محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831089517
مادر شهید مدافع حرم: شما فریب نخورید و با آمریکا دست ندهید
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: وقتی پیکر مسعود را آوردند، مادرش همان دم در به همرزمانش گفت: مسعود من رفت، خدا شما را حفظ کند. مدافع ولایت باشید. شما فریب نخورید و با آمریکا دست ندهید. مثل کسانی نباشید که در ظاهر حرف از آقا می زنند اما برعکس خواست ایشان عمل می کنند.به گزارش ذاکرنیوز، از کودکی دنیای او با هم سن و سال هایش فرق داشت. حتی لابه لای شیطنت های کودکانه اش یکجور هدف ِ منطقی پیدا می شد که هرکسی از آن سر درنمی آورد. مادرش می گوید خطرهای زیادی از سرش گذشت و سلامت ماند چون خدا او را برای خودش نگه داشته بود. «مسعود عسکری» شهید 25 ساله مدافع حرمی که به جای انتخاب رشته «الکترونیک» و «حقوق» به سراغ رشته «پرواز» رفت و همین رشته سکوی پرواز حقیقی ِ او شد. عشقش به اهل بیت(ع) از او یک مدافع واقعی ساخت تا بتواند به اندازه دست های خودش پرچم دفاع ازحریم آل الله را بالا نگهدارد. آخرین خواسته مادرش این بود که یکبار دیگر مسعود بیاید و رویش را ببیند. همین هم شد! فردایش پیکر مسعود برمی گردد. مادرش می گوید یک چشم نداشت اما چشم دیگرش باز بود. من همه حرف هایم را با همان یک چشم به مسعود زدم. مادر با دوستان مسعود و هم سن و سالانش هم حرف های زیادی دارد. او خطاب به دوستان مسعود که گرداگردش با صدای بلند در از دست دادن دوستشان اشک می ریزند می گوید: «تا وقتی شما هستید ما هم سلامتیم. مدافع ولایت باشید. شما با آمریکا دست ندهید و گول نخورید. مثل کسانی نباشید که در ظاهر می گویند مقام معظم رهبری اینطور گفت اما برعکسش را عمل می کنند. شما اینطور عمل نکنید. آگاه باشید. مسعود من هم آگاه بود. مسعود من هم بیدار بود و گول حرف های قشنگشان را نمی خورد. راه مسعود را ادامه دهید و مثل سردار همدانی بمانید...» مادر معتقد است خانواده اش فداییان زیادی برای رهبر دارد. او می گوید: «من یک خواسته ای هم دارم که اگر حضرت آقا را ببینم به او می گویم: اگر مسعود من فدایی شد من هم هستم دو فرزند دیگر هم دارم، پدر و مادر، خواهر و برادرهایم همه فدایی انقلاب و رهبرمان هستیم. شما فقط یک کلمه به ما بگویید. ما هستیم هرکس هم هرحرفی بزند ما قبول نمی کنیم به محض انتشار کلامی از سوی رهبر ما خودمان را فدا می کنیم حاضر نیستم سر سوزنی ناراحتی آقا را ببینم حاضرم جان همه اطرافیان و خودم را بدهم یک سر سوزن آقا ناراحت نباشند. فقط می خواهم نور ایشان به خانه مان بیاید.» شهید مسعود عسکری متولد شهریور 1369 بود. او ابتدا در رشته الکترونیک و سپس حقوق را برای تحصیل انتخاب کرده بود اما هیچکدام نتوانست پاسخگوی شوق او به پرواز باشد. به همین دلیل پرواز را جایگزین تحصیلات کرد. شهید عسکری 21 آبان ماه سال جاری طی عملیات مستشاری در حلب سوریه به شهادت رسید. پیکرش 22 آبان ماه به کشور بازگشت و طی مراسم باشکوهی در 24 ابان ماه تشییع شده و در قطعه 26 گلزار شهدای بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد. در ادامه گفت وگوی تفصیلی تسنیم با «زهرا نبی لو»، مادر شهید مدافع حرم «مسعود عسکری» می آید: * تسنیم: برای شروع؛ از کودکی های مسعود بگویید، اهل شیطنت هم بود؟ مسعود از کودکی چهره بسیار زیبایی داشت. خیلی هوشیار و زرنگ بود. کاملا از هم سن و سالانش باهوش تر به نظر می رسید. وقتی مسعود چهارساله بود در شهرک اندیشه زندگی می کردیم پدرش علاوه بر مشغول بودن در سپاه، یک مغازه دوچرخه سازی داشت که پنجره اش به اتاق خواب مسعود باز می شد. مسعود یک دوچرخه داشت که پدرش آن را به قفسه زنجیر کرده بود و آن را به کرکره مغازه قفل کرده بود. بدون آنکه ما متوجه چیزی باشیم مسعود از پنجره پایین و قفسه ها را مثل پله پایین رفته بود. خودش به تنهایی کلید مغازه را با خود برده بود. ترک بند دوچرخه را که به زنجیر وصل بود، باز کرده و کرکره را به اندازه قد خودش بالا داده بود. به این ترتیب توانسته بود دوچرخه را بردارد و بازی کند. من ناگهان دیدم صدایی می آید اما از مسعود خبری نیست، به اتاقش رفتم دیدم پنجره باز و کرکره مغازه بالا است. برای پسری که هنوز کاملا چهار ساله نشده این روال عجیب بود. ماجرای برق گرفتگی مسعود در سه چهار سالگی مسعود خیلی زرنگ و باهوش بود گاهی کنجکاوی های زیادی به خرج می داد که همه را نگران می کرد. در بچگی دوبار برق او را گرفت یک بار سیم کاملا لخت و بدون محافظی را برداشته بود و در این حالی بود که هنوز دو سالش تمام نمی شد. این سیم لخت را کاملا در پریز فرو برد اما فقط کف دستش کمی سوخت. یعنی این بچه از اول ذخیره خود خدا بود نیامده بود که الکی از دست برود. یک بار هم من خواب بودم و مسعود یکی از قیچی های کوچکی که داشتیم را در پریز فرو برده بود و دیدم یک چیزی بالای سر من به دیوار کوبیده شده چشمم را باز کردم دیدم مسعود است. قیچی کاملا در هم فرو رفته بود اما مسعود کاملا سالم بود. یکبار هم چهار ساله بود و ما به تهران آمده بودیم. می خواستیم جایی برویم پدرش او را در ماشین گذاشته بود و حواسش نبود نباید بچه را تنها در ماشین بگذارد یکهو دیدیم همسایه دارد صدا می زند. گفت بچه تان ماشین را راه انداخته است آن طرف خیابان یک نانوایی بود که پر از جمعیت بود اگر ماشین مستقیم می رفت کلی در جمعیت تلفات می داد. بچه ماشین را روشن کرده بود چشمش هم که نمی دید می گفت «رانندگی را پیچاندم رفت». خدا را شکر آن موقع هیچ ماشینی نیامده بود تا به این ماشین بزند. ماشین داخل جوی آب افتاده بود اگر از روی پل رد می شد به جمیعت جلوی نانوایی حتما صدمه زیادی وارد می کرد. همه این ها نشانه بود یعنی اگر خدا بخواهد یکی را نگه دارد او را از هر نوع بلایی حفظ می کند الحمدلله وقتی بزرگ شد، با افتخار از این دنیا رفت. خدایی نکرده آن موقع اگر او را از دست می دادیم تا عمر داشتیم می سوختیم اما الان هم خدا را شکر و هم به شهادتش افتخار می کنیم. مسعود پای صحبت های حاج احمد پناهیان بزرگ شد برادر کوچکتر آقای علیرضا پناهیان؛ حاج احمد پناهیان را خدا حفظ کند. حسینیه ای به نام «ام الغدیر» در این اطراف هست که پدر حاج آقای پناهیان اول در اینجا نماز می خواند و بعد از ایشان هفته ای یکبار حاج احمد در آن نماز می خواند. پسرم کوچک بود می رفت پای صحبت های حاج احمد می نشست چون ایشان خیلی انقلابی و پرشور صحبت می کرد او جذبش شد پسر کوچک من هم الان همین است و حسابی جذب ایشان شده است چون از ته دلشان صحبت می کنند. مسعود پای صحبت های حاج آقا پناهیان بزرگ شد. چیزهایی که باید یاد می گرفت را در آن مسجد یاد گرفت. پدرش هم همینطور بود. از یک فامیل تنها بیرون کشیده شده او هم به واسطه پدر حاج آقا پناهیان. پسر کوچکمم هم به واسطه برادرش و یکی دو تن دیگر از اقوام به این راه کشیده شده است اما اصل وصل شدن به واسطه حاج آقا پناهیان بود. * تسنیم: از دغدغه های ایشان بگویید؛ به چه چیزهایی علاقه مند بود و بیشتر دنبال چه کارهایی می رفت؟ خودش را فدایی آقا می دانست مسعود فازش با بچه های عادی فرق داشت خیلی پسر زبل و خَیّری بود. چیزهایی که به دست می آورد را دوست داشت با همه به اشتراک بگذارد. به مقام معظم رهبری علاقه بسیاری داشت، خودش را فدایی حضرت آقا می دانست. سخنان ایشان را خیلی دوست داشت و پیگیری می کرد. به پسر بزرگم گفتم بروید سلمانی. ما عزادار نیستیم باید مرتب باشید. می گفت آرایشگر گفته بود مسعود خیلی آرام می آمد اینجا می نشست اگر مخالفی می آمد حرفی می زد مسعود با لبخند قشنگی سرش را به نشانه تاسف تکان می داد و ناراحت خیلی ها از فهم حقیقت محروم اند. به جای «الکترونیک»؛ «پرواز» را انتخاب کرد درسش خیلی خوب بود. دیپلمش را که گرفت دانشگاه رفت و الکترونیک خواند. حوالی امتحانات ترم اول دانشگاهش بود که آمد و گفت «می خواهم پرواز یاد بگیرم و باید یک سری کارهای پزشکی برایش انجام بدهم». گفتم مسعود درس داری. گفت «مادر تو به درس خواندن من ایراد می گیری می دانستم می خواهی بگویی نزدیک امتحان است بنشین درست را بخوان» کارهای پزشکی اش را شروع کرده بود درس را رها کرد و سراغ پرواز رفت. بعدش دوباره دانشگاه رفت حقوق قبول شد. اما دوباره رها کرد. هیچوقت آرام نبود هیچ جا نمی توانست بماند. * تسنیم: مسعود به ازدواج فکر نمی کرد؟ نمی خواستید برایش آستین بالا بزنید؟ پر پر می زد که برای دفاع از حرم برود می گفت ما مجردها باید برای دفاع از حرم برویم. ما باید آنجا باشیم خیلی دلش می خواست برود. پر پر می زد که حتما برود. من دوست داشتم ازدواج کند اما مسعود می گفت صبر کن. هرچه می گذشت می گفتم چقدر صبر کنم؟ می گفت خبر میدهم و وقتش را می گویم. این بار هم که به سوریه رفت و برگشت دوباره مطرح کردم اما گفت صبر کن. * تسنیم: از رفت و آمدهایش خبر داشتید؟ می دانستید برای چه کاری به کجا رفته است؟ چیزی برای شما تعریف می کرد؟ بار اول که به سوریه رفت قبل از عید بود و اصلا به ما چیزی نگفت. دو شب نبود بعدش برگشت. شکلات سوریه ای برایمان آورده بود گفتم کجا بودی گفت جایی کار داشتیم. گفتم مسعود من هم مثل خودت می فهمم. گفت مادر فقط به کسی نگو. من هم برای اینکه کسی متوجه نشود نوار عربی دور شکلات ها را باز کردم تا اگر اقوام از آن خوردند متوجه نشوند از کجا آمده است. سری دوم که هم رفت گفت «مادر یک ماه و نیم ماموریت داریم» گفتم کجا؟ گفت نمی توانم بگویم فقط بدان زیارت است. رفت و یک هفته ای برگشت. گفتم چه شد برگشتی تو که گفتی یک ماهه دیگر می آیی. گفت گاهی فرصتی می شود که برگردیم. سر بزنیم. چند ساعتی می ماند و دوباره می رفت. بار دوم باز هم گفت یک ماه دیر می آیم اما دوباره یک هفته بعد برگشت. هربار که می خواست برود همین را می گفت که تا یک ماه دیگر برنمی گردم. اما سری آخر گفت این بار توقع نداشته باش برگردم منتظرم نباش دیگر واقعا یک ماه طول می کشد. گفتم باشد قبول. گفت تا وقتی اسم مرا از رسانه یا تلویزیونی نگفته اند به هیچکس نگو که من کجا رفته ام. حتی به پدر و برادر و خواهرش هم هیچ چیز نگفتم. وقتی در غیاب مسعود، دلم تنگ می شد می رفتم به تلفن نگاه می کردم می گفتم بگذار به مغز مسعود پیام بفرستم می گفتم من یک مادر هستم حتما دلتنگی من به مسعود منتقل می شود و می فهمد. در دلم می گفتم مسعود زنگ بزن دلم تنگ شده اگر همان روز زنگ نمی زد فردایش زنگ می زد. می گفت مادر ما اینجا تلفن نداریم فقط یک تلفن داریم که گاهی شارژش تمام می شود به خیلی ها نمی رسد. هربار که دلم هوایش را می کرد و با او اینطور ارتباط می گرفتم حتما زنگ می زد. پیش از رفتن موتورش را فروخت و بدهکاری هایش را قبل رفتن داد. پول هایش را برای آموزشش خرج می کرد، اصلا برای خوراک و پوشاک معمولی هزینه خاصی نمی کرد. یک دست کت شلوار درست هم که داشت یکسره به بقیه قرض می داد. * تسنیم: خبر شهادت فرزندتان چطور به شما رسید؟ از آن روز و احوالات تان بگویید: مدافعان حرم باید مانند سردار همدانی شهید شوند/شایسته است شهدای ما در نبرد تن به تن بمیرند روز عاشورا یک مراسمی دعوت بودیم وقتی داشتیم می آمدیم بیرون در راهروی آن خانه، خبر دادند داعشی ها یک اتوبوس از بچه های منطقه 17 را زدند. پاهایم یکهو سست شد. گفتند هیچ خبری از آن ها نیست. من ناخودآگاه سرم را به دیوار تکیه دادم و شروع کردم به گریه کردن. احساس کردم دارم فرو می ریزم. به خدا گفتم کمک کن من حالاتم طوری نشود که کسی بفهمد من به هم ریخته ام. آمدم بیرون دیدم پاهایم حرکت نمی کند. همانجا در کوچه نشستم. گفتم خدایا این بچه ها حیف اند من فقط به خاطر مسعود خودم نمی گویم. این اتوبوسی که رفته اند همه رزمی اند آموزش دیده اند ماهرند. شایسته است این جوانان در نبرد تن به تن شهید شوند. می گفتم این ها باید مانند سردار همدانی باشند حسابی مبارزه کنند. نه اینکه در اتوبوس دسته جمعی به شهادت برسند. من معمولا خیلی تند راه می روم. اما آن موقع قدم از قدم نمی توانستم بردارم. احساس می کردم پایم به اندازه یک قدم که جلو گذاشته شود حتی توانایی ندارد. عزای امام حسین بود با گریه شدید مسیر را پیش می آمدم. گریه ام هم برای این بود که خدایا این ها در حال مبارزه و تک تک شهید شوند نه اینکه دسته جمعی در اتوبوس با هم شهید شوند. به زور خودم را به خانه رساندم. برادرزاده ام خانه یمان بود و نتوانستم گریه کنم. خیلی به من فشار آمد. همش در دلم می گفت مسعود هرجا هستی زنگ بزن مرا آگاه کن که بفهمم جریان این اتوبوس شایعه ای است تا روحیه بچه های ما ضعیف کند. همه اش در دلم مسعود را التماس می کردم تا زنگ بزند. آن روز هیچ خبری نشد. فردایش داشتم شام درست می کردم و در حین اش اشک می ریختم. چون می دانستم وقتی در دلم التماس مسعود را می :نم یا همان روز یا فردایش زنگ می زند اما مسعود زنگ نزده بود. من با صدای بلند گریه می کردم که یکهو تلفن زنگ زد گوشی را برداشتم مسعود بود از صدایم فهمید که دارم گریه می کنم. حالم را کمی عوض کرد و شروع کردیم به خندیدن. حال همه را پرسیدم گفت همه خوبند. نگفتم چنین شایعه ای شنیدم تا روحیه او هم تضعیف شود و بعد خدا را شکر گفتم و آرام شدم. برادرش هم خانه بود با پدرش هم صحبت کرد و حال برادرش را پرسید. دوباره یک هفته بعدش زنگ زد گفتم مسعود من به اندازه یک هفته ظرفیت دارم وقتی یک روز از یک هفته فراتر می رود. دیگر دلم آرام و قرار ندارد تا صدای تو را بشنوم. وقتی دوباره زنگ زده بود می گفت مادر ناراحت نباش چون نمی توانم خیلی زنگ بزنم. اصلا تلفن گیرمان نمی آید و دفعه بعدش سه چهار روز بعدش زنگ زد به یک هفته نرسید. ماجرای روزی که خبر شهادت را دادند در مراسمی بودیم و عزاداری داشتیم. نشسته بودم یکهو یکنفر صدا زد معصوم. من فکر کردم کسی می گوید مسعود. بند دلم پاره شد. خیلی حالم بهم ریخت. دستم را روی قلبم گذاشتم و با حال عجیب و بهم ریخته ای می گفتم آرام باش. گرفتگی عجیب و وحشتناکی داشت. به خودم گفتم این گرفتگی الکی نبود چرا من باید در آن حالت یاد مسعود بیفتم؟ گفتم حتما مسعود برایش اتفاقی افتاده است. فردایش خبر را به من دادند. همه از ساعت سه بعد از ظهر می دانستند اما کسی به من نگفته بود من هم دلم آشوب بود. همان روز که مسعود قرار بود بیاید فرش ها، رو بالشی ها و پرده ها را شستم که اگر مسعود شهید شد همه چیز فراهم باشد. این ها را با خودم می گفتم هنوز خبری از شهادت مسعود نداشتم. یکی از دوستان همسرم آمد و گفت آقای عسکری هستند؟ گفتم رفته اند حمام تا بعدش به مسجد بیاید. گفتم شما؟ گفت می خواستم بیایم ببینمشان. وقتی گفت "می خواستم" متوجه شدم کار مهمی دارد. دلم یک جوری بود. اذان که دادند به همسرم گفتم دوستت آمده بود برو مسجد کارت داشت. گفت چرا نگفتی صبر کند من می آمدم. نماز عشایم داشت تمام می شد که تلفن زنگ خورد؛ سریع از جایم بلند شدم و گفتم محمدمهدی که بود؟ گفت دایی. گفتم لحنش چطور بود؟ گفت انگار مریض بود اول صدایش را نشناختم. مطئمن شدم طوری شده است و این ها دارند یک کاری می کنند که به من خبر بدهند. پسر بزرگم دلتنگ برادرش شده بود آلبوم های مسعود را وسط آورده بود من رفتم سریع آلبوم ها را جمع کردم تا عکس برای حجله اش انتخاب کنم. دیدم عکس های جوانی اش همه دست دوستانش مانده. شروع کردم به جمع و جور کردن که اگر مهمان آمد خانه تمیز باشد. برادرم آمد گفتم اصغر جان خوبی؟ وقتی آمد حالم را بپرسد گلویمان گرفت نه من می توانستم بگویم که می دانم. نه او می توانست به من خبری بدهد. گفت چطوری؟ کمی آب خوردم که فقط بتوانم بگویم خوبم. خواهر و برادر و همسرش آمدند داخل خانه. گفتم چه خبر است که همه تان با هم آمدید؟ گفتند همینجوری. گفتم همه تان با هم آمدید الکی که نیست. خواهرم گفت آمدیم خبر بدهیم مسعود مجروح شده. گفتم می دانم مسعود شهید شده مجروح نشده الکی به من خبر دروغ ندهید. برادر کوچکم مرا بغل کرد و گفت مسعود شهید شده مبارکت باشد. گفتم می دانم خودم فهمیده بودم. به من گفتند همه بیرون ایستاده بودند تا ما تو را آماده کنیم حالا برو لباس هایت را بپوش تا بقیه بیایند و تسلیت بگویند. بی تابی هم نکردم خدا را شکر کردم از شهادت مسعود. و این در حالی بود که هیچکس نمی توانست خبری به من بدهد خبر کوچکترین کسالت ها و مریضی ها مرا حسابی بهم می ریخت. از یک زخم کوچک هم می ترسیدم اما با شهادت مسعود قدرت گرفتم * تسنیم: پس چرا در جریان شهادت مسعود با چنین صبر و آرامشی همراه بودید؟ من از زخم می ترسیدم. اگر دست مسعود یک خط کوچک می افتاد من حتی نگاه هم نمی کردم. مسعود با موتور می رفت و می آمد گاهی تصادف می کرد و زخم کوچکی روی دستش ایجاد می شد وقتی می خواست روی زخمش را بردارد انگار گوشت های بدن من بود که دارد کنده می شود و می ریزد همه وجودم خالی می شد اما سر جریان شهادت مسعود اصلا اینطور نبودم ولی پیکرش چشم نداشت ابرو نداشت صورتش زخم بود اصلا نمی ترسیدم دلم بی قراری نمی کرد انگار من نبودم. چون در راه اسلام نثار شده و در راه دفاع از حرم حضرت زینب مان رفته است. آرزوی ما شهادت بود. خدا را شکر می کنم که بین هر راهی مسعود شهادت را انتخاب کرد. اگر مسعود راه دیگری را انتخاب می کرد من باید به سرم می کوبیدم و فریاد می زدم اگر خط دیگری را انتخاب می کرد باید ناراحت می شدم. الان آرامش دارم و این آرامش را خدا به ما داده است. لبیک مسعود به «هل من ناصر ینصرنی» به من آرامش داد همین که مسعود به ندای «هل من ناصر ینصرنی» لبیک گفت من آرامش گرفته ام. می گویم الحمدلله اگر زمان امام حسین(ع) مسعود نبود حالا جوانی اش را فدای این راه کرد و رفت. وقتی پیکر مسعود را آورده بودند ما هم به معراج رفتیم پیکر را دیدیم و حرفهای زیادی زدیم. من پیش از این حتی نمی توانستم یک قبر خالی را ببینم اما روز تدفین و خاکسپاری، گفتم می گذارید من داخل قبر مسعود بروم و پیش از تدفینش زیارت عاشورا بخوانم؟ اجازه دادند و در کمال ناباروی من به درون قبر رفتم و اصلا باورم نمی شد آنی که رفته من خودم هستم. اصلا طاقت هیچ چیز را نداشتم. اما قدرت عجیبی در شهادت مسعود به من داده شد. * تسنیم: در این آرامش چقدر حضور مسعود را حس کردید؟ مسعود عکس ها و چشم های درون عکسش با من حرف می زند. همانطور که از اینجا در دلم به مسعود که در سوریه بود حرف می زدم و زنگ می زد الان هم همینطور با هم حرف می زنیم. پیکرش آمد چشمش باز بود و شاید کسی باورش نشود که من با آن چشم ها حرف می زدم. این حالت اصلا زمینی نیست. هیچکس باورش نمی شود من کسی بودم که همیشه در حال بی قراری و گریه بودم اما کنار مسعود اصلا اینطور نبودم. مسعود از روز شهادتش زنده شده است وقتی از معراج داشتیم به خانه برمی گشتیم حال و هوای خاصی داشتیم هم خدا را شکر می کردم هم حال عجیبی داشتم همه شروع کردند تسلیت گفتن گفتم به من تبریک بگویید. چون رفتن مسعود یک مرگ معمولی نبود اما الان رفتن مسعود تبریک دارد که پیرو ولایت بود. اینکه فرزندم در این راه به شهادت رسید تبریک دارد. مسعود تازه از روز شهادتش زنده شده است. پیش از شهادت من انقدر با مسعود حرف نمی زدم انقدر مسعود را نمی دیدم اما الان همه جا عکس های مسعود هست و همه عکس هایش با من حرف می زند. الان تسلیت برای من مفهومی ندارد. مسعود تازه با این اتفاق به دنیا آمده است. آخرین خواسته ام از مسعود، دیدن ِ رویش بود؛ پیکرش با یک چشم برگشت * تسنیم: آخرین خواسته تان از مسعود چه بود؟ آخرین خواسته من از مسعود این بود که یکبار دیگر بیاید تا من روی ماهش را ببینم. همان روز هم که من این خواسته را کرده بودم مسعود شهید شد و پیکرش را خیلی سریع برای من آوردند. گفتم مسعود چقدر حرف گوش کن هستی. پیکرش را آوردند یک چشم نداشت اما چشم دیگرش باز بود حس می کردم هرچه می گویم آن چشم ِ بازش دارد جوابم را می دهد. * تسنیم: بعد از شهادت مسعود چه آرزویی دارید؟ آرزو دارم آقا را ببینم؛ خودم و فرزندانم فدای رهبرم من یک خواسته ای هم دارم که حضرت آقا را ببینم که بگویم آقا اگر مسعود من فدایی شد من هم هستم دو فرزند دیگر هم دارم، پدر و مادر، خواهر و برادرهایم همه فدایی انقلاب و رهبرمان هستیم. شما فقط یک کلمه به ما بگویید. ما هستیم هرکس هم هرحرفی بزند ما قبول نمی کنیم به محض کلامی از سوی رهبر ما خودمان را فدا می کنیم حاضر نیستم سر سوزنی ناراحتی آقا را ببینم حاضرم جان همه اطرافیان و خودم را بدهم یک سر سوزن آقا ناراحت نباشند. فقط می خواهم نور ایشان به خانه مان بیاید. * تسنیم: فرزند شهید شما از نسل سوم انقلاب بود، نسلی که شاید از خاطرات دفاع مقدس و ایام جنگ خاطره زیادی در ذهن شان ثبت نباشد. اما تفکرات و دغدغه انقلابی و گرایش او به فرهنگ مقاومت سرافرازش کرد؛ سفارش شما به جوانان هم سن و سال مسعود چیست؟ فریب دشمن را نخورید. مسعود تا به حال یک فیلم را تا انتها ندیده بود اگر پای تلویزیون بود و فیلمی می دید هیچوقت تا آخر نمی نشست این ماهواره ها و اینترنت و این فضاها برای گرم کردن سر جوانان ما و غفلت آن ها از مسیر واقعی است. مسعود اگر پای تلویزیون می نشست همه سریال ها را نگاه نمی کرد می گفت وابسته می شویم آن وقت همه اش باید همه چیز را کنار بگذاریم و این ها را دنبال کنیم. * تسنیم: یک هفته ای هست که معنای سوریه برای شما فرق کرده است، به نظرتان سرنوشت سوریه چه می شود؟ زنانی می گفتند «صبر تو ما را راضی کرد که شوهرانمان به سوریه بروند»/خون مسعود؛ خون هزاران جوان دیگر را به جوش آورد اگر امام حسین و یارانش شهید شدند و خونشان زمین ریخته بود و تمام شده بود می گفتیم الان هم همین می شود اما هر خونی که به زمین می ریزد برعکس عمل می کند خون شهید فرق دارد. این ها مسیر را رشد می دهد. مسعود یک جوان بود. اما خون این جوان خون هزاران جوان دیگر را به جوش آورده بود. همسرانی بودند که آمده بودند می گفتند ما راضی شدیم که شوهران مان بروند. خون این بچه هاست که پیروزی را رقم می زند فرقی نمی کند آن طرف چه کسی هست آمریکا اسرائیل آل سعود فرقی نمی کند. مهم این است که خدا پشت سر جوانان ما است حتی اگر تعدادشان کم باشد. اگر همین الان این در باز شود و مسعود بیاید تو، به خاطر کارهایی که کرده است از او تشکر می کنم و می گفتم خوش آمدی. مسعود این آخری ها که دستم را می گرفت حس عجیبی داشتم وقتی روبوسی می کرد حسش با این 25 سال فرق می کرد معلوم بود این دست دادن ها با همیشه فرق می کند. منبع : تسنیم
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها