محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830885103
مداحی که حاضر شد نابینا بماند، اما پزشک صهیونیست درمانش نکند + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:رهیاب: این مداح روشندل، از هفت سالگی تا آخر عمر، یعنی 61 سال نابینایی را تحمل کرد و با وجودی که پزشکان انگلیسی به او توصیه کرده بودند برای معالجه چشمش به سرزمین های اشغالی برود، حاضر نشد پزشکان صهیونیست او را مداوا کنند؛ در حالی که هنوز انقلاب نشده بود، ایران با اسراییل روابط دیپلماتیک داشت و راه برای سفر به فلسطین اشغالی هموار بود.به گزارش رهیاب: حاج حسین محمدی، روضه خوان نابینا و قصیده خوان قهار را از همان جوانی به «آشیخ حسین» می شناختند؛ بس که مواظب حرام و حلال خدا بود. صدا و حافظه خیلی خوبی داشت و از 18 سالگی شده بود شاگرد حاج علی اکبر محبی ـ که او را «شیخ طایفه» می نامیدند. آشیخ حسین، متولد 1320 محله دروازه دولاب تهران بود که در هفت سالگی به دلیل ابتلا به بیماری حصبه، نابینا شد و تلاش پزشکان ایرانی برای درمان چشم او بی نتیجه ماند. 27 سال بعد برای معالجه چشمانش به اروپا سفر کرد، اما پزشکان انگلیسی هم آب پاکی را روی دستش ریختند و به او گفتند که اگر می خواهد دوباره بینایی اش را به دست آورد، باید به سرزمین های اشغالی و پزشکان رژیم صهیونیستی مراجعه کند. با این که هنوز انقلاب اسلامی پیروز نشده بود و راه برای سفر به فلسطین اشغالی هموار بود، او قبول نکرد که یک پزشک اسراییلی، چشم هایش را مداوا کند. نابینایی را تا آخر عمر تحمل کرد و .... حاج حسین محمدی در 20 و 30 سالگی مداح خوش تیپ با لقبی که دوستش نداشت مرشدها در مداحی ایران اغلب نابینا بوده اند. مردم هم از این دسته مداحان بیش تر استقبال می کردند؛ چون قدیمی ترین روضه های پایتخت، مجالس زنانه از نوع خانگی بوده است و چه بهتر که مداح، نابینا باشد! مرشدغلامرضا، مرشداسماعیل، مرشدباقر، مرشدعباس، مرشدنصرالله و اغلب که نه، بلکه همه مرشدهای روزگار قدیم بی چشم بوده اند؛ یکی مادرزاد و یکی بر اثر بیماری. این پیرغلام اما مرشد نبود و لقب «آشیخ» هم فقط به خاطر متشرع بودنش به زبان بعضی ها می آمد. مداحی بود زحمت کشیده و استاددیده که جلسات سه شنبه های مرحوم حاج علی آهی در دهه 40 و 50 را درک کرده بود و «عارف یکدل» را به خانه آورده بود تا برایش شعر ناب و دست اول بگوید. پای منبر حاج علی اکبر محبی آشتیانی و حاج سیدحسن وحید راه افتاده بود و خوانده بود. روضه ها را از همان محله قدیمی زادگاهش شروع کرد. 18 ساله و مجرد بود که با قامتی بلند و ظاهری آراسته ، پا به مجالس خانگی گذاشت و اندکی پایید تا بانیان فراوانی در روضه ها پیدا کند. خواندن در مجالس مختلف، جایی که افراد خوشخوانی چون حاج رضا فرشچی، حاج ذبیح الله ترابی، حاج رضا مهاجرانی، حاج رضا صادقی و شمار دیگری از مداحان با او، کمی پس و کمی پیش، همردیف بودند، کار ساده ای نبود. اما در میان همه آن ها او با یک خواننده آواز ایران مقایسه می شد و لقب او را به وی نسبت می دادند؛ هرچند از این لقب خوشش نمی آمد و هیچ وقت نمی خواست «ایرج مداحان» باشد. حاج سیدحسن وحید، یکی از پیشکسوت و پیرغلامان اهل بیت علیهم السلام درباره شاگردش می گوید: «حدود 18 سال داشت که مادرش او را پیش من آورد. می گفت که می خواهد از او یک مداح زبده بسازم. گفت که قبلاً او را نزد مداحی برده و آن استاد گفته که این کار، خرج دارد! خرجش گویا آن قدر زیاد بوده که مادر حسین آقا او را پیش من آورد و گفت که خودت راهش بینداز. چراغ زنبوری را روشن می کردم و می نشستم به شعر حفظ دادن او. از کارهای سطحی و معمولی خوشش نمی آمد. نوحه خوانی را یک کار معمولی می دانست و علاقه ای به آن نداشت. به جای آن، قصیده را خیلی دوست داشت و شعرهایی را می پسندید که مضامین عارفانه یا پندآموز داشتند. شعرهای آمیخته به کلمات عربی را هم می پسندید و برای همین بود که «عارف یکدل» را از بین همه شاعران انتخاب کرده بود و شعرهای اختصاصی از او می گرفت. ورود حسین محمدی به فضای مداحی، برای جوانان آن روزگار رشک برانگیز بود و حتی عده ای از بزرگ ترها فکر می کردند که با آمدنش، بازار آنها از سکه می افتد. خوش صدایی و حفظ بودن شعرهای خوب از یک طرف و جاذبه ظاهری از طرف دیگر باعث شده بود که خیلی زود او شناخته و از طرف این و آن به دیگران توصیه شود. برای همین حضور او در آن زمان باعث حسادت می شد. حسین محمدی، مدتی هم در کنار حاج اکبر محبی آشتیانی شاگردی کرد و آنقدر از آن مرحوم تأثیر گرفته بود که گاهی عیناً مثل او می خواند. طوری که حتی برای ما به عنوان دوستان نزدیک او قابل تشخیص نبود و نمی دانستیم که حاج محبی دارد مداحی می کند یا حسین آقا. قصیده های 50 تومانی یک شاعر یکی از رموز موفقیت مداحان در طول تاریخ ستایشگری، داشتن شعر و محتوای خوب برای ارائه به مردم بوده است. شاعران مقتدر و قوی پنجه ای در دوره رشد مداحی حاج حسین محمدی، کتاب و دیوان بیرون داده اند که بدون رعایت تقدم و تأخر می توان به فؤاد کرمانی، اختر طوسی، صغیر اصفهانی، دکتر قاسم رسا، شیخ محمدحسین غروی کمپانی، صابر همدانی، خوشدل تهرانی، جودی خراسانی، تابع، علی آهی، محمدعلی مردانی و ... اشاره کرد. با اینکه مداح جوان با حاج علی آهی به عنوان استاد خود مأنوس بود و امکان حضور و همنشینی در محافل شاعرانه کسانی چون مرحوم محمدتقی مردانی را داشت، اما به شاعری بسیار بزرگ اما گمنام دل بست و «یکدل» را برگزید. عارف یکدل، چنان که از سروده های پرمعنایش برمی آید، به اخبار، روایات و احادیث تسلط داشته و زبان عربی را خیلی خوب می شناخته است. قصاید او هیچ گاه به شکل کامل روی کاغذ چاپ نشده و دیوانی از سروده های او سر و شکل نگرفته است، اما تک شعرهایی از او در آثاری از حسین باقری، مهدی آصفی یا محسن حافظی گردآوری شده است. حاج حسین محمدی، عارف را به خانه خویش دعوت کرد. به قول خودش، آب و نان و سیگارش را داد و از او به قیمتی گزاف شعر گرفت؛ بلکه شعرها مال خودش باشد و هیچ کس دیگر آن را نداشته باشد؛ بلکه وقتی می خواهد بخواند، پای منبرش کسانی این شعرها را از قبل حفظ نباشند و با او همخوانی نکنند. از این کار خیلی بیزار بود که مداح بخواند و مستمع دهن به تکرار شعر باز کند. می گفت: شعر باید بکر و شنیده نشده باشد. عارف، امتیاز ده ها غزل و قصیده اختصاصی را به این مداح روشندل داد. با این وعده که شعرها را به کسی نخواهد داد. شعرهای عارف، جواهری در کلام او شد؛ شعرهایی که بابت هر کدامشان گاهی تا 50 تومان از قصیده خوان سرشناس، صله گرفته بود. شعر حفظ دادن این مداح، یکی از کارهای اهل خانه بود. قدیم ها مادر سیده اش، بعدها برادرانش، بعدتر همسرش و از زمانی که فرزندش خواندن و نوشتن آموخت، او را حفظ می دادند. دفتر شعر عارف را ورق می زدند و آن شعری را که گفته بود، پیدا می کردند. حفظ دادن از راه شنیدن و تکرار کردن بود و در سال های آخر عمر او، یک ضبط صوت کوچک داشت که اعضای خانواده، شعر را روی آن می خواندند و او آنقدر دکمه های ضبط را می زد که پیر دستگاه در آمده بود! استادان حاج حسین محمدی، از راست مرحوم حاج علی آهی و مرحوم حاج اکبر محبی نابینای ماشین شناس در سال های جوانی، قبل از آن که دختر شیخ علی رویین نژاد، مباشر آیت الله تقوی شیرازی را به همسری اختیار کند، سعی کرد با همان دو چشم نابینا، مدیریت اقتصادی خانه ای را که پدر از راه بنایی اداره اش می کرد، عهده دار شود. هفت برادر بودند و همه از نوجوانی دستشان به زانوی خودشان. «معمار» نمی توانست زندگی اش را خوب و دلخواه بچرخاند و حسین، فرزند ارشد و نابینا با خریدن اتومبیل های کرایه، سعی کرد برادرانش را به رانندگی روی ماشین ها وادارد. ورود او به این کار و ذهن جستجوگر و حافظه حیرت انگیزش موجب شد تا سر از مسائل فنی اتومبیل هم درآورد و خودش دست به آچار شود. وقتی همزمان صاحب دو دستگاه بنز کرایه 190 و 180 بود و برادرانش در جاده های شمال با آن ماشین های آلمانی مسافر جابه جا می کردند، حسین هم مداحی می کرد و هم عیب و نقص ماشین هایش را می گرفت. وقتی کسی پای صحبت های این مداح می نشست، می فهمید که او چه یار و قارهایی در گاراژهای قدیمی تهران دارد و «حبیب آهنگر» یا «کاظم باتری ساز»، «محمود نقاش» یا «شکرالله» هر یک، وقتی او را می بینند، دستش را به گرمی می فشارند و می گویند: «آ شیخ حسین! بفرما چایی!» کسی نمی توانست برایش حقه سوار کند. مچ می گرفت. ماشین چپی و گلگیر عوض شده یا در و پیکر رنگ شده ماشین ها را تشخیص می داد و به همه هم مشورت می داد که این ماشین را بخر و این را نخر. قیمت هم می گذاشت و طوری برآورد می کرد که انگار زده بود توی خال! خواستگاری مردانه آدم محتاطی بود و هرچیزی به زبانش نمی آمد، اما بیش تر از آن به حلال و حرام توجه داشت و همین شد که در جوانی به او لقب «آ شیخ حسین» دادند. اصلاً همین شد که از دم و دستگاه ماشین فروش ها و بنگاهی ها زد بیرون و نماند آنجا. بس که حلال و حرام می کردند جماعت بنگاهی و ماشین چپی و تاکسی برگشت را به جای ماشین سر پا و تمیز می فروختند به مشتری. بس که آنجا با بخر بفروش ها دعوایش شده بود سر آن همه دروغی که می گفتند به مردم و مال حرام می بردند سر سفره زن و بچه. وقتی دختر شیخ علی، مباشر آیت الله تقوی شیرازی را گرفت، تقریبا چیزی نداشت. حدود 30 سال از خدا عمر گرفته بود و یکه مانده بود. از آن بنزهای حسرت انگیز آلمانی با لاستیک های دورسفید، صندلی های چرم، اگزوز زنبوری و بوق های اصل، چیزی نمانده بود. البته اعتبار قبلی را داشت، اما خوش نداشت پا بگذارد به آن کارهایی که سراسر دروغ و نیرنگ حرف اول و آخر را می زد. شیخ علی روئین نژاد، علاوه بر مباشرت آیت الله تقوی شیرازی، قهوه چی چند هیئت از جمله اطاق سازان تهران هم بود. مداح جوان و خوش لباس و خوش صدا را دوست داشت و این شد که خواستگاری کرد از او! اول سر حرف را باز کرد که چرا زن نمی گیرد و بعد گفت که دختری پاک و باحیا سراغ دارد و دست آخر، وقتی داماد با خانواده اش راهی خانه دختر شد، مداح جوان فهمید که آن دختر، فرزند خود شیخ علی است. ازدواج او در سال 49 ثبت شد. آماده شدن برای رفتن به روضه های خانگی ـ 1360 روضه رفتن در شرایط حکومت نظامی آدمی با این همه زرنگی و تیزهوشی، برای خودش محدوده داشت. روضه هایش فقط در یک منطقه تعریف می شد و در دفاع از این نقشه جغرافیایی می گفت: «شاید یه روز کسی نباشه منو ببره روضه.» محدوده روضه هایش به شرق تهران، آن هم نه همه شرق، بلکه به اندازه جایی که بشود در یک عصر برود و برگردد، خلاصه می شد. این قاعده به او کمک می کرد تا در روزهای کوتاه زمستان، متکی به پاهای توانای خودش باشد. سرعتش در پیاده روی، مثال زدنی بود و بیش تر روضه ها را با پای پیاده، یا با برادرانش یا با پسرش می رفت. حتی زمانی که تهران با حکومت نظامی در سال 57 غرق در اعتراضات خونین بود، او پیش از تاریک شدن هوا به خانه برمی گشت و در محله پراتفاق انقلاب اسلامی، یعنی نیروی هوایی کنار زن و بچه اش قرار می گرفت. بنابراین اگر روضه ای دعوتش می کردند که بیرون از نقشه کار او بود، یا قبول نمی کرد یا قول نمی داد به وقت دلخواه صاحبخانه به آنجا برود. برای خودش ریتم و ترتیبی قائل بود. باید از یک جا شروع می کرد و یک جا تمام. حتی در تعطیلات نوروز، روضه ها را ترک نمی کرد و می گفت: «مردم چشم انتظارند. ارباب، روضه خوان را چوب می زند اگر خلف وعده کند.» «ارباب»، کلمه آشنایی است برای مداحانی که سیدالشهدا علیه السلام را یک عمر شیفتگی می کنند. آماده شدن برای رفتن به روضه های خانگی در آخرین سال حیات وقتی «جمال شورجه» پای روضه اش می نشیند روضه های خانگی را ترجیح می داد. از مداحی سر مزار یا در مراسم ترحیم هیچ خوشش نمی آمد. می گفت: «مداح وقتی سر مزار بخواند، صاحب عزا ارباب اوست و باید برای دل او بخواند. این پول ها کراهت دارد.» از این که شعری بخواند که گریه مردم در بیاید و بر سینه و سر بزنند، بدش می آمد. به جای این ها تا آخرین روزی که روی پا بود، روضه های ماهیانه و خانگی را ترک نکرد. از اول تا آخر ماه، روضه داشت. صبح چهارشنبه، صبح اول ماه، صبح جمعه آخر ماه و عصر پنج شنبه ها را هم به آن اضافه کنید. از منزل «کل حبیب» آهنگر تا «سوری خانم»، از خانه «سرهنگ کاوه» تا «خانم دکتر» و از روضه حاج اسماعیل نیکبخت، شاگرد مرشد باقر تا ذکر مصیبت در خانه یک کارگردان مشهور سینما، همه را به یک چشم می دید. یک روز از منزل یکی از بانیانش بیرون آمد و به پسرش گفت: «این آقا جمال را می شناسی؟ من که نمی شناسم، اما مادرش به او می گوید: آقا جمال. مثل این که فرهنگی است.» پسرش از شهرت آقا جمال می پرسد، اما پدر، فامیلی صاحبخانه را به سختی ادا می کرد: «نمی دانم. چیزی شبیه شارجه!» حاج حسین، بعد از سال ها روضه خوانی در منزل ساده جمال شورجه، کارگردان نامدار سینمای ایران در خیابان شکوفه تازه متوجه می شود هم او که هر ماه، پای صندلی می نشیند و با شنیدن نام سیدالشهدا علیه السلام آرام آرام گریه می کند، هنرمند معروفی است. با این حال، برای او فرقی نمی کرد که چه کسی پای منبرش نشسته باشد. گاهی که بانی روضه از دیر آمدن مداح گله می کرد و به او می گفت که مستمعین رفته اند، با لبخند می گفت: «شما هم که نباشید، صاحب مجلس هست!» حاج حسین محمدی در حرم امام رضا علیه السلام ـ 1366 رضا، کار داره! سالی یک بار می رفت مشهد. عهدی داشت انگار با حضرت. تابستان که می شد، می گفت، این کبوترچاهی ها پشت پنجره پیغام امام رضا علیه السلام را می آورند. تند و تند، پشت سر هم می گویند: رضا کار داره، رضا کار داره! سال آخر عمرش اما مشهد نرفته بود. 68 ساله بود و این، عمر زیادی نیست. ولی می گفت که مادرش هم در 68 سالگی مرده است و او بیش تر از این عمر نمی کند. روز چهارم شعبان سال 89 روضه هایش را به سختی رفت. رمق از جانش رفته بود. همان شب به بانیان پنجم ماه زنگ زد و گفت که فردا منتظرش نباشند. نگفت که هیچ وقت منتظرش نباشند! فردای آن روز راهی بیمارستان شد. قندش بالا رفته بود. به این امید که طی دو ـ سه روز آن را کنترل می کنند و به خانه برش می گردانند، بستری اش کردند، اما ضایعه مغزی، بیماری اصلی او بود و پزشکان، یک هفته بعد آن را در تصاویر مغز دریافتند. دیر شده بود. شب نیمه شعبان که همه میلاد امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف را به شادمانی می گذراندند، او آماده ورود به اغما می شد. به کما رفت و در سحرگاهان چهارم رمضان، اندکی پس از اذان صبح بدرود جهان گفت. از آخرین تصاویر زنده یاد حاج حسین محمدی 1389 روضه دهه اربعین سالی 10 روز در منزل این پیرغلام سیدالشهدا علیه السلام روضه برپا می شود که این روضه از مادر سیده اش به ارث رسیده است. این روضه که امروز حدود نیم قرن قدمت دارد، هنوز و بعد از گذشت بیش از 5 سال از درگذشت مرحوم حاج حسین محمدی در بیت او برگزار می شود؛ روضه ای که مداحان و ذاکران سنتی در آن حضوری پرشور دارند. یکی از سنت های این مجلس، چاوشی خوانی روز اربعین است که با حضور جمعی از مداحان انجام می شود. آن ها به صورت گروهی با پرچم گردانی و همخوانی شعر معروف «بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا ....» وارد مجلس می شوند و هر کدام چند خط می خوانند.
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رهیاب]
[مشاهده در: www.rahyabnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها