واضح آرشیو وب فارسی:ستاد ویژه توسعه فناوری نانو: محققان دانشگاه تربیت مدرس به منظور خالص سازی مخلوط های گازی و حذف دی اکسید کربن از گاز طبیعی، اقدام به تولید نانوجاذب های متخلخل در مقیاس آزمایشگاهی کردند. نتایج این بررسی ها حاکی از اثر قابل توجه این نانوجاذب در بالا بردن خلوص گاز طبیعی است. این طرح با همکاری پژوهشگاه صنعت نفت تهران در حال انجام است.گازهای استخراج شده از چاه های گاز همواره حاوی بسیاری از ناخالصی ها هستند که از جمله ی آن ها می توان به دی اکسید کربن و سولفید هیدروژن اشاره کرد. وجود دی اکسید کربن در گاز طبیعی، ظرفیت حرارتی آن را کاهش داده و بازده سوخت را پایین می آورد. به همین دلیل جداسازی آن از گاز طبیعی تحت عنوان شیرین سازی گاز طبیعی همواره مورد توجه صنایع مرتبط با آن بوده است. محققان دانشگاه تربیت مدرس در طرحی اقدام به تولید پلیمری به منظور دست یابی به نانوجاذبی با بازدهی بالاتر و تطابق پذیری مطلوب تر با محیط زیست به منظور کاربرد در فرایند شیرین سازی گاز طبیعی نمودنده اند. این نانوجاذب های متخلخل با توجه به خاصیت جذب انتخابی و قابلیت بازیابی ساده تر، در صورت رسیدن به مرحله ی تولید صنعتی می توانند جایگزین مناسبی برای نمونه های مرسوم در صنعت باشند. به گفته ی سید محسن هراتی، اگرچه هدف اصلی این طرح، جداسازی گاز کربن دی اکسید از گاز متان بوده است، اما طبق نتایج به دست آمده، نانوجاذب سنتز شده می تواند در زمینه ی جداسازی انتخابی آلکن ها و آلکین های کوچک مولکول از مخلوط های گازی نیز کاربرد داشته باشد. این مسأله برای صنایع پتروشیمی به دلیل دستیابی به بازده بالا و کاهش هزینه از اهمیت قابل توجهی برخوردار است. بخش دیگری از نتایج این تحقیقات نیز حاکی از جذب و جداسازی الکل ها در فاز محلول به کمک این نانوجاذب و در نتیجه امکان تولید سوخت هایی با منشاء زیستی با خلوص بسیار بالا بوده است. هراتی در ادامه در خصوص مزیت های مواد و روش به کار گرفته شده عنوان کرد: «استفاده از جاذب های جامد متخلخل به دلیل مکانیسم جذب فیزیکی، انرژی کمتری برای بازیابی جاذب نیاز دارد. از طرفی در بین جاذب های متخلخل، بلورهای یونی پلی اکسومتالاتی، جامدات متخلخل جدیدی هستند که از کشف آن ها اندکی بیش از یک دهه می گذرد. پلی اکسومتالات ها، آنیون های اکسید فلزی در مقیاس نانو هستند که در کنار ماکروکاتیون های خاص، جاذب هایی با گزینش پذیری بسیار بالا برای جذب دی اکسید کربن ایجاد می کنند. به همین دلیل در این طرح از این ماده جهت تولید نانوجاذب استفاده شد. لازم به ذکر است که تولید این بلور ها به روش شیمیایی به ما این امکان را داد که بتوانیم ساختار حفرات و ویژگی های دیواره ی کانال ها در شبکه بلوری را به میزان دلخواه کنترل کنیم.» وی در پایان افزود: «در حال حاضر در تلاشیم تا تولید این بلورهای یونی را تا حدی بهینه کنیم که بالاترین راندمان ممکن حاصل شود. برای این منظور در حال بررسی روش های مختلف مکانوشیمیایی هستیم تا در کنار تمام ویژگی های منحصر به فرد این ترکیبات، سنتز آن ها را بدون استفاده از حلال های شیمیایی، با صرفه ی اقتصادی بیشتر میسر سازد. ضمن اینکه استفاده از روش های مکانوشیمیایی مزیت حفاظت از محیط زیست برای سنتز ترکیباتی با کاربردهای صنعتی را نیز در پی خواهد داشت.» این طرح در قالب رساله ی دکترای سید محسن هراتی با همکاری دکتر علیرضا محجوب از دانشگاه تربیت مدرس و دکتر محمود همتی از پژوهشگاه صنعت نفت تهران صورت گرفته است. این پایان نامه که با همکاری پژوهشگاه صنعت نفت تهران در حال انجام است، تحت عنوان پایان نامه ی مورد نیاز صنعت به تأیید ستاد ویژه ی توسعه ی فناوری نانو رسیده است. آیین نامه ی حمایت از پایان نامه های مورد نیاز صنعت در سایت www.nano.ir/hrdc موجود است.
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ستاد ویژه توسعه فناوری نانو]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]