محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830518677
برجام حاصل یک گفت وگوی ۱۲ ساله است/چشم اندازی برای رابطه ایران و آمریکا وجود ندارد
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: ما با آمریکایی ها در قضیه افغانستان، عراق و الان در قضیه سوریه در کنار بقیه کشورها درحال مذاکره هستیم. در قضیه برجام هم با آنها مذاکره کردیم اما بنده هیچ چشم اندازی در مذاکره دوجانبه نمی بینم.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: دکتر علی اکبر ولایتی یک دیپلمات با سابقه است که در همه سال های بعد از انقلاب تا کنون تاثیر مهمی بر سیاست خارجی ایران داشته است. سال ها وزیر خارجه بوده، قطعنامه ۵۹۸ را به سرانجام رسانده و حالا در برجام هم نقش تعیین کننده ای داشته چه در مقام مشورت و چه در قالب حمایت از اعضای تیم مذاکره کننده . متن زیر گفتگویی با دکتر ولایتی است: حضرتعالی در مواضع و بیان نقطه نظرات در طول این سال ها نقش موثری را در ارتباط با پرونده هسته ای ایران ایفا کرده اید؛ چه به لحاظ نقش مشورتی و چه به لحاظ نقش حمایتی که در مواقع خاص و سخت ورود پیدا کردید. ضمن اینکه در زمره اندک افرادی هستید که آگاهی کامل نسبت به برجام و همه آنچه طی این دو سال گذشته وجود داشته دارید. اگر اجازه دهید می خواهم گفت وگو را از همین جا آغاز کنم. واقعیت این است که تا قبل از تایید برجام توسط حاکمیت، دو دیدگاه در مورد توافق هسته ای وجود داشت. یک دیدگاه اینکه این برجام یک فتح الفتوح و پیروزی بزرگ است و انقلاب توسط آن یک جهش بزرگ می کند. دیدگاه دیگر اینکه برجام باعث عقب نشینی و برای انقلاب یک شکست محسوب می شود. اکنون که برجام البته با شرایط خاص تصویب شده، ماهیت آن برای انقلاب اسلامی چیست؟ آیا یک عقب نشینی است یا فتح الفتوح؟ بسم الله الرحمن الرحیم. برجام حاصل یک گفت وگوی ۱۲ ساله است؛ از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۹۴. دولت های مختلفی در آن شرکت داشتند تا به اینجا رسید. تا آنجایی که استنباط من است، جمهوری اسلامی ایران بنا داشته در این گفت وگوها حداکثر نفع را نصیب ملت کند با حداقل زیان. هر حرکت بین المللی که کشوری انجام می دهد، این هدف عمومی و مشترک را دارد که حداکثر فایده را نصیب ملتش کند با حداقل زیان. طی این سال ها در کار با طرف مقابل تا جایی پیش رفتیم که زمانی حرکت کل سانتریفیوژها متوقف شد، یوسی اف متوقف شد و شاید مدت دو سال هم به طول انجامید. غربی ها قول داده بودند که در فاصله کوتاهی کار را متوقف کنید و باز از سر بگیرید ولی هربار برای ازسرگیری مشکل ایجاد کردند تا اینکه به دستور مقام معظم رهبری در سال ۱۳۸۴ کار سانتریفیوژها شروع شد وهم آقای خاتمی و هم آقای احمدی نژاد مصاحبه و این موضوع را تائید کردند. درحقیقت مهر و موم ها را شکستند و کار شروع شد و البته به دنبال آن تحریم ها نیز یکی پس از دیگری تصویب شد. بنابراین در این موضوع بنا و اساس اقدام این بود که تحریم های مربوط به هسته ای لغو شود و در عین حال تا جایی که می توانیم امتیازات هسته ای صلح آمیز را افزایش دهیم. بالاخره بعد از ۱۲ سال و یک مراقبت دائمی که مقام معظم رهبری فرمودند برخی از مهمترین اهداف به نتیجه رسید که یک عامل موثر بود و عامل دیگر هم توانمندی و تلاش تیم مذاکره کننده بود و براساس توانمندی مذاکره کنندگان در دوره های مختلف به اینجا رسیدیم و در نتیجه در اثر مقاومت و پایمردی ملت و تیم مذاکره کننده چنین نتایجی به دست آمد. هر چند که موضوع به پایان نرسیده و در ادامه بر اساس آنچه در نامه بسیار مهم مقام معظم رهبری خطاب به ریاست محترم جمهور فرمودند باید مراقبت های لازم صورت پذیرد که اگر این گونه نشود عواقب و مشکلات جبران ناپذیری را به دنبال خواهد داشت. آقای دکتر! اجازه می خواهم سوالم را شفاف تر بپرسم. باتوجه به محدودیت هایی که برجام برای ما ایجاد خواهد کرد سوال این است که چرا نظام برجام را قبول کرد؟ استنباط من این است که ما نرفتیم مذاکره کنیم که فقط مذاکره کرده باشیم، بلکه می خواستیم به یک نتیجه برسیم. بالاخره با ضرب الاجل هایی که داشتیم و جدول زمان بندی که در اختیار بود به اینجا رسیدیم و بنایمان بر این بود که اگر اصلی که فواید حداکثر و زیان های حداقل داشته باشد، حاکم باشد، بپذیریم. پس اصل بر این بود که به نتیجه ای برسیم که همین برجام است. همانطور که گفتم اشکالاتی دارد و تیم مذاکره کننده هم این موضوع را نفی نکرده اند ولی دیگر زمانی باقی نمانده بود. معلوم نبود اگر زمان تعیین شده یا توافق شده را بیش از این ادامه می دادیم، نتیجه خیلی بیشتر یا بهتری می گرفتیم. یک نکته مهمی که حضرتعالی هم به آن اشاره کردید، نامه حضرت آقاست که یک تیزبینی خاصی در این نامه مخصوصا در بحث الزامات اجرایی وجود دارد. دولت و تیم اجرایی چگونه باید با آن مواجه شود؟ در مسائل اساسی سیاست خارجی، تصمیم گیر نهایی، مقام معظم رهبری (مدظله العالی) هستند و تا زمانی که ایشان یک تصمیم مهم سیاست خارجی و بین المللی را تائید نکرده اند، قوه مجریه نمی تواند آن را بپذیرد و انجام دهد. بنابراین اگر قرار است مقبولیت قانونی پیدا کند باید مطابق رهنمودهای صریح معظم له اجرا شود. شما به کمیته ناظر برای برجام دعوت شدید؟ هنوز کسی در این زمینه به من چیزی نگفته و هیچ اطلاعی ندارم. در مورد تضمین کتبی که در نامه رهبر معظم انقلاب آمده است توضیح می دهید؟ از ابتدا مقام معظم رهبری نظرشان این بود و کماکان بر این نظر استوار ایستاده اند. یعنی بیانیه ای که آقای اوباما صادر کرده کفایت نمی کند و باید چیز دیگری باشد؟ این باید بررسی شود. ما تا آنجایی که می دانیم، تعهد آقای اوباما بر برچیده شدن تحریم ها باید مکتوب باشد که بعدا دبه درنیاورند. زیرا از این طرف آنچه مربوط به ما می شود را عملا انجام می دهیم و سانتریفیوژها را جمع می کنیم، مواد غنی سازی شده را به کشور دیگری می دهیم و به جای آن کیک زرد می گیریم و بقیه اقداماتی که انجام خواهد شد. درحالی که طرف مقابل هیچ کاری برای برداشتن تحریم ها انجام نمی دهد. حداقل باید تعهد بدهد که در انظار بین المللی ملزم به این باشد که اگر زمانی دبه درآورد معلوم باشد که از نظر افکار عمومی جهان محکوم است و خود افکار عمومی جهان از جمله اروپایی ها و چین و روسیه حتما مخالف این هستند که آمریکایی ها خلاف قول و وعده ای که داده اند عمل کنند، چرا که ما سابقه بدقولی و بدعهدی از آمریکایی ها زیاد داشتیم و دیدیم. در افغانستان کمک کردیم تا طالبان برکنار شود و حکومت برخاسته از رای مردم حاکم شود. بعد از اینکه ایران در این ارتباط نقش مهمی را ایفا کرد و اگر این کار را انجام نمی داد حتما آنگونه که شاهد بودیم پیش نمی رفت، رئیس جمهور وقت آمریکا ما را به عنوان محور شرارت معرفی کرد . بنابراین بدعهدی و بدقولی، بسیار زیاد از آنها دیدیم و چون این طور است حتما باید مکتوب شود. پس این تعهد چیزی غیر از آن بیانیه است؟ این موضوع را مراجع مربوطه که رهبری مشخص کرده اند باید تصمیم بگیرند و البته آنچه من استنباط می کنم باید به صورت مکتوب درآید و بررسی اینکه این هست یا نیست به نظرم برعهده کمیته ای است که باید نظارت کند و در این زمینه اقدام نماید. برخی می گویند که رئیس جمهور بعدی ایالات متحده آمریکا ممکن است این توافق را بلااثر کند. آیا شما این تحلیل را قبول دارید؟ به نظر برگشت پذیری برخی از اقدامات ما سخت و زمان بر است . سخت است ولی غیرممکن نیست. برگشت پذیری ما سخت است ولی غیرممکن نیست. یعنی معلوم است و دوطرفه است. آنها اگر به تعهدات خودشان عمل نکنند ما نیز عمل نخواهیم کرد و ممکن است همه چیز سر جای اولش بازگردد ولو سخت باشد. راجع به اجلاس وین درباره سوریه بفرمایید که چرا ما رفتیم و چرا ما را دعوت کردند؟ برخی می گویند ایران عقب نشینی کرده و برخی معتقدند آنها عقب نشینی کرده اند. اساسا چرا ما رفتیم؟ برای اینکه صحنه سیاسی را خالی نگذاریم. طرح ایران برای سوریه چیست؟ آنچه به نظرم به عنوان مبنای کار ما قرار دارد این است؛ دولت بشاراسد، دولتی است که مدت قریب پنج سال در مقابل تروریسم بسیار ستمگر ایستاده و از ملت سوریه و تمامیت ارضی کشور دفاع کرده است. دولتی که چنین توانمندی و حسن نیتی دارد و چنین فداکاری که ملت، بشاراسد و دولتمردان آن کرده اند، چرا باید کنار گذاشته شود؟! یعنی اگر قرار باشد پاداشی به کسی داده شود به دولت و ملت سوریه است که در مقابل این تهاجم همه جانبه که یک جنگ کوچک جهانی علیه بشاراسد بود، ایستاده است. بعد می گویند بعد از همه مقاومت ها و شهید دادن ها کنار برود. چرا باید کنار برود؟ نکته دوم اینکه کشورهای خارج از مرزهای سوریه مثل عربستان و آمریکا چه حقی دارند که برای آینده مردم سوریه، حکومت تعیین کنند؟ به آنها چه ربطی دارد؟ کدام مقررات بین المللی این حق را داده است؟ نه مصوبه شورای امنیت است که هرچند آن در بسیاری از موارد ظالمانه است و نه هیچ مرجع بین المللی این را تائید نکرده است. هر دولتی که زورش زیاد است مگر می تواند به خودش این حق را بدهد که حکومتی را بردارد و حکومتی دیگر بیاورد؟ بنابراین با اینکه حکومت سوریه خارج از مرزهای آن تعیین شود، مخالفیم و باید مردم سوریه حکومت آینده خود را تعیین کنند و من استنباط شخصی ام این است که باتوجه به گذشت و فداکاری که بشاراسد برای حفظ این ملت و دولت کرده است، اگر قرار باشد به رای گذارده شود و رای گیری کاملا آزاد باشد، مردم سوریه به کسی جز بشار اسد رای نخواهند داد. شما سفری به روسیه داشتید. آیا روس ها هم در مورد سوریه مثل ما فکر می کنند؟ استنباط ما از همکاری با روس ها این است که هرچه زمان گذشته، مواضع روس ها به ما نزدیکتر شده است. برخی معتقدند که حملات روس ها به سوریه شش ماه بیشتر طول نمی کشد. شما این تحلیل را قبول دارید؟ نمی دانیم. یعنی از آنجا که عوامل اثرگذار در آینده بر ما هم مشخص نیست و اگر عوامل و فاکتورهای موثر بر عوامل سوریه بر ما مشخص نباشد، چگونه می توانیم تعیین کنیم که شش ماه دیگر کار تمام می شود؟ دولت روسیه که حالا در صحنه آمده باید تا آخر بایستد همانطور که ایران می ایستد. ایران ۵ سال است که ایستاده و خواهد ایستاد تا به ملت سوریه کمک کند برای آنکه به اهداف مشروع خودشان برسند. بعد از اجلاس سوریه، برداشت شما راجع به طرح غرب چیست؟ همچنان اصرار دارند که بشاراسد برود. بعید می دانم الان دیگر غربی ها چنین نظری داشته باشند. می دانند که چند سال است این طرح را تبلیغ کرده اند و به جایی نرسیده است. اگر بخواهند کار مثبت و سازنده ای بکنند که موثر هم باشد، باید از هر پیش شرطی بپرهیزند که یکی از آنها کنار گذاشتن بشاراسد است. من کسی را نمی شناسم که سوری باشد و نفوذ مردمی هم داشته باشد و بتواند جایگزین بشاراسد شود. من بدیلی برای بشاراسد نمی شناسم. ب عد از صحبت های آقای اوباما درسازمان ملل و اعلام موضع درمورد علاقه برای همکاری با ایران و روسیه در بحران سوریه و دیدار اخیر آقای ظریف با کری می گویند که یک همکاری نانوشته ای بین ایران و آمریکا در مورد سوریه به وجود آمده است. یعنی یک رایزنی محرمانه! حضرتعالی البته این را تکذیب کرده اید. آیا تمایل دارید در این مورد توضیح بفرمایید؟ حتما چنین چیزی نبوده است. مسئولان وزارت خارجه ما ماذون نیستند از جانب رهبری که در رابطه با موضوع سوریه با آمریکایی ها صحبت کنند، چه پنهان و چه آشکار و چه مستقیم و چه غیرمستقیم. در سطح عالی تر هم همچنان دیدگاه ما همین است؟ همچنان همینطور است. موضع آقای روحانی درمورد آقای بشاراسد چگونه است؟ جسارتا می خواهم شفاف تر بپرسم که در مورد سوریه در این سطح یک صدا شنیده می شود؟ آنچه که در رابطه با سوریه و مواضع جمهوری اسلامی ایران در منطقه انجام می شود و شاهد هستیم که در موضوعات حساس مانند این موارد یکپارچگی و هماهنگی در مواضع دولتمردان وجود دارد و مواضع مخالفی را در این زمینه نداشته ایم. اشاره ای در رابطه با روابط با روسیه داشتید و فرمودید که هرچه جلوتر رفتیم، نزدیکتر شدیم. ما باید در رابطه مان با روسیه چکاره کنیم؟ یعنی روس ها تبدیل به یک متحد استراتژیک برای ما شده اند یا اکنون در یک ائتلاف مقطعی، تاکتیکی یا موردی با روسیه هستیم؟ شاید زود باشد که بگوییم اتحاد استراتژیک ولی این نظر شخصی من است که به سمتی سیر می کنیم که روابط دو طرف راهبردی تر شود نسبت به گذشته و منافع مشترک دو کشور در منطقه اقتضا می کند که با هم نزدیک تر کار کنیم. یکی از اهداف این است که از پیشروی ناتو در شمال ایران و جنوب روسیه جلوگیری کنیم. بنای ناتو بر این است که تا مرز چین توسعه و نفوذ کند. ما و روسیه منفعت مشترکمان این است که جلوی پیشروی سلطه جویانه ناتو را بگیریم که یک نوع استعمار دسته جمعی است از سوی غربی ها در قفقاز جنوبی و در آسیای مرکزی. می خواهند در قفقاز و دریای خزر و آسیای مرکزی نفوذ کنند که ما و روس ها مخالفیم و این یک نفع مشترک است. دوم اینکه هر دو در اینکه مانع از برنامه ها و اهداف آمریکایی ها، صهیونیست ها و مرتجعین منطقه برای تسلط بر کشورهای منطقه شویم، نفع مشترک داریم. نه تنها همبستگی اسلامی به ما این حکم را می کند بلکه امنیت ملی ما هم بستگی به امنیت منطقه ای دارد. همان طور که امنیت روسیه هم بستگی به امنیت منطقه دارد و جمهوری اسلامی ایران نمی تواند بپذیرد که آمریکایی ها در سوریه، عراق و لبنان و جاهای دیگر در منطقه جا خوش کرده و پایگاه های خودشان را محکم کنند. آیا با این وضع رابطه ما با روسیه و درواقع شرق، شما در دولت تمایلی برای نزدیک شدن به شرق می بینید؟ بیشتر دیده می شود دولت تمایل به حرکت به سمت غرب دارد تا شرق، خصوصا روسیه. در عمل این طور نیست. ما می بینیم که بزرگترین شریک تجاری ما در سال ۲۰۱۴ چین بوده با حدود ۵۲ میلیارد حجم روابط که با هیچ کشور دیگری قابل مقایسه نیست. رابطه با روسیه هم یک رابطه رو به افزایش است که با هیچ یک از کشورهای غربی چنین رابطه ای نداریم و این در عمل درحال پیاده شدن است. ما در حوزه های مختلف علم و فناوری با روسیه نزدیک هستیم و با هم کار می کنیم و هرچه زمان گذشته این جدی تر شده است. اخیرا روسای ۱۰ دانشگاه ایران با روسای ۱۳ دانشگاه روسیه با هم در شهر غازان (مرکز تاتارستان) گرد هم آمدند و در آنجا بنای همکاری های علمی و فناوری استراتژیک با یکدیگر را گذاشته اند. هرچه زمان گذشته، همکاری های استراتژیک ما بیشتر شده است. آلمانی ها و فرانسوی ها قرار بود در بوشهر و دارخوین نیروگاه هسته ای درست کنند که با وقوع انقلاب، نیمه کاره رها کرده و رفتند اما روس ها این نیروگاه را در بوشهر تکمیل کردند و الان درحال کار است و برق تولید می کند که اقدامی استراتژیک است. یعنی تاسیس رآکتور هسته ای برای تولید برق در ایران و همچنین در حوزه های مختلف فناوری هیچ منعی نمی بینیم که روس ها با ما همکاری داشته باشند. رابطه ما با روسیه و چین به لحاظ سیاسی، اقتصادی، منطقه ای و هم به لحاظ علم و فناوری قابل مقایسه با هیچ کشور غربی نیست. یعنی ما اگر هم بخواهیم، کشورهای غربی حاضر نیستند این مقدار که روس ها و چینی ها با ما همکاری می کنند، همکاری کنند. آقای دکتر! ما با غرب پسابرجام چگونه باید مواجه شویم؟ آیا اصلا می توان اروپا را بدون آمریکا دید؟ زمانی که در وزارت خارجه بودم در گذشته همین کار را کرد ه و رابطه نزدیکی با فرانسه برقرار کردیم. همان زمان با توتال قرارداد بستیم و توتال در زمان دولت آقای هاشمی، پارس جنوبی را شروع کرد.آن زمان تکنولوژی استخراج گاز از پارس جنوبی در کشور نبود و توتال به رغم تحریم داماتو، سرمایه گذاری و کار استخراج گاز از پارس جنوبی را شروع کرد. با فرانسه در حوزه های مختلف همکاری داشتیم و با آلمان هم همینطور به رغم اینکه با آمریکا رابطه ای نداشتیم. پس می شود با اروپایی ها کار کرد بدون اینکه مستلزم این باشد که با آمریکایی ها رابطه را نزدیک کنیم. راجع به ایران و آمریکا هم بفرمایید که آیا با فضای به وجود آمده می توان اینطور گفت که در وضعیت جنگ سرد با ایالات متحده هستیم؟ عبارت جنگ سرد کمی تند است. در حال جنگ سرد نیستیم ولی بالاخره آمریکایی ها موضع گیری های منفی و غیرمنطقی دارند که ایران هم پاسخ شان را می دهد. ایران به هیچ وجه نیازی به اینکه مجیز آمریکایی ها را بگوید، ندارد درحالی که آمریکایی ها دنبال این هستند که رضایت صهیونیست ها را جلب کنند و به روش خودشان ادامه دهند. آنها در این توهم هستند و خواب این را می بینند که مانند زمان رژیم پهلوی به ایران برگردند. تا زمانی که این توهم را دارند، رابطه ما با آنها شکل نخواهد گرفت. در این مورد یک دیدگاه این است که اصلا نمی توان به آمریکایی ها اعتماد کرد و دیدگاه دیگر اینکه در برجام با آنها به توافق رسیدیم و این نشانه ای از ثمره اعتماد است. کدام یک از این دو دیدگاه را قبول دارید و آیا می توانیم با آمریکایی ها در مواردی به صورت موردی همکاری داشته باشیم؟ ما با آمریکایی ها در قضیه افغانستان، عراق و الان در قضیه سوریه در کنار بقیه کشورها درحال مذاکره هستیم. در قضیه برجام هم با آنها مذاکره کردیم اما بنده هیچ چشم اندازی در مذاکره دوجانبه نمی بینم. برای مجلس آینده حضور می یابید؟ خیر. از وقتی که در اختیار ما قرار دادید، متشکریم. م
پنجشنبه ، ۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها