واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش سرویس دینی جام نیـوز، وقتی سخن از امام حسین (علیه السلام) به میان می آید دل های عشاق به صحن و سرای اباعبدالله پر می کشد و اکثر دلدادگان حسینی این روزها در تکاپوی حضور در پیاده روری عظیم اربعین هستند. یکی از دلسوختگان اهل بیت (علیهم السلام) که بارها با پای پیاده به […]به گزارش سرویس دینی جام نیـوز ، وقتی سخن از امام حسین (علیه السلام) به میان می آید دل های عشاق به صحن و سرای اباعبدالله پر می کشد و اکثر دلدادگان حسینی این روزها در تکاپوی حضور در پیاده روری عظیم اربعین هستند. یکی از دلسوختگان اهل بیت (علیهم السلام) که بارها با پای پیاده به عتبات عالیات رفته، مرحوم شیخ احمد کافی است. وی با وجود اینکه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی از دنیا رفته است اما خاطراتی را از ایامی را که با پیاده به زیارت سیدالشهدا (علیه السلام) می رفتند برای ما به یادگار گذاشته است که در ادامه می خوانید: خداوند لطف کرده و قریب ۳۰ سفر از نجف پیاده به کربلا آمده باشم. سالی ۵ مرتبه می آمدیم، الان هم آقایان می آیند؛ علما، مراجع، طلبه ها، فضلا و مدرسین. آقا سیدالشهدا(علیهم السلام) سالی ۵ زیارت مخصوص دارند؛ اول رجب، نیمه رجب، نیمه شعبان، عرفه و اربعین. ده تا ده تا، بیست تا بیست تا با هم جمع می شدند و مقداری نان خشک کرده و کمی هم ماست و نعناع با هم مخلوط کرده به همراه یک کاسه و نمک با خودشان برمی دارند. قبا و عبایشان را هم تا کرده و داخل کوله پشتی قرار می دهند، نعلین هایشان را هم می گذارند درون کوله پشتی. اندکی که از شب می گذرد، از مدرسه ها و خانه ها بیرون می آیند به حرم آقا امیرالمؤمنین(ع) می روند، سلامی به حضرت می دهند و می گویند: علی(ع)! ما داریم می رویم کربلا، امری ندارید؟ داریم می رویم کنار قبر ابی عبدالله الحسین(ع). این گروه به کوفه می رسند و گاهی اوقات برخی از افراد از مسیر خشکی می آیند که حدوداً ۱۳ فرسخ است اما اگر از راه کوفه بیایند ۱۷ فرسخ است و سه روز در راه هستند البته بسیاری هم از کنار رو فرات می آمدیم. سه روز در راه بودیم و تقریباً روزی ۶ فرسخ پیاده می رفتیم. چه حال خوشی؛ افراد در مسیری که طی می کنند با هم بحث می کنند، حدیث می خوانند، مطالب دینی به هم می گویند، دور هم می نشینند، واقعاً انسی است، انس دینی و معنوی. در راه وقتی در حال حرکت هستیم، عرب ها «مُضیف» (مهمان خانه) درست کرده اند، تشریفاتی نیست، چهار تکه حصیر را روی هم انداخته اند و یک تکه هم حصیر پهن کرده اند به عنوان مهمانخانه شان. بیچاره ها در طول سال برنج می کارند، برنج هایشان را کنار می گذارند و به بچه های خود در آن هوای گرم نان و خرما می دهند. به جای هندوانه، آب فرات و به جای خورشت، خرما می دهند و اندکی که برنج دارند می گویند صبر کنید این زوار سیدالشهداء بیایند. زائران اهل بیت(علیهم السلام) که آمدند، ده ـ بیست نفر به پیشواز زائران آمده و ازآنها دعوت می کنند تا در این مضیف ها بیایند. برنج را ریخته و به آنها می دهند. برق نبود، چراغ فانوس روشن کرده، ظرف دوغ و آب در دست می گیرند و از زائران پذیرایی می کنند. وقتی زائران غذا خوردند، هر چه که باقی ماند آنها را برمی دارند و به جمعیت اطرافشان می دهند و می گویند اینها را بخورید که از باقی مانده های زوار سیدالشهداء(علیهم السلام) است. این چه حُسن نیتی است! این چه اخلاصی است! این چه عقیده ای است! چه ایمانی است! صفای درونی است، این چه دلی است خوشان به حال آنها. یک زمانی، تابستان ها شب راه می روند و روز، زیر نخل ها می خوابند، چرا که هوا گرم است و نمی توان راه رفت. اول مغرب شد، نماز مغرب و عشاء را خواندیم، کمی نان و دوغ درست کردیم و خوردیم و به راه افتادیم، برای چه زمانی؟ برای زیارت اربعین، شلوغ ترین زیارتی ها. ۲ هزار موکب و دسته های عزاداری از اطراف عراق می آیند. خدایا وسیله ای درست کن که این مرقد مطهر و راه امام حسین(علیهم السلام) برای مردم باز شود و مردم به زیارت ایشان نائل شوند. فارس/
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]