محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830440896
اسراری درباره گنج یابی های قاچاقچیان عتیقه
واضح آرشیو وب فارسی:جمهوریت: «20 کیلومتر مانده به شهر، راه باریک آسفالتی جدا می شود که روستایی ها از آن استفاده می کنند؛ با سرعت 40 تا 50 بروید تا برسید به یک راه خاکی که رد ماشین دارد. از همان جا دقیقاً سه کیلومتر بروید می رسید به یک دشت بزرگ. شمال غرب دشت چندتا درخت می بینید، بروید جلو از کنار درخت ها رو به سمت غروب 500 متر بروید. وقتی رسیدید، تخته سنگی هست که روی آن با رنگ زرد نوشته شده S. همان جا را بکنید، گنج آنجاست.» به گزارش جمهوریت ، روزنامه ایران افزوده است: این ادعای کسی است که نقشه را ترجمه کرده تا به قول خودش ما را به گنجی 400 - 300 ساله برساند. قرار است با تیمی از قاچاقچیان عتیقه بروم دنبال گنج! سفری جالب و جذاب و البته خطرناک. با هزار ترفند و دوز و کلک با یکی از گنج یاب های غیرقانونی قرار گذاشتم با گروهشان سفری چند روزه برای یافتن گنج به یکی از مناطق مرکزی کشور بروم. بماند که همراهی با آنها با ریش گرو گذاشتن های فراوان میسر شد. روی این پروژه مدت ها کار کردم تا بالاخره اعتمادش را تا حدی جلب کنم. کسی خبر ندارد که همراه آنها یک خبرنگار است؛ حتی آن آشنای اینترنتی من. آنها فکر می کنند من هم یک قاچاقچی گنج هستم اما از نوع ناشی اش. نقشه را 50 میلیون خریده اند؛ نقشه ای که روی یک پوست قدیمی با علائم و نشانه هایی عجیب و غریب نقاشی شده است. درست مثل فیلم ها و کارتون های قدیمی که در کودکی با دیدن آنها میخ می شدیم جلوی تلویزیون و فکر می کردیم هرجای زمین علامت ضربدر بکشیم زیرش گنجی پنهان شده است. به دنبال گنج با گروه قاچاقچیان عتیقه قرار بود چند هفته پیش برویم ولی باران و برف سفرمان را عقب انداخت. حالا که هوا خوب است قرار را گذاشتیم برای ساعت 9 صبح. 4 نفر شدیم. راه را گرفتیم و از تهران زدیم بیرون. راستش چنین سفری را تجربه نکرده بودم. هرچقدر که به روستای موردنظرمان نزدیک می شدیم دلشوره هایم بیشتر می شد. پیش خودم می گفتم نکند لو بروم یا پلیس ما را بگیرد؛ آش نخورده و دهان سوخته. وقتی رسیدیم ساعت حدود یک ظهر بود. راه را همان جوری که مترجم نقشه آدرس داده بود رفتیم و طبق علائم، تخته سنگ را پیدا کردیم. دوستم همراه شریک هایش پایین رفتند و منطقه را وارسی کردند. بعد از 15 دقیقه ای برگشتند و دور زدیم سمت تهران. فکر می کردم آمده ایم گنج را بیرون بکشیم و تمام. اما نمی دانستم که قاچاقچی های عتیقه برای عملی کردن نقشه شان ریسک نمی کنند و چند بار منطقه را زیر نظر می گیرند تا از موقعیت و رفت و آمد روستایی ها اطلاعات کسب کنند. در این سفر فهمیدم دو جور نقشه داریم؛ وزیری و شاهی. نقشه های وزیری از نقشه های شاهی معتبرتر هستند. در زمان قدیم نقشه ها را روی چرم و سنگ و چوب می نوشتند. نمونه هایی هم هست که شکل کتابچه اند. در هر صفحه بخشی از نقشه و علامت هایی نقاشی شده که با رمزگشایی می توان فهمید چه مالی پیدا می شود و ارزشمند است یا نه. به همین خاطر قیمت نقشه ها باهم فرق می کند. نقشه داریم 20 میلیون و نقشه ای هم داریم که چندصد میلیون ارزش دارد. بیشتر نقشه ها به زبان میخی و عبری یا نشانه نوشته شده اند. کسی از آنها سر درنمی آورد جز خط شناس ها که برای ترجمه کردن یا پول زیادی می گیرند یا با قاچاقچی ها شریک می شوند. اگر بفهمند که مال خوبی پیدا می شود حتماً شریک می شوند مثل مترجم همین نقشه. آغاز یک سفر خطرناک دوباره فردای آن روز راه می افتیم ولی این بار شب و با دو ماشین. ساعت یک شب می رسیم و ماشین ها را چند کیلومتری پیش از موقعیت گنج پارک می کنیم. شش نفر هستیم. هریک از ما از صندوق وسیله ای برمی دارد. یکی کلنگ، آن یکی دستگاه گنج یاب و من هم بسته آب معدنی. پیش از رفتن، سرگروه هشدار می دهد کسی حتی سیگار هم روشن نکند. هوا سرد است و البته 45 دقیقه پیاده روی ما را بخوبی گرم می کند. نور ماه کمی بیابان را روشن کرده و پاییدن جلوی پایمان آنقدرها هم سخت نیست. دل توی دلم نیست و اینکه قرار است چه چیزی پیدا کنیم و چطور مشاهداتم را بعد از اینجا روی کاغذ بیاورم؟ هنوز دست به کار نشده درباره نحوه نوشتن خبر این سفر فکر می کنم. البته کمی هم ترس چاشنی این حس ام شده، دوستم گفته بود برای دست یافتن به گنج، خطرات زیادی وجود دارد. مثلاً حمله مارهایی که از گنج نگهبانی می کنند یا حمله جن هایی که با سنگ انداختن سعی می کنند مانع کار شوند یا شمشیر برگردان ها و حوضچه های اسیدی و باقی تله هایی که صاحب گنج کار گذاشته و رمزش را خودش می دانسته و بس. خب کم کم آماده می شویم برای کار. سرگروه به دو نفر از همراهانش اشاره می کند زمینی را که دورش با گچ خط کشیده، بکنند. کلنگ ها با کمترین صدا روی زمین فرود می آیند. رفیقم هم چند دقیقه بعد با بیل خاک را به کناری می ریزد. صحبت کردن ممنوع است مگر اینکه خیلی خیلی ضروری باشد. ساعت سه شب است و حدود یک متر و نیم از زمین کنده شده و هر 15 دقیقه جایمان را عوض می کنیم. کلنگ و بیل زدن نصیب من هم شد و چه کار سختی که دمار آدم را درمی آورد. تنها سودش برای من این است که از سرمای خشک استخوان سوز و سوزی که پوست را می درد نجاتم می دهد. روبه رو شدن با طلسم و جادو جمبل ساعت 3 و 15 دقیقه یکی از بچه ها که «حسن» صدایش می کنند به سرگروه می گوید کلنگش به سنگ می خورد ولی سنگی نمی بیند. با اشاره سرگروه که «اسی» نام دارد همه از گودال بیرون می آیند و مرد 50 ساله ای که کلاه بافت مشکی به سر دارد و تا حالا از جمع فاصله گرفته بود کارش را شروع می کند. این مرد با کسی دمخور نمی شود جز اسی. آن هم هر از گاهی چند کلمه . هر 10 دقیقه یکبار سیگاری روشن می کند و دستش را جلوی آتش می گیرد تا کسی قرمزی سیگارش را نبیند. از قرار معلوم رمال و جادو باطل کن است. اگر چیزی پیدا شود یک پا شریک است مثل بقیه به طور مساوی. دست به کار می شود و کتابش را باز می کند و وردهایی می خواند نامفهوم و بی سر و ته، آن هم با صدای بم و دورگه اش که آدم را در آن بیابان به ترس می اندازد. ورد می خواند و میخ هایی را در فاصله پنج متری و چهار گوشه گودال به زمین می کوبد و روی آنها آب جوش می ریزد. از دوستم علت این کار را می پرسم و او می گوید: «حاجی دارد اینجا را چهار میخ می کند - جویندگان عتیقه اعتقاد دارند که برخی دفینه ها طلسم شده اند و موقع رسیدن به آنها مدام زیرزمین جایشان عوض می شود - تا مال که از آن ابتدا برایش ورد خوانده شده از جایش تکان نخورد و بتوانیم کار را ادامه بدهیم.» این کارش حدود 20 دقیقه ای بیشتر طول نمی کشد و کتاب وردش را می بندد و با دست به اسی اشاره می کند که بچه ها مشغول کار شوند. قبل از بیل و کلنگ زدن دوستم دستگاه گنج یاب را از کاورش بیرون می آورد و می برد داخل گودال. دستگاه را به اطراف می چرخاند و صدای بوق آن کم و زیاد می شود تا اینکه در نقطه کناره دیواره صدایش تندتر می شود. دوستم آرام به اسی می گوید: «اینجاست. طلسم قبل از باطل شدن جایش را عوض کرده. باید شعاع کندمان را بیشتر کنیم تا راحت بتوانیم مال را بیرون بکشیم.» بعد با جستی بیرون می پرد و بیل و کلنگ زدن دیگران دوباره شروع می شود. کار کم کم خسته کننده می شود. ساعت 5 صبح است و کارمان خیلی طول کشیده. نیم ساعت بعد بچه ها با سرعت از داخل گودال بیرون می زنند. بریده بریده حرف می زنند. معلوم نیست چه می گویند. چیزی که می شود فهمید این است «مار، مار.» اسی با چراغ قوه به داخل گودال نوری می اندازد و با عصبانیت می گوید: «لعنت به این شانس چه جای پردردسری است اینجا. جابه جا شدن مال و حالا مار. حتما جن هم هست که سراغمان بیاید. گرفتاری شدیم بخدا. حسن، با بیل سر مار رو جدا کن بیار بیرون و سرشو بکن زیرخاک.» خاطره رئیس از برخورد با جن و مار بعد از کشته شدن مار که یک متر و نیمی طولش بود، نم نم خودم را به اسی نزدیک می کنم و سعی می کنم با او طرح رفاقت بریزم. آدامس تعارف می کنم. می گیرد. 40 سال دارد با قدی حدود 185 و هیکلی ورزشکاری. صورتش آبله روست و سگرمه هایش توی هم گره خورده. از او درباره خاطراتی که از این کار دارد می پرسم. آنهایی که او را ترسانده یا آنهایی که برایش مشکل درست کرده اند. می خواهد از جواب دادن طفره برود ولی وقتی پاپیچش می شوم چاره ای جز جواب دادن ندارد و با حالت دست به سینه که انگار مدل ایستادنش است، این طور تعریف می کند: «چند سال پیش رفته بودیم یکی از روستاهای شمال غربی کشور. این روستا خالی از سکنه بود و کسی هم حتی گذرش به آنجا نمی افتاد. سه نفر بودیم و چون مطمئن بودیم کسی در آن منطقه نیست سر ظهر کارمان را با خیال راحت شروع کردیم. از شانس بد کارمان طول کشید و به شب خورد. به خاطر اینکه غذایی همراه نداشتیم و با شهر دو ساعتی فاصله داشتیم چاره ای جز ادامه کار نداشتیم تا مبادا کار به روز بعد بکشد. ساعت یک، دو شب به بالشتک سنگی که یکی از نشانه های دست پیدا کردن به گنج است، رسیدیم. در حال ور رفتن با این سنگ بودیم که سنگ کوچکی به کمرم خورد. اول فکر کردم بچه ها شوخی می کنند. وقتی برگشتم، دیدم کسی نیست. آنجا دیوار یا درختی هم نبود که کسی پشت آن قایم شود. برایم عجیب بود. بی خیال شدم و باز مشغول کار شدم. دوباره سنگ بزرگتری این بار به پشت پایم خورد. دوستانم دقیقاً جلوی خودم بودند و همراه با من زمین را می کندند. وقتی از ترس دست از کار کشیدم سنگ های دیگری بسوی من و دو نفر دیگر پرتاب شد. هر سه مان از ترس مانده بودیم چه کنیم؟ برویم، بایستیم یا به کار ادامه بدهیم؟ در آن تاریکی چیزی مشخص نبود. چراغ قوه را برداشتم و نورش را به اطراف انداختم ولی نه چیزی بود نه کسی. سنگ ها همینجور پرتاب می شدند. چاره ای نداشتیم؛ وسایلمان را گذاشتیم و فرار کردیم. آخرش هم نفهمیدیم ماجرا از چه قرار است. یک بار هم سه سال پیش توی یکی از مناطق دورافتاده زمین سفتی را با کلی بدبختی کندیم و به گنج رسیدیم. وقتی خواستیم کوزه سفالی بزرگ را که احتمال می دادیم داخلش پر از سکه طلا باشد بیرون بیاوریم، مار خاکی رنگی دوستم را نیش زد و در کمتر از پنج دقیقه چند مار دیگر هم از سوراخ های گودال بیرون آمدند و اجازه ندادند به کوزه نزدیک شویم!» هنوز گرم صحبت هستیم که سعید به بهانه ای صدایم می کند و می گوید اسی قابل اطمینان نیست، آدم خطرناکی است و آن روی خودش را زمانی که مالی از زیر خاک بیرون بیاید نشان می دهد و باید سعی کنم با او گرم نگیرم. حرف دوستم ته دلم را خالی می کند. پیش خودم می گویم که من برای چی اینجا آمدم و اینها درباره من چه فکری می کنند؟ اسم و فامیلم را می دانند، یکی از آنها وقتی بعد از کلنگ زدن استراحت می کند مدام می گوید که اسمم برایش خیلی آشناست، انگار جایی شنیده یا خوانده! اگر بفهمند که من خبرنگارم چه اتفاقی می افتد؟ در حالی که جویندگان گنج سخت مشغول کارند من در حال فرضیه سازی هستم که اگر بفهمند چه می شود؟ فرضیه اول، ناراحت می شوند و من هم قول می دهم به کسی نگویم. فرضیه بچگانه ای است. فرضیه دوم، یک دل سیر کتکم می زنند و همانجا رهایم می کنند تا پیاده برگردم. فرضیه سوم، از ترس اینکه مسأله را برای کسی بازگو کنم بی خیال کار می شوند و می روند و فرضیه آخر اینکه مرا سر به نیست می کنند. خنده ام می گیرد که چه افکار و توهماتی را توی سرم می پرورانم. تغییر برنامه با روشن شدن هوا رشته توهماتم را زوزه گرگ ها پاره می کند. شب بیابان چه عجیب و ترسناک است. تا همین الان به این موضوع فکر نکرده بودم. به جز صدای زوزه گرگ ها، صدای ضربات بیل و کلنگ به دل زمین و نفس نفس زدن جویندگان عتیقه داخل گودال که حالا ارتفاعش به دو و نیم متر می رسد، شنیده می شود. آنطرف تر هم طلسم باطل کن سیگارش را بیخ گوشش گذاشته و ورد می خواند. برای چند لحظه به نظرم می آید همه چیز اینجا عجیب هستند و نمی دانم با من چه نسبتی دارند؛ بیابان، اسی، حسن، طلسم باطل کن، سعید و آن دو نفر دیگر که اسمشان را نمی دانم. هوا گرگ و میش است و اسی به همه استراحت می دهد. یکساعتی همه در آن سرمای آزاردهنده روی زمین از خستگی دراز می کشیم. سیگار پشت سیگار روشن می کنند و تنها چایی است که ما را گرم می کند. وقتی آفتاب می زند سرگروه افراد را به دو دسته تقسیم می کند و قرار می شود هر تیم برای سه ساعت کار کند و تیم دیگر بروند توی ماشین ها استراحت کنند. از شانس، من و سعید و طلسم باطل کن برای استراحت به سوی ماشین ها می رویم. طلسم باطل کن به سوی ماشینش می رود که با آن آمده بود و ما هم به ماشین خودمان. از خستگی و شب بیداری چشمانم نایی برای باز ماندن ندارند. صندلی را می خوابانم، اختیار چشم ها با من نیست ولی سعید نه. دوربینش را از داخل داشبورد بیرون می آورد و ششدانگ منطقه را دید می زند. وقتی چشمانم کم کم گرم خواب می شود می شنوم که سعید به من می گوید: «تو این اسی موزمار را نمی شناسی که چه آدم هفت خطیه. شاید ما را دک کرده که مال را بعد از اینکه پیدا کرد با دونفر دیگه که از رفیقاشن بالا بکشه. باید حواسم بهشون باشد.» اسرار جویندگان عتیقه بعد از یک ساعت خواب و بیداری صحبت هایم را با سعید سر می گیرم؛ اینکه چند وقت است در این کار فعالیت می کند؟ این شغل چه خطراتی دارد و از کجا می دانند کجاها گنج دارد؟ او در حالی که از خستگی روی صندلی راننده ولو شده و نگاهش از دور به اسی است چیزهایی می گوید که خیلی وقت است می خواستم از دهانش بشنوم: «آدم در2 صورت می آید توی این کار، یا باید بیکار باشد یا حریص! من خودم پنج بار برای عتیقه درآوردن با این و آن آمدم ولی فقط یکبار نتیجه خوبی داشت. البته باید بگویم این کار خیلی خطرناک است. باید حواست به تله های شیطانی و تله های فیزیکی باشد. آدم هایی را می شناسم که گرفتار تله شدند و از دنیا رفتند. خود من یکبار کم بود با شمشیر برگردان بمیرم که خدا بهم رحم کرد. از اینها که بگذریم باید حواست به دور و بری ها باشد یا مال را بالا می کشند یا از روی طمع حاضر می شوند دخلت را بیاورند. از اینها هم بگذریم، آدم فروش زیاد است، آدمی که تو را لو بدهد. اگر گیر کنیم از 10 سال تا حبس ابد زندانی می شویم. تازه، گشت های پلیس میراث فرهنگی هم هست که بارها دوستان مرا دستگیر کردند. من خودم دوست ندارم این عتیقه ها را به واسطه بفروشم و آنها هم ببرند خارج از کشور دوبله سوبله بفروشند. اگر توی ایران دولت به کسانی که عتیقه ها و زیرخاکی ها را پیدا می کنند پول خوبی می داد هیچوقت حاضر نمی شدیم حتی یک ذره از این خاک برود آن ور مرز، ولی چه فایده پول و امتیازی نمی دهند. جایی می خواندم کشورهای دیگه برای هر عتیقه ای که مردم کشف می کنند در ازای تحویل آن به میراث فرهنگی یک سوم از ارزش آنها را پول هدیه می گیرند. یادم می آید چند سال پیش یکی از بچه ها یک جام طلا و یکسری عتیقه دیگر از زیر خاک درآورده بود و نمی توانست آنها را بفروشد. رفت جام طلایی را که به خاطر قدمتش حداقل یک میلیارد می ارزید ذوب کرد و به قیمت طلای خام فروخت وحدود 150 میلیون دستش را گرفت. این سرزمین همه جایش پر از عتیقه است.می گویند زمان های قدیم مردم از ترس مأموران دولتی یا راهزنان پول و هر چیزی راکه قیمتی بوده توی دل زمین چال می کردند تا در امان بماند بخصوص توی جاده هایی که راهزن زیاد بوده.» گنج بود یا نبود؟ سعید با دوربین منطقه را نگاه می کند و یکدفعه در ماشین را باز می کند و بیرون می دود، به من هم هشدار می دهد از ماشین پیاده نشوم تا زمانی که به من نگفته. معلوم نیست چه خبر شده. با چند دقیقه تأخیر، طلسم باطل کن هم به سوی محل می دود آن هم سراسیمه. نیم ساعتی می گذرد و از سعید خبری نیست. لحظه های پر از آشوب و دلشوره ای دارم دست هایم می لرزد. دوربین سعید را که روی صندلی افتاده بر می دارم و به دور و برم نگاه می کنم؛ چیزی پیدا نیست. تمام آنچه را که پیش از این از ماجراهای گنج یابان شنیده و خوانده ام به ذهنم می ریزد، از قال گذاشتن و فرار کردن تا قتل یکدیگر و پایان دوستی پس از پیدا شدن اولین سکه و ... اما نمی دانم چه اتفاقی افتاده است آیا گنجی در کار بوده یا نه؟ آیا به هویت من پی برده اند یا نه؟ آیا دقایقی دیگر به سراغم خواهند آمد؟ در را باز می کنم، تمام قدرتم را در پاهایم جمع می کنم و می دوم.
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جمهوریت]
[مشاهده در: www.jomhouriat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها