تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833895715
در انتخابات مجلس دهم، به تجربه انتخابات شوراها توجه شود
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق نیوز: ارائه فهرست های انتخاباتی، یکی از مراحل مهم انتخابات برای هر جریان سیاسی است. اصلاح طلبان با توجه به برخی محدودیت ها، در این زمینه با مسائل مهم تری درگیر هستند.انتخابات شورای چهارم، آخرین تجربه اصلاح طلبان در ارائه فهرست های انتخاباتی بود که بعدها، اماواگرهایی را به دنبال داشت. اسماعیل دوستی، از فعالان سیاسی اصلاح طلب، که در فهرست اصلاح طلبان انتخابات شورای چهارم حضور داشت و با رأی مردم تهران به ساختمان خیابان بهشت رفته، درباره تجربیات آن انتخابات، نکاتی را بیان کرد. استاندار کهگیلویه وبویراحمد در دولت اصلاحات، سابقه نمایندگی کوهدشت لرستان در مجلس پنجم و شهرداری منطقه سه تهران در دوران شهرداری مرتضی الویری را در کارنامه دارد. دوستی، خواستار پرهیز از ارائه سهمیه احزاب برای فهرست نهایی و توجه به توانمندی نامزدها برای حضور در فهرست انتخاباتی اصلاح طلبان در مجلس دهم شد. این روزها به صورت جسته وگریخته، موضوعاتی از قبیل چگونگی بستن فهرست های انتخاباتی اجماعی اصلاح طلبان و سرلیست آنها شنیده می شود. آخرین تجربه اصلاح طلبان دراین باره به انتخابات شورای چهارم بازمی گردد که اماواگرهای فراوانی به دنبال داشت. اگر بخواهیم به روندی که در آن انتخابات و شیوه ای که کمیته انتخابات شورای هماهنگی جبهه اصلاحات در تهران و سایر استان ها طی کرد نگاهی داشته باشیم، به نظر شما مسیر درستی طی شد؟ ما پس از وقایع سال ٨٨ که آن اتفاقات افتاد، سه انتخابات داشتیم؛ یکی مجلس نهم و یکی هم شوراها و ریاست جمهوری یازدهم که پس از تجمیع انتخابات، به صورت هم زمان برگزار شد. در انتخابات مجلس به دلایلی که مردم می دانند، امکان فعالیت جدی وجود نداشت. البته من معتقدم اصلاح طلبان باید مسئله را پیش از آن با گفت وگو با ارکان نظام حل می کردند اما به هر دلیلی این اتفاق نیفتاد. به هر حال، این مسئله سبب شد انتخابات مجلس نهم بدون مشارکت اصلاح طلبان برگزار شود. البته برخی دوستان به صورت منفرد کاندیدا شدند که برخی رد صلاحیت شدند و تعداد کمی هم ماندند که چند نفر از آنان به مجلس راه یافتند و امروز چند نماینده اصلاح طلب بیشتر در مجلس نداریم. اما بحث ریاست جمهوری و شوراها که پیش آمد فضا مقداری بهتر و بازتر شده بود. اصلاح طلبان هم روش های تازه ای را دنبال کردند و آمدن آقای روحانی به عنوان نیروی معتدل، فضای مناسبی ایجاد کرد. اما اشکالی که وجود داشت، ذهن ها معطوف به ریاست جمهوری بود و شوراها به ویژه در تهران، در حاشیه قرار گرفت. ماجرایی که برای آقای هاشمی پیش آمد و پس از آن، ائتلاف بین سران اصلاحات بر سر حمایت از دکتر روحانی و کناره گیری دکتر عارف، همه وهمه باعث شد کسی به فکر انتخابات شوراها و اهمیت آن نباشد. البته انتخابات ریاست جمهوری و ائتلاف صورت گرفته بسیار مهم و باعث خوشحالی همه ما بود که این همسویی اتفاق افتاد، اما شوراها در حاشیه قرار گرفتند. دراین بین آقای رهامی، به عنوان مسئول کمیته انتخابات شورای هماهنگی جبهه اصلاحات، مأموریت داشت برای تهیه فهرست تهران اصلاح طلبان در انتخابات شوراها فعالیت کند. به نظر من، اگر ایشان وارد نمی شد، شاید همین فهرست هم تهیه نمی شد چراکه در شورای هماهنگی جبهه اصلاحات، اساسا کسی حالی از ما نپرسید. نه به ستاد آمدند و نه کمک سیاسی، مالی و تبلیغاتی کردند. شورای مشاوران چطور؟ آنها در تنظیم فهرست نقش داشتند اما درنهایت آقای رهامی بود که فهرست را بست. اگر شخص آقای رهامی به صورت منفرد این کار را با مشورت ما انجام می داد، شاید نتیجه بهتری به دست می آمد. به هرحال از ناحیه جریانات اصلاح طلب و برخی شخصیت ها، برای حضور برخی نامزدها در فهرست، اصرار وجود داشت. منظور شما فرد خاصی است؟ بله، فقط در یک نمونه، خانم راستگو توسط حزب اسلامی کار معرفی شد و همچنین آقای اصغرزاده از فهرست اصلاح طلبان خارج شد. خانم راستگو عضو یک حزب اصلاح طلب بود و شاید در آن مقطع، حزب هم از عملکرد او آگاهی نداشته است. اما بیرون گذاشتن اصغرزاده، با چه منطقی سازگار بود؟ به هرحال، ماجراهای شورای اول و مسائل آن را باید با مقتضیات همان زمان سنجید ضمن اینکه اصغرزاده هم تجربه همه این سال ها را دارد و حداقل فردی متکی به رأی و نظر خود و دارای سوابق سیاسی قابل قبول است. من در آن جلسه که ابراهیم اصغرزاده را از فهرست خارج کردند، به نشانه اعتراض، جلسه را ترک کردم. به همه گفتم اگر آقای اصغرزاده در کنار ما باشد و با هم کار کنیم، خیلی از توانایی ایشان بهره خواهیم گرفت. به هرحال، با وجود اینکه باور نداشتیم این فهرست بتواند به طور کامل رأی بیاورد، فهرست تهیه شد. تلاش تک تک ما دراین بین مؤثر بود. برخی نامزدها مثل خود من، ستاد مجزا داشتیم و با انسجام و برنامه ریزی در سطح تهران، هم خودمان و هم فهرست اصلاح طلبان را تبلیغ کردیم. احتمالا خاطرتان هست همین فهرست های کوچک که مردم با خود به حوزه های اخذ رأی می برند هم توسط مسئولان انتخاباتی اصلاح طلبان، تهیه نشده بود. ترتیب قرارگرفتن نفرات، چقدر در رأی دادن مردم مؤثر بود؟ مردم از روی شناخت نسبت به افراد رأی می دهند نه ترتیب قرارگرفتن آنها. این تجربه ای است که حتما باید امروز هم مدنظر دوستانی که در شورای عالی سیاست گذاری مسئولیت دارند، باشد. نفر دوم و سوم فهرست ما در انتخابات سال ٩٢، رتبه های بعد از ۴٠ آوردند. من نفر هجدهم فهرست بودم و نفر دوازدهم منتخبان مردم تهران شدم. نفر چهارم فهرست ما، نفر سی ویکم شد. بنابراین ترتیب فهرست اهمیت کمتری دارد. از آن مهم تر، برنامه ریزی است. آقای مسجدجامعی سرلیست تهران بودند اما روز اول، عکس باکیفیت از ایشان نداشتیم که در اندازه بزرگ در وسط پوسترها قرار دهیم. در سری اول پوسترها، عکس من به عنوان عکس وسط چاپ شد. به هرحال اگر شورای هماهنگی به ما کمک می کرد بالای ٢٠ نفر رأی می آوردیم و مسائل بعدی که در انتخاب رئیس شورا و شهردار رخ داد، اصلا اتفاق نمی افتاد. از این مسئله اگر بگذریم، عملکرد افراد انتخاب شده در قالب مجموعه اصلاح طلبان شورا، منسجم و تشکیلاتی بوده است؟ از فهرستی که تهیه شده بود، ١۴ نفر رأی آوردیم که خانم راستگو هم جزء آنها است. از فهرست اصولگرایان هم با حضور آقایان دبیر و رضازاده، ١۵ نفر به شورا راه یافتند. آقایان ساعی و جدیدی مستقل بودند. در نتیجه ما ١۴ نفر شدیم و آنها ١۵ نفر و دو نفر هم مستقل وارد شدند. بعد از آن بنای تعیین استراتژی داشتیم. آقای دنیامالی در همان ابتدا تأکید کرد اگر دوگانه محسن هاشمی- قالیباف در انتخاب شهردار شکل بگیرد، رأی او قالیباف است. این، یک رأی ما را از دستمان گرفت. خانم راستگو چطور؟ من می دانستم او به گزینه های ما رأی نمی دهد. چون ایشان در مجلس پنجم هم که با هم همکار بودیم، همین رویه را داشت. فردی نبود که از اول تا آخر با یک جریان قدم بردارد و گاهی فکرش عوض می شد. پس ما دو رأی خود را از دست دادیم. چطور شد آقای دنیامالی در فهرست اصلاح طلبان قرار گرفت؟ اول این نکته را فراموش نکنید که قالیباف میان برخی اصلاح طلبان، پایگاه دارد؛ پس آمدن آقای دنیامالی در فهرست ما عجیب نبود. البته نام او تا روزهای آخر مطرح نبود اما فشار برخی شخصیت های اصلاح طلب باعث شد که ایشان هم وارد فهرست شود. در دوقطبی احمدی نژاد- قالیباف، طبیعی بود برخی اصلاح طلبان، شهردار تهران را ترجیح دهند چراکه نسبت به مدیریت، نگاه منطقی تری دارد و در سیاست، تا حدی میانه رو است. اما وقتی پای فعالیت تشکیلاتی خود اصلاح طلبان وسط می آید، قالیباف چه جایگاهی می تواند داشته باشد؟ قالیباف شهردار اصلاح طلبان در دوره سوم شوراها بود. اگر رأی آقایان مسجدجامعی، نجفی، ساعی و خانم ابتکار نبود، رسول خادم شهردار تهران می شد. البته حرف شما درست است و در یک دوقطبی اصولگرا- اصولگرا، تدبیر حکم می کند به سمت فردی برویم که به ما نزدیک تر است. در آن دوره انتخاب شهردار طولانی شد و با توجه به اینکه شورای شهر تهران ١۵ عضو داشت، یک بار شش به شش و یک بار هفت به هفت شدند تا سرانجام جریانات اصولگرا در بیرون شورا تصمیم گرفتند قالیباف شهردار شود و یک رأی ممتنع هم به قالیباف داده شد که فکر می کنم آقای شیبانی بود. قالیباف اوایل، امتیازاتی هم به اصلاح طلبان داد و برخی مدیران اصلاح طلب در مجموعه شهرداری، مسئولیت گرفتند اما فشار اصولگرایان شورا باعث شد اینها را هم به قول خودش رد کند. در شورای چهارم هم اصلاح طلبان باعث شدند او رأی بیاورد. اگر مطمئن نمی شدند رأی آقای دنیامالی و خانم راستگو به قالیباف است، او اصلا کاندیدا نمی شد. ما هم باید بیشتر فکر می کردیم و بیشتر تأمل می کردیم اما به هرحال، کار از دست ما خارج شد. منظور شما از تأمل بیشتر، درباره نامزد اصلاح طلبان برای شهرداری تهران بود؟ آن را هم خواهم گفت. به هرحال عده ای باعث شدند برخی چهره ها به فهرست اصلاح طلبان تحمیل شوند که امیدوارم این اتفاق در انتخابات مجلس دهم نیفتد. البته آقای دنیامالی در موضوع ریاست آقای مسجدجامعی و مباحث کارشناسی شورا، طرف ماست. امروز ما هم نسبت به قالیباف دیدگاه مثبتی داریم و این روزها بیش از برخی اصولگرایان، از او حمایت می کنیم. بحث این گفت وگو، عملکرد شما در شورای شهر تهران نیست. بیشتر عملکرد تشکیلاتی اصلاح طلبان از منظر سیاسی، موردنظر ماست. به هرحال ما همان ابتدا می دانستیم اکثریت نیستیم. آقای مهدی حجت هم با ما بود اما درباره قالیباف مردد بود و می گفت اگر گزینه اصلاح طلبان برای شهرداری، آقایان مهندس بی طرف و مهرعلیزاده باشند، رأی می دهد اما اگر فرد دیگری باشد، به قالیباف رأی می دهد. مگر نباید در اینجا تصمیمات به صورت فراکسیونی گرفته شود؟ ما که این قدر ادعای کار تشکیلاتی داریم، چرا این گونه عمل می کنیم؟ دنیامالی و حجت نیروی حزبی نیستند. اما در فهرست اصلاح طلبان و با برند آنها وارد شورای شهر تهران شدند و رأی هواداران اصلاحات را کسب کردند. بله، اما آنها سهمیه هیچ حزبی نبودند. خانم راستگو از حزب اسلامی کار بود و آقای سلطانی فر و من از اعتماد ملی بودیم. درباره عملکرد خود، با رهبران اصلاحات، شورای مشورتی و… مذاکره ای نداشتید؟ اصولگرایان سال هاست با این روش عمل می کنند. من همان موقع خدمت آقای خاتمی رسیدم؛ گفتم سه نفر از اصلاح طلبان را معرفی کند تا با چند نماینده از اصلاح طلبان شورا، کمیته ای برای بررسی گزینه شهرداری تشکیل دهیم. پیشنهاد من آقایان موسوی لاری، آقای مرعشی یا کرباسچی و کمالی از حزب اسلامی کار بود اما این اتفاق نیفتاد. چرا؟ فضای پس از ریاست جمهوری همه جا را گرفته بود. آقای هاشمی هم به طور طبیعی از شهردارشدن محسن هاشمی حمایت می کردند. اتفاقی که برای ایشان در انتخابات ریاست جمهوری افتاد هم باعث شده بود جریانات سیاسی اصلاح طلب موافق شهردارشدن محسن هاشمی باشند. البته برخی از آنها بعد از اینکه محسن هاشمی رأی نیاورد، گفتند اگر فرد دیگری بود، شاید امکان رأی آوری بیشتری داشت. جالب است که هیچ یک از این جریانات در مقطع انتخاب شهردار حتی وقت ندادند تا با آنها دراین باره مشورت شود و ما را به نوعی رها کردند. ما دنبال پنج گزینه بودیم که آقایان بیطرف، مهرعلیزاده، صفدرحسینی، عبدالعلی زاده و محسن هاشمی بودند. از این بین فقط آقایان مهرعلیزاده و هاشمی، برنامه دادند و بقیه، دعوت ما را نپذیرفتند. انصافا برنامه محسن هاشمی و آینده نگری ای که برای تهران داشت کم نظیر بود. همان جلسه تصمیم قاطع گرفتیم که از محسن هاشمی حمایت کنیم و واقعا اگر قرار بود برنامه محوری بین اعضای شورا رأی بیاورد، باید آقای هاشمی شهردار می شد. در آن مقطع، حملات زیادی به او و اصلاح طلبان شد. به هرحال نام هاشمی کافی بود تا برخی کاری به برنامه و آینده تهران و… نداشته باشند. من با برخی مقامات نظام دراین باره رایزنی کردم و آنها گفتند ما با محسن هاشمی هیچ مشکلی نداریم و او چهره توانمندی است. در سؤال خود، درباره کار تشکیلاتی ما پرسیدید. حال به شما می گویم با این رایزنی ها و مباحث درونی موفق شدیم در جلسه اول انتخاب شهردار، ١۵-١۵ شویم. در رأی گیری اول، یک رأی مخدوش بود. اینجا آقای مسجدجامعی که کمی قبل، رئیس شورا شده بود، می توانست انتخابات را ادامه ندهد. آیین نامه همین را می گوید. اما مسجدجامعی براساس انتخاب شهردار در شورای سوم، دوباره رأی گرفت. به هر حال ما بدون دنیامالی و راستگو یعنی با ١٢ نفر، توانستیم ١۵ رأی به دست آوریم. ورزشکاران شورا به محسن هاشمی رأی داده بودند؟ بله، احتمالا به جز دبیر، سه ورزشکار دیگر با ما همراهی کرده بودند، پس لابی ما و برنامه آقای هاشمی، نظر آنان را جلب کرده بود همان طورکه برای مسجدجامعی هم ، چنین شد. اتفاقا آقای دنیا مالی به مسجدجامعی رأی داد اما خانم راستگو همان جا هم رأی نداده بود. وقتی دنیامالی اضافه شد، ١۶ رای به ریاست آقای مسجدجامعی داده شد اما در انتخاب شهردار، موفق نبودیم. پس از آن استراتژی اصلاح طلبان، نظارت سازنده و تعامل بود تا سرنوشت شورای اول تکرار نشود. اما درمورد ورزشکاران شورا، چند نکته بگویم. گفته می شود دولت به ورزشکاران کم لطفی کرد و آنها در دوره های بعدی به آقای مسجدجامعی رأی ندادند. دولت چه باید می کرد؟ فردی انتخاب شده و به شورا آمده، این چه ربطی به دولت روحانی دارد؟ دولت نباید دخالتی کند و نمی کند. من پیش از انتخابات اخیر هیأت رئیسه، با قالیباف و شریفی، قائم مقام او، دیدار کردم و پیشنهاد دادم خود را کنار بکشند. اگر چمران رأی بیاورد، برای شهرداری شق القمر نمی شود و مسجدجامعی هم باشد، روزگار شهرداری سیاه نمی شود. انتخاباتی برگزار می شود؛ یا نامزد اصلاح طلبان رأی می آورد یا نامزد آنها. جریانات اصولگرا لابی سنگینی برای رأی آوری آقای چمران داشتند و جالب است که مدعی هستند لابی نمی کنند. بااین حال تشکل ها و احزاب اصلاح طلب بی توجه به این مسئله هستند و درحالی که می توانستند با ورزشکاران شورا صحبت کنند و مواهب ریاست آقای مسجدجامعی را توضیح دهند، از این کار دریغ کردند. این مشکل اصلاح طلبان است که امیدوارم در انتخابات پیش رو، دقت بیشتری به لابی های بیرون پارلمانی داشته باشند. این جزء بدیهیات کار سیاسی در همه جای دنیاست. آقای قالیباف پیش از انتخاب دوباره، با رئیس جمهور دوران اصلاحات جلسه ای داشت؟ بله، با ایشان جلساتی داشت. نظر ایشان درباره عملکرد اصلاح طلبان شورا چه بود؟ ایشان بیشتر درباره آقای مسجدجامعی توصیه داشت و خواستار آن بود که در ریاست شورا به او کمک کنیم. همان استراتژی ای که امروز اصلاح طلبان برای مجلس دنبال می کنند، که کار کارشناسی و رسیدن به مشکلات واقعی مردم را در نظر دارند، در شورا هم توسط ما در پیش گرفته شده است. ما برای مردم تهران و مدیریت شهری کار می کنیم و شهرداری مدنظر ماست نه شهردار تهران. در دیداری که خدمت مقام معظم رهبری رسیدیم ایشان مدیریت جهادی قالیباف را مطرح کردند اما از شورا خواستند با نظارت، حمایت و هدایت با شهردار تهران تعامل کند و ما این سه نکته را سرلوحه قرار دادیم. عملکرد ما باعث شده، اصولگرایان هم از مسائل سیاسی فاصله بگیرند، هرچند جریانات سیاسی اصولگرای بیرون از شورای اصولگرا، فشار زیادی به آنها وارد می کنند اما احزاب و تشکل های سیاسی اصلاح طلب، هیچ فشاری روی ما ندارند. چرا اصولگرایان درباره فعالیت های اصولگرایان شورا، با این حجم تبلیغات عمل می کنند؟ آنها دولت را از دست داده اند و خیلی مهم بود که پس از شکست در انتخاب رئیس شورا در سال اول، در آستانه انتخابات مجلس دهم، چمران را رئیس شورا ببینند. مسئله دوم جریان پایداری است که فشار زیادی به اصولگرایان شورا وارد می کنند و می خواهند ما را وارد درگیری سیاسی کنند که ما وارد نمی شویم. چقدر این رویه توانسته به سود مردم باشد؟ استراتژی کلی اصلاح طلبان، استفاده از ظرفیت های سرمایه انسانی کشور است. مثلا درباره شهرداری، اقیانوسی از نیرو وجود دارد؛ از کارشناس و مهندس گرفته تا استادان دانشگاه و نیروهایی که مدرک دکترا از دانشگاه های معتبر دارند؛ چپ، راست و تکنوکرات در آن حضور دارند. پس چه لزومی دارد از نیروهای بیرونی وابسته به سایر نهادها استفاده شود که برخی از آنان، تخصص لازم را هم ندارند؟ پیشنهاد ما به شهردار تهران این بود که اگر از ما نیرو نمی گیرد از طرف مقابل هم نگیرد. مهم استفاده از ظرفیت های درونی خود شهرداری است. اما واقعیت این است که شهردار تهران، از اصولگرایان در سمت ها استفاده می کند. آقای قالیباف، بیشتر از جریان خودش استفاده می کند. او جریان خودش را دارد و اصولگرایان نزدیک به تفکر قالیباف در کنار او هستند. چرا این روزها برخی دیگر از اصولگرایان در خود شورا، منتقد وی هستند؟ مسئله مدیریت او نیست، مسئله این است که چرا از نیروهای نزدیک به آنان، کمتر استفاده می کند. شهرداری در دوران کرباسچی، احمدی نژاد و قالیباف، جذب نیرو داشته است و همه اینها امروز هم در بدنه شهرداری هستند. اصلاح طلبان نسبت به اصولگرایان در مدیریت شهری تخصص بیشتری دارند. در همین شورای فعلی، ما استاندار سابق، نماینده سابق، کارشناس حوزه محیط زیست، شهردار و مسئول بلندپایه شهرداری سابق، کارشناس شاخص بازرگانی و… داریم و این باعث شده کار کارشناسی شهرداری دست ما باشد. آقای تندگویان به اصولگرایان شورا می گوید شما از خودتان نظری ندارید، منتظرید ما مسئله ای را مطرح کنیم و آنگاه مخالفت کنید. اصلاح طلبان ویترین خوبی دارند و می توان این ویترین خدمت را در مجلس دهم هم به همین شکل چیدمان کرد. اینکه برخی اصلاح طلبان شورا قرار است در مجلس نامزد شوند، تا چه حد به واقعیت نزدیک است؟ این نقطه ضعف نیست که آنها از مردم برای شورای تهران رأی گرفته اند اما وقتی پیشنهاد حضور در نهادهای دولتی دیگر به آنها شد، شورا را ترک کردند؟ بله، قبول دارم اگر ما برای شورای شهر تهران نامزد شدیم، باید احترام رأی مردم تهران را نگه داریم. من اگر در انتخابات مجلس آتی به حوزه انتخابیه کوهدشت بروم، احتمال بالای رأی آوری دارم اما می گویم باید به مردم تهران خدمت کنم. اعتقاد دارم آقایان حجت و سلطانی فر نباید از شورا می رفتند. آقای روحانی به انبوهی از نیروهای توانمند در کشور دسترسی دارد. حداقل اگر آقای حجت در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری می ماند، منشأ اثر بود. امروز هم چند عضو شورا – هم اصلاح طلب و هم اصولگرا- می خواهند از حوزه های انتخابیه ای به جز تهران نامزد شوند. چون در این دوره هم مجلس اجازه داده اعضای شورایی که خارج از حوزه تهران بخواهند نامزد شوند، به استعفا نیاز ندارند. دوره قبل مرتضی طلایی در اصفهان نامزد شد اما رأی نیاورد و به شورای تهران برگشت. به نظر شما، مشکلاتی که در بستن فهرست اصلاح طلبان در انتخابات شورای چهارم داشتید، در انتخابات مجلس برطرف می شود؟ من به آقای عارف هم گفتم نباید فقط با شاخص سهمیه احزاب، فهرست ها بسته شود. شاخص های مهم دیگری وجود دارد. اگر فقط به همین بسنده شود، فردا خود احزاب هم لطمه می بینند همان طور که حزب اسلامی کار پس از عملکرد خانم راستگو، با سؤالات بسیاری مواجه شد که چطور یک حزب، نیروی پیشنهادی خود را نمی شناسد؟ اشکالی ندارد که احزاب هم نیروهای خود را پیشنهاد دهند اما درباره گزینه های پیشنهادی حتما باید شاخص های دیگر را هم در نظر داشت. وزن اصلی در فهرست تهران و سایر شهرها باید با چهره هایی باشد که می دانیم توانمند هستند، رفتار تشکیلاتی و فراکسیونی را می شناسند و درعین حال در برابر فشارها و وعده های بیرونی، از منافع مردم صرف نظر نمی کنند. یادمان باشد این طور نیست که مردم چشم بسته به فهرستی رأی دهند. پس از اتفاقاتی که هنگام انتخاب رئیس شورا و شهردار تهران رخ داد، از حامیان اصلاح طلبان که به آقای روحانی رأی دادند اما انتخابات شوراها را مهم ندانسته و در آن شرکت نکردند هم انتقاد شد. فکر می کنید این بار این باور شکل گرفته مردم درصورتی که چهره های اصلاح طلبی در میدان باشند، به آنها رأی دهند؟ اگر همه آنهایی که پای صندوق رأی آمدند و به آقای روحانی رأی دادند به فهرست اصلاح طلبان در تهران رأی می دادند، کل ٣١ نامزد فهرست رأی می آوردند و تحول جدی در تهران رخ می داد. وقتی جلسات رأی اعتماد به کابینه دکتر روحانی، جلسه استیضاح وزیران همین کابینه و ماجرای کمیسیون ویژه برجام را دیده اند، حتما مردم نسبت به مجلس حساس هستند. این در بخش نظرات خوانندگان در سایت ها و خبرگزاری ها دیده می شود که به تندروها در مجلس، وعده انتخابات اسفند را می دهند. در انتخابات مجالس هفتم و هشتم با محدودیت هایی که وجود داشت، به هرحال، اصلاح طلبان در حد مقدورات، فهرست دادند و افراد با صلاحیتی هم در آنها وجود داشت که اگر یکی از آنها از تهران وارد مجلس می شد، مؤثر بود. البته امیدواریم شورای نگهبان با توجه به سوابق مثبت بسیاری از اصلاح طلبان و اهمیت برگزاری انتخابات با رعایت همه ضوابط قانونی، در بررسی صلاحیت ها به رسالت مهم خود عمل کند. درعین حال در اقیانوس نیروهای توانمند اصلاح طلب، کمبود نیرو وجود ندارد و این مسئله حتما در بستن فهرست ها، مدنظر دوستان خواهد بود. مهم این است که در انتخابات مجلس دهم ما فقط دوقطبی اصلاح طلب- اصولگرا را مقابل هم نبینیم. حامیان منافع ملی و دولت روحانی، مانند خود این دولت هم از میان اصلاح طلبان، هم اصولگرایان و هم نیروهای میانه هستند. در دولت آقای روحانی هم آقای نهاوندیان در نهاد ریاست جمهوری حضور دارد و هم آقایان محمد شریعتمداری و دکتر جهانگیری. در کابینه، هم حجتی وزیر است و هم جنتی. صحبت من با جریان اصلاحات و هواداران اصلاحات همین است که آنچه باید برای ما مهم باشد، منافع ملی و توسعه و ارتقای ظرفیت نظام است؛ افراد عاقل، مردمی و افرادی که متکی بر خود هستند، نه ملعبه دیگران را برای فهرست ها انتخاب کنیم؛ افرادی که خطوط قرمز نظام را بشناسند. نظام مال ماست و نباید عرصه به دیگران واگذار شود. در سال ٨٨، نباید فضا به آن شکل پیش می رفت. چه دیدگاهی درباره شیوه عمل مدیران انتخاباتی اصلاح طلبان تا امروز دارید؟ شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان، اتفاق بسیار مؤثری است. آقای عارف با نگاه کلان رئیس دولت اصلاحات، حتما می تواند مؤثر باشد و به عنوان یک چهره باسابقه حتما می تواند با شورای نگهبان و مقامات ارشد نظام رایزنی کند. ما باید از افراد مستقل و توانا هم دفاع کنیم. به نظر شما آقای غرضی جزء کدام جریان است؟ او آدم خودش است اما اگر بیاید و ما از حضور او دفاع کنیم بد است؟ ما ژنرال هایی می خواهیم که به فکر منافع ملی باشند. در بین اصولگرایان مگر آقایان لاریجانی و مطهری یا حجت الاسلام ابوترابی، عملکرد قابل دفاعی ندارند؟ اگر حسین مظفر و غفوری فرد در مجلس باشند، بهتر است یا تندروها؟ ما باید این را به مردم بگوییم که موضوع ما فقط رأی آوردن اصلاح طلبان نیست. ما می خواهیم مجلسی داشته باشیم که مصالح ملی را تشخیص دهد و فردی در آن نباشد که فقط تندروی و دادوفریاد کند و مسائل جناحی را مقدم بر مشکلات مردم بداند. منبع: شرق
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق نیوز]
[مشاهده در: www.otaghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها