محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826627707
پرویز پرستویی از «دیار عاشقان» تا «بادیگارد»
واضح آرشیو وب فارسی:پایتخت: در محله خزانه تهران، روبروی ترمینال جنوب، خیابانی هست به نام پرستویی. در این خیابان پشت دخل یک خواروبار فروشی، پیرمردی سالخورده نشسته که پدر پرویز و بهروز است.به گزارش پایتخت ، بهروز سرباز وظیفه بود، پرویز می گوید برادرش می خواست به خدمت برود تا وقتی که برگشت، راننده ترانزیت بشود اما او رفت و مثل پرستوها پرواز کرد و حالا این خیابان به نام اوست. جنگ، این سرباز وظیفه را غیرتی کرده بود. حال و هوایش عوض شده بود. جنگ ، بهروز را در میدان واقعیت تبدیل به قهرمان کرد و حالا پرویز می خواست که آن قهرمان را بر پرده داستان گوی سینما بازنمایی کند. اولین فیلمی که پرویز پرستویی بازی کرد، نامش «دیار عاشقان» بود؛ داستان یک سرباز احتیاط که به جبهه می رود و آن جنگ نابرابر او را به جوششی غیرتمندانه می اندازد. این داستانی بود که همزمان با بازنمایی سینمایی پرویز از آن، بهروز داشت واقعا اجرایش می کرد.بهروز سال 65 در شلمچه به قافله عاشوراییان پیوست و پرویز ماند و سینمای جنگ.خودش می گوید بازی در فیلم جنگی سخت و نفس گیر بود، اما قبول می کردم به خاطر برادرم. پرستویی از شمار بازیگرانی است که با سینمای دفاع مقدس پا به عرصه حرفه ای گذاشتند و البته امروز تقریبا هیچ کدام از آن دسته بازیگران، دیگر در روزهای اوج شان به سر نمی برند، به جز دو نفر؛ مجید مجیدی که حالا نه به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان کارگردانی بزرگ می شناسیم اش و پرویز پرستویی. تله تئاتر «میلاد» در سال 1356 و دو تله تئاتر دیگر در سال های 57 و 59 اولین حضورهای نسبتا حرفه ای این هنرپیشه با استعداد در قاب جعبه جادویی بودند. او بعد از «دیار عاشقان» در سال 63 هم یک سریال بازی کرد به نام «طالب» و جالب است اگر نام کارگردان آن سریال را به یاد بیاوریم؛ عبدالرضا اکبری، هنرپیشه سینما و تلویزیون. پرستویی در دهه شصت، 5 فیلم سینمایی بازی کرد که اکثرشان جنگی بودند و غیر از «طالب» در سریالی به نام «رعنا» هم جلوی دوربین داود میرباقری رفت. در همین سریال، این پرویز پرستویی بود که رویا تیموریان را برای بازی در نقش مقابل خودش به میرباقری پیشنهاد داد و به عبارتی باعث ورود او به دنیای جلوی دوربین شد. پرستویی در طول دوران فعالیت اش خیلی ها را با خودش به سینما و تلویزیون آورد و حتی این اواخر، ضمن بازی در فیلم ها، از کارگردان های جوان و کار اولی حمایت های فراوانی کرد. وقتی دهه شصت تمام شد، پرستویی لباس محمد بن ابی بکر را پوشید تا در سریال «امام علی (ع)» بازی کند. میرباقری وسط ساخت این سریال، «آدم برفی» را هم به عنوان کاری سینمایی با همان گروه بازیگران امام علی (ع) کارگردانی کرد این هم یکی دیگر از نقش های پرویز در سینما بود. اما فیلمبرداری امام علی (ع) تمام نشده بود که او اولین همکاری اش را با یکی از کارگردان های خلاق و خوش ذوق آن روزها یعنی کمال تبریزی تجربه کرد. این همکاری به خلق یکی از ماندگارترین نقش ها در کارنامه پرستویی انجامید و به علاوه، باعث یک دوستی عمیق و ادامه دار میان پرویز و کمال شد. «لیلی با من است» امروز یکی از شمایل های جا افتاده پرستویی در یادها است. پرویز بعدها برای کمال یک نقش خیلی کوتاه در «مهر مادری» هم بازی کرد. (مهر مادری) یک ملودرام کم نظیر بود که فاطمه معتمدآریا در آن درخشید، اما اگر پای دوستی ها در میان نبود، شاید نقشی که برای پرستویی در نظر گرفته شد، کوچک تر از آن بود که چنین هنرپیشه ای قبولش کند. او در همان سال 1376 فیلم «روانی» را هم برای داریوش فرهنگ بازی کرد و در کنار خسرو شکیبایی، روبروی ستاره تازه وارد ان سال ها، یعنی نیکی کریمی قرار گرفت. اما غیر از این دو فیلم یک فیلم دیگر در کارنامه آن سال او وجود داشت که شاید ماندگارترین نقش این هنرپیشه و یکی از مهمترین کاراکترهای تاریخ سینمای ایران بود. {literal}{{/literal}مردک چیزایی گفت که احساس کردم پرده گوشم پاره شده و دیگه چیزی نمی شنوم. دچار حالی شدم که سال ها فراموشش کرده بودم. فقط لحظه حمله توی من زنده می شد... جیگرم سوخت، شیشه شیکست، مامور آوردن، اسلحش چسبید به دستم{literal}}{/literal} حاج کاظم آژانس شیشه ای یکی از مهمترین کاراکترها در تاریخ سینمای ایران بود و آن کاراکتر را پرویز پرستویی بازی کرد. شخصیت پردازی چنین کاراکتری در فیلم نامه حاتمی کیا و کارگردانی چیره دستانه این فیلمساز با ذوق، از عوامل انکارناپذیر در خلق سیمای حاج کاظم هستند اما به واقع نباید نقش بازی درخشان پرستویی را هم در نظر نگرفت. آیا می شود حاج کاظم آژانس را با بازیگری غیر از پرویز پرستویی تصور کرد؟ پرستویی بلافاصله بعد از آژانس، در فیلمی برای محمدرضا هنرمند بازی کرد و حالا بعد از کمال و ابراهیم، این اولین همکاری او با سومین دوست کارگردانش بود. «مرد عوضی» یک کمدی ساختارشکنانه بود که در گیشه هم موفق از آب درآمد. دهه هفتاد، دهه اوج پرستویی بود. او در ابتدای دهه هشتاد نقشی کوتاه را برای احمدرضا درویش در «دوئل» بازی کرد و سال بعد «مارمولک» کمال تبریزی ساخته شد. «مارمولک»، جدای از تمام حواشی اش، توانست نهفته های فراوانی را از استعداد بازیگری پرویز پرستویی روی دایره بریزد. او سال 82 در «کافه ترانزیت» کامپوزیا پرتوی نقش اصلی را داشت و 1383 بود که بالاخره با مجید مجیدی همکاری کرد؛ «بید مجنون». «به نام پدر» فیلمی دیگر از ابراهیم حاتمی کیا بود که علیرغم ارزش های سینمایی اش، این فیلمساز و پرویز پرستویی را به تکرار خودشان متهم کرد. سرخوردگی این جو به وجود آمده باعث شد تا همکاری ابراهیم و پرویز برای مدت ها قطع شود. البته بعد از سال ها و با دوباره دیده شدن آن فیلم، امکان کشف بعضی چیزهای دیگر در آن اثر، غیر کلیشه های حاتمی کیایی و پرستویی وار بوجود آورد و مقداری از غلظت آن قضاوت ها کاسته شد اما آن قضاوت ها گرچه زیادی مورد تاکید قرار گرفتند، چندان بی راه نبودند و سال بعد در پاداش سکوت (مازیار میری) باز چنین اتفاقی برای پرستویی افتاد. شخصیت پرستویی در «پاداش سکوت» به شدت شبیه همان کاراکتر حاج کاظم بود و سال بعد که میری «کتاب قانون» را با حضور مجدد پرستویی ساخت، ترکیبی از صادق مشکینی «لیلی با من است» و حاج کاظم «آژانس شیشه ای» در قالب رحمان حلول کردند. «کتاب قانون» خیلی دیده شد ، اما به جای شخصیت پردازی، بیشتر از تیپ های آشنای پرستویی در فیلم های قبلی اش ارتزاق می کرد و تکرار شدن این روند در چند فیلم دیگر، کم کم پرویز پرستویی را تبدیل به کلیشه کرد. سال 87 عبدالرضا کاهانی فیلم «بیست» را ساخت و پرستویی در آن نقش آقای سلیمانی را بازی کرد؛ یک شخصیت بی اندازه کم حرف و عصبی. «بیست» فیلم خوبی بود اما پرستویی را لازم نداشت. کاراکتر آشپز شده پرستویی سال بعد در سریال «آشپزباشی» محمدرضا هنرمند دوباره تکرار شد و باز هم هیچ اتفاق خاصی برای پرستویی نیفتاد. زمان به آشپزباشی، پرستویی در «سیزده 59» سامان سالور هم نقش سید جلال را بازی کرد که در حقیقت مچاله شده همان حاج کاظم دوازده سال پیش بود. اواخر دهه هشتاد را باید دوره افول پرستویی دانست، دوره ای که در نیمه ابتدایی دهه نود هم ادامه پیدا کرد. «من و زیبا» فریدون حسن پور، «مهمان داریم» محمد مهدی عسگرپور، «امروز» رضا میرکریمی، «بوفالو» کاوه سجادی حسینی و «دو» سهیلا گلستانی فیلم های داستانی پرستویی در دهه نود هستند. پرستویی در «من و زیبا» و «مهمان داریم» نقش یک پیرمرد سالخورده را بازی کرد، نقشی که هنوز برای او زود بود و در باقی فیلم ها دچار فضای یخ زده سینمای روشنفکری شد، فضایی که مناسب حضور هر بازیگری باشد مناسب او نیست. او در این سال ها حواشی چندی هم داشت که از خداحافظی با سینما تا درگیری رسانه ای با تهیه کننده «آژانس شیشه ای» جزو آنها بودند. پرستویی در تیر ماه سال 91 گفته بود دیگر قصد ندارد در فیلمی بازی کند و به یک روستا می رود تا استراحتی کرده باشد. او دلیل این کناره گیری را فیلم هایی عنوان می کرد آن روزها بدنه غالب سینمای ایران را تشکیل می دادند و هیچ کدام شان ارزش حضور یک هنرپیشه جدی را نداشتند. منظور پرستویی از سینمایی که هیچ فیلم خوبی برای بازی کردن در آن وجود نداشت، موج کمدی های سخیف و کم مایه ای بود که مدتی مثل لشگر ملخ ها به مزرعه فرهنگ ایرانی هجوم آورده بودند، اما فواره هر چقدر هم که سربالا برود، آخر سر بازخواهد گشت. دوره آن کمدی های سخیف به سر آمد اما در یک موج واکنشی جدید، سینمای روشن فکری، کسر قابل توجهی از تولیدات سال را در سبد هنر هفتم ایرانی به خود اختصاص داد و پرستویی که حالا کمدی های سخیف را در میدان غایب می دید، به عرصه برگشت، در حالی که این سینمای اصطلاحا روشنفکری هم جای او نبود. او در «طبقه حساس» کمال تبریزی بازی نکرد و اگر هم می کرد، تجربه «مارمولک» تکرار نمی شد. «پاداش» هم فیلم دیگری بود که پرستویی می گفت قرار بوده برای کمال بازی کند اما به دلیل اختلافش با تهیه کننده (که همان تهیه کننده آژانس بود) تصمیم به نبودن در پروژه گرفت. آخرین سال های فعالیت پرستویی در برزخی میان کلیشه نقش های قبلی اش و نقش های جدیدی گذشت که هیچ ربطی به جنس بازی او و هاله ای که از این هنرپیشه در ذهن هواداران شکل گرفته، نداشتند. *دوباره پرویز، دوباره ابراهیم بعد از «به نام پدر»، حاتمی کیا هم روزهای غریبی داشت. او در این مدت «دعوت» را ساخت که همه را متعجب کرد؛ یک فیلم اپیزودیک درباره زنان بارداری که برای سقط کردن یا نکردن کودک شان دچار تردید هستند. این فیلم را مقایسه کنید با کارهای قبلی حاتمی کیا. دیدن این فیلم مثل آن می ماند که از حنجره شهرام ناظری صدای یک موزیک پاپ به سبک کارهای محسن یگانه را بشنویم. حاتمی کیا سپس «به رنگ ارغوان» را ساخت که به نوعی خبر از به روز شدن و غنی سازی سبک سینمایی اش را می داد اما توقیف پنج ساله و پرحاشیه این فیلم ابراهیم را از نفس انداخت. بعد نوبت به «گزارش یک جشن» رسید که باز هم حاشیه هایی داشت و شاید تا ابد توقیف بماند. اما این فیلم هم سوای حواشی اش، از نظر فنی و زیبایی شناسانه سرسری گرفته شده بود و حاتمی کیا در پاسخ به پرسشی در این باره گفت؛ کوراساوا هم در آخر عمرش ساده فیلم می ساخت! این جمله نشان می داد که ابراهیم حاتمی کیا خود را در آخر راه می داند، در حالی که اولا همه کوراساوا را به خاطر آن فیلم هایی می شناسند که ساخت شان اصلا ساده گرفته نشده بود و اتفاقا خیلی هم پر زحمت بوده اند و در ثانی؛ حاتمی کیا وقتی این حرف را می زد که هنوز پنجاه سالش نشده بود حال آنکه کوراساوا در سن 80 سالگی فیلم های ساده اش را ساخت. حاتمی کیا فکر می کرد زود تمام شده، اما بالاخره تصمیم گرفت که سراغ یکی از ایده های قدیمی و ساخته نشده اش برود. «چ» فیلمی بود خوب یا بد، نشان می داد کارگردان برایش به جد مایه گذاشته و حتی از هیچ نقطه کوچکی در گوشه قاب آن نگذشته است. شخصیت چمران، حاتمی کیا را دوباره سرحال آورد و هواداران را امیدوار تا در ادامه، دوباره بتوانند همان ابراهیم را در روزهای اوجش ببینند. حاتمی کیا بعد از بازگشت دوباره اش با فیلم «چ»، سراغ یک دوست قدیمی رفت، سراغ کسی که هم خود حاتمی کیا بود، هم خود پرستویی. حاج کاظم حالا «بادیگارد» یکی از شخصیت های نظام می شود که دیپلماتی هسته ای است. این کهنه سرباز نمی تواند مثل ماشین زندگی کند. او شورش مداوم آرمان گرایی در مقابل سنگ دلی واقعیت است. حاج کاظم اگر ببیند که کسی از معیارهای اصولی و آرمان خواهانه اش عدول می کند، این وضع ناسالم را تاب نمی آورد، حتی اگر شخص خاطی کسی باشد که او محافظ شخصی اش شده است. دو سال پیش رضا میرکریمی سعی کرد سرنوشت آینده حاج کاظم 16 سال پیش را در «امروز» به ما نشان بدهد؛ یک راننده تاکسی آرام و بی نهایت کم حرف که به زنی باردار کمک می کند. اما این خوانش روشنفکرانه از شخصیت حاج کاظم، اصلا مطابق طبیعت واقعی او نبود. حاج کاظم را فقط دو نفر می توانند زنده کنند، اگر با هم باشند و حالا قرار است آن رزمنده جوشش گر را با مرام خاصی که فقط مخصوص خود اوست، دوباره ببینیم؛ دوباره او را می بینیم وقتی این دو نفر دوباره کنار هم قرار بگیرند؛ دوباره پرویز، دوباره ابراهیم و بالاخره بعد از هیجده سال، دوباره حاج کاظم.
سه شنبه ، ۱۰آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایتخت]
[مشاهده در: www.paytakhtpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها