محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826601753
عسگرپور: دلم برای شمقدری می سوزد
واضح آرشیو وب فارسی:فرارو: محمدمهدی عسگرپور کارگردان که این روزها با سریال «نفس گرم» در تلویزیون حضور دارد در گفت وگوی خود با روزنامه اعتماد درباره این سریال و البته خانه سینما و مدیریت سینمایی کشور سخن گفته است. او که در دوره ای پرآشوب مدیریت خانه سینما را برعهده داشت و شاهد پلمپ خانه سینما بود حالا از روزهایی می گوید که گذشت، اما سخت گذشت. بخش هایی از گفت وگوی عسگرپور را می خوانید: در سال ۸۸ حال کارکردن در من از بین رفته بود تا سال ٩٢. البته فیلم «میهمان داریم» در انتهای دولت دهم کلید زده شد، چون برای من این اطمینان به وجود آمده بود که این دولت ادامه منطقی نخواهد داشت و ترکیب دیگری اداره مملکت را در دست می گیرند. در این دوره من مسائل دیگری داشتم و البته یک فیلم سینمایی هم ساختم. اوضاع به همین شکل ادامه داشت تا زمانی که طرح «نفس گرم» را خواستم کار کنم. این طرح از چند سال قبل در ذهنم بود و شرایطی شد که من آن را البته با تغییراتی بنویسم. طرح اولیه چیز دیگری بود که من آن را باز نمی کنم چون دوست دارم آن را هم بسازم، البته در سینما. چون آن طرح جزو چیزهایی است که فکر نمی کنم تلویزیون پای آن بایستد. در حقیقت حالا در «نفس گرم» ما تلطیف شده و مهار شده همان فکر را می بینیم. برای نقش ملیحه (نقش اول سریال «نفس گرم») ما در مسیر و کاری که انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم که از خانم گلچین استفاده کنیم. البته گزینه های دیگری هم از همان ابتدا وجود داشت ولی با آنها به نتیجه نرسیدیم. البته مواردی هم بود مثل اینکه بازیگری گفته باشد من این طرح را دوست ندارم و تنها به خاطر پول ممکن است حاضر باشم در این مجموعه بازی کنم. در این مورد باید بگویم من در سابقه کاری ام این نوع روابط را نمی توانم هضم کنم اما مثل اینکه این روابط در تلویزیون عادی است و حتی اگر تلویزیون هم بخواهد به چنین افرادی دستمزد چند برابر بدهد، من اصلا نمی توانم با چنین تفکری کار کنم. برای من در قدم اول مهم است کسی که می خواهد در نقشی حاضر شود، خود نقش را دوست داشته باشد. در مواردی هم این موضوع وجود داشت که مثلا بازیگری معتقد بود که نباید سنش را بالا ببریم. اینچنین محدودیت ها به شکلی است که به نظر من این فرد بهتر است به جای اینکه بازی کند، خودش کارگردانی هم بکند. اینچنین افراد را در همان ابتدای راه کنار گذاشتم. بعضی از دوستان و همکاران نزدیک توصیه می کردند که از مشورت خانم ها استفاده کنم. درست است که من مرد هستم اما فضای خانم ها را خیلی خوب می شناسم. از تمام قشرها، به دلیل مشاغلی که داشتم مشکلات و مسائلی را که با آنها روبه رو هستند می دانم و متوجه هستم. چه کسانی که کارمند هستند، چه کسانی که هنرمند هستند و چه کسانی که جزو قشر سنتی هستند. نکته ای که وجود دارد این است که من اعتقاد ندارم در حق خانم ها ظلم می شود، ولی این اعتقاد را دارم که در بسیاری موارد حقوق شان پایمال می شود. این موضوع هم برمی گردد به مقدراتی که در کشور و دنیا وجود دارد. چون در دنیا هم این طور است، اما شکل شان با هم فرق می کند. اساسا جایگاه خانم ها در مسائل اجتماعی ما مخدوش شده. برای مثال یک دفتری هست که من گاهی به آن سر می زنم و خانمی را می بینم که شاغل است و برای اینکه بتواند جای پارک برای ماشینش پیدا کند، از ساعت شش بیرون می آید و در ماشین می خوابد که ساعت هشت هم سرکار برود و لابد هم شش بعدازظهر کارش تمام می شود و تازه می خواهد برود خانه؛ در این اوضاع این خانم چطور می خواهد یک خانه را اداره کند؟ چون واقعیت این است که مدیریت خانواده و بعد هم جامعه در ضمام خانم هاست. اما در چنین شرایطی این اتفاق نمی افتد. البته منظور من هم این نیست که خانم ها بروند و در خانه بنشینند، ولی وقتی جایگاه ها و هویت ها در جامعه مخدوش باشد، ما با یک خانم عصبی و پرخاشگر روبه رو می شویم. حتی همین الان خانم ها مجموعا عصبی تر از آقایان رفتار می کنند. همه اینها را توضیح دادم که بگویم من در ضمن اینکه با کار کردن شان موافقم اما می دانم که کار کردن برای شان سخت است. راحت طلبی در فیلمسازی ما باعث شده کمتر به سراغ این موضوعات برویم، چون وقتی شما در این مسیر به ممیزی بخورید و سنگ اندازی بشود، به این فکر می کنید که چرا باید روی این موضوع کار کنید؟ و اصلا به سراغ چیزی می روید که راحت تر است و حتی مسوولان هم دست بزنند و هورا بکشند. اصلا به این فکر نمی شود که مردم با اثر چقدر ارتباط برقرار می کنند یا اساسا در جامعه چه کاربردی دارد. این اتفاق زیاد می افتد. در سریال گل های گرمسیری سکانس هایی حذف شد و من مانند آدم هایی بودم که در کوچه تاریک هستند و نمی دانستم با چه کسی طرف هستم. اصلا نمی دانستم چه کسی دارد این بلا را سر سریال من می آورد. به هرکسی که سر می زدم با لبخند برخورد می کرد و من را به سمت فرد دیگری هدایت می کرد. آخر سر هم مجبور شدم که برخورد جدی کنم و سر و صدای زیادی راه بیندازم تا ببینم اگر کسی سرخ شد، بدانم کار خودش است. سکانس هایی از سریال حذف شد که رابطه عاشقانه اشکان خطیبی که رزمنده ای بود و داشت حرف هایش را به کسی که قرار بود با او ازدواج کند و حالا در کما بود، به تصور می کشید. سکانس هایی شبیه همین سکانس ها که ملیحه بالای سر آقا مرتضی در کما صحبت می کند، و می بینید بالاخره توانستم شبیه آن سکانس را بسازم. در آن زمان اما شبیه این سکانس ها در آن سریال حذف شد. گفته های عاشقانه این جوان رزمنده سال ۵۹ با دختری که می خواست ازدواج کند حذف شد. آن هم در شرایطی که وقتی شروع می کند به حرف زدن می بیند اصلا بلد نیست عاشقانه صحبت کند و باز هم از توپ و تانک و خشونت صحبت می کند. وقتی نخستین سکانس را حذف کردند من اعلام کردم که اگر این موضوع ادامه پیدا کند، من از فردا شب راش ها (فیلم های خام فیلمبرداری شده) را به شما می دهم و خودتان مونتاژ کنید و نام مرا هم از تیتراژ بگذارید بیرون و نام مدیر شبکه و ناظر کیفی و مدیر بخش را بگذارید. در آن زمان دوستان و همکاران من می گفتند که تو می خواهی دوباره با تلویزیون کار کنی و راه خودت را خراب نکن که من می گفتم اصلا معلوم نیست من بخواهم چه کنم و شاید اصلا بخواهم بعد از این مجموعه بروم و کشاورز بشوم و اصلا معلوم نیست بخواهم باز در همین شرایط باشم و حاضر نیستم این کار را به خاطر کاری که شاید در دوره بعدی بخواهم انجام دهم، فدا کنم. من اصلا چنین شرایطی را قبول ندارم و کارم را فدا نمی کنم ولو اینکه دیگر نتوانم کار کنم. این نوع ایستادگی را هم می فهمم و هم امیدوارم همه همکاران ما در این موقعیت قرار بگیرند. ما خودمان این روزها در حال توسعه بیابان محافظه کاری و کج فهمی هستیم و به خاطر ترس از اینکه ممکن است چه اتفاقی بیفتد، سکانسی را خارج می کنیم و دفعه بعدی حتی از قبل اصلا آن را نمی نویسیم. این موضوع خیلی گسترش پیدا کرده است و وقتی با همین دوستان صحبت می کنیم که مشکل شما با این سکانس چیست، می گویند من که مشکلی ندارم دستور از بالاست و این بالا را تا هرکجا که بروی نمی توانی پیدا کنی و معلوم نیست این دستور ِ از بالا، کجاست! همان هایی که این روزها باعنوان جریان سوم دوباره پیدا شده اند و کم کم تاریخ به شکلی دستخوش تغییر شده است و جریان ها را به شکلی نشان می دهند که انگار من دوست آقای فلانی بودم که در آن زمان متصدی سازمان سینمایی بود. یادشان رفته خودشان چطور وارد شدند و همان کسی که از روی دیوار پریده بود اصلا یادش رفته چنین کاری کرده بود. قلابش را حراست ارشاد گرفته بود و او پریده بود، الان یادش رفته چنین کاری کرده بود. البته یادش هم نرفته برگشته و صحبت از جریان سوم می کند. فقط یک مصداق (درباره فعالیت سیاسی خانه سینما) بود که می توانستند استفاده کنند و واقعا دیگر هیچ چیزی در این زمینه نبود. این یک موردی که می گویم بحث بازداشت مستندسازها بود. ۵ نفر به جرم ارتباط با شبکه های بیگانه دستگیر شدند و فردای آن روز وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرده بود اینها برانداز هستند! نخستین مساله من این بود که اصلا پروسه تحقیق چطور انجام شده و یک روز بعد از دستگیری وزیر ارشاد و نه قوه قضایی اعلام کرده آنها برانداز هستند؟ با تحقیق کوچکی که ما داشتیم فهمیدیم آش سختی را برای این افراد پخته اند و واقعیت این است که من فکر می کردم اصلا انسانی نیست که من جزء را فدای کل کنم و بگویم به این دلیل که ممکن است کلیتی به خطر بیفتد بهتر است سکوت کنیم. من اتفاقا فکر کردم که باید عکس العمل نشان دهیم. با دوستانی که در حوزه امنیتی کار می کردند صحبت کردم که وقتی شما می گویید کار کردن با شبکه های معاند بر اساس قانون جرم است، اولا بند قانونی را به ما نشان دهید و دوما به ما بگویید این شبکه های معاند را چطور می توانیم بشناسیم؟ تا اینکه بدانیم باید با هرکدام چطور برخورد کنیم. واقعیت این است که توضیح روشنی نداشتند. فکر کنید این موضوع که تا این مقدار مبهم است و مثلا ما نمی دانیم موضع ما باید در مقابل کشوری که در همسایگی ما است مانند روسیه چه باید باشد؟ این که یک روز مرگ بر روسیه است و یک روز نیست، از کجا می توان تشخیص داد که کار کردن با رسانه اش چه تکلیفی دارد. پس جاهایی باید وجود داشته باشد که البته قانونی هم باشد و بگوید بر اساس شورای امنیت این شبکه ها معاند محسوب می شوند تا اطلاع ثانوی. در این صورت می توان درباره قانون صحبت کرد. ضمن اینکه ارتباط این مستندسازها با بی بی سی فارسی نبود و با بی بی سی خارجی بود که در آن زمان مشکلی هم نداشت چون در ایران دفتر داشتند و فعالیت می کردند. سر این موضوع بود که دفاع از این آدم ها را به مثابه فعالیت سیاسی خانه سینما تلقی کردند. وقتی که این جریانات تمام شد، سوال من این بود و هست از آقای وزیر که چطور این افراد برانداز هستند وقتی همه شان امروز در حال فعالیت هستند و پاسپورت های شان را هم گرفته اند؟ پس برانداز نیستند یا شما با عنوان رافت اسلامی همه چیز را حل می کنید و تمام می شود؟ کاری که ما در آن زمان انجام دادیم، دفاع صنفی بود، حداقل همان چند نفر می توانند امروز حرف بزنند که این کار ما چقدر بار سیاسی داشت یا خیر. وگرنه از سوی دیگر هم مثلا یکی از بازیگرها در مجلسی بوده، چیزی استفاده کرده و بعدش با ماشین تصادف کرده بود و بعدها گله می کرد که چرا خانه سینما از او دفاع نکرده است! خب خیلی مشخص است که چرا این اتفاق نمی افتد. وقتی می گوییم دفاع ما داستان قبلی که تعریف کردم صنفی بوده است شاهدش همین است. در واقع اگر آن آقا چیزی مصرف نکرده بود و تصادف می کرد ما باید از او دفاع می کردیم. فکر می کنم در بسیاری از این مدیریت ها، دارند دروازه های خالی را اوت می زنند. من به آقای ایوبی موضوعاتی را گوشزد کرده بودم و اوایل کمی مکدر می شدند و فکر می کردند که من با همان دیدگاه ها با این دولت جدید هم برخورد می کنم. اتفاقا دوست داشتم و دوست دارم که ایشان هم تجربه کنند. من قبلا تذکراتی را درباره برخی از دوستانی که امروز خیلی بد به ایشان می پردازند، داده بودم ولی ایشان متاسفانه فکر کرد با دادن برخی امکانات و جایزه های مدیریتی و وام و خرید حقوق فیلم هایی که حتی ممکن بود در تلویزیون نیز پخش شده باشند، می تواند اتفاقی بیفتد که همه چیز خوب شود تا بعد از آن همه با هم درباره حافظ و مولانا صحبت کنیم و خبری هم از دعوا نیست. فکر می کنم بد نیست ایشان هم نتیجه این نوع تسامح را ببیند و بعد من بشینم و به خودشان بگویم که کاش به کدهایی که من گفته بودم بیشتر توجه می کردند و این فرصت ها از بین نمی رفت. تا ما با مجموعه ای روبه رو نمی شدیم که هر کسی از سمت خودش ضربه ای به آن می زند. موقعیت کاریزماتیک این سازمان از بین رفته که با آن موقعیت خیلی از امکانات می توانست به سمت سینما بیاید. من به آقای ایوبی گفته بودم و ایشان می توانند شهادت بدهند. یکی از این موارد بحث شورای عالی سینما بود. من به ایشان گفتم که این شورا حاصل یک جریان هیجان زده و ضدصنفی بود که شکل گرفت. ارتباط آقای شمقدری با آقای احمدی نژاد فرق می کرد با ارتباط شما با آقای روحانی. آقای شمقدری در روز معارفه اش اعلام کرد که من در راه که داشتم می آمدم با آقای احمدی نژاد درباره شورای عالی سینما صحبت کردم و ان شاءالله آقای حسینی پیگیری کنند! یعنی آقای حسینی شد معاون آقای شمقدری. این شورا حاصل این تفکرات بود که صنف نابود شود و رییس جمهور با نشان میتی کومون هر جایی که سینما به مشکل خورد وارد شود و همه چیز را حل کند. کلی سالن ساخته شود و اتفاق های خوب بیفتد. حتی اعلام کرده بودند چرا ما سالی ٧٠، ٨٠ فیلم تولید می کنیم باید برسد به ۴۰۰ تا! که بعد ما گفتیم ۴۰۰ تا؟! گفتند خب ۳۰۰ تا. کمی که جلوتر رفتیم گفتند همان ۲۰۰ تا! یعنی به راحتی ۱۰۰ تا ۱۰۰ تا از آن کم کردند و به این شکل بود که با اعداد بازی می کردند. من به ایشان (آقای ایوبی) گفتم شما به این موضوع فکر کنید که اگر نتوانید شورای عالی سینما را راه بیندازید. چون من حدس می زدم که آقای روحانی به دلایل روشنی که همه می دانند وارد این موضوعات نمی شوند. اما ایشان همچنان امیدوارند که این اتفاق می افتد. اصلا وصل کردن همه اینها به یکدیگر اشتباه است. من به آقای ایوبی می گفتم شما جنست با قبلی خودت فرق می کند و این موضوع اشتباه است که شما فکر می کنید همه چیز با یک جلسه حل می شود. اشتباه دیگر خود سازمان سینمایی است. این سازمان آمده بود برای تجمیع بعضی سازمان ها و فعالیت ها، نه اینکه معاونت سینمایی داشته باشیم، فارابی داشته باشیم و الی آخر و سازمان بیاید که اینها با هم همه باشند و سازمان هم بمانند. این سازمان معاون و مدیرکل زیاد دارد، امروز برخی پست ها را حذف کرده اند ولی برخی از این سمت ها را من هم نمی دانستم به چه کاری می آیند. همان سال های مدیریتم در خانه سینما زمانی که اعضای آکادمی اسکار می خواستند به ایران بیایند، به دلایل مختلف تا زمانی که آنها سوار هواپیما نشدند، حتی به هیات مدیره هم نگفتم! خیلی کار سختی بود و شاید برخی هم ناراحت بشوند، اما می دانستم که اگر این موضوع علنی شود، قطعا برخورد می شود و جلوی این کار را می گیرند. وقتی مطمئن شدم بقیه را مطلع کردم. همه اینها به مدیریت و تصمیم گیری برمی گردد که من باید تشخیص می دادم چه کاری درست است. به نظر من هنوز زود است و لازم است که بدانیم چه مسیری را طی کردیم و دوستانی که در آن زمان نقش به شدت مخربی داشتند و امروز فعالیت شان بیشتر شده همچنان حرف های شان را بزنند. چون وقتی سکوت می کنند، خطرناک تر هستند. اتفاقا بیشتر صحبت کنند مشخص می شود که دلایل برخی حرف ها چه بوده است. البته نوع زیست ما به شکلی است که ممکن است درگیر کارهای اجرایی شویم و حرف هم بزنیم. ولی فعلا ترجیح می دهم سکوت کنم. خود آقای شمقدری این موضع را اعلام کرده است و خوب است که شفاف شود موضوع. بله به من هم در همان مقطع گفته شده بود اما چیزی که برایم جالب است و از اظهارنظر آقای شمقدری تعجب کردم. این است که برای من مثل روز روشن بود که من نمی توانم با دولت دهم کار کنم! بهتر است مثال هم نزنم! البته به نظر من آقای حسینی یک مرد شریف و غیرمسلطی می آمد که یکی دو جلسه با هم صحبت کرده بودیم و معلوم بود که نمی تواند اداره کند که در ادامه هم این موضوع را دیدیم. اساسا اختلاف ما با آقای شمقدری به این موضوع برنمی گردد. زمانی می توان این حرف را زد که من علاقه داشته باشم در سیستمی باشم، آن هم در دولت دهم که اصلا این طور نبود. اگر چنین شرایطی بود مطمئنا من ترجیح می دادم چهار سال خارج از ایران زندگی کنم، اما چنین اتفاقی برایم نیفتاد. واقعیت این است که من الان با صراحت می گویم، چون آن زمان نمی توانستم. کار در آن دولت می توانست لکه ننگی برای فعالیت حرفه ای من باشد. آقای شمقدری این حرف ها را از این جهت زدند که دعوا را بکشند به این سمت که کسی می خواست در این سمت باشد، اما چون نشد، حالا دلخور و ناراحت است و چنین می کند. همان زمان این را گفتم که آقای حسینی در بسیاری از جاها عدالت را زیر پا گذاشت و من به عنوان کسی که هنوز با هم سلام و علیکی داریم، از ایشان درخواستی داشتم؛ آن هم اینکه کپسولی و خلاصه دو جلسه خودتان را با ما بگویید. یعنی همان جلسه ای که آقای حسینی هنوز از مجلس رای اعتماد نگرفته بود و پیش از قطعی شدن وزارتش جلسات مختلفی را در دانشگاه پیام نور برگزار می کرد. روزی که با ما قرار صحبت داشت، من تقاضا کردم اعضای هیات مدیره و رییس سه صنف هم حضور داشته باشند و می توانند شهادت بدهند. پیش از جلسه دوستان به من گفتند که اگر ایشان پیشنهادی به شما دادند، رد نکنید، همانجا من گفتم که در این جلسه مطلقا درباره گزینه معاونت سینمایی حالا هرکسی که می خواهد باشد ما صحبت نمی کنیم. ما اینجا آمده ایم که درباره برنامه ها حرف بزنیم. اینکه ما برنامه ای داریم و این برنامه مورد علاقه ما است اگر خواستید از این برنامه استفاده کنید و اگر هم نخواستید عیبی ندارد، برنامه تان را اعلام کنید که به نقطه ای برسیم و مطلقا وارد مصداق نشویم. آن جلسه همچنین شد و فقط درباره برنامه ها صحبت کردیم. شب بعد جلسه دیگری ایشان با دوستان دیگری داشتند که اخباری که به من رسید مبنی بر این بود که تنها چیزی که درباره آن صحبت نشده بود برنامه بوده است و در آن جلسه فقط درباره مصداق ها صحبت شده است که چه کسی بیاید و چه کسی برود بهتر است؛ نتیجه همان جلسه شده بود آقای شمقدری. بعدتر هم خود آقای شمقدری اعلام کرد که من فهمیدم آقای حسینی می خواهد این کار را بکند (عسگرپور را انتخاب کند) و این گونه انحراف بزرگی در سینما ایجاد می شد و برای همین هم من گفتم که من از خودم می گذرم حالا که این طور است و این سمت را قبول می کنم. البته واقعا بعضی وقت ها به خدا دلم می سوزد برای این بنده خدا (آقای شمقدری) . بعضی از همکاران ما نه می توانند فیلمساز موفقی باشند و نه مدیر موفقی، هم دوست دارند این باشند و هم دوست دارند آن باشند، ولی نه این می شوند و نه آن. گاهی اوقات بیشتر آدم دلش به رحم می آید تا اینکه بخواهد اینها را یک موجود جدی در نظر بگیرد. هرچند که رفتارهای جدی و غیرمترقبه هم از خودشان بروز می دهند ولی به نظرم واقعیت این است که آنقدر جدی نیستند که ما تلقی می کنیم. هیچ استراتژی برای اداره تلویزیون وجود ندارد، این به معنی نفی مدیریت آقای ضرغامی یا سرافراز نیست اتفاقا این آدم ها زحمت شان را می کشند و بهترین آدم های موجود هم هستند برای مسوولیتی که فعلا باید به عهده بگیرند. اما اینها به معنی استراتژی داشتن در این سازمان است؟ آمدن من از سینما به تلویزیون دلیل دارد؛ آیا این سازمان را تا کی می خواهیم این شکلی اداره کنیم که تبدیل شده است به یک سازمان فرسوده و فرتوت. شما نگاه کنید ببینید از این سازمان نشاط و طراوت می بینید اصلا؟ یعنی ساختارش این را به شما می گوید. حالا شما فرض کن این ساختار را دارید، تئاتر هم جور دیگر دارد اداره می شود، تجسمی هم به نوعی، موسیقی هم که به طور کل شده زیرزمینی و روی زمینی و حالا سینمای مان هم می خواهد مستقل و خصوصی بشود! اصلا مگر می شود؟ اینها ظروف مرتبط به یکدیگر است. ما با فقدان استرتژی در حال حرکت هستیم و در این مسیر با مدیران خوش سلیقه و بد سلیقه روبه رو هستیم و شرایط خوب تر و بدتر می شود. این طور نیست که خوش سلیقه روی کار باشد، اکران ها خوب شود، فیلم ها خوب شود. مادامی که برای اتفاقی که در فیلم می افتد، وزیر را به جای فیلمساز استیضاح می کنند، وضعیت همین است. چون وزیر می گوید من باید پاسخگو باشم پس باید از همه چیز خبر داشته باشم و آره و نه بگویم. حالا وزیری هست که می گوید من باید تا فیلمنامه را خبر داشته باشم، چون من باید پاسخگو باشم، وزیری هم پیدا می شود که می گوید اشکال ندارد و من جواب می دهم. یک دوره ای هم مثل دوستانی که الان سر کار هستند، با نظارت روی تولیدی که امروز هم زیاد از آن صحبت می کنند، می خواهند همه چیز را دست کنند. حرفی که خیلی هم درست نیست و فقط در جواب مجلس این حرف ها را می زنند. واقعی هم نیست. نظارت روی تولید یعنی چه؟ کسی مانند آقای نوش آبادی را بگذارند که سر فیلم ها برود؟ این اصلا یعنی چه؟ من این را در پلان کلی تر می بینم که کشف هفت و هشت نیست! یک پدیده رایج در دنیاست. ما امریکا و هالیوودی را می بینیم که اصلا وزارت فرهنگ ندارد! پس ببینید ساختار از کجا شکل می گیرد از بالا و راس وزارت فرهنگ برداشته می شود و حالا همه وزارتخانه ها باید کار فرهنگی انجام دهند. ما می توانیم چنین کاری کنیم؟ اگر کشوری مانند فرانسه را الگو قرار می دهیم، باید ببینیم در مجموعه قوانین شان آنها چه کرده اند؛ نه اینکه آقای ایوبی سوپرمن بشود و با عصایش بخش خصوصی را احیا کند و کار کنند. این کارها در سال اول و دوم جواب می دهد اما سال سوم دیگر خبری نیست و شکست می خورد. این گونه طرح ها و فکرها به نظرم کمی طنز است. جایی هم طنز تلخ است ولی باز هم به نظرم باید این حرف ها زده شود تا بدانیم با چه چیزی طرف هستیم.
چهارشنبه ، ۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرارو]
[مشاهده در: www.fararu.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها