محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846046800
چشم انتظار خانم معلم در جاده های دور
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>صدای آب می آید. این صدای کرخه است که می پیچد و میان زمین های زرد و سبز می رود. آنها گله را آورده اند چَرا و صورت هایشان همه پیچیده در شال های بلند نخی، آن قدر که جز چشم ها، هیچ پیدا نیست.به گزارش شفا آنلاین ، هوا داغ است و آفتاب، سخت می سوزاند و زیر آسمان تب دارِ جنوب، چوپانی جان سخت می خواهد. خانه آنها دور است؛ دور یعنی آن سوی هویزه؛ بعد از چرخ و فلک های خاموش و در انتهای یک مسیر خاکی باریک که به خانه های یک روستا می رسد. آنها یعنی دختران روستا و روستا یعنی یکصدوده خانوار در ۳۰ کیلومتری رفیع و خانه های کوچک ساده ای که در چند کوچه خاکی به هم پیوسته، ششصد و چند نفر را زیر سقف های کوتاه جا داده اند. حیاط خانه ها را سایبان های پهن و کوتاه قد پوشانده و کنج هر حیاطی سیلوهایی هست برای غلات؛ برای گندم و برنج و شاید هم برای ذخیره آذوقه در روز مبادا. پشت دیوار این خانه ها، هیچ دختری به مدرسه نمی رود. می گویند راهشان دور است و مدرسه آن سوی جاده نفتکش هاست. همان جاده ای است که اهواز را به هویزه و هویزه را به رفیع دوخته است. در خوزستان خیلی از آدم ها در همین جاده که بی نور است و بی چراغ و بی علامت است، به مقصد نرسیده ، غزل خداحافظی از دنیا را خوانده اند. مدرسه بچه ها، آنسوی دور همین جاده و خانه هایشان این سوی نزدیک کرخه است. همانجا که رودخانه آرام می پیچد و بی صدا می رود، از خانه های روستا صدای دلگیر چرخ خیاطی می آید و پشت این چرخ ها، دستان کوچکی پارچه های رنگین گلدار را برش می زنند. دختران کوچک نشسته اند و تکه پاره های آرزوها و رویاهایشان را چرخ می کنند. در انتظار «خانم معلم» ٧ سال بعد از آن روزی که گفتند «خانم معلم» نمی آید، حالا ساجده عصرها خیاطی می کند و صبح ها چوپان گله است. وقتی حرف می زند جملاتش تکه تکه می شود و در هر جمله اش جای چند کلمه خالی می ماند. چند لحظه به کلمه های خالی فکر می کند؛ اما یادش نمی آید: «فارسی...نه...خوب نمی توانم....» با همان فارسی ای که خوب نمی تواند صحبت کند، دست و پا شکسته می گوید دو سال است که ترک تحصیل کرده: -از کلاس پنجم گفتند دیگر نمی شود؛ اما من را فرستادند اختور. چند کلاس رفتم آنجا. دوست داشتند باسواد شوم (اشاره می کند به پدرش). آن جا دختران جدا از پسران. اما بعد نتوانستم، سرویس نبود. ماندم. - نمره هایت چند بود؟ - خوب بود؛ ۱۷ و ۱۸ و ۱۹. من زبان نمی رفتم. آنها که در شهر بودند زبان تقویتی می رفتند. ما نمی توانستیم. - زبان چی؟ - زبان فارسی. - چرا نمی توانستید؟ - راه ما دور است. ما مثل آنها نمی توانیم. - چند سال است ترک تحصیل کرده ای؟ - از ۱۱ سالگی. - حالا چه می کنی؟ - خیاطی. - چه می دوزی؟ - لباس. - برای خودت؟ - برای خودم، برای مردم. - چه می دوزی؟ مانتو؟ - نه ماکسی؛ شلوار، دامن بلوز. -مردم روستا بیشتر چه می خواهند که بدوزی؟ - بیشتر دامن بلوز و ماکسی. - برای هر کدام چقدر دستمزد می گیری؟ (سرش را تکان می دهد که یعنی نمی فهمد.) - یعنی هر کدام چند؟ ماکسی چند تومان؟ شلوار چند تومان؟ -ماکسی ٥ هزار تومان؛ شلوار ۳ هزار تومان. -وقتی گفتند نمی شود، اصرار نکردی که مدرسه بری؟ -اصرار نه. خب این جا نمی شود، دور است. دلم می خواست بروم دانشگاه، ولی چه کار می کردم. ما نمی توانیم. من نمی توانم بروم با ماشین ها. یکی روز می آید، یکی روز نمی آید، بعد از مدرسه، اگر نیاید چه کار کنم آنجا؟ -پدر و مادرها می گویند نمی خواهد مدرسه بروید؟ -نه آنها دوست دارند، درس بخوانیم. سواد داشته باشیم اما مدرسه راهنمایی نبود. خودمان هم خیلی دوست داشتیم اما ماشین نبود ما را ببرد. اگر ماشین بود درس می خواندیم. من پرستار می شدم. از این جا بعضی ها رفتند دانشگاه. - از دختران؟ -دختران همه ترک تحصیل کردند؛ اما بعضی ها رفتند از اینجا. دو نفر رفتند نزدیک مدرسه راهنمایی. همه رفتند با خانواده هایشان. فقط آنها توانستند بروند دانشگاه. - یعنی به خاطر درس خواندن از روستا رفتند شهر؟ -(سرش را چند بار پشت سر هم تکان می دهد که یعنی آری.) - هنوز آنها را می بینی؟ -گاهی می آیند. برای ما از دانشگاه تعریف می کنند که دانشگاه چطور است؛ می گویند خیلی خوب است. آنها توانستند. - کدام دانشگاه می روند؟ - دانشگاه اهواز. - کجا مدرسه می رفتند؟ - هویزه. این راه که دور است.... از هویزه تا یزدییه راه کم نیست. «یزدییه» یا همان «یزدِنو»؛ روستایی است از توابع هویزه و مرکز دهستان بنی صالح در غرب خوزستان. جایی در چند ده کیلومتری مرزهای ایران با عراق. در راه هویزه تا یزدییه باید روستاهای شموس، بت کوار، بنی نعامه، هورت عاگول و اختور را در جاده ای بلند و باریک و تاریک پشت سر گذاشت تا رسید به روستاهایی که همسایه با کرخه اند و یزدنو یکی از آنهاست با خانه های ساده و زنان و دخترانی که شال بلند نخی به سر دارند و با دامن های گل درشت رنگی به یادت می آورند که حال و احوال زندگی در روستاها چقدر شاد است، چقدر رنگی است. برای دختران روستا، همه چیز از همان روزی شروع شد که کلاس پنجم تمام شد. همان سالی که بچه ها آخرین کارنامه هایشان را گرفتند؛ اما ماه مهر رسید و «خانم معلم» نیامد. این را عواد بوعذار می گوید، دهیار روستا، با چشم های روشن سبز آبی و قامتی کوتاه و چهره ای آفتاب سوخته مثل تمام مردان جنوب: «٥٠ درصد پسران و تقریبا همه دختران از پنجم ابتدایی به بعد ترک تحصیل می کنند؛ چون این جا مدرسه راهنمایی نیست. در اختور روستای نزدیک ما هست؛ اما مختلط می شود. از راهنمایی به بعد هم نمی شود، مختلط باشد. این جا روستاست، بد می دانند دختران کنار پسران درس بخوانند. در تهران مگر بچه ها در راهنمایی مختلطند؟ یا مگر آقا معلم ها سر کلاس دختران می روند؟» از هویزه تا یزدنو و روستاهای همسایه اش ١٢ کیلومتر راه است و همین ٢٤ کیلومتری که از جاده تاریک بی چراغ می گذرد، هم معلمان را از آمدن باز داشته و هم بچه ها را از رفتن. پدران و مادران دختران روستا می گویند، تا هویزه که «مدرسه راهنمایی دخترانه» و «خانم معلم» دارد، راه سخت است و این جاده هم که جاده نیست؛ راه نفتکش هاست. جاده مرگ است، آدم ها را می برد و بر نمی گرداند. آنها می گویند این جاده خطرناک است و هر روز که نمی توان دختران کوچک را فرستاد ۲۴ کیلومتر دورتر تا مدرسه بروند: «همین جا بمانند، خانه داری کنند، خیاطی و بعد هم می روند خانه شوهر....» اگر دلشان در چهاردیواری خانه گرفت؟« بزنند به کوه به دشت و گله را ببرند چرا....» بعد از مدرسه، بعد از کلاس پنجم که برای دختران یزدنو، کلاس آخر است، آنها می شوند، دختران کوه، دختران دشت و دختران چوپان.... سکینه با دامن بلند گلدار و یک شال بلند سیاه و چوب دست بلندی گله را می برد چرا و همان طور که تاب می خورد، زیر آسمان داغ و هوای شرجی جنوب به زبان مادری اش، به زبان عربی شعرهای محلی را زمزمه می کند. او که تا کلاس پنجم بیشتر نخوانده، حالا با دایره واژگانی که از زبان فارسی برای خودش جمع کرده، چند جمله بیشتر نمی تواند، بگوید: «دوست داشتم فارسی بتوانم. مدرسه نداریم. مدرسه در اختور است. دور است. سواد داشتم اگر نزدیک بود.» وقتی می خواهد درباره احساسش بعد از مدرسه حرف بزند، دیگر فارسی نمی تواند، به عربی می گوید: «ضاقت الدنیا فی عینی.» یعنی: «دنیا برایم کوچک شد.» در جاده نفتکش ها، همان راه طولانی بی چراغ، بازماندن از تحصیل تنها سرنوشت دختران روستای یزدنو نیست؛ چوپانی، گله داری، خیاطی و خانه داری به جای مدرسه رفتن، سرنوشت ناگزیر بسیاری از دختران تمام روستاهای دهستان بنی صالح است. این بچه ها بخشی از همان یک میلیون و ٤٣٠ هزار دانش آموزی اند که مهر امسال آمد و نام آنها در هیچ مدرسه ای ثبت نشد. این آمار بچه های ٦ تا ١٨ ساله کشور است؛ آنها که باید روزها سر کلاس درس و مدرسه باشند، اما نیستند و جای آنها پشت نیمکت ها خالی مانده است. طبق برنامه پنجم توسعه تا سال ١٣٩٣ باید بیسوادی در گروه سنی زیر ٥٠ سال در مناطق مختلف کشور ریشه کن می شد، اما این برنامه ها برای بچه ها، برای دختران و پسران روستاهای دور معلم و کلاس درس نمی شود. هرساله شمار کودکانی که از تحصیل باز می مانند، بیشتر می شود. جدیدترین یافته های پژوهشی از وضع دانش آموزان در مدارس نشان می دهد هر سال ٢٥ درصد دانش آموزان ایرانی یعنی یک چهارم آنها ترک تحصیل می کنند. در این بین آمار ترک تحصیل دختران در این مناطق به ویژه غرب خوزستان وشهرهای مرزی ایران و عراق در شرایط هشدار است؛ هشدار یعنی بی سوادی زنان و دختران در شهرهای دور، در شهرهای مرزنشین برای خیلی ها دیگر درد ندارد، دیگر اندوه ندارد، دیگر عادت شده است. « رزاق حامدی»، عضو شورای شهر هویزه می گوید در منطقه هویزه ٤٠ روستا هستند که از نظر ترک تحصیل دختران وضع مشابهی دارند: «در همه این روستاها دختران چند سال بیشتر درس نمی خوانند. روستاهای این منطقه همه عرب زبان هستند و درس خواندن و مخصوصا زبان فارسی را خوب یاد گرفتن برای بچه ها خیلی مهم است. وقتی نمی توانند مدرسه بروند، خیلی سرخورده می شوند؛ چون امکان پیشرفت و کار را از دست می دهند. روستای یزدنو نسبت به بقیه روستاها جمعیت خوبی دارد؛ اما آمار ترک تحصیلش بسیار بالاست. نه فقط یزدنو در همه روستاهای این منطقه دختران فقط تا ابتدایی مدرسه می روند و از دوره چون کلاس ها مختلط می شود و معلمان مرد هستند، همه آنها ترک تحصیل می کنند. مشکل این جاست که ترک تحصیل برای خیلی ها عادی شده و چون همه دختران ترک تحصیل می کنند، جامعه حساسیتش را به اهمیت این موضوع که دختران باید درس بخوانند از دست داده است. ما الان در شهرستان هویزه دبیرستان دخترانه نداریم، یک دلیلش همین است که اساسا دختران این منطقه به دبیرستان نمی رسند و از همان ابتدایی به بعد از مدرسه رفتن می مانند.» ١٠ سال پیش از این روزها در نخستین سال های ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، در یکی از سفرهای استانی، او گذرش به روستاهای این منطقه هم افتاد و دستور داد برای بچه های این روستاها مدرسه بسازند. سیمای مدرسه نوسازی که در ورودی روستا توی چشم می زند، نتیجه عملیاتی شدن همان طرح و برنامه است؛ اما این مدرسه هم یک مدرسه ابتدایی است که در دو طبقه با چند کلاس محدود ساخته شده و هنوز که هنوز است همچنان در دست ساخت است. آن طور که « حامدی» می گوید، در روستاهای اطراف هویزه، فراوانی و تعداد دبستان ها خوب است و مسأله اصلی مدارس راهنمایی اند که هم کمند و هم خانم معلم ندارند: «مدرسه ها ساخته شدند اما میز، صندلی، کولر و آب سردکن ندارند و آموزش و پرورش هم می گوید بودجه ندارد . ما راضی هستیم که تجهیزات مستعمل بیاورند؛.مگر می شود بچه ها منتظر بمانند تا چند سال دیگر؟ اگر این همه بچه در تهران هم از تحصیل جا می ماندند، کسی اعتراض نمی کرد یا چون این جا گذر کسی نمی افتد کسی به فکر ما نیست؟» . ..و هیچ بچه ای محروم نمی شود؟! اینجا که دور است؛ همین جا که کرخه به خانه آخرش هورالعظیم می رسد و مرزهای ایران به نقطه پایان. کسی نمی داند فرسنگ ها دورتر، در تهران پایتخت، آدم ها درباره سرنوشت بچه های روستاهای دور چه چیزها که نمی شنوند. به شهروندان شهرهای بزرگ، به آنها که در تهران، اصفهان، شیراز و تبریز زندگی می کنند، به آنها که روزنامه می خوانند و تلویزیون می بینند، می گویند: «....دیگر دوران محرومیت ها تمام شده و هیچ بچه ای به خاطر نبودن کلاس درس از تحصیل محروم نمی شود....» همین چند ماه پیش بود که « علی اصغر فانی»، وزیر آموزش و پرورش وقتی به تبریز رفته بود، او از سرنوشت رنگی تحصیل بچه های ساکن در مناطق دور و محروم گفت و به کلاس هایی اشاره کرد که تنها یک دانش آموز و یک معلم دارند: «در ایران ۱۱۰ هزار کلاس تک نفره وجود دارد و ما مجبوریم برای این که بچه ای بی سواد نماند، این کلاس ها را حفظ کنیم. دیگر در ایران هیچ کودکی به دلیل نداشتن کلاس درس و معلم محروم از تحصیل نمی ماند.» در یزدنو ، در اختور و در همه روستاهایی که در جغرافیای مرزی ایران زندگی می کنند؛ اما کلاس های تک نفره معنی ندارد. این جا کسی باور نمی کند کلاس درسی باشد که یک دانش آموز و یک معلم داشته باشد؛ همان طور که مردمان شهرهای بزرگ، آنها که بچه هایشان در مدرسه های مدرن چند طبقه و کلاس های درس هوشمند، الفبای خواندن و نوشتن را می آموزند، باور نمی کنند که در میانه جاده نفتکش ها و در چند کیلومتری اهواز، برای دختران ساده، برای دختران صبور مدرسه رفتن آرزویی دور است.... «نه فقط دخترها، پسرهای ما هم زیاد ترک تحصیل می کنند؛ اما باز رفتن سر کلاس های مختلط و حتی رفتن تا هویزه و بعد تا اهواز برای پسران آسان تر است؛ اما دختران نه. آنها همه مثل هم هستند و متاسفانه این موضوع در روستاهای خوزستان جا افتاده که دختران در نهایت تا کلاس پنجم بیشتر نمی توانند درس بخوانند. عمده این روستاها شیعیان عرب زبان هستند و بچه هایشان تا حد آموزش ابتدایی نمی توانند فارسی حرف بزنند و توانایی خواندن به زبان فارسی را هم بعد از مدتی به کلی از دست می دهند.» این حرف ها را تنها معلم روستای یزدنو می گوید. او هم یکی از بوعذارهاست. در یزدنو نام فامیل همه آدم ها یکی است، همه بوعذارند و «آقا معلم» هم یکی از آنهاست. « مهدی بوعذار» که تنها معلم روستایی است که بچه هایش یکی در میان هنوز به مدرسه نیامده از مدرسه رفتن باز می مانند. اوست که می گوید: «من که به بچه ابتدایی درس می دهم خودم عرب زبانم. بچه ها این جا عاشق زبان فارسی اند و خیلی دوست دارند یاد بگیرند؛ اما آرزویش به دلشان می ماند. می دانید، خیلی فرق است بین معلمی که فارسی زبان است و به بچه ها درس فارسی می دهد تا من که عرب زبانم.» حرف های بوعذار بعد از اینها به تنهایی روستا می رسد؛ به دورافتادگی دختران انتظار که سال هاست چشم به راه مدرسه راهنمایی و در انتظار مانده که «شاید خانم معلم بیاید». آقا معلم روستا اما می گوید صدای محرومیت و دورافتادگی روستایشان به جایی نمی رسد: «ما که صدایمان نمی رسد، هر چه می گوییم بچه هایمان بی سواد مانده اند می گویند راهتان دور است، معلم نمی آید! می گویند بچه هایتان کم اند، کلاس هایتان حد نصاب ندارند؛ گناه این بچه ها چه بوده که این جا به دنیا آمده اند؟ ما خیلی رفتیم، خیلی گفتیم، خیلی ها را دیده ایم اما نه... هیچ فایده نکرد ....» آنها خیلی راه ها را رفته اند، خیلی گفته اند، اما هنوز که هنوز است در روی همان پاشنه می چرخد: «ما که کلاس یک نفره نخواستیم؛ بچه های ما خیلی بیشترند بچه های راهنمایی ما بالای ۲۰ نفر می شوند؛ گفتیم معلم بدهید خودمان می بریم و می آوریم اما آموزش و پرورش هویزه می گوید، نمی شود. می گویند حد نصاب زیاد شده، می پرسیم چند است؟ می گویند ۴۰ دانش آموز. آخر ما ۴۰ دانش آموز از کجا بیاوریم؟ آخرین بار گفتند دیگر نیا، ما را مسخره کرده ای برای ٢٠ تا بچه! هر وقت ۴۰ نفر شدند بیا....» « عواد بوعذار» اینها را می گوید و دست هایش را روی قلبش می گذارد و می گوید دل های دختران ما سوخته: «دو سال پیش قرار شد سرویسی بیاید و بچه های همه روستاها را جمع کند و ببرد مدرسه و بیاورد. ماهی یک میلیون و ١٠٠ هزار تومان از ما گرفتند. دهیاری هم که پول ندارد. آمدن و رفتن بچه ها می شود سالی ٢٠ میلیون تومان. ۲۰ میلیون تومان برای روستا خیلی پول است....» پول صندوق دهیاری روستاهای دور که تمام شد، باز بچه ها جا ماندند ازمدرسه و این نه فقط ماجرای خوزستان و روستاهایش، نه فقط مشکل روستاهای بنی صالح که مشکلی فراگیر در بسیاری از روستاهای دورافتاده و مرزی کشور است. همین یک ماه پیش، معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری «اطلس وضع زنان کشور» را رونمایی و منتشر کرد. طبق اطلاعات همین اطلس، وضع بی سوادی در میان زنان و دختران ایران نگران کننده و در ٤٠ شهر ایران بحرانی است. همین اطلس نشان می دهد شهرهای جنوبی ایران در فهرست بی سوادی دختران رتبه بالایی دارند؛ اگر سیستان و بلوچستان با ١١ شهر در صدر آمار بی سوادی دختران است، خوزستان هم با ٣ شهر، پس از آذربایجان غربی و آذربایجان شرقی در رده چهارم همین جدول ایستاده است. حالا مهناز احمدی، مشاور وزیر آموزش و پرورش در حوزه زنان می گوید، این طور نبوده که دولت نسبت به وضع دخترانی که ترک تحصیل می کنند، بی توجه باشد. او از تفاهم نامه ای حرف می زند که بین معاونت زنان ریاست جمهوری و آموزش و پرورش امضا شده تا وضع دختران بازمانده از تحصیل در مناطق محروم و مرزی بررسی شود. به گفته او از مشکلات اصلی برای اجرای برنامه هایی که در این زمینه پیش بینی شده، کمبود اعتبارات است و اگر اعتبارات رسیده بود، همین امسال بخشی از طرح هایی که در زمینه آسیب شناسی وضع دختران در این مناطق پیش بینی شده به اجرا در می آمد. تا اعتبارات را بدهند و تا از میان ٤٠ شهر محرومی که بی سوادی زنان در آنها اوج گرفته، نوبت به یزد نو و روستاهای بنی صالح برسد، بسیاری از دختران این روستاها غزل خداحافظی با مدرسه را خوانده اند. بسیاری از آنها، آدم های دیگری شده اند و عمری را به انتظار گذرانده اند. در انتظار آن خانم معلمی که نیامد، آن مدرسه ای که نبود و آن کتاب هایی که هیچ وقت نخواندند. در روستاها، وقتی قرار نباشد دختران درس بخوانند، ازدواج می کنند، می گویند، بد است دختر زیاد در خانه بماند. خیلی هایشان در خانه شوهر هم اما افسوس مدرسه و اندوه بی سوادی را فراموش نمی کنند. همان طور که معصومه، فراموش نکرده است، او حالا ٢٢ ساله است و هنوز وقتی از مدرسه می گوید، نگاهش خیس می شود: - بچه که بودم فکر می کردم معلم می شوم. من بی سواد مطلق نیستم پنج کلاس رفتم اما نمی توانم بخوانم. خیلی فارسی برایم سخت است. بچه که بودم فکرم این بود که روستای ما یک خانم معلم می خواهد و من خانم معلم روستا می شوم اما نتوانستم بخوانم. خیلی غصه می خورم، بی سوادی بد است.... - کی ازدواج کردی؟ - ۱۵ سالم بود. - چقدر درس خواندی؟ - همان کلاس پنجم. - دوست داشتی ادامه بدهی؟ - خیلی... اگر مدرسه رفته بودم شاید الان آدم دیگری بودم؛ اما سرویس نبود تا هویزه بروم. امید داشتم رشته ای یاد بگیرم. کاری، چیزی. -الان کتاب می خوانی؟ - می خوانم. -آخرین کتابی که خواندی چه بود؟ -کتاب منظورم قرآن است و دعا. قرآن و دعا. کتاب فارسی نه. نمی توانم؛ بعد هم در روستا کتاب نداریم، چند ماه پیش برایمان چند جلد آوردند. گفتند مال اردوی جهادی است. - شوهرت درس خوانده است؟ -او خوانده. دانشگاه می رود، سوسنگرد. ادبیات و علوم انسانی. علم و دانش خیلی بهتر است. -الان نمی خواهی درس بخوانی؟ -الان که دیگر نمی شود، مسئول خانه داری هستم؛ اما اگر وقتی کوچک بودم، این جا یک خانم معلم داشت، می شد ولی دور نه. دور یعنی روستایی پرت، آنسوی آرامش کرخه. نقطه ای فراموش شده در میان جاده نفتکش ها. بعد از چرخ و فلک های خاموش؛ نرسیده به زمین های خالی و در انتها یک جاده خاکی که می رود تا قلب خانه های صمیمی.... تا خانه های آنها. دور یعنی همین جا، یعنی یزد نو که دخترانش مشق شب ندارند و مدرسه رفتن برای آنها رویایی دور است. آنها دختران راه دورند، دختران انتظار، دختران چوپان که آرزوهایشان یا با صدای دلگیر چرخ خیاطی چرخ می شود و یا آواز آهی می شود که می پیچد در آسمان کوه، در آسمان دشت... .شهروند
دوشنبه ، ۹آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها