محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830579588
چرخش از پاپ به موسیقی ایرانی
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: چندین سال است که سنت تیتراژخوانی در تلویزیون ایران ریشه دوانده، تا حدی که برای خیلی از ما تصور یک سریال بدون موسیقی با کلام به عنوان تیتراژ ابتدایی و انتهایی سخت است. در این بین هستند خوانندگانی که در طول این سال ها به عنوان نمایندگان موفق این عرصه در دو حوزه پاپ و سنتی شناخته می شوند. اگر احسان خواجه امیری را به عنوان رکورددار تیتراژخوانی آن هم در حوزه پاپ در نظر بگیریم، در آن طرف هم باید از علیرضا قربانی و سالار عقیلی نام برد که در این حوزه و در بخش سنتی فعالیت کرده اند. شنیدن صدای آشنای سالار عقیلی در تیتراژ ابتدایی و انتهایی سریال معمای شاه که از شبکه یک پخش می شود، صدای محسن چاووشی در سریال کیمیا و حتی آخرین کار حسن فتحی یعنی «شهرزاد» که در شبکه نمایش خانگی توزیع می شود همه نمونه هایی از تلاش ها در این حوزه برای جلب مخاطب بیشتر و البته تکرار موفقیت هایی است که پیش تر رقم خورده است. موسیقی تیتراژ سریال هایی مثل شب دهم، مدار صفر درجه و تبریز در مه از این مواردند. گرچه در سال های اخیر و با ورود آهنگسازان برجسته به حوزه موسیقی فیلم این عرصه، آثار باکیفیتی را تولید کرده است با این همه هنوز هم کیفیت این آثار محل بحث است. با این مقدمه «اعتماد» با سه نفر از خوانندگانی که در این حوزه فعالیت می کنند به گفت وگو نشسته است. بدون شک یکی از آن خوانندگانی که تیتراژهای موفق زیادی خوانده سالار عقیلی است. او با حجم صدای منحصر به فرد و تحریرهایش در گام بالا از آن دست خوانندگانی است که بسیاری از کارگردان های تلویزیون به کار کردن با او علاقه زیادی دارند. عقیلی در طول سال های فعالیتش دست کم در 11 سریال به عنوان خواننده تیتراژ حضور داشته است. با او درباره این تجربه ها گفت وگو کرده ایم. آقای عقیلی با توجه به اجرای تیتراژهای زیاد با صدای شما به نظر می رسد بخش زیادی از کارهای شما در تلویزیون در ژانر تاریخی است... من تا امروز 11 تیتراژ تلویزیونی کار کرده ام که سه، چهارتای آن تاریخی بوده است. «استاد شهریار»، «کلاه پهلوی»، «پری دخت»، «شیخ بهایی»، «سال های مشروطه»، «تبریز در مه»، «دختری به نام آهو»، «حجر ابن عدی»، «هانیه»، «سایه سلطان» و «معمای شاه» (که آخرین کار من در این زمینه است)، تیتراژهایی بود که تا امروز خوانده ام. به جز سریال هایی که در زمینه تاریخی کار کرده ام، بقیه در ژانرهای عاشقانه و اجتماعی طبقه بندی می شوند. سالار عقیلی چه فاکتوری برای خواندن یک تیتراژ دارد؟ ملاک من برای انجام یک کار و خواندن در یک سریال ابتدا خود سریال و بعد از آن کارگردان کار است. هر وقت قرار است در سریال یا فیلمی بخوانم، در مورد بازیگران و نام آهنگساز سوال می کنم. به هرحال من به خواندن تیتراژهای خوب علاقه مندم و امیدوارم از این طریق بتوانیم آثار ماندگاری در موسیقی تولید کنیم. همان طور که در جریان هستید، من دو فیلم در فرانسه به نام های «بابا عزیز» و «هیومن» را کار کردم. هیومن یک فیلم مستند است و حدود 20 روز پیش خواندن کار را تمام کردم. اجرای چنین کارهایی در رسانه ملی تا چه حد در آشنایی جوانان و نوجوانان با موسیقی ایرانی تاثیر دارد. این پرسشم را با توجه به کم شدن مخاطبان تلویزیون در سال های اخیر پاسخ بدهید؟ نه تنها نوجوانان بلکه حتی کودکان به این سمت آمده اند. بارها در کنسرت هایی که حتی در شهرستان ها اجرا کردم، این موضوع را دیده ام. پدر یا مادر یک کودک چهارساله پیش من می آیند و از علاقه فرزندشان به کارهایی که در موسیقی ایرانی انجام داده ام، می گویند. اینکه یک کودک با این سن و سال، آثار موسیقی ایرانی را گوش می دهد و همراهش زمزمه می کند، برای من باعث افتخار است. کار «تبریز در مه» را هفته گذشته در دبستان پسرم به عنوان شعر گروه سرود معرفی کرده اند و بنا شده، بچه ها روی این اثر برای سرود کار کنند. به نظر من، این یک حرکت خوب و روبه جلو است. در این مورد خاطره ای هم از شیراز دارم. پدر یک کودک سه ساله قبل از اجرا پیش من آمد و گفت کودکش می خواهد «خوشه چین» را برای من بخواند. من اول باورم نشد اما کودک خواندن کار را آغاز کرد و من از این صحنه به قدری خوشحال شدم که از اجرای کودک سه ساله فیلم گرفتم. هنوز هم این فیلم را دارم. این کودک شعر را به درستی اجرا کرد و باعث تعجب من شد. پدرش می گفت پسرم همیشه آهنگ های شما را گوش می دهد. خیلی از خوانندگان فعال و موفق، تیتراژخوان های موفقی به حساب نمی آیند. در موسیقی پاپ احسان خواجه امیری و در موسیقی ایرانی، شما و علیرضا قربانی نسبت به دیگران در خواندن تیتراژها موفق تر بوده اید. از نظر شما چه فرقی میان خوانندگان موفق تیتراژ با دیگران وجود دارد؟ به نظر من، علاقه مردم به یک خواننده مهم ترین دلیل دیده شدن تیتراژ و حتی یک سریال است. وقتی مردم هنرمندی را دوست داشته باشند، کارگردان به سراغش می آید و می خواهد خواندن تیتراژ فیلمش را او به عهده بگیرد. از طرف دیگر، گاهی خوانندگان مطرح برای انتشار اثری در آلبوم شان، حساسیت به خرج می دهند اما با هر پیشنهادی در زمینه تیتراژ موافقت می کنند و به کیفیت و ژانر فیلم هیچ توجهی ندارند. این عامل باعث می شود که کار، چندان میان مردم مورد استقبال قرار نگیرد. اینکه صرفا بنا به دلایل مادی یا علاقه به خواندن تیترا ژ نباید هر کاری را پذیرفت. باید دقت و حساسیت هنرمند روی تیتراژ درست مثل ریزبینی باشد که برای انتشار آلبوم به خرج می دهد. به نظر می رسد توانایی خواننده در دراماتیزه کردن یک اثر لااقل در ردیف ها و آموزش های موسیقی آموزش داده نمی شود تا با تکیه بر حجم صدا یا توانایی خوانش که فاکتورهای شخصی هر خواننده ای است، بتواند کار را دراماتیزه کند. این مزیت در کارهای شما دیده می شود و همین مورد باعث جذابیت تیتراژهایی است که شما در ژانرهای مختلف اجرا کرده اید... از دید من خواندن تیتراژ یک فیلم با کاری که هنرمند در یک آلبوم موسیقایی انجام می دهد، کاملا متفاوت است. چون موسیقی تیتراژ برای یک فیلم ساخته شده و مخاطبان عام تری را در بر می گیرد درحالی که یک آلبوم موسیقی، برای مخاطبان خاص خواننده وارد بازار می شود. در نتیجه فضای این دو کاملا با هم فرق دارد. شاید اگر هر یک از کارهایی که من در زمینه تیتراژ پذیرفتم، خارج از موسیقی سریال یا فیلم و برای انتشار در یک آلبوم پیشنهاد می شد، من اصلا خواندنش را نمی پذیرفتم. موسیقی تیتراژ با فضای سریال هماهنگی دارد و در واقع این دو به عنوان مکمل هم هستند. من در خانواده ای پرورش پیدا کردم که هیچ کسی اهل موسیقی اصیل نبود. تنها، برادرم در زمینه موسیقی فعالیت می کرد اما ژانرش پاپ بود. تا 15 سالگی کلا موسیقی پاپ در گوش من بود تا اینکه وارد هنرستان موسیقی شدم. پس از ورودم به هنرستان، نگرش من در مورد موسیقی 180درجه چرخید و با کمک اساتید موسیقی در هنرستان توانستم با زیر و بم موسیقی ایرانی و اساتید این حوزه آشنا شوم. جریان عدم آشنایی من با موسیقی ایرانی تا سال 70 به تاخیر افتاد. تا آن زمان، من در خانه در کنار پیانوی برادرم کارهای پاپ را می خواندم. بعد از سال 71 تا امروز حدود 23 سال است که به موسیقی اصیل وارد شدم. نخستین بار برای چه سریالی تیتراژ خوانده اید؟ نخستین کار من، «حجر ابن عدی» بود و پس از آن توانستم کار «پری دخت» را بخوانم. در آن دوره، هنوز فراگیری سالار عقیلی به اندازه امروز نبود. اما آن روز هم دو اثر در بازار داشتم. به هر حال از طریق یکی از دوستانم با آریا عظیمی نژاد آشنا شدم. ایشان صدای مرا دوست داشتند و می گفتند باید یک روز با هم یک اثر مشترک تولید کنیم. روزی آقای عظیمی نژاد با من تماس گرفتند و ماجرای ساخت فیلم «پری دخت» و پیشنهاد خواندن تیتراژ فیلم را به من دادند، در مورد بازیگران کار پرسیدم و متوجه شدم همه حرفه ای هستند. موسیقی کار، برایم فرستاده شد و خواندن در این کار را پذیرفتم. در مورد ضبط این کار، خاطره زیبایی دارم که گمان می کنم شنیدنش برای مردم خالی از لطف نباشد. ما برای خواندن کار، به خانه آقای عظیمی نژاد رفتیم. درست همان روز حدود 30 یا 40 سانتی متر برف آمده بود. خانه آقای عظیمی نژاد در ولنجک بود. من با همراهی یکی از شاگردانم به منزل آقای عظیمی نژاد رفتیم و بعد از لیز خوردن های زیاد، خودمان را به درون خانه رساندیم. قرار بود کار فردا روی آنتن برود و هیچ فرصتی به جز آن روز باقی نمانده بود. این کار به سرعت ضبط شد و بعد به خانه بازگشتم. بلافاصله بعد از رسیدن به خانه، سرما خوردم و خدا را شکر کردم که پس از ضبط کار، این اتفاق افتاده. آقای عظیمی نژاد تماس گرفتند و گفتند قسمتی از کار خوب نشده و دوباره باید خوانده شود. در آن لحظه آهی کشیدم و به آقای عظیمی نژاد ماجرای سرما خوردنم را گفتم. آقای عظیمی نژاد گفت: چاره ای نیست چون متن شعر تغییر کرده. اگر به دقت تیتراژ «پری دخت» را گوش دهید، مشخص است که صدای من سرما خورده است.
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها