محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846457151
جوانی که به آمریکا فرستاده بودم، در زندان پیر شد/ 12 سال صدای پسرم را نشنیدم
واضح آرشیو وب فارسی:تیتر1: معلوم نیست تا آن زمان زنده باشم. پیش خودم حساب کرده ام، می بینم صبح تا شب به فکر هومن هستم. حالم آن قدر بد است که فکر نمی کنم تا آن وقت زنده بمانم. هر لحظه فکر می کنم الآن است که سکته کنم. از بس می ترسم، روزی سه بار فشار خونم را می گیرم. همه اش می گویم بگذار اول هومن را ببینم، بعد بمیرم.گروه وبگردی « تیتریک »، ده ها ایرانی در زندان های آمریکا هستند که شواهد موجود و ادعای افرادی که تا کنون از این زندان ها آزاد شده اند، حاکی از این است که بسیاری از آن ها به جرم «ایرانی بودن» در آمریکا دستگیر و مجازات شده اند. شرایط بد زندان ها در آمریکا به اندازه ای است که عدم اجازه مقامات آمریکایی برای بازدید نمایندگان سازمان ملل از زندان های این کشور، حتی در رسانه های خود آمریکا هم جنجال آفرین شده است. «هومن هوشیار» یکی از همین زندانیانی است که حدود 25 سال پیش با هدف ادامه تحصیل و ساختن آینده ای بهتر برای خودش راهی آمریکا شد. وی پس از پایان مدت ویزای تحصیلی اش تصمیم گرفت با دختری آمریکایی ازدواج کند، اما هر دو توافق کردند که این ازدواج، صرفاً جنبه صوری دارد و برای اعطای اقامت به هومن انجام می شود. با این وجود، اتفاقاتی که در ادامه این گزارش به آن ها اشاره خواهد شد، منجر به دادگاهی شدن هومن می شود و قاضی دادگاه که کاملاً تحت تأثیر ایرانی بودن هومن است، حکم ناعادلانه 60 سال حبس را برای او صادر می کند. نتیجه این می شود که جوانی که با تشخیص خانواده اش به آمریکا رفته بود، اکنون 50 سال سن دارد و هنوز نیمی از محکومیت خود را هم سپری نکرده است. خبرنگار بین الملل مشرق در خصوص ماجرای سفر هومن هوشیار به آمریکا، اتهام وارده شده به وی، روند دادگاه و تلاش های خانواده این زندانی ایرانی برای آزادی وی، با «مهری احمد منفرد» مادر او گفتگو کرده است. متن مصاحبه مشرق با خانم احمد منفرد به شرح زیر است. مشرق پیش تر با برادر هومن هوشیار ( از این جا بخوانید ) و خود او در زندان ( از این جا بخوانید ) نیز مصاحبه کرده و هم چنین گزارشی درباره زندانیان ایرانی در آمریکا ( از این جا بخوانید ) منتشر نموده است. سؤال:: لطفاً درباره پسرتان و دلیل مسافرتش به آمریکا توضیح بدهید؟ «هومن» متولد سال 1345 است. تحصیلات خود را تا دیپلم در کرمانشاه گذراند. بعد از آن به تهران آمد. دو سال همراه مادربزرگش در تهران زندگی کرد. بعد به دلیل جنگ تحمیلی و شرایط کشور، تصمیم گرفتیم که او را برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بفرستیم. اول به آلمان و از آن جا به آمریکا رفت. چند ماهی را همراه بردارم در کالیفرنیا گذراند. بعد از آن پیش عمویش در میشیگان رفت. در آن جا در رشته الکترونیک مشغول به تحصیل شد. یکی دو سال در آن جا درس خواند. مادر «هومن هوشیار» عکسی از جوان خود را در دست گرفته است هومن بعدها در دانشگاه با دختری به نام « آلماری » آشنا می شود که از همسر قبلی خود یک فرزند دارد. نهایتاً این دو با هم ازدواج می کنند. البته این کار برای گرفتن گرین کارت بوده است. هومن به آلماری هم گفته بود که نباید بچه دار بشویم، چون من هزینه کافی را برای داشتن فرزند ندارم. ولی متأسفانه بعد از گذشت یک سال، آلماری به هومن خبر می دهد که از او حامله است. از همین جا اختلاف آن ها به وجود می آید و بالأخره کارشان به طلاق می کشد. چند ماه بعد از طلاق، از هومن شکایت می شود و آلماری مدعی می شود که هومن، پسر قبلی او را زده است و به نقاط حساس بدن او، ضربه وارد کرده است. در حالی که آن پسر، اصلاً با مادر و پدر آلماری زنگی می کرد، نه با خود او. به هر حال، هومن را دستگیر می کنند. پسر من هم که تا حالا نه پایش به دادگاه باز شده بود و نه از دعواهای دادگاهی خبر داشت، نتوانست از خودش دفاع کند. او را به زندان انداختند و تا همین الآن هم در آمریکا گرفتار است. جوانی که به آمریکا فرستاده بودم تا پیش رفت کند، الآن در زندان آمریکا پیر شده است. سؤال:: زمانی که مطلع شدید این اتفاقات افتاده و حکم صادر شده است، چه کاری انجام دادید؟ فقط تلفنی به ما می گفتند که جریان به چه شکلی پیش می رود. اما به خاطر وضعیت جنگ، به ما ویزا نمی دادند که خودمان به آمریکا برویم. یک سال بعد، وقتی حکم برایش صادر کردند، تازه آن وقت بود که هر طور بود به دبی رفتیم و از آن جا توانستیم به آمریکا برویم. در اولین ملاقات، خیلی گریه می کرد و می گفت: « من کاری نکرده ام. بی گناه هستم.» ولی کار از کار گذشته بود. دیگر کاری از دستمان برنمی آمد. در آخر به برادرم متوسل شدم. برادرم پیگیری و نامه نگاری های زیادی کرد، اما جوابی نگرفتیم. در این بیست و چند سالی که هومن زندانی شده است، ما هم شاید به اندازه خود او زجر کشیده ایم. تلاش های خیلی زیادی برای آزادی او کردیم. دولت ایران هم خیلی به ما کمک کرد. وزارت خارجه تا آن جایی که از دستشان برمی آمد، تلاش خود را کردند. دفتر نمایندگی ایران در آمریکا هم بسیار به من کمک کردند. تمام تلاششان را می کردند تا من بتوانم با فرزندم ارتباط برقرار کنم، چه از طریق تلفنی و چه از راه های دیگر. سؤال:: از ایران هم مرتب با او در تماس بودید؟ نه. از ایران به هیچ عنوان نمی توانستم با او در ارتباط باشم. نه می توانستم تلفن بزنم، نه نامه نگاری کنم. به خاطر این که زبان انگلیسی را بلد نبودم. نامه می فرستادم، اما نامه ها را چون به فارسی بودند، به دست او نمی رساندند. مگر چه قدر می توانستم به برادرم بگویم نامه از طرف من برای هومن بنویسد؟ فایده ای هم نداشت. نه صدای او را می شنیدم و نه او را می دیدم. 12 سال صدای او را نشنیدم و او را ندیدم . سؤال:: بالأخره کسی که حتی آدم هم کشته باشد، اجازه دارد در زندان، ملاقاتی داشته باشد یا با کسی تماس بگیرد. هومن نه قتل کرده بود، نه مواد جابه جا کرده بود. نمی دانم چه کاری انجام داده بود که این قدر او را تحت فشار قرار داده بودند و زجرش می دادند. خودش هم نمی دانست چه جرمی مرتکب شده است. بالأخره خودش یک راهی پیدا کرد. گفت اگر به فلان شرکت یک مقدار پول بفرستید، من ترتیبی داده ام که بتوانم در ماه، یک بار با شما تلفنی صحبت کنم. همین کار را هم کردیم. از آن جا به بعد، خیلی بهتر شد. از نظر روحی و روانی، برای من خیلی خوب بود. چون می توانستیم با هم حرف بزنیم، احوال هم دیگر را جویا می شدیم. مشرق پیش تر با «هوتن» برادر هومن هوشیار نیز گفتگو کرده است سؤال:: 12 سال طول کشید تا بتوانید تلفنی با هم صحبت کنید؟ بله. شاید هم بیش تر. درست یادم نمی آید. اما به محض این که صدایش را شنیدم، نتوانستم صحبت کنم. تلفن را دادم به کسی دیگر. صدایش را که می شنیدم، حالم خیلی بد می شد. سؤال:: هنوز هم با هم تماس دارید؟ بله، هنوز هم تماس می گیرد. هفته ای یک بار به من و یک بار هم به برادرش زنگ می زند. سؤال:: خیلی از ایرانی ها در آمریکا زندانی هستند و شرایط مشابهی را دارند. همه این ها خانواده دارند، خیلی هایشان زن و بچه دارند. به نظر شما چرا برای آزادی این همه ایرانی در آمریکا، کاری انجام نمی شود؟ من درباره بقیه نمی دانم، اما خودمان را می دانم. ما خانواده ای نیستیم که مستحق چنین چیزی باشیم. من 50 سال است که کار می کنم. در تمام بمباران های جنگ، من زیر چادر زندگی کرده ام. پدر هومن سرهنگ ارتش بود. دایی های او همه تحصیل کرده هستند. آرزوی دیدن پسر هومن را دارم. همان موقع، خیلی تلفن زدیم. خیلی نامه نوشتیم. برادرم و خواهرم برایش نامه می نوشتند. اما از هیچ راهی، جوابی نگرفتیم. یعنی خانواده آلماری حتی اجازه نمی دهند که نوه خودمان را ببینیم. سال اول که هومن را دستگیر کرده بودند، من با عموی هومن رفتم تا با همسر او صحبت کنم. به خانه شان که رسیدیم، زنگ زدند پلیس آمد. گفتند این جا چه کار دارید؟ عموی هومن گفت این خانم مادر بزرگ آن بچه است، می خواهد نوه را ببیند. پلیس گفت به هیچ وجه اجازه ندارید به این خانه نزدیک بشوید. سؤال:: آیا عکس نوه تان را تا کنون دیده اید؟ عکس نوزادی اش را هومن برایم فرستاده بود. چند بار تلاش کردم که با خود او که الآن دیگر برای خودش جوانی شده است، تماس بگیرم. می خواستم مقداری از ارثی را از شوهرم به هومن رسیده، به او بدهم. اما متأسفانه نشد. سؤال:: خبر فوت پدر هومن را چگونه به او دادید؟ همسر من سال 86 فوت کرد. زمانی بود که هنوز با هومن هیچ گونه ارتباطی نداشتیم. نامه هم برایش نفرستادم. چون می دانستم بچه هایم به پدرشان علاقه زیادی دارند. با خودم گفتم بالأخره این جا کسی هست که آدم سرش را روی شانه اش بگذارد و گریه کند، اما هومن کسی را ندارد. گفتم شاید محکومیت او زودتر تمام شود و به ایران بیاید. آن موقع خودم به او می گویم. اما دفتر نمایندگی ایران که با هومن ارتباط داشتند، ظاهراً در یک نامه ای که به او می دهند، تسلیت هم به او می گویند. هومن هم همان موقع می فهمد. هومن هوشیار اکنون 50 سال دارد، اما هنوز حتی نیمی از محکومیت خود را هم سپری نکرده است سؤال:: الآن که تلفنی صحبت می کنید، شرایط روحی هومن چگونه است؟ حرفی که همیشه به من می زند این است. می گوید: « به خدا ایمان داشته باش. » خودش خیلی معتقد است. می گوید: «خدا می داند که من بی گناه هستم. تو هم فقط با خدا باش. با او حرف بزن. نماز بخوان.» خودش را با اعتقاداتش حفظ کرده است. هرچه من می گویم، می گوید توکل داشته باش به خدا. او همه چیز را می داند. سؤال:: ظاهراً هومن در زندان برای دیگران سخنرانی هم می کند و نماز جمعه برپا می کند. بله. افرادی را دور خود جمع می کند و برای آن ها در مورد دین و قرآن صحبت می کند. البته اگر به او اجازه این کارها را بدهند. بعضی وقت ها اذیتش می کنند. برنامه هایش را به هم می ریزند. قرآن را پاره می کنند. ولی او باز هم این کارها را ادامه می دهد. سؤال:: تا حالا به این فکر کرده اید که بعد از این همه سال، وقتی هومن آزاد شود، به او چه چیزی می خواهید بگویید؟ معلوم نیست تا آن زمان زنده باشم. پیش خودم حساب کرده ام، می بینم صبح تا شب به فکر هومن هستم. حالم آن قدر بد است که فکر نمی کنم تا آن موقت زنده بمانم. هر لحظه فکر می کنم الآن است که سکته کنم. از بس می ترسم، روزی سه بار فشار خونم را می گیرم. همه اش می گویم بگذار اول هومن را ببینم، بعد بمیرم. سؤال:: فکر می کنید چه قدر دیگر طول بکشد تا هومن را آزاد کنند؟ من که فکر می کنم، همین امروز پسرم آزاد می شود. همیشه فکر می کنم، حتماً امروز دیگر هومنم را آزاد می کنند. هیچ چیز، از بچه عزیزتر نیست. مخصوصاً حالا که پدرش را هم از دست داده ام. خیلی برایم سخت تر شده است. از همه ایرانی ها به خاطر این که هم وطن هومن هستند خواهش می کنم اگر از دستشان برمی آید، به هومن کمک کنند. سؤال:: شرایطش در زندان چگونه است؟ خودش می گوید: چشمانم دیگر جایی را نمی بیند. دندان هایم همه خراب شده اند. تحرکی هم ندارم. ورزش نمی توانم بکنم. می ترسم اگر بیرون بروم، با کسی درگیر بشوم. همیشه پشت سرم را هم نگاه می کنم، چون این جا از چوب، چاقو می سازند و ممکن است به من حمله کنند. سؤال:: غذا و خوراکش چگونه است؟ غذای آن جا را اصلاً نمی تواند بخورد. غذاهایشان بسیار بد است. هومن می گوید یک بار مأموران زندان، آب دهان داخل سوپ انداخته بودند و به همه می گفتند باید از این سوپ بخورید. ظاهراً در آن جا مغازه هایی هست که می توانند از آن ها خرید کنند. کیکی چیزی می خرد. سؤال:: خودتان فکر می کنید برای آزادی پسرتان چه کاری می توان کرد؟ توکل به خدا. امیدوارم توافق هسته ای که میان دو کشور شده، برای هومن هم فایده داشته باشد. همه به من این امید را داده اند. با هر وکیلی صحبت کردیم، با مقامات و نمایندگان، همه همین را می گویند. سؤال:: ظاهراً شما نامه ای هم به همسر باراک اوباما نوشته اید. بله در آن نامه نوشتم: من یک مادر 76 ساله ایرانی هستم که 25 سال پیش، پسرم را برای تحصیل در دانشگاه به کشور شما فرستادم. اما پسرم از این 25 سال، 22 سالش را در زندان ایالت میشیگان گذرانده است. بانوی اول، اکنون بیش از 20 سال است که پسرم در زندان آمریکاست. از شما می پرسم: از دست زن مسنی مانند من که 10 هزار کیلومتر از زندان پسرش فاصله دارد و به زبان انگلیسی و قوانین کشور شما تسلطی ندارد، چه برمی آید؟ من از هیچ کاری که به آزادی فرزندم کمک کند، کوتاهی نکرده و نمی کنم، اما همه درها به رویم بسته شده است. ضمناً باید به اطلاع شما برسانم که من و همسرم سال 2005 به مدت یک سال در آمریکا بودیم و در این مدت، هر راهی را که امکان داشت از طریق آن بتوانیم پسرم را آزاد کنیم، امتحان کردیم، اما همه این کارها بی نتیجه ماند. منبع: باشگاه خبرنگاران
پنجشنبه ، ۱۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیتر1]
[مشاهده در: www.titre1.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 68]
-
گوناگون
پربازدیدترینها