محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827052786
یک روز با دانش آموزان مدرسه استثنایی «سرور»
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: پاسداشت روز معلولان توقفگاهی به فطرت و وجدان های بیدار انسانی در هر فرهنگ و نژاد است که بدانیم معلولیت، محدودیت نیست و تلنگری به خودمان برای نکوداشت داشته ها و نعمات خدا و توجه به آنان که محروم از برخی نعمت های خدادادی هستند.فارس: 3 دسامبر برابر 12 آذر، روز جهانی معلولان نام گرفته است. بر اساس آمارها تعداد معلولان در جهان به بیش از یک میلیارد نفر رسیده است و در ایران این میزان به حدود 12 درصد از جمعیت می رسد که از این میزان حدود 2 میلیون نفر دارای معلولیت شدید و 5.6 میلیون نفر معلول کم توان در ایران زندگی می کنند. معلولان در هر جامعه ای وجود دارند و جزئی از آن جامعه اند، آنان شاید فرزندان، برادران، خواهران، پدران و مادران ما باشند که تنها به دلایل ژنتیکی و وراثتی یا در اثر حوادث مختلف دچار نقص در اعضای بدن شده اند که پیامد آن ناتوانی در انجام بعضی از امور بوده و در گروه های معلولیت جسمی، حرکتی، ذهنی، بینایی، شنوایی، گفتاری و روانی تقسیم می شوند. آنها پاره های تن جوامع بشری بوده و به بیان دیگر مانند اعضای آن جامعه حق برخورداری از همه امکانات و مواهب الهی را دارند. آنان اگر نقصی در عملکرد اعضای بدن خود دارند این نقص، ترحم دیگران را طلب نمی کند بلکه آنها احترام و دقت از سر توجه به عواطف انسانی را می خواهد و رعایت حقوق شان به مانند سایر اعضا. برای پاسداشت این روز به مدرسه استثنایی سرور در منطقه 11 رفتیم تا از نزدیک با دانش آموزان کم توان ذهنی مشغول به تحصیل در آن آشنا شویم؛ این مدرسه در محله بریانک قرار دارد و یکسالی است به جای مدرسه مخروبه قدیمی ساخته شده و پذیرایی 110 دانش آموز استثنایی است. در بدو ورود به مدرسه با چندین دانش آموز روبه رو می شوم که با شیطنت های خاص خود، مرا به وجد می آورند؛ ساعت زمانی را نشان می دهد که دانش آموزان در اواخر حضور در کلاس بوده و کم کم در حال خارج شدن از کلاس و گذراندن زنگ تفریح هستند. نگاه های آنها از نوع دیگر است، به راستی اینجا کم کم، حس می کنی آنها متفاوت هستند، جنب و جوش ها کمی با دانش آموزان معمولی متمایز است، یکی پله ها را با عجله می گذراند و آن یکی با راهنمایی ناظم از آسانسور بیرون می آید. معلم مشغول تدریس در کلاس آمادگی خنده های ملیح، اخم بی کینه و اضطراب و دلشوره دیگری هر کدام صحیفه ای از میان احساسات کودکانه است؛ راهروی مدرسه را می گذرانم و به حیاط نسبتاً کوچکش می رسم، جایی که در آن دانش آموزان برای گذراندن لحظات کوتاه زنگ تفریح بی تابی می کنند. وقتی مرا با کاغذ و قلم می بینند کنجکاوانه به سویم می آیند و هرکس با لحن و کلام خاص خود سعی می کند در این گزارش نقش داشته باشد. نقاشی های دانش آموز استثنایی سلامشان می کنم و همگی با لحن خاصی پاسخ می دهند. حیاط کوچک است، اما قلب ها بزرگ؛ بازی هایشان تفاوتی با کودکان عادی ندارد، اما می توانی با کمی دقت تفاوت هایی را در رفتار آنها شاهد باشی. از آنها می خواهم از آرزوها و هدف های خود برایم بگویند که فاطمه احرابی دانش آموز کلاس پنجمی می گوید «آمده ام درس بخوانم تا باسواد شوم».اینجا نا امیدی و تسلیم شدن معنا ندارد. سارا قاسمی دانش آموز دیگری است که علاوه بر درس خواندن و با سواد شدن، معلم شدن را هدف خود بیان می کند. *آرزوهای دانش آموزان استثنایی؛ از معلمی و پلیس شدن تا دکتر و مهندسی هانیه حدادی نفر سوم است که در میان هیاهوی هم کلاسی ها با شتاب می گوید: «دوست دارم پلیس شوم» و فاطمه از دکتر و مهندس شدنش برایم خبر می دهد، حالا محو دنیای پرتلاطم آنها شده ام که از راضیه کشاورز ناظم مدرسه می خواهم هم صحبت مان شود. او که اضطراب ناشی از مسئولیت در وجودش هویداست ،در حالی که نگاهش متوجه دانش آموزان است، می افزاید: 28سال سابقه کار در مدارس استثنایی و سابقه تدریس و حضور در کادر اجرایی در مدرسه را دارم. کشاورز یادآور می شود: اگر علاقه در کار نباشد اصلاً فضای کار قابل تحمل نیست، باید این کودکان را دوست داشته باشی تا بتوانی کار را انجام دهی. او به سختی کار در مدارس استثنایی اشاره می کند و می افزاید: دانش آموزان استثنایی را برای مدت 5 دقیقه هم نمی شود ترک کرد؛ چرا که ممکن است در همین زمان کوتاه دست به کارهای خطرناک بزنند. در این لحظه انگار تیک تاک زمان خطر حادثه ای را که از زبان خانم ناظم شنیده بودم گوشزد می کند؛ چرا که صدای گریه های بلند دانش آموزی فضای حیاط مدرسه را در بر می گیرد و خانم کشاورز را هراسان به سوی خود طلب می کند و این تاوان مصاحبه کردن با بنده بود. خداروشکر اتفاق خاصی نیفتاده بود و یک دعوای کودکانه بود که با وساطت خانم کشاورز حل شد. کشاورز به بیان خاطره ای از دانش آموزان استثنایی می پردازد و می گوید: در سال های اول و دوم کار در مدارس استثنایی بود که قرار شد آنها را به سینما ببریم، در سینما دانش آموزان استثنایی با بچه های دیگر هماهنگ نبودند و حرکات خاص از خودشان نشان می دادند، متأسفانه نگاه های سنگین به دانش آموزان، ما را خیلی ناراحت کرد. در این زمان انگار او در حال بیان بدترین خاطره زندگی اش است؛ چرا که گریه امانش را می برد و دیگر به سختی صحبت می کند و ادامه می دهد: وقتی دانش آموزان استثنایی در سینما حرف هایی زدند که دوست نداشتم بشنوم برایم خیلی سخت بود و حالا نیز از برخی مردم به خاطر نوع نگاه ها و کلامشان درباره این بچه ها گلایه مند هستم. دانش آموزان استثنایی در کلاس درس هرکسی با شور به سویم می آید و معصومانه می خواهد اسمش را در گزارش بنویسم، منصوره، مهسا، نرگس و مریم منظومه کوچکی از نام های جوینده علم در کهکشان بزرگتر مدرسه سرور و شادی اند. اما مریم بهاءالدین فر دانش آموز کلاس چهارمی قدری متفاوت تر توجهم را به خود جلب می کند، با لحن ملایمی خطابم می کند «می خواهم از آرزوهایم بگویم»، او را به سوی خود می خوانم و هم کلامش می شوم، با فهم کودکانه اش می گوید: «سه آرزو دارم، اول بازیگر شوم، دوم یک برادر خوب داشته باشم» و سومی را با کمی کلام عاجزانه تر بیان می کند« سوم اینکه شفا بگیرم». بهاءالدین فر را در کنارم می نشانم و در حالی که دانش آموزان در سر صف هستند از او می خواهم از خودش بیشتر بگوید، او می افزاید: مبتلا به نرمی استخوانم و یک دانش آموز بیش فعال هستم، خواهرم ناراحتی قلبی، کم خونی و نرمی استخوان دارد و مادرم نیز مبتلا به بیماری های مختلف است. این دانش آموز استثنایی که به مانند یک مصاحبه شونده حرفه ای مرا به ذوق آورده است با بیان اینکه پدرش کارگر شهرداری بوده و به دلیل تشنج مدت 4 ماه از کار بیکار شده است، می گوید: خانواده ام در زیرزمینی اجاره ای زندگی می کنند. او که بسیار مؤدبانه سخن می گوید، سری از سر تأسف تکان داده و ادامه می دهد: دوست داشتم سالم بوده و در مدرسه عادی درس می خواندم. بها ءالدین فر خطاب به هم سن و سالان خود می افزاید: خوشا به حال شما که بیماری ندارید، پول داشته و مشکلات ما را ندارید. حالا جمع آنها را ترک کرده به کلاس می روم، در کلاس چند دانش آموز حضور دارند، مادر یکی از دانش آموزان که همراه فرزند خود به مدرسه آمده است، توجهم را خود جلب می کند و در ادامه می گوید: فرزندم در اثر تشنج دچار کم توانی ذهنی شده است و در مقطع آمادگی این مدرسه درس می خواند. *ماهیانه 800 هزار تومان صرف کلاس های فرزندم می کنم/هر 3 ماه یکبار 3 میلیون هزینه داروست او با بیان اینکه فرزندش در زمینه جسمی و فکری دچار کندی بوده و دیرآموز است، یادآور می شود: از بزرگ ترین مشکلات اینجا این است که تعداد دانش آموزان در کلاس ها زیاد بوده و زمان گفتار درمانی بسیار کم است ضمن اینکه این ها نیاز به معلمان متخصص دارند. او ادامه می دهد: معلمان به دلیل اینکه کارهای اداری نیز باید انجام دهند زمان کمتری به آموزش اختصاص می دهند؛ فرزندم غیر از مدرسه معلم خصوصی دارد و گفتار درمانی می کند؛ ماهیانه 800 هزار تومان به غیر از مدرسه صرف کلاس های او می کنم و هر سه ماه یکبار 3 میلیون تومان هزینه داروی فرزندم است. تابلو نقاشی های دانش آموزان در کلاس درس ستایش نجفی که به داشتن نقاشی های زیبا مشهور است با کمی شک و تردید نقاشی هایش را برایم ورق می زند و در ادامه اعظم شعبانی معلم استثنایی با سابقه 10 سال کار در ادامه می گوید: بزرگ ترین دغدغه بنده تعداد زیاد دانش آموزان در کلاس است. او می افزاید: دانش آموزان دارای طیف های مختلف معلولیت هستند و این کار ما را سخت می کند، روش تدریس هر کدام با دیگری متفاوت بوده، بعضی کلامی نیستند و باید با اشاره با آنها کار کرد که نیاز به یک فرد کارکشته و مجرب دارد. *دانش آموزان استثنایی صاف و ساده و با محبت هستند شعبانی اشاره می کند: با همه این مشکلات باید بگویم این دانش آموزان بسیار مهربان هستند و حد و اندازه ای در این خصوص وجود ندارد، آنها صاف و ساده و بسیار با محبت هستند و وقتی مطلبی به آنها یاد می دهیم احساس خاصی پیدا می کنیم. او ادامه می دهد: مهم رضایت الهی است و تنها باید عاشق آنها باشی تا بتوانی کار را ادامه دهی. نجمه السادات موسویان مدیر مدرسه استثنایی کم توان ذهنی سرور اظهار داشت: این مدرسه در سال 93، احداث شده ست. وی ادامه داد: در ساخت این مدرسه یک میلیارد و هشتصد تومان هزینه شده است که 500 میلیون تومان آن توسط محمدعلی نجفی وزیر اسبق آموزش و پرورش هزینه شده و مابقی کمک شهرداری و سازمان نوسازی مدارس است. کادر آموزشی و اداری مدرسه سرور موسویان با بیان اینکه این مدرسه هیأت امنایی است، می ا فزاید: این واحد آموزشی 15 کلاس درس در سه طبقه دارد و شامل 4 کلاس متناسب با دانش آموزان اوتیسمی، نمازخانه، اتاق کنفرانس و بازی درمانی، 30 معلم و کادر آموزشی و خدماتی است و 110 دانش آموز دارد. مدیر مدرسه استثنایی سرور با اشاره به خدمات ارائه شده در این مدرسه یادآور شد: در این مدرسه به دانش آموزان کم توان ذهنی خدماتی مانند گفتار درمانی، کاردرمانی، بهداشت، پرورش و آموزش ارائه می شود. وی با بیان اینکه سرویس ایاب و ذهاب دانش آموزان مانند دیگر خدمات رایگان ارائه می شود، می افزاید: برای هر سرویس مدرسه که تعداد 15 سرویس است یک مهماندار تعلق گرفته است که به صورت رایگان کار جابه جایی دانش آموزان و تحویل دادن آنها را به والدین انجام می دهند. *دانش آموزان اوتیسمی بدترین گروه استثنایی ها موسویان با اشاره به بیماری اوتیسم می گوید: دانش آموزان اوتیسمی بدترین طیف دانش آموزان استثنایی هستند، آنها ارتباط چشمی و کلامی با دیگران ندارند، نسبت به افراد ناآشنا، عکس العمل نشان می دهند، آموزش آنها بسیار سخت بوده و وقتی مطلبی به آنها آموزش داده می شود بعد از ساعت ها تازه متوجه منظور معلمان می شوند. مدیر مدرسه استثنایی سرور با بیان اینکه اوتیسمی ها دانش آموزان خشن و عصبانی، پرخاشگر و پرانرژی هستند، می افزاید: اوتیسمی ها احساس درد ندارند، اگر ضربه ای به آنها زده شود، هیچ عکس العملی ندارند. وی ادامه می دهد: این کودکان تا 3 سالگی هیچ علائمی از خود ندارند و بعد از این زمان مشکلاتشان مشخص می شود و مریضی آنها هیچ درمانی نداشته و یک بیماری ناشناخته است. *دعای دانش آموز استثنایی باعث مکه رفتنم شد موسویان با بیان خاطره ای از کار با دانش آموزان استثنایی خاطر نشان می کند: بنده 5 سال منتظر رفتن به زیارت خانه خدا بودم؛ سال گذشته کار کوچکی انجام دادم و این بچه ها را به گردش علمی بردم، یکی از آنها در همان برنامه به بنده رو کرد و گفت «خانم موسویان انشاءالله به مکه بروی و بعد از سال ها، اسباب رفتن به مکه ام فراهم شد و به خانه خدا مشرف شدم. مدیر مدرسه استثنایی سرور می گوید: هر چه داریم از دعای این دانش آموزان است و کوچک ترین مشکل مان با دعاهای این بچه ها و والدین آنها حل می شود. حالا زنگ پایان مدرسه می خورد و کودکان معصوم یک به یک عازم خانه می شوند، مات و مبهوت حرف هایشان و خاطرات معلمان آنها مدرسه را ترک می کنم و دست های هانیه خندان را می بینم که در پشت شیشه سرویس مدرسه مرا برای آخرین بار به خود می خواند و با دنیایی از احساس با آنها بودن، ترکشان می کنم. چشم هایی منتظر و دست های یاریگرند، اما نه کمکی از سر ترحم بلکه همراه با عواطف انسانی، مروت و مردانگی؛ یادمان باشد پاسداشت روزهایی مانند روز معلولان توقف گاه هایی به فطرت و و جدان های بیدار انسانی همه آدم ها در هر فرهنگ و نژاد است که بدانیم معلولیت محدودیت نیست، تلنگری به خودمان برای نکوداشت داشته ها و نعمات خدادادی و تکریم نداشته ها و نقصان همه کسانی است که به هر دلیل مادی و معنوی از آن بی بهره اند.
جمعه ، ۱۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها