واضح آرشیو وب فارسی:پارسینه: روزنامه آفرینش در شماره سه شنبه سوم آذر در سرمقاله ای به قلم حمید رضا عسگری می نویسد:اجلاس مجمع کشورهای صادرکننده گاز در تهران، جدای از ماهیت اصلی خود که بر پایه انرژی نهاده شده بود، تحت تاثیر حضور روسای جمهور کشورهای عضو و به ویژه ولادیمیرپوتین رئیس جمهوری روسیه گردید.حضور مستقیم روس ها در تحولات سوریه و همکاری نظامی با ایران در مبارزه با داعش، موجب اهمیت دیدارهای مقامات ارشد دو کشور گردید ودیدار پوتین با رهبرمعظم انقلاب نقطه عطف این گفتگوها بود. بی شک حضور روس ها در سوریه موجب یک تعادل سیاسی و نظامی در عرصه جهانی گردید. از یکسو فشارهای سیاسی بر ایران مبنی بردخالت و آتش افروزی در سوریه خنثی شد و از سوی دیگر عملیات گسترده نظامی جنگنده های روسی ضرب شستی در مقابل ائتلاف نظامی غرب بود. با حضور نیروهای روسیه و پوشش زمینی نیروهای ارتش سوریه، حزب الله و مستشاران ایرانی، ضربات سنگینی بر پیکره تشکیلات تروریستی داعش وارد شد. مسلماً هماهنگی نظامی ایران و روسیه در جهت منافع خاصی است که هریک در چشم اندازهای استراتژیک خود به آن توجه دارند و در یک نقطه مشترک به تشریک مساعی رسیده اند. اما این هماهنگی نظامی نیاز به تقویت سیاسی مستمر و قوی داشت که اجلاس گازی توانست به خوبی از عهده این مهم برآید. درحال حاضر مساعی طرفین در سوریه نابودی داعش و آزادسازی مرزهای این کشور می باشد. شاید اهداف آنها در این موضوع مشترک نباشد، اما در ابزار تحقق آن اشتراک دارند و تقویت روابط سیاسی در مقطع فعلی مولفه ای است که از سوی طرفین به خوبی آن را درک کرده اند. اظهارنظر در مورد مرحله پس از پایان جنگ سوریه و چگونگی ادامه روابط ایران روسیه، بسیار زود و غیرمتعارف می باشد. اما شکی در منافع روس ها در حفظ سوریه از دست تروریست های داعش نیست و ازجهتی نیز تجربه تاریخی روابط ایران و روسیه، این احتمال را تقویت می کند که پس از پایان درگیری و یا سیرتحولات نظامی به نفع دولت دمشق، نگرش و عکس العمل روس ها نسبت به فعالیت و خواسته های ایران در سوریه تغییر جهت دهد! ازآنجا که تنها مولفه ثابت در عرصه سیاست 'منافع مطبوع ' می باشد، لذا باید جانب احتیاط را نسبت به تعمیق روابط با روس ها رعایت کرد. از جهت دیگر جدایی از آنها نیز در مقطع فعلی موجب زیاده گویی و زیادی خواهی برخی کشورهای منطقه و فشارهای غرب خواهد شد. لذا بهره گیری از پتانسیل روس ها برای تعدیل قوا در تحولات سوریه بسیار لازم و ضروریست، اما نباید فراموش کرد که مساعی مشترک دو کشور صرفاً برسر مبارزه با داعش می باشد و در پاره ای موارد اساسی در مورد نحوه تشکیل حکومت و اعضای تشکیل دهنده آن اختلافاتی پنهان و عیان وجود دارد. ایران از سه سال پیش به کمک نیروهای حزب الله هزینه های سنگینی را در سوریه انجام داده است و امروز روس ها با به خطر دیدن توازن قدرت منطقه ای و جهانی خود با قدرت پا به عرصه تحولات گذاشته اند و قصد دارند با قدرت نظامی آینده سیاسی روس ها طبق خواسته های خود رقم بزنند. خواسته هایی که در آن راضی کردن اسرائیل، همراه سازی عربستان و تقویت ارتشی سکولار در سوریه، از مهمترین آنهاست. اما از دیدگاه ایران تحولات و تغییرات سوریه باید براساس خواسته های مردمی شکل گیرد و تضعیف حکومت دمشق در مقابل امنیت اسرائیل به هیچ وجه قابل پذیرش تهران نخواهد بود. همچنین نفوذ سیاست های افراطی سعودی و ایجاد اختلافات فرقه ای و مذهبی در سوریه از دیگر خط قرمز های ایران برای آینده سرزمین شام می باشد. قدر مسلم انسجام داخلی سوریه پس از حزیمت تروریست ها برعهده ارتش این کشور خواهد بود. اما ارتش سوریه با توجه به وابستگی های تاریخی به مسکو مسلماً اجرا کننده سیاست های روسیه خواهد بود، لذا نقش نیروهای دفاع ملی که مورد حمایت ایران و حزب الله هستند کمرنگ خواهد شد و احتمال بروز این اختلاف نیز میان سیاست های تهران- مسکو دور از ذهن نیست. باتمام این اوصاف تقویت روابط و تعملات سیاسی میان و روسیه در مقطع فعلی امری ضروری است که اوپک گازی این مهم را به خوبی منثه ظهور گذاشت. باید با نگاهی منطقی به منافع و مقتضیات بین المللی کشورمان انعطافی اصولی را سرلوحه سیاست خارجی نماییم، تا بسته به شرایط و تحولات مختلف بتوانیم از تعاملات خود با غرب و شرق استفاده کنیم. قطعاً مسیر یکطرفه را پیمودن موجب پشت کردن به فرصت هایی است که از آنها گذر می کنیم. *منبع : روزنامه آفرینش
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارسینه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]