محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829785337
روایت تکان دهنده یک ایرانی از مرز مقدونیه
واضح آرشیو وب فارسی:ایران بالکان: کشور مقدونیه اعلام کرده است که غیر از پناهجوهای سوری، عراقی و افغان به کسی مجوز داده نمی شود. ایرانی ها هم این حرف بهشان برخورده و دست به اعتصاب و اعتراض زده اند، آن ها می گویند ما گرسنه نیستیم اما می خواهیم زندگی بهتری داشته باشیم. به گزارش پایگاه تحلیلی – خبری ایران بالکان (ایربا) به نقل از تابناک، احتمالا دارد دست هایش را به هم می مالد که گرم شود چون منقطع و کوتاه می نویسد. چندین ساعت چشم هایم را به اسمش در تلگرام دوخته ام تا بالاخره جوابم را بدهد: «نمی خواستم باهات حرف بزنم. این چند روز همه در جواب شکایت هایم گفته اند می خواستی نروی، آن طرفی ها هم می گویند می خواستی نیایی. خلاصه اینجا سرگردان شده ایم.» او را خیلی وقت است می شناسم و چند روز پیش وقتی باخبر شدم که سر از ترکیه و بعد هم یونان درآورده تا خودش را به اروپا برساند از تعجب خشکم زد. اینجا اوضاعش خیلی بد نبود، کار و کاسبی معمولی داشت اما زندگی خانوادگی خوبی نه. حالا دارد با من چت می کند، بین حرف هایش شکلک های خنده می فرستد، مخصوصا جاهایی که انگار حوصله گفتن ندارد. اولین چیزی که می پرسم این است: «اینترنت از کجا می آوری؟» و می فهمم که گویا در نقطه صفر مرزی بین یونان و مقدونیه دسترسی به اینترنت حتی با خط ایرانی به مراتب راحت تر از خود ایران است اما مشکل برق دارند. چندین بار با استرس می گوید که ممکن است گوشی اش خاموش شود. «در کل روز بیشتر از یک ربع نمی توانم گوشی ام را شارژ کنم. اینجا بعضی ها چادر زده اند، دولت یونان هم چادرهایی زده که انشعاب برق گرفته اند و تویشان پریز پیدا می شود، اما آن قدر جمعیت زیاد است و همه می خواهند وسایل برقی شان را شارژ کنند که با دعوا و دادوبیداد می شود ده دقیقه یا یک ربع از پریز استفاده کرد. همه این ها می گذرد اما یک چیزهایی شاید هیچ وقت از ذهنم پاک نشود.» می ترسم فراموش نکنم برای یحیی هیچ چیز ترسناک تر از صبحی نیست که از خواب بیدار شده و دیده که چندین ایرانی دارند دهان همدیگر را می دوزند، درست چند روز بعد از اینکه فهمیده اند قرار نیست به ایرانی ها مجوز ورود داده شود و آن ها باید بازگردند. «با وحشت نگاهشان می کردم. باورم نمی شد که دارند دهانشان را می دوزند. از اول هم از آن ها خوشم نمیآمد یکی دو نفرشان خیلی قلدر بودند، اما حالا حسی که بهشان دارم ترس و دلسوزی و نگرانی با هم است. وقتی آن ها را می بینم احساس می کنم واقعا دیگر به بن بست خورده ایم. یکی از آن ها ادعا می کند در ایران محکوم به اعدام شده و نمی تواند بازگردد؛ همه می دانند که دروغ می گوید اما خب خسته شده. دیگر اعصاب ندارد. انتخاب برای او بین مردن و رسیدن به اروپاست.» او از نزدیک به پنج نفری حرف می زند که با نخی سیاه رنگ لب هایشان را اوریب دوخته اند، نه چیزی می خورند، نه حرف می زنند. آن ها و چندین ایرانی دیگر روی ریل قطاری که به سمت قلب مقدونیه حرکت می کند نشسته اند و نمی گذارند قطارها رد شوند. این حرف ها باعث می شود به یاد درگیری چند ماه پیش پلیس مقدونیه با پناهجوها بیفتم و از او بخواهم مراقب خودش باشد. می گوید: «درباره آن دفعه شنیده ام، اما از وقتی من اینجا هستم یعنی در یک هفته گذشته درگیری بزرگی اتفاق نیفتاده. پلیس ها کاملا آماده اند، همه جا هم سیم خاردار کشیده اند، اما به مردم دست نمی زنند گاهی وقت ها به زور بعضی ها را بلند و مجبورشان می کنند به یک سمت دیگر بروند، اما این کار را کسانی می کنند که زور زیادی دارند و لازم نیست که درگیر شوند.» لاغر شده و میلی به غذا ندارد، هنوز فکر می کند کار درستی کرد که همه چیز را ول کرد و رفت یا... اما امیدی که به روزها و سال های آینده دارد باعث می شود یک لحظه هم به فکر بازگشت نیفتد. می گوید: «از هیچ چیز نمی ترسم. با خودم می گویم بیست و هفت، هشت سال با انواع بدبختی ها زندگی کردم و از همه تو سری خوردم اگر بتوانم فقط 10 سال درست زندگی کنم برایم بس است. تنها چیزی که من را می ترساند این است که نتوانم چیزهایی را که اینجا دیده ام فراموش کنم، دلم می خواهد یک روز برسد که دیگر اینجا و حالا را یادم نیاید.» پیش پاافتاده اما قیمتی کشور مقدونیه اعلام کرده است که غیر از پناهجوهای سوری، عراقی و افغان به کسی مجوز داده نمی شود. آن ها می گویند ایرانی ها، بنگلادشی ها، هندی ها و غیره وضعیت جنگی ندارند و در زمره پناهجوهای اقتصادی دسته بندی می شوند و فعلا اولویت با پناهنده های گریخته از جنگ است. ایرانی ها هم این حرف بهشان برخورده و دست به اعتصاب و اعتراض زده اند، آن ها می گویند ما گرسنه نیستیم اما می خواهیم زندگی بهتری داشته باشیم. تجربه یحیی نشان می دهد که بعضی از ایرانی ها مخصوصا خانواده هایی که زن و بچه کوچک دارند یا پیرزن و پیرمرد همراهشان است، اگرچه با دنگ و فنگ فراوان اما بالاخره می توانند خودشان را به آن طرف برسانند، آن طرفی که تازه اول راه است و کلی از مسیر بالکان تا اروپا مانده. وقتی دیگران را با خودش مقایسه می کند کمی اعتمادبه نفس می گیرد. دوباره جملاتش کوتاه می شود: «وضع من خیلی هم بد نیست... بعضی ها اوضاعشان خیلی خراب است... مخصوصا زن های باردار. یک عالمه زن باردار دیده ام. سه تا ایرانی هم بینشان بود. بعضی ها شوهر هم ندارند. خیلی حالشان بد است. بقیه سعی می کنند مراقبشان باشند.» دیگر جوابم را نمی دهد، فکر می کنم حتما شارژ گوشی اش تمام شده اما بیست دقیقه بعد دوباره پیدایش می شود. معذرت می خواهد و می گوید دعوا بین چند نفر بالا گرفته و زده اند همدیگر را لت و پار کرده اند. او هم حواسش رفته پی دعوای آن ها. چیزی که این روزها زیاد می بیند دعواست. «اعصاب همه خرد است. سر کوچک ترین چیزی با هم دعوا می کنند، مثلا دستمال کاغذی، آب معدنی، دمپایی و غیره. همه این ها می توانند باعث شوند که یک نفر روی یکی دیگر چاقو بکشد؛ مخصوصا کسانی که زن و بچه دارند. آن ها بیشتر استرس دارند و بیشتر دعوا می کنند، اما چون پلیس دخالت می کند و آن هایی را که بدجور دعوا می کنند با خودش می برد. تازگی ها محتاط شده اند.» خودش جزو خیال راحت هاست. با خودش غذای کافی برده و از همان اول سعی کرده که سرش توی کار خودش باشد. با چندتا از همشهری هایش مراقب هم هستند و کاری به کار کسی ندارند. او حتی از اینکه مقدونیه اجازه ورود به او ندهند، نمی ترسد ومی گوید: «با چند قاچاقچی هماهنگ کرده ام که همین روزها منتقلم کنند یک جای دیگر؛ جایی که دیگر این بساط به ایرانی ها اجازه ورود ندادن وجود نداشته باشد و بتوانم خودم را به آلمان برسانم.» پشیمان است؟ نه. می گوید: «برای من که همه چیز را ول کرده ام و آمده ام پشیمانی معنی ندارد. بالاخره یک چیزی می شود. من پیه همه چیز را به تنم مالیده ام، بعضی ها پشیمان هستند. می خواهند بازگردند اما هزینه ای که کرده اند مانع می شود. البته عرب ها که از جنگ فرار کرده اند پشیمانی برایشان وجود ندارد، برای ایرانی هایی که تا رسیدن به همین جا نزدیک 15 میلیون خرج کرده اند و باید 10میلیون دیگر هم هزینه کنند، اینجا یک جورهایی وسط راه است.» طبق حرف های مسئولان مرزی مقدونیه روزانه نزدیک به سه هزار نفر از این مرز عبور می کنند. ترس آن ها از این است که آلمان روندش را در پذیرش پناهجوها تغییر دهد و به این ترتیب کسانی که وارد کشورش شده اند روی دستش بمانند، آن هم کشور کوچکی که نخست وزیرش می گوید جایی برای این همه پناهجو ندارد. به امید اینکه یحیی از رسیدنش به آلمان خبر بدهد با او خداحافظی می کنم و او با وعده فرستادن عکس از طرافش در اولین فرصت، دوباره نا پدید می شود. وقتی این ها را می نویسم هشت ساعت است که تلگرامش را چک نکرده، شاید قاچاق برها هوا را برای بردنش به جایی دیگر مناسب دیده اند، شاید هم هنوز نوبت استفاده از پریز برق بهش نرسیده، این ها حالت هایی هستند که ترجیح می دهم بهشان فکر کنم.
جمعه ، ۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران بالکان]
[مشاهده در: www.iranbalkan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 101]
-
گوناگون
پربازدیدترینها