چیزی نمی توانستند بگویند. بعضی ها یک حرف هایی می زنند. اصلاً بعضی چیزها مثلاً در شأن حاج همت نیست که بگوید می روم یا نمی روم. 3-2 روزی که بودند تا برگردند، من بدون اجازه حاج همت کاری نمی کردم و جایی هم که می خواستم بروم اجازه می گرفتم که خیلی هم ناراحت می شد و می گفت تو خودت جانشین فرمانده ای، ولی من احترام می گذاشتم، چون از هر جهت بر ما ارجحیت داشت، اما در این نوع مسائل نبود. همین آقای ابوهشام گفت اگر می خواهی بروی، پس من باید یک تعداد نیرو همراهت بفرستم که تو را از این مسیر بفرستند و برگردند. ما یک مقدار معطل شدیم که چند تا نیرو اعزام کند. حرکت که می خواستیم بکنیم، من رفتم و توی ماشین آقای موسوی نشستم و توی ماشین خودم ننشستم که برویم تا منطقه ای که به نیروهایش بسپارد که ما را از آنجا رد کنند. اگر می خواستیم از مسیر قاچاقی بعلبک برویم، می گفت امنیت ندارد و نباید شب بروی، باید به اتوبان اصلی می آمدیم. از بعلبک که خارج می شدیم، می رسیدیم به یک دو راهی. دست راست که می رفتیم وارد زحله می شدیم. زحله راه دررو ندارد و وقتی می روید باید برگردید. این راه را که می رفتید می خورد به اتوبان و ما باید این مسیر را می رفتیم. جای دیگری نمی شد رفت. در اینجا سه تا از بچه های ما را گرفتند که داستانش جداست که خودمان با فکر خودمان آن ها را آزاد کردیم. این ها اشتباهی رفته بودند به همان جا. داشتیم صحبت می کردیم و یک حرفی به ما زد و گفت بیا خودمان تصمیم بگیریم. از ماشینش پیاده شدیم و رفتیم توی دفترش. آنجا نشستیم و گفت الان در همین زحله بعضی از سران فالانژ می آیند. اکثرشان هم فالانژی است هستند. من لیست دارم و می توانم چند تا از نخبه های این ها را بگیرم. سریع بیاییم این کار را بکنیم. ما هم گفتیم این کار را بکن. مشکلی نیست. حرکت کردیم و رفتیم زبدانی. صبح با دوستانمان جلسات را گذاشتیم و گفتیم این اتفاقات افتاده. کارها را هم باید شروع می کردیم. حالا حاج احمد نبود و باید می رفتیم محل آموزش و بسیج را پیدا می کردیم و دنبال این هم بودیم. ساعت 5-4 بعدازظهر بود. 5-4 بعدازظهر فردای آن؟ بله اتفاقاً بچه ها دم در به من گفتند یک عده نیرو آورده اند و قرار است تحویل شما بدهند. گفتیم نیروی چی؟ رفتیم و دیدیم که به آقای موسوی گفتیم چندتایی را بگیر، رفته بالای 70 نفرشان را گرفته و بعضی ها را هم با ماشین هایشان فرستاده. آن وقت ما در زبدانی... آن هم در سوریه. در چنین جایی! خلاصه ما زدیم توی سر خودمان که چه کار کنیم؟ سریع بچه ها را جمع کردیم. من همیشه یک مترجم همراهم بود. البته 3-2 تا مترجم داشتیم که یکی شان همیشه با من بود. با حاج احمد هم بود. اتفاقاً خیلی هم اطلاعات خوبی داشت، چون در همه جلسات ما بود. از ما هم جوان تر بود و همه چیز در ذهنش مانده. به بچه ها گفتیم بروند. حالا چه جوری با یارو حرف بزنند؟ 4-3 تا مترجم را همراه بچه ها فرستادیم. یک مقدار کم وزیادش کردیم. یک سری ماشین ها را برگرداندیم و کمی سروسامان دادیم. 3-2 روزی طول کشید تا به اوضاع نظم دادیم. آن موقع رادیوهایی مثل رادیو مونت کارلو هم بود. من هم یک کمی عربی یاد گرفته بودم. گوش می دادم می فهمیدم. دیدم دارد می گوید که در زحله چنین اتفاقی افتاده. قضیه حاج احمد را هم می گفتند. این چند تا را نگه داشتیم، شاید 4-3 روز گذشت. جلسات ما هم مرتباً با آن ها بود. بسیج را راه انداختیم و رفتیم یکجایی را دیدم. آقای سید عباس موسوی اولین کسی بود که برای بسیج ثبت نام کرد. 160 تا 170 نفر را در آنجا ثبت نام کردیم چون بیشتر از آن امکانات نداشتیم. الان سران حزب الله را که می بینید که وزیر و وکیل و مسئول هستند، اکثراً از همان 170 نفر هستند، چندتایی هم شهید شدند. ثبت نام کردیم و این کار را کردیم و در کنارش این داستان هم بود. 4-3 روز گذشت. سرمان خیلی شلوغ بود. داشتید می گفتید آن ها 70 تا ... همان را می خواهم بگویم. امکانات بسیار کم بود و فشارش هم بیشتر روی ما 4-3 نفری بود که مسئولیت داشتیم. بالاخره با جیب خالی که نمی شد. چند روز پیش با احمد غلامی که فرمانده تیپ بود و جزو بزرگان ما هم هست، بودیم. به احمد گفتم یادت هست؟ ما در مسیری که می رفتیم بعضی وقت ها واقعاً گرسنه می شدیم. مثلاً می رفتیم وسط راه می گفت یک چیزی بخوریم. اتفاقاً یک روز داشتیم می رفتیم، دو تا ماشین بودیم و 10 نفری می شدیم. این جور جاها که می روند، معمولاً یک مسئول تدارکاتچی دارند. من به آن ها گفتم من هیچ پولی ندارم. اگر به امید من می آیید، نیایید. احمد غلامی با پول تو جیبی اش گرفت. می گفت آره، هنوز یادم هست. واقعاً از هر جهت به ما فشار می آوردند. چند روزی که گذشت، من می خواستم بروم بعلبک، با ماشین که آمدیم برویم، دیدیم 3-2 نفر دم در ایستاده اند. وارد زبدانی که می شدید، دست چپ دفتر و تشکیلات ما بود و دست راست هم مال ارتش سوریه بود. جلوتر بچه های لشکر 27 بودند. در انتها هم ذوالفقار بود؛ یعنی همان بغل در ورودی، دفتر ما بود. ما از در آمدیم بیرون که سوار ماشین بشویم. ماشین 10 متر که می رفت از در خارج می شدیم. آنجا خیلی می آمدند. وقت می خواستند که حرف بزنند. بعضی هایشان هم معروف بودند، ولی ما نمی شناختیم. چند روز اول روز 4-3تا نیسان فقط شیرینی می آوردند، شیرینی های خیلی خوشمزه. به خصوص لبنانی ها خیلی می آوردند. دم در هم هرکس می آمد، آن هایی را که معروف بودند هماهنگ می کردیم، ولی دانشجو و حزب اللهی و مردم عادی را که نمی شناختیم. البته بچه ها در دفتر بودند و جوابشان را می دادند. دیدم دم در دارند درگیر می شوند. به این بنده خدا گفتم برو ببین چه خبر است؟ چه کار دارند؟ رفت وبرگشت و گفت دو نفر آمده اند و می گویند می خواهیم با مسئول اینجا حرف بزنیم و اسم ما را هم می بردند. عابدین وحیدزاده آن موقع در دفتر ستاد بود. هنوز هم هست. داماد داوود کریمی هم هست. گفتم: بگو بروند پیش عابدین و هرچه می خواهند به او بگویند. چرا اذیتشان می کنی؟ من فکر کردم موضوع مثل بقیه موارد حل می شود. آمدم بروم بیرون، دیدم نه خیلی سماجت می کنند. شیشه ماشین را زدم پایین و گفتم چه کار دارید؟ گفت با فلانی کار داریم. گفتم: بروید کارتان را انجام می دهند. حتماً باید فلان کس باشد؟ تیپ دانشجو بودند و یکی شان هم شکل جهاد مغنیه بود. شاید خودش بوده. گفتم: بگویید من مسئول اینجا هستم. گفتند: نه ما با خودش کار داریم. گفتم: خودم هستم. گفتند باید فقط با خودت حرف بزنیم. خلاصه آن قدر سماجت کردند و جلوی ماشین را گرفتند که مجبور شدم برگردم به دفتر و گفتم: خب! حرفتان را بزنید. گفتند: مترجم هم نباید باشد. گفتم: من یک کمی عربی می فهمم، ولی کامل متوجه نمی شوم. او باید باشد. همه چیز را می داند. مشکلی نداریم. دکتر هم هست و الان در تهران دارد زندگی می کند. صحبت کردند و گفتند ما می دانیم که حاج احمد را گرفته اند و داستان چیست و شما هر کاری می کنید فایده ندارد. یک چنین شخصی هست. خود ما در آن دانشگاه درس می خوانیم. رئیس دانشگاه بودن ظاهر قضیه است، ولی او در واقع نماینده آمریکا در خاورمیانه است و چنین سابقه ای دارد. اگر اجازه بدهید او را می گیریم، چون بقیه افرادی را که گرفته اید فایده ندارد. ما بچه حزب اللهی و بچه این ها هستیم و می دانیم قضیه از چه قرار است. عماد مغنیه نبود؟ شکل عماد مغنیه بود. چه کار داری به این کارها؟ عین جهاد، پسرش بود. الان که نگاهش می کنی عین اوست. من دیدم خیلی تندوتیز هستند. گفتم هر کاری دوست دارید بکنید. گفتند: نه اگر شما قبول می کنید این کار را می کنیم. گفتم: با مسئولیت خودم بروید انجام بدهید. فکر کردم حالا جوان هستند و دارند یک چیزی می گویند. به این مفتی که نمی شود. خلاصه یک «بله» ای از ما گرفتند و رفتند. گمانم 24 ساعت گذشته بود که یکی شان باز آمد دم در و گفت با فلانی کار دارم. بعد آمد و گفت ما این کار را انجام دادیم. پرسیدم: کجاست؟ گفت: فلان جا. آن موقع داوود حیدری مسئول روابط عمومی و در بعلبک بود. یک ساختمانی در آنجا گرفته بودیم و کم کم فهمیده بودیم که باید مخفی کاری کنیم و قضایا را هم باید رفع ورجوع کنیم و این طوری نمی شود. کمی شک کردم که چطور به این سرعت کار به این بزرگی را انجام دادند. من به حافظ اسد خیلی بدبین بودم و گفتم نکند این ها یک کارهایی کرده اند و حالا می خواهند یک چیزی از ما دربیاورند و یک بهانه ای پیدا کنند. خیلی شک کردم. گفتم شما دیگر اینجا نیا. من یکجایی را به شما آدرس می دهم. یک کسی آنجا هست، من با او تماس می گیرم، شما برو پیش او. دیگر هیچ وقت اینجا نیا و هر حرفی داری با او بزن. آدرس داوود حیدری را
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها