واضح آرشیو وب فارسی:شهردارآنلاین: شهردارآنلاین: بشر از گذشته های دور، خصوصاً در دوره های ابتدایی حیات خود بدون تولید امکان زندگی نداشت. تولید مواد اولیه برای نیازهای اصلی خود به ویژه غذا جزء اصلی فعالیت های روزانه او محسوب می شد.به تدریج با پیشرفت فرآیند تولید، این امکان ایجاد شد تا افراد از حوزه ی تولید نیازهای اساسی فراغت پیدا کنند چراکه برخی از افراد می توانستند بیش از نیاز خود از کالاهای اساسی مانند غذا تولید کنند. البته افرادی هم که فراغت می یافتند عملاً باید تولید می کردند اما نه لزوماً در حوزه ی نیازهای اساسی، چراکه تنها این تولید بود که می توانست زمینه ی کسب درآمد و آورده را ایجاد کند، آورده ای که می شد با معاوضه ی آن سایر نیازهای ضروری را تأمین کرد و ادامه ِی حیات داد. جالب است که همین تاریخچه به صورت فشرده دقیقاً درروند تکامل شرکت ها و کارخانه های تولیدیِ پیشرفته اتفاق می افتد. بسیاری از شرکت هایی که امروز پیچیده ترین تکنولوژی ها را تولید می کنند، زمانی از فروش ساده ترین محصولات خصوصاً در حوزه ی تأمین نیازهای اساسی مثل غذا آغاز کرده اند. به عنوان نمونه، شرکت سامسونگ که امروز یکی از شرکت های زیرمجموعه ی آن یعنی سامسونگ الکترونیکس، از بزرگ ترین شرکت های حوزه ِی آی تی در جهان است، کار خودش را از بازرگانی ماهی، میوه و سبزیجات آغاز کرده است. یا شرکت نوکیا از تولید ورقه های نازک از چوب درختان که در صنعت کاغذ استفاده می شود مسیر پیشرفت خود را شروع کرده است[۴]. ازاین رو حتی اگر یک شرکت در تولید آبگوشت بزباش و قرمه سبزی هم مزیت رقابتی داشت، که قطعاً سطح تکنولوژی بالاتری از خام فروشی ماهی یا سبزیجات دارد، در نقطه ی شروع خوبی قرار دارد اما قطعاً نباید آن را نقطه ی پایان بداند. protectionism-01«شرکت سامسونگ در سال ۱۹۳۸ – این شرکت که امروزه یکی از شرکت های زیرمجموعه ی آن یعنی سامسونگ الکترونیکس، از بزرگ ترین شرکت های حوزه ِی آی تی در جهان است، کار خودش را از بازرگانی ماهی، میوه و سبزیجات آغاز کرده است.» دولت ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. همه ی دولت های پیشرفته زمانی تولیدکننده ی ساده ترین محصولات، خصوصاً در حوزه ی نیازهای اساسی بوده اند و به تدریج تولید محصولات کارخانه ای را در دستور کار گذاشتند و امروز پس از طی یک روند کم وبیش طولانی محصولات پیشرفته و با تکنولوژی سطح بالا تولید می کنند. بسیاری از کشورهای منطقه ی شرق آسیا، از ژاپن در گذشته تا چین در امروز، مثال های شاخصی هستند که این روند را پیموده اند و به جایگاه فعلی رسیده اند. چین به عنوان یک مثال امروزی روند صنعتی سازیِ تولید خود را، که کشورهای غربی در بیش از ۱۰۰ سال طی کرده اند، در یک دوره ی ۳۰ ساله طی کرده است.چین بدون استراتژی حمایت گرایی ممکن نبود به این نقطه برسد. درواقع در روند تکاملی این دولت ها حمایت گرایی یک سیاست ثابت و نخِ تسبیح پیشرفت است. این دولت ها با وضع تعرفه های سنگین، محصولات خارجی را آن قدر گران می کردند که به هیچ وجه نمی توانستند با تولیدات داخلی آن ها رقابت کنند. به غیر از وضع تعرفه های مستقیم بر روی تولیدات خارجی، استفاده از یک استراتژی دیگر هم مرسوم است. آن ها در قالب یک استراتژی پولی، با دست کاری ارزش پولِ خود در مقابل ارز سایر کشورها، ارزش آن را به طرز محسوسی کاهش می دادند. این کار از دو جهت تولیدات یک کشور را حمایت می کند، از یک جهت محصولات یک کشور به قیمتی ارزان تر تولید خواهد شد و با قیمت پایین گوی سبقت را از سایر رقبا خواهد ربود و از جهت دیگر محصولات تولیدیِ سایر کشورها گران تر خواهند شد و اگر هم به داخل آن کشور راه یابند با قیمت بالا امکان رقابت با نمونه های داخلی را نخواهند داشت. این موارد، تازه استراتژی های حمایت گرایی عمومی در دولت ها است. دولت ها به طور ویژه هم از بعضی از کارخانه های خود به صورت خاص حمایت می کنند. به عنوان مثال شرکت تویوتا به مدت ۲۵ سال ضرر ده بود. در نهایت هم دولت ژاپن مجبور شد تا در سال ۱۹۴۹ این شرکت را دولتی کند. یا نوکیا در فنلاند به مدت ۱۷ سال از حمایت های دولتی برخوردار بود تا این که به سودآوری رسید و در تمام این مدت زیان ده بود. یک مطالعه ی دقیق درروند تکامل تولید، چه در سطح یک شرکت یا کارخانه و چه در سطح یک کشور، می تواند قاعده هایی کلی به دست دهد: قاعده ی یکم: مهم نیست که یک شرکت کار خود را در حوزه ی تولید از کجا آغاز می کند و چه تولید می کند، بلکه مهم این است که تولید کند و در یک روند تکاملی به تدریج تولیدات خود را ارتقا دهد. قاعده ی دوم: مهم نیست که یک دولت درروند پیشرفت شرکت ها و کارخانه های زیرمجموعه ی خود در دوره های بعضاً طولانی از آن ها حمایت کرده است، بلکه مهم این است که آن کشور امروز شرکت ها و کارخانه هایی را در زیرمجموعه ی خود دارد که جهان از تولیدات آن ها استقبال می کند و می توانند فراتر از مرزهای آن کشور با تولیدات سایر کشورها رقابت کنند. درحالی که شرایط در کشور به سویی می رود که استراتژی درهای باز، نه در تئوری و لفظ بلکه به صورت عملی اجرا شود، البته به شرط رفع واقعی تحریم ها، به نظر می رسد که استفاده از انواع استراتژی های حمایت گرایی راه حلی گریزناپذیر برای حمایت از تولیدات داخلی و همچنین تقویت تولید در داخل است. درواقع استحصال و فروش نفت در کشور ما همان گونه که گفته شد نقطه ی آغاز خوبی است اما هرگز نباید نقطه ی پایان تلقی شود. این که با رفع تحریم ها امکان فروش نفت و بازگشت درآمدهای آن سهل تر خواهد شد نباید دوباره خام فروشی آن را به ساده ترین راه حل برای تأمین هزینه های کشور تبدیل کند. در صورتی که استراتژی حمایت گرایی به عنوان مکملی برای استراتژی درهای باز به کار نرود یا به بیان دیگر درهای باز با حمایت گرایی تعدیل نشود، بخش عمده ای از اقتصاد مقاومتی به محاق خواهد رفت. آرمان پرس
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهردارآنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]