محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830297168
گفت وگو با اردشیر کامکار نوازنده ویولن و کمانچه/ما«کامکارها»خیلی هوای همدیگر را داریم
واضح آرشیو وب فارسی:کرد پرس: اردشیر کامکارنوازنده مطرح کمانچه هنرش را از تجربه پدر می آموزد و با تأکیدی که او بر زنده نگاه داشتن موسیقی اصیل داشت نوای ویولن را با کمانچه در می آمیزد و به حق تکنیک زیبایی در این ساز به وجود آورد. او متولد 28 آبان 1341 است. تولدش بهانه ای بود تا با او درباره این روزهایش و ساز کمانچه به گفت و گو بنشینیمخبرگزاری کردپرس_سرویس فرهنگ و هنر : ندا سیجانی : تقریباً تا پیش از دوران صفویه ساز کمانچه جایگاه چندانی در فضای موسیقی نداشت؛ سازی که به گفته زنده یاد روح الله خالقی تکامل یافته رباب است و به یقین باید گفت بعد از تار مهمترین ساز موسیقی ایرانی محسوب می شود به طوری که توانسته در موسیقی دستگاهی و بلکه در موسیقی مقامی کاربرد فراوانی داشته باشد. در واقع تحول بنیادین کمانچه را می توان از دوران علی اصغر بهاری به بعد تعریف کرد. او تنها کسی بود که با تشویق خالقی باردیگر صدای کمانچه را به شیوه موسیقی دستگاهی به گوش مردم رساند و بعد از او با تربیت شاگردان زبده ای چون داوود گنجه ای، محمد مقدسی، علی اکبر شکارچی، مهدی آذرسینا، درویش رضا منظمی، هادی منتظری، سعید فرج پوری، اردشیر کامکار و کیهان کلهر هنرکمانچه نوازی ادامه پیدا کرد. خشک سیم و خشک چوبی که توانست آوای دوست را از «لیلی و مجنون» شهرام ناظری تا «شیرین و فرهاد» علیرضا حسین خانی (از اسطوره های کمانچه نواز لرستان) به گوش مشتاقانش برساند. حالا امروز با گذشت زمان، کمانچه در گوشه و کنار ملودی های سنتی و گاه پاپ قرار می گیرد و توانسته نقش خود را بر موسیقی اصیل ایرانی بخوبی نمایان کند. اردشیر کامکارنوازنده مطرح کمانچه هنرش را از تجربه پدر می آموزد و با تأکیدی که او بر زنده نگاه داشتن موسیقی اصیل داشت نوای ویولن را با کمانچه در می آمیزد و به حق تکنیک زیبایی در این ساز به وجود آورد. او متولد 28 آبان 1341 است. تولدش بهانه ای بود تا با او درباره این روزهایش و ساز کمانچه به گفت و گو بنشینیم که در ادامه می خوانید : *** یکی از ویژگی های کار شما نواختن خاص ساز کمانچه است به طوری که به زعم بسیاری از صاحبنظران، موسیقی شما توانسته تکنیک های خاصی را که فقط امکان پیاده شدن روی ویولن دارد، با کمانچه اجرا کند؛ این نوآوری از کجا شکل گرفت؟ من در نوجوانی شروع به نواختن کمانچه کردم. آن دوران همیشه دوست داشتم یک حالت تهاجمی در این ساز ایجاد کنم و به گونه ای دیگر کمانچه بنوازم. در واقع سعی کردم تحرک بیشتری به آن بدهم و همانند ویولن از اکتاوبندی ساز کمانچه استفاده کنم و به آرشه ها و تکیه ها سرعت بدهم، اما چون سن زیادی نداشتم استادانی که آن زمان کمانچه می نواختند خیلی جوابگوی احساس من نبودند. آن زمان بیشتر کمانچه های محلی خصوصاً خرم آباد، لرستان و آذربایجان مورد توجه و علاقه من بود، البته کمانچه نوازی ایرانی هم وجود داشت که استاد بهاری می نواخت و زحمات بسیاری برای این ساز کشید. با وجود احترام زیادی که برای ایشان قائل هستم سبکی که استاد بهاری می نواخت خیلی من را به خود جذب نمی کرد، اما بعدها که به ریزه کاری های کمانچه نوازی ایشان پی بردم و وارد دنیای کمانچه شدم، این تکنیک ها بیشتر مورد استفاده ام قرار گرفت. از همان ابتدای کار بر این نظر بودم، قطعاتی که با ویولن نواخته می شود با کمانچه بنوازم ولی به دلیل محیط زندگی ام در سنندج و نبود استادان متبحر، انجام این کار کمی برایم دشوار بود. (ناگفته نماند که من پیش از نواختن کمانچه پیش پدرم ویولن کار می کردم) اما بالاخره توانستم با راهنمایی برادرهایم هوشنگ، پشنگ، بیژن که در تهران به تحصیل و زندگی مشغول بودند و همچنین تعداد محدود فیلم های موجود نوع آرشه کشی، حرکت ویبراسیون، کشش ها و مالش ها را روی کمانچه پیاده کنم. بعدها سعی کردم از طریق گوشی،کمانچه نوازی آذربایجان بویژه زنده یاد هابیل علی اف که تعداد اندکی از نوارکاست های او را داشتم کپی کنم. البته کارهای استاد صبا بیشتر مد نظرم بود. صبا تکنیک های خاص خود را داشت و اصرار من بر این بود که از لحاظ پوزیسیون گذاری مانند او بنوازم. بنابراین، این انگیزه در من به وجود آمد که روی کمانچه از پوزیسیون استفاده کنم، که آن زمان یا اصلاً استفاده نمی شد یا خیلی کم بود. البته استادانی مثل رحمت الله بدیعی و داروغه کم و بیش و به صورت ناقص از پوزیسیون استفاده می کردند و چون ویولن را با تبحر می نواختند نظرشان این بود که کمانچه را نباید با پوزیسیون های ویولن نواخت، اما هدف من بهره وری بیشتر از امکانات صوتی سازکمانچه بود و زمانی که نخستین کارهایم را در کانون «چاووش» شروع کردم، طی هفته ای یک بار که اعضای گروه چاووش به صورت تکنوازی اجرای کنسرت داشتند من در تکنوازی، قطعه استاد صبا را می نواختم که بسیار مورد علاقه اعضای کانون قرار گرفت . چرا فکر می کردید چنین خلاقیتی موفق است؟ آن زمان هیچ گاه فکر نمی کردم در این کار موفق می شوم یا نه! فقط دنبال عشق و علاقه خود به این ساز بودم؛ البته درحال حاضر هم همین گونه است، اگر بخواهم کاری را شروع کنم به هدف و علاقه ام نگاه می کنم؛ اگر موفق شوم که چه بهتر و اگر هم نشد یک تجربه به تجربه هایم افزوده می شود . پدرشما (استاد حسن کامکار) در دورانی نوازنده ویولن بود که ساز کمانچه مخاطب چندانی نداشت، اما ایشان اصرار داشتند که شما به سمت سازهای سنتی بروید؟ پدر من نوازنده ویولن بود و به سبک استاد صبا می نواخت و چون در موسیقی نظام کار می کرد این نوع موسیقی را به خوبی می شناخت. او بعد از اینکه سه گروه بزرگسالان (18-17 سالگی به بعد)، خردسالان (که ما درآن دوره فعالیت می کردیم) و بانوان را در سنندج راه اندازی کرد و این گروه ها قدرت گرفتند، به این انگیزه رسید که یک گروه سنتی با آنسامبل سازهای سنتی ایجاد کند. بنابراین بعد از خریداری سازها، من کمانچه به دست گرفتم، ارسلان عود و همچنین دیگر برادرانم. حال شاید سازها به انتخاب خود ما نبوده اما بعدها به این سازها علاقه مند شدیم وگروه کامکارها تشکیل شد و از آن زمان نخستین نوازندگی کمانچه در یک گروه موسیقی را آغاز کردم . استاد صبا خود نوازنده کمانچه بود و بعد از آنکه دید این ساز مهجور افتاده، طرفدار چندانی ندارد و رو به فراموشی است به سمت نوازندگی ویولن رفت. بعد از آن پدر شما با آنکه به موسیقی سنتی علاقه داشت ساز ویولن را انتخاب می کند در صورتی که با وجود این علاقه می توانست کمانچه نوازی صبا را ادامه بدهد . آن دوران کمانچه رو به افول بود و پدرم به ویولن و موسیقی کلاسیک علاقه بسیاری داشت و ویولن را به خاطر صدادهندگی اش انتخاب می کند. در واقع زمانی که آمپلی فایر و دستگاه های اکو وارد ایران می شود، موزیسین های ایرانی که کمانچه می نواختند، وقتی متوجه شدند کمانچه صدادهندگی شفافی ندارد و نمی توانند صداهای موردعلاقه شان را با این ساز نشان بدهند، ویولن را به عنوان سازی که صدای اضافی ندارد و شفاف است انتخاب می کنند. حتی مدتی ویولن را مثل کمانچه به دست می گرفتند؛ که بعدها وقتی کلنل وزیری از فرنگ برگشت نوع ساز زدن آنها تغییر کرد و مردم هم از این ساز استقبال کردند و صدای آن را دوست داشتند. اما کمانچه به علت داشتن صدای های اضافی برای موسیقی سنتی آن زمان خیلی جذاب نبود و در دانشگاه ها به عنوان یک ساز اصلی آن را قبول نداشتند به همین دلیل کم کم این ساز فراموش شد تا اینکه با حضور استاد بهاری و نواختن این ساز به همان شکل سنتی و با حمایت مرکز حفظ اشاعه موسیقی و رادیو تلویزیون آن دوران و همچنین تشکیل گروه های سنتی، کمانچه بار دیگر احیا شد. بعد از آن با تغییراتی که در شفاف سازی صدا وحذف خش های اضافی این ساز انجام دادم سعی کردم ساز کمانچه را به نوعی اجرا و معرفی کنم که برای مردم جذابیت داشته باشد. کمانچه، ساز اصیل موسیقی سنتی است و صدای بسیار خوشی هم دارد. امروزه می بینیم که از دختر و پسر7، 6 ساله تا بزرگسالان به یادگیری این ساز روی آورده اند و تقریباً در تمام گروه های موسیقی، کمانچه نوازان با کیفیت صدای بالایی آن را اجرا می کنند . با توجه به تغییراتی که دراین ساز ایجاد کردید،آیا باز هم ساز کمانچه این قابلیت را دارد که نوآوری هایی در آن انجام گیرد؟ بله ساختار ساز کمانچه باید مقداری تغییرکند . متأسفانه درکشور ما چه از نظر نوازندگی و چه ساخت کمانچه، آکادمی خوبی وجود ندارد. در صورتی که در زمینه نوازندگی کمانچه، امکان رشد این ساز در سطوح بالاتر بسیار است. اما امروزه هر لحظه اراده شود می توان ویولن را با هرنوع ساختار و صدادهندگی از طریق اینترنت خریداری کرد. این اصول نادرست متأسفانه سبب شده ساختن این ساز به صورت شانسی باشد یعنی یک نفر آن را بخوبی بسازد و ساز بعدی اش به این کیفیت نباشد و باز هم جای تأسف است که سازنده های ساز، تجربیات خود را به همدیگر آموزش نمی دهند و اگر یک نفر بخواهد ساز بسازد باید از نقطه صفر شروع کند . اشاره کردید علاقه بسیاری به کمانچه آذربایجان دارید؛ کمانچه ایرانی چه تفاوتی با کمانچه آذربایجان دارد؟ یکی از اصولی که حکومت شوروی برآن تأکید داشت ورزش و فرهنگ و هنر بود و از همین روبه مدت 60 سال روی ساز کمانچه کارکردند و در این خصوص آکادمی های بسیار خوبی راه اندازی شد. کمانچه آذربایجان قدرت تکنیک، پوزیسیون و امکانات صوتی بالایی دارد. در واقع با آنکه کمانچه یک ساز ایرانی است اما در حکومت شوروی آکادمی ها به آن توجه بیشتری می کنند در صورتی که در حال حاضر دانشگاه های ما در نحوه تدریس و ساختن این ساز با مشکل مواجه هستند . با توجه به اهمیت و جذاب بودن ساز ویولن برای بسیاری از مخاطبان ایرانی، چرا محور و اساس کارتان را روی کمانچه گذاشتید؟ به نظر من ساز ویولن در موسیقی ایرانی جایگاه چندانی ندارد و باید تمام انرژی مان را صرف آموختن کمانچه کنیم، اما انتخاب من در نواختن و یادگیری ویولن تنها ویولن کلاسیک است و اگر کسی هم از من بخواهد ویولن بیاموزد ویولن کلاسیک را به او توصیه می کنم . نگاه و عملکرد ویژه ای که بر ساز کمانچه داشتید تا چه حد قابل دفاع است؟ طرفداران فراوان ساز کمانچه نشان دهنده اهمیت کار ما است. درواقع بالاترین دفاعی که می توان داشت درمقابل کسانی است که به شکل سنتی فکر می کنند و تمایل چندانی ندارند که به این سبک کمانچه بنوازند. بنابراین با کمی دقت متوجه خواهید شد که طرفداران این ساز نسبت به 30 سال گذشته قابل قیاس نیست، حتی بسیاری از افرادی که به موسیقی پاپ علاقه مند هستند به خاطر قدرتی که در این ساز نهفته است به کمانچه روی آورده اند و از این ساز استفاده می کنند . البته شاید علاقه مندی نسل امروز به این دلیل باشد که صدای ساز کمانچه به ویولن نزدیک است . بله حتماً هم همین است. آنها متوجه شدند امکاناتی که در ویولن وجود دارد درکمانچه هم می توان پیدا کرد. اما از یک ساز دوزله نمی توان انتظار داشت به مانند آبوا یا فلوت، صدادهی داشته باشد مگر اینکه روی امکانات محدود این ساز کارکنند . آیا می توان انتظار داشت همانطور که بالابان در آذربایجان در کنار کمانچه استفاده می شود، سازهای دیگری هم در کنار کمانچه ایرانی قرار گیرد؟ بله صددرصد، منتهی مطلب اول باید دید سنتی مان را تغییر بدهیم و همیشه براین نظر نباشیم که ردیف میرزا عبدالله اجرا شود! اگر بخواهیم این گونه فکرکنیم، نه خودمان در دنیا جایی داریم و نه سازی می تواند در موسیقی ما جای بگیرد . چه تلاشی برای علاقه مند شدن نسل جوان به کمانچه کرده اید؟ کارهای بسیاری به صورت آلبوم و کنسرت انجام گرفته اما امروزه جوان ها خصوصاً افرادی که سن کمتری دارند بیشتر به دنبال آن هستند که چه موسیقی او را جذب می کند در صورتی که در قدیم این گونه نبود. انسان موجود جست و جوگری است و وقتی موسیقی خوب به گوش ما می رسد به دنبال آن صدا می رویم و چون ما را به رؤیا هایمان می رساند به وجد می آییم. در بحث موسیقی سنتی و کمانچه هم همین طور است. به عنوان مثال در موسیقی فیلم «سنتوری»، اردوان تلاش کرد خودش را با افکار آقای مهرجویی تطبیق بدهد و مقداری عامیانه تر اما با قدرت و تکنیک بالا ساز بزند، همین امر سبب شد بعد از آن حتی کسانی که با موسیقی ایرانی و ساز سنتور آشنایی نداشتند به دنبال این ساز بروند و جذب آن شوند . پس رسانه می تواند در معرفی موسیقی نقش اثرگذاری داشته باشد . بله صدردرصد، رسانه نقش بسیار مهم و تأثیرگذاری دارد. مثلاً با پخش تصویری از یک مسابقه موسیقی با شرکت جوانان درصدا و سیما، علاقه و انگیزه دربین مردم به وجود می آید، در صورتی که این کار انجام نمی گیرد. در واقع اگر بتوانیم موسیقی را از طریق رسانه ها معرفی کنیم و ساز را نمایش بدهیم در مدت 10 سال ایرانیان با استعداد، می توانند موفقیت های زیادی کسب کنند . هنرمندان و نوازندگان سایر سازها هم می توانند چنین بدعتی را رقم بزنند؟ بله، به طور مثال در نحوه سنتورنوازی اردوان خواهید دید که تحول بزرگی در ساز سنتور به وجود آمده است. در واقع اردوان به لحاظ تکنیکی، امکانات صوتی و حرکت، تغییرات مهمی در کوک سنتور ایجاد کرده، به طوری که می توان در دستگاه ماهور، سه گاه یا دشتی راهم نواخت. دیگری از نظر اجرا و قدرت مانور روی این ساز است که البته استاد پایور در این زمینه زحمات بسیاری کشیدند و بعد از ایشان استاد مشکاتیان کارهای با ارزشی روی سنتور انجام داده است . در برهه ای تمایل بسیاری به تشکیل ارکستر کمانچه نوازی(آنسامبل) داشتید تا چه میزان در این هدف پیشرفت کردید؟ پیشرفت بسیاری داشتیم اما مشکل ما در زمینه اجرایی است، یعنی تا به امروز نتوانسته ایم کنسرتی که در حد انتظار وعلاقه ما است به اجرا درآوریم با وجود آنکه نوازنده های بسیار با استعدادی در کنسرت و در کلاس موسیقی حضور دارند . چرا زمینه اجرا فراهم نشد؟ دلایل مختلف دارد؛ یک علتش خود ما هستیم که به خاطر مشغله های بسیار نتوانستیم آن طور که دلمان می خواهد این کنسرت را سرو سامان بدهیم، دیگری رپرتوارهایی است که در شأن این گروه است و باید حتماً اجرا شود و درآخر نبود اسپانسر و حمایت های مالی است . هدف شما از تشکیل این گروه چه بود؟ مطرح کردن ساز کمانچه و قدرت این ساز چه در زمینه تک نوازی و چه گروه نوازی . آمار و اخبار تشکیل گروه های موسیقی در کشور ما چندان قابل دفاع نیست، بسیاری از این گروه ها خیلی زود از هم پاشیده شدند که مهمترین دلایل آن شاید خودخواهی،جاه طلبی یا مباحث مالی باشد اما کامکارها و خانواده شما گروهی را تشکیل داد و اشخاصی را وارد موسیقی کشور کرد. حال فکر می کنید کار کردن شما در کنار هم صرفاً به خاطر جنبه فامیلی بوده یا قلباً به این باور رسیده اید که مکمل هم هستید؟ به اعتقاد من ماندگاری گروه کامکارها دو دلیل دارد یکی همان گونه که اشاره کردید بحث فامیلی است و دیگری حق و حقوق مادی است. گروه کامکار هیچ مزیتی بر دیگری ندارند و هیچ گاه این ادعا وجود ندارد که من باید بیشتر از فلان شخص دستمزد بگیرم یا فلان شخص چون کارکمتری انجام می دهد باید پول کمتری بگیرد. در واقع به این صورت است که هر فردی از اعضای گروه کامکارها اگر نیاز بیشتری به پول داشته باشد استفاده می کند وگرنه به طور مساوی تقسیم می شود . آیا ساز و هنر موسیقی دلیل اصلی گرایش خانوادگی تان به موسیقی بوده؟ یعنی اگر برادران به سراغ هنرهای تجسمی می رفتند، ممکن بود در حال حاضر یک نفر مجسمه ساز باشد و دیگری نقاش؟ ساختار سنتی گروه کامکارها به گونه ای است که خیلی هوای همدیگر را دارند. مثلاً برادر من ارژنگ در هنر نقاشی هم تبحر دارد و در واقع رشته تحصیلی اش در دانشگاه بوده و چندین بار نمایشگاه نقاشی برگزار کرده است. اما شاید یکی از علت های این اتحاد و وابستگی کار موسیقی باشد. امروزه بسیاری از خواهر و برادرها به دلیل متفاوت بودن حرفه شغلی شان، شاید 6 ماه یک بار هم همدیگر را نبینند ولی ارتباط ما به گونه ای است که هر هفته همدیگر را می بینیم . یکی از مصادیق کلیشه ای، چوب استاد و تربیت شاگرد است آیا شما هم در دوران کودکی و آغاز یادگیری، چوب پدر که از اولین معلم های تان بوده خورده اید؟ برخورد خودتان با شاگردان چگونه است؟ بله، چوب پدرم را بسیار خورده ام. (می خندد) پدرم یک نظامی بود و با ما به مانند نظامی ها بسیار جدی برخورد می کرد و در کار هیچ شوخی نداشت.خاطرم هست در 8 سالگی باید یکی از آثار استاد صبا را می نواختم و چون شیطنتم زیاد بود پدرم همیشه گوشم را می گرفت و من را در انباری می انداخت ومی گفت تا این ساز را به خوبی نزنی حق بیرون آمدن از انباری را نداری. اما خود من هیچ گاه شاگردانم را تنبیه نمی کنم و بیشتر سعی ام این است که با زبان شوخی، اشتباهاتشان را گوشزد کنم . یکی از مواردی که امروزه با اشکالات عمده ای روبه رواست بحث آموزش و شیوه های آموزش در موسیقی است، آیا با شیوه های آموزشی موافق هستید؟ به نظر من امروزه شیوه های آموزشی خصوصاً به لحاظ تکنیکی نسبت به گذشته بسیار بهتر شده است آن هم به این دلیل که تعداد نوازنده های خوب بیشتر شده اند. برادرم بیژن می گفت در گذشته وقتی به همراه آقای لطفی، گروه «شیدا» را تشکیل دادیم به دنبال یک نوازنده عود یا کمانچه نواز خوب می گشتیم که به سختی پیدا می شد اما اگر در همین لحظه تماس بگیری 30 نوازنده درجه یک پیدا خواهی کرد. در صورتی که امروزه به دلیل استرس و مشکلاتی که در جامعه وجود دارد و همچنین دسترسی آسان به به روزترین و بهترین موسیقی های دنیا از طریق گوشی موبایل و کامپیوتر و نداشتن تمرکز، ساختن موسیقی ماندگار بسیار دشوار شده است . اینکه می گویید امروزه تعداد نوازنده ها افزایش یافته به این دلیل است که روش تدریس استادان به خوبی منتقل می شود یا اینکه نسل امروز به موسیقی سنتی علاقه بیشتری پیدا کرده است؟ هر دو کار صدق می کند هم روش تدریس استادان نسبت به گذشته بسیار بهتر شده است و هم علاقه مندان به موسیقی سنتی افزایش پیدا کرده اند . آیا آموزش هر سازی به صورت تمام و کمال صورت می گیرد؟ به عنوان مثال اگر هنر جویی قصد یادگیری ویولن را داشته باشد تمام موارد آموزش در آن رعایت می شود؟ نوازندگی مبحث جداگانه ای است و نوع موسیقی، آهنگسازی و یاد گرفتن بحث دیگری است. ممکن است یک نفر نوازنده خوبی باشد اما آهنگساز خوب نیست. ما امروزه توانسته ایم در زمینه تکنیک های نوازندگی بویژه موسیقی سنتی به پیشرفت های خوبی دست یابیم؛ حتی در زمینه موسیقی ملل مانند کلاسیک به دلیل ارتباطات گسترده تر بسیار پیشرفت کرده ایم . با تجربه زیادی در یادگیری سینه به سینه و اصطلاحاً گوشی را دارید کدام یک از نوع آموزش برایتان قابل قبول است. آکادمیک یا تجربی؟ با توجه به اینکه بسیاری از موسیقیدانان و آهنگسازان بزرگ و مطرح کشور آموزش را به صورت تجربی کسب کرده اند؟ به نظر من آموزش موسیقی از طریق آکادمیک به لحاظ اینکه به تکنیک، قدرت و شناخت بهتری دست پیدا خواهی کرد، موفق تر است اما در زمینه ردیف موسیقی، آموزش از طریق تجربی و گوشی بهتر خواهد بود. در صورتی که بعضی افراد بر این باور اشتباه هستند که ردیف نوازی نیاز به تکنیک ندارد . امروزه استقبال زیادی از موسیقی پاپ از سوی جوان ها می شود، تا جایی که تقریباً تمامی سالن های کنسرت را پر کرده اند؛آیا موسیقی پاپ می تواند خطری برای موسیقی سنتی محسوب شود؟ خیر، به اعتقاد من موسیقی پاپ هیچ ضربه ای به موسیقی سنتی نخواهد زد و هر دوی این موسیقی ها مخاطبان خود را دارند. من منکر موسیقی پاپ نیستم حتی به صدای بسیاری از دوستان علاقه مندم. منتهی هواداران موسیقی سنتی به مانند موسیقی پاپ چندان برای موسیقی خود هزینه نمی کنند. به عنوان مثال اگر بلیت های یک کنسرت موسیقی پاپ به 200 یا 300 هزار تومان برسد باز هم سالن اجرا پر خواهد شد اما در یک کنسرت موسیقی سنتی حتی اگر بلیت اجرا 50 هزار تومان باشد کمتر شرکت می کنند پس این اشکال از خود هواداران ما است . تنها هزینه کردن برای معرفی این موسیقی کفایت می کند؟ متأسفانه طرفداران موسیقی سنتی بسیار تعصبی برخورد می کنند. ما نباید با موسیقی به صورت احساسی برخورد کنیم و اگر موسیقی یا هنرمندی را قبول نداریم به نوعی او را بت خود قرار دهیم، حتی اگر موسیقی خوبی اجرا نکنند. در صورتی که مخاطبان موسیقی سنتی باید آگاهانه قدم بردارند و حتی اگر معبود هنری شان اشتباهی کرده تذکر بدهند . استفاده از سازهای موسیقی سنتی و پاپ به صورت تلفیقی چه تأثیری دارد؟ بستگی به اجرای آن کنسرت دارد. به نظر من فردی که مدعی موسیقی سنتی است اما اجرای خوبی ندارد بیشتر به موسیقی ضربه می زند. در مقابل در یک موسیقی پاپ به قدری ساز کمانچه به زیبایی اجرا می شود که می تواند به معرفی این ساز کمک بیشتری کند . به اعتقاد شما خانه موسیقی و وزارت ارشاد در طول این سال ها بخصوص در سال های اخیر گام های مثبتی برای اهالی موسیقی برداشته اند؟ خانه موسیقی هنوز به شکل یک صنف تعریف نمی شود به این دلیل که این خانه به غیر از پرداخت حق و حقوق هنرمندان باید بتواند ارگانیزه کند، خودش کنسرت و اسپانسر بگذارد اما این امکانات را ندارد . خانه موسیقی نمی تواند جلوی لغو کنسرت ها را بگیرد یا بیمه هنرمندان را پیگیری کند؟ می تواند اما نمی شود کاری کرد، وقتی یک کنسرت موسیقی لغو می شود، آیا خانه موسیقی این قدرت اجرایی را دارد که بگوید این کار باید اجرا شود و مانع آن نشوند؟ ! به نظر شما توجه و عدم توجه به جایگاه موسیقی از نگاه مدیران این مجموعه ها می تواند در متزلزل شدن این عرصه هنر تأثیرگذار باشد؟ بله اتفاقاً در این باره به لحاظ مادی و معنوی متضرر هم شده اند و به قول معروف با سیلی صورتمان را سرخ نگاه داشته ایم اما چون عاشق موسیقی هستیم تمام تلاشمان را خواهیم کرد، همین امکاناتی را هم که داریم حفظ شود . بحث رقابت و شهرت دربین اغلب گروه های موسیقی وجود دارد،آیا تا به امروز گروه کامکارها با دیگر گروه های موسیقی احساس رقابت داشته است؟ به نظرمن رقابت سالم مانعی ندارد و اتفاقاً می تواند سبب پیشرفت افراد شود البته نمی توان منکر آن بود که در بین گروه های موسیقی رقابتی وجود ندارد، ولی حداقل می توان گفت گروه کامکارها در فکر رقابت با دیگر گروه ها نیست و خوشحال می شویم از موسیقی ما آن هم به صورت منطقی برداشت کنند؛ اتفاقی که شاید برای گروه کامکارها هم بیفتد. اما این تنها مشکل و معضل موسیقی ما نیست، متأسفانه در مملکت ما شناخت نادرستی خصوصاً در بین مردم عوام وجود دارد و زمانی که آهنگی ساخته می شود تقریباً همه مردم بدون آگاهی از ریشه موسیقی آن شروع به تعریف و تمجید می کنند. مثلاً اگر روی قطعه «مرغ سحر» شعری بسازم و بگویم آهنگ این اثر برای من است بدون آگاهی این کار را انتخاب می کنند درحالی که طرفداران این هنر نباید کورکورانه موسیقی خود را انتخاب و برای آن هزینه کنند و شهرت بالای یک هنرمند را دلیلی بر بی نقص بودن هنر او بدانند . در بحث شهرت به نظرتان اردشیرخان شهرت بیشتری دارد یا خانواده کامکارها؟ در واقع این سؤال را باید دیگران بگویند! اما ممکن است هرکسی در بخشی از زندگی خود به دنبال آن باشد که مردم او را بشناسند، اما من دوست دارم به عنوان یک چهره مثبت به مردم معرفی شوم. مثلاً اگر در کنار فرد مطرح و بزرگی در دنیا نشسته ام دوست ندارم زیر سایه او قرار گیرم، بلکه در یک سطح بالایی باشم و اگر این گونه نیست در کنار او نشستن فایده ای ندارد . گفتند که امروز تولد شما است برنامه ریزی برای سال جدید زندگی تان در نظر گرفته اید یا برنامه ریزی را با بهار طبیعت آغاز می کنید؟ من زمان خاصی را برای کارهایم انتخاب نمی کنم. کار ما به قول معروف بیشتر عشقی است! (می خندد) در حال حاضر در تدارک اجرای کنسرت بعد از ماه صفر هستیم که قرار است با گروه خودم در لرستان، کردستان، تهران و شاید اصفهان اجرا شود، همچنین بهمن ماه با گروه کامکارها در برج میلاد اجرای کنسرت خواهیم داشت . اگر بخواهید به کسی در روز میلادش اثری را تقدیم کنید کدام اثرتان را به او هدیه می دهید؟ به نظر من، روز تولد هم یک روز غم است و هم شادی؛ البته برای من خوشایند بوده چون سال خوبی را به لحاظ کاری گذراندم اما اثری که هدیه می کنم آلبوم«یقین گمشده»است که آن را به همه مردم ایران و مخصوصاً دختر و همسرم تقدیم می کنم. *** روزنامه ایران
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کرد پرس]
[مشاهده در: www.kurdpress.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها