واضح آرشیو وب فارسی:جامعه آنلاین: ″این ستایشهای زبانی و این ها، اجر کارهائی که با اخلاص انجام گرفته باشد، نمی شود؛ اجر کار مخلصانه را خدا باید بدهد و خدا هم خواهد داد.ایشان یک خلأئی را در یک برههٔ از زمان برای زنجیرهٔ طولانی فرهنگی این کشور پر کردند. ″" بچه های ما داشتند به دوران مُراهقی - یعنی نزدیکی به بلوغ - می رسیدند، دوره هم دورهٔ طاغوت بود و همهٔ عوامل در جهت گمره سازی ذهن و دل جوان حرکت می کرد." دفتر حفظ و نشر آثار رهبر معظم انقلاب (KHAMENEI.IR)، در خاطره ای از ایشان آورد: علاقه من به تبریز ذاتی است انس و علاقهٔ من به تبریز و آذربایجان، یک علاقهٔ ذاتی است. قبل از انقلاب من دو سفر آمدم تبریز، رفتیم خامنه، رفتیم شبستر؛ بعد از انقلاب هم چند بار آمدیم، باز خامنه رفتیم، شبستر رفتیم. آنجا ها را از نزدیک دیدیم. من مردم تبریز را هم متفاوت از همه جا دیدم. سفر اوّلی که بعد از انقلاب آمدم تبریز، وقتی برگشتم تهران، به امام گفتم آقا اینجا مردمش با همه جا فرق می کند. خب، ما هر جا رفته بودیم، مردم محبت می کردند، اظهار علاقهٔ به انقلاب می کردند؛ اما تبریز یک جور دیگر است. این علاقهٔ ماست و دوست داریم که ان شاءاللّه تحقق پیدا کند. (بیانات در جلسه پایانی بازدید از مناطق زلزله زده آذربایجان شرقی ۱۳۹۱/۰۵/۲۶) اولین درسی که استاد امام به ایشان داد [امام] گفتند اوّلی که ایشان مرحوم آقای شاه آبادی را در قم دیده بودند، یک کسی گفته بود آنکه شما دنبالش می گردید، این است. مرحوم شاه آبادی چند سالی هم در قم مانده بودند. ایشان گفتند که من و فلانی - یک کس دیگری را اسم آوردند، که من حالا یادم نیست - دو نفری رفتیم پیش ایشان و گفتیم یک درسی برای ما شروع کنید. ایشان اول امتناع می کرد، اما بعد با اصرار زیاد ما گفت: خب، حالا چه می خواهید؟ منظومه، اسفار، فلان؟ گفتیم نه، ما از این چیز ها گذشته ایم؛ «مصباح الانس» می خواهیم. ایشان گفت: اِ، «مصباح الانس»!؟ خانهٔ ایشان ظاهراً گذر جدّا بود. امام می گفتند از مدرسهٔ دارالشفاء یا فیضیه تا گذر جدّا با ایشان همین طور رفتیم، تا اینکه بالاخره ایشان را وادار کردیم که برای ما «مصباح الانس» بگوید. امام از اول هم از «مصباح الانس» شروع کرده. ایشان خیلی هم به عرفان علاقه مند بودند. می دانید تبحر امام بیشتر در عرفان بود، بیش از فلسفه - یعنی امام متبحر و منغمر در عرفان بودند - خب، در فلسفه هم که ایشان بلاشک استاد بودند؛ لیکن حالا بعد از سن هشتاد سالگی به بالا، که یادم نیست چه سالی بود، ایشان به من اینجوری می گفتند: افسوس؛ نه، ذهن ما آن وقت ها پر بود از آن حرف ها.(بیانات در دیدار اعضای مجمع عالی حکمت اسلامی ۱۳۹۱/۱۱/۲۳) مدیون این مرد و کتابش هستم نکتهٔ دوم در مورد آقای آذر یزدی است که الان اطلاع دادند ایشان در این جلسه نشسته اند و ظاهراً بیمار هم بودند و با حال بیماری زحمت کشیده اند و آمده اند. من چندی پیش در یک برنامهٔ تلویزیونی دیدم که از ایشان تجلیل کرده بودند. من با اینکه وقتم هم کم است، از وقتی تلویزیون را روشن کردم و دیدم که از ایشان دارد تجلیل می شود، پای آن برنامه نشستم، صحبتهای خود ایشان را هم گوش کردم. ایشان در آنجا می گفتند که در طول آن سالهای پیش از انقلاب هیچکس کمترین تشکری، تقدیری از این مرد زحمتکش و خدوم نکرده. آن برنامه را که من دیدم، نکته ای در ذهنم بود و دلم خواست که آن را یک وقتی به ایشان بگویم، فکر می کردم دیگر امکان ندارد و عملی نیست؛ کجا حالا ما آقای آذر یزدی را زیارت کنیم! حالا تصادفاً امشب ایشان اینجا هستند. آن نکته این است که من خودم را از جهت رسیدگی به فرزندانم، بخشی مدیون این مرد و کتاب این مرد می دانم. آنوقتی که کتاب ایشان درآمد - اول هم به نظرم دو جلد، سه جلد، تا آنوقتی که من اطلاع پیدا کردم، از این کتاب درآمده بود؛ «قصه های خوب برای بچه های خوب» - من رفتم تورق کردم. بچه های ما داشتند به دوران مُراهقی - یعنی نزدیکی به بلوغ - می رسیدند، دوره هم دورهٔ طاغوت بود و همهٔ عوامل در جهت گمره سازی ذهن و دل جوان حرکت می کرد. من دلم می خواست چیزی باشد که جوانهای ما با او هدایت شوند و جاذبه هم داشته باشد. خب، کتاب خوب که خیلی بود. بنده فهرست پیشنهادی کتاب می نوشتم و بین جوانهای دانشجو و دانش آموزهای سطوح بالای دبیرستان ها پخش می شد، اما برای بچه های کوچک، دستمان خالی بود، تا اینکه کتاب ایشان را من پیدا کردم. نگاه کردم دیدم این از جهات متعددی، از دو سه جهت، همان چیزی است که من دنبالش می گردم. به نظرم دو جلد یا سه جلد آنوقت چاپ شده بود، خریدم. بعد هم دنبالش گشتم تا اینکه جلد پنجم به نظرم یا ششم - حالا درست نمی دانم، یادم نیست - درآمد؛ بتدریج چاپ شد و من رفتم تهیه کردم و برای فرزندانم خریدم. نه فقط فرزندان، بلکه در سطح شعاع ارتباطات فامیلی و دوستانه، هرجا دستم رسید و فرزندی داشتند که مناسب بود با این قضیه، این کتاب ایشان را معرفی کردم. خواستم این حق شناسی را من به نوبهٔ خود کرده باشم. ایشان یک خلأئی را در یک برههٔ از زمان برای زنجیرهٔ طولانی فرهنگی این کشور پر کردند. این کار، باارزش است. خداوند از شما - آقای مهدی آذر یزدی! - این خدمت را قبول کند و مأجور باشید. این ستایشهای زبانی و این ها، اجر کارهائی که با اخلاص انجام گرفته باشد، نمی شود؛ اجر کار مخلصانه را خدا باید بدهد و خدا هم خواهد داد.((بیانات در دیدار نخبگان استان یزد ۱۳۸۶/۱۰/۱۵) منبع: جام نیوز
چهارشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جامعه آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]