تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835466907
روحانی در معرفی من به مجلس مصصم بود/پرونده بورسیه ها درگیر جریانات سیاسی شد/سیاسی نیستم اما انتخابات مجلس فوق العاده مهم است
واضح آرشیو وب فارسی:امید: دو سال و نیم از زمان ریاست جمهوری دکتر حسن روحانی می گذرد . مردی که با روی کار آمدنش نه تنها بخش های مختلف جامعه دل در گرو تغییر شرایط توسط او بستند بلکه قشر دانشجو و دانشگاهیان هم خوشحال بودند که قرار است فضای دانشگاه ها تغییر کند.دانشگاهی که مدتهاست دانشجویانش شاید دچار رخوت و بی تفاوتی شده اند و با یک بدگمانی به وعده های رئیس جمهورشان نگاه می کنند که طی هر سخنرانی اعلام کرده بود : « فضای دانشگاه ها امنیتی نشود » اما هنوز دانشجویان می گویند تغییری حاصل نشده و راه انزوا را پیش گرفته اند. " امید ایرانیان" د* وزارت علوم شامل بخش های اجتماعی و سیاسی است.از لحاظ سیاسی ما انتظار داشتیم از آقای روحانی وقتی که پا به ریاست جمهوری گذاشتند تغییری در فضای دانشگاه ایجاد شود.اما زمانی که با دانشجویان صحبت می کنید معتقدند فضای دانشگاه بسته تر شده است.شاید یک سری همایش و جلسات داخل دانشگاه برگزار بشود ولی آیا در درون دانشجوها این تحرک وجود دارد؟اصلا با تغییر دولت جو امنیتی از دانشگاه دور شده است و دانشجویان به فعالیت های اجتماعی و سیاسی جامعه علاقه نشان می دهند؟ مسلما یکی از دیدگاه ها و برنامه هایی که آقای دکتر روحانی قبل از انتخابات ریاست جمهوری اعلام و مطرح می کردند در واقع همین مسئله بود که اعتقاد داشتند فضای دانشگاه ها باید غیرامنیتی و غیر حراستی باشد و دانشجوها و تشکل ها با سلیقه های مختلف و دیدگاه های مختلف بتوانند آزادانه و در امنیت فعالیت بکنند؛ ضمن این که در دوران انتخابات ریاست جمهوری، دانشگاهیان مطالبات زیادی از نامزدهای ریاست جمهوری به خصوص دکتر عارف و دکتر روحانی داشتند که یکی همین مسئله بود که خواهان این بودند که تجربه هشت سال دولت نهم و دهم در ارتباط با فعالیت های دانشجویی وتشکل ها بازبینی بشود.این شعارها را دکتر روحانی دادند و دانشگاهیان هم به جد این مطالبات را داشتند.بعد از انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 ، به نظرم یک فضای پر شور و نشاط و با امید در دانشگاه ها ایجاد شد و همه انتظار همین روند و همین تحولات را در واقع داشتند و به خصوص از وزارت علوم هم که متولی بحث تشکل ها بود چنین انتظاری می رفت که این مسائل را حمایت بکند. البته اعتقاد دارم که نه به حد ایده آل و مطلوب ولی تا حدودی دولت در این مسیر حرکت کرد. دکتر روحانی هم نه تنها در دوران تبلیغات انتخاباتی بلکه بعد از انتخاب شدن هم بارها در سخنانی که با دانشگاهیان داشتند همواره بر روی این مسئله تاکید کردند و دانشگاهیان هم بسیار از این دیدگاه استقبال می کردند. البته در کشور ما دولت یک محدوده ای از اختیارات را دارد و طبیعتا شاید نمی تواند به شکل ایده آل همه آرمان ها و اعتقاداتی را که دارد با سرعتی که مدنظرش است پیش ببرد. باز هم تاکید می کنم روند مثبت بوده است اما موردی که دانشجویان و تشکل ها انتظار دارند سرعت این تحولات به نظرم است. در دوران تبلیغات انتخاباتی برای ریاست جمهوری، نامزدهای مختلف با دیدگاه های گوناگون در صحنه حضور داشتند؛ برخی نامزدها مانند دکتر عارف و روحانی خواستار تجدید نظر و بازبینی در برخی از سیاست های هشت سال گذشته بودند و برخی از نامزدها هم خواهان تداوم سیاست های دولت نهم و دهم بودند و برخی هم حالت ترکیبی داشتند. به هر حال انتخاب مردم در خرداد 92 نشان داد که به اصطلاح حامی و طرفدار دیدگاه هایی هستند که از طرف نامزدهای تحول خواه و معتدل عنوان می شود منتهی بالاخره عرصه کشور،عرصه تقابل های سیاسی است.دولت ، مجلس را دارد و مسائل را باید با آنها هماهنگ کند. نهادهای دیگری هم وجود دارند که ذی نفوذ در تصمیات دولت هستند.به نظر من تمام اینها دست به دست هم می دهد و باعث می شود در مواردی از جمله فضای سیاسی دانشگاه ها ، فضای فعالیت تشکل های دانشجویی مسائل آن طور که مطلوب است پیش نرود.البته تا حدودی پیش می رود ولی نه در حد این که تقریبا دو سال و نیم از دولت گذشته و تایید می کنم دانشگاهیان و دانشجویان انتظارات بیشتری داشتند.ولی در تجربه وزارت علوم شاهد بودید که در این دو سال اخیر چقدر فراز و نشیب طی شد و چقدر تحت فشار بودند، وزرایی که معرفی شدند،وزیری که استیضاح شد همین مسئله حکایت از این داشت که چقدر عده ای تلاش داشتند تا در وزات علوم نفوذ داشته باشند و سیاست های دولت قبلی را تداوم بدهند در صورتی که مطالبات دانشجویان چیز دیگری بود. در واقع برآیند این نیروهای سیاسی عملا دولت را در وضعیتی قرار می دهد که حرکتش را به پیش ببرد اما با این موانع هم مواجه است و این موانع باعث می شود دولت برنامه هایش را تا حدی با کندی جلو ببرد. *اشاره کردید در این دو سال و نیم آن طور که باید و شاید در دانشجویان تحرکی دیده نشده است.تاثیر این رخوت در میان جامعه دانشگاهی چه نمودهایی خواهد داشت؟ در کوتاه مدت تا حدی که من تجربه دارم دانشگاهیان این شرایط را درک می کنند و قابل تحمل دانسته اند. دانشگاهیان پیگیر مطالباتشان هستند اما شرایط دولت را هم درک می کنند و بالاخره دانشجویان از حد بالای آگاهی های سیاسی برخوردار هستند وتحلیل های درستی هم از نیروهای سیاسی که در کشور نقش ایفا می کنند،دارند. ولی تصورم این است رخوت در بلند مدت می تواند به دانشگاه ها آسیب بزند.من همیشه اعتقاد داشتم که دانشگاه محیطی است که دانشجویان از طریق حضور در تشکل های سیاسی،فرهنگی و اجتماعی می توانند بسیاری از استعدادهای خودشان را پرورش بدهند و بارها در سخنرانی هایم این مسئله را مطرح کرده ام که دانشگاه فقط از یک کلاس درس تشکیل نمی شود ، در واقع دانشگاه یک اکوسیستمی است که دانشجو در آن پرورش پیدا می کند و تربیت می شود.کلاس درس بخشی از مسئولیت دانشگاه است و دانشجو باید یک سری از آموزش ها و مهارت های دیگری را هم کسب کند که اینها الزاما در کلاس درس اتفاق نمی افتد و در سایر فعالیت های دانشگاه ها می تواند باشد و مهم ترینش هم حضور دانشجویان در تشکل هاست.این که بتوانند آگاهی های سیاسی ، فرهنگی و اجتماعی شان را افزایش بدهند. بتوانند در کارهای تیمی شرکت بکنند و فعالیت هایشان را مدیریت بکنند. یعنی آن چه که دانشجو را آماده می کند، با یک سری مهارت ها و دانش ها وارد جامعه بشود و در آن اثر بخش باشد و این موضوع یک مسئولیت همگانی است و فقط از عهده کلاس درس برنمی آید. من تا این حد همیشه استنباط می کردم که فعالیت های دانشجویی بخشی از نظام دانشگاهی و آموزشی ماست. بنابراین این امیدی که در دانشجوها بعد از انتخابات 92 ایجاد شده بود تاخیر در پاسخگویی به آن در کوتاه مدت قابل فهم و درک است و دانشجویان آستانه تحمل شان بالا است چون شرایط را درک می کنند و تحلیل می کنند ولی در بلند مدت اگر واقعا باعث شود یک ناامیدی به آنها دست بدهد و آنها هم از دولت جدید هم ناامید بشوند و احساس کنند این دولت نمی تواند به مطالبات آنها در دوران انتخابات ریاست جمهوری پاسخ بدهد، در نتیجه دانشجویان دوباره حاشیه نشینی و انزوا را انتخاب می کنند و به نظرم مجدد شاهد رکودی در فضای دانشگاه ها خواهیم بود که می تواند حتی آثار منفی در توسعه علمی کشور هم داشته باشد. *رگه های بی تفاوتی و رخوت را همچنان شاهد هستیم.نزدیک انتخابات مجلس هستیم اما دانشجویان واکنش چندانی ندارند.شما در بطن دانشگاه هستید آیا واقعا شور و هیجان اجتماعی در دانشجویان می بینید؟ به نظرم این دوران قابل مقایسه با دوران اصلاحات نیست ولی باید توجه کنیم که بالاخره در دو دولت، هشت سال سیاست های متفاوتی اعمال شده است و حتی شاید بعضی از دانشجویان بی انگیزه شده باشند و اگر این رکود بخواهد ادامه پیدا کند و طولانی بشود آثار بلند مدت منفی خواهد داشت.وقتی به محیط های دانشجویی می روم این گلایه ها وجود دارد و دانشجویان احساس می کنند این مرحله گذار، دارد طولانی می شود و انتظار دارند وزارت علوم و دولت توجه جدی تری به دانشگاه بکند.البته مدتی هم به دلیل بحث هسته ای و سیاست خارجی دولت این تصور وجود داشت که دولت اولویت اولش حل و فصل پرونده هسته ای است و کمتر به مسائل سیاست داخلی توجه می کند؛ ولی آن مسئله هم به عنوان پرونده موفق دولت پشت سر گذاشته شده است و شاید الان دوباره موجی از انتظارات جدیدی در دانشجوها بوجود بیاید که دولت توجه بیشتری به فضای داخلی دانشجوها بکن *فکر نمی کنید این بدگمانی به دولت در بین دانشجویان زمانی شکل گرفت که وزرای مختلفی برای وزارت علوم معرفی شدند و همه فکر می کردند گزینه مورد نظر دکتر روحانی شما هستید، اما این اتفاق نیافتاد حتی با این که می دانستند مخالفان زیادی در طیف مقابل داشتید.دانشجویان شاید انتظار داشتند رئیس جمهور محکم تر در انتخاب وزیر علوم بایستد. قبول دارید شاید این تفکر بوجود آمد که رئیس جمهور آن طور که باید آزادی عمل ندارد؟ قطعا در بخشی از افکار عمومی جامعه همین انتظار پیش آمد. یعنی تحلیل های متفاوتی شکل گرفت وقتی دکتر روحانی من را معرفی کردند و بعد هم وقتی از معرفی به مجلس منصرف شدند، تحلیل های متفاوتی رخ داد.برخی گفتند: آقای رئیس جمهور باید جدی تر پشت این مسئله می ایستاد،برخی عقیده داشتند بالاخره در مجموع رئیس جمهور به این نتیجه رسیده شاید در مجلس مشکلاتی پیش بیاید. واقعیت این است من پشت پرده آن مسائل را کند و کاو نکردم اما استنباطم این بود واقعا آقای روحانی به جد این نیت را داشت و اگر انصراف داد حتما با یک محدودیت های خیلی جدی در عرصه سیاسی روبرو شده بود. *پس می شد انتظار داشت محکم تر پشت این قضیه می ایستادند؟ (با خنده ) بستگی دارد چه کسی این انتظار را دارد؟ *طبعا دانشجوها.... مدتی بود که دانشگاه ها با سرپرست اداره می شد.از دیگر سو، تغییر روسای دانشگاه ها در کشور ما بسیار زیاد است. یعنی با هر تغییر دولت، رئیس دانشگاه عوض می شود.این تغییر پی در پی روسا چه تاثیری بر فضای دانشگاه می گذارد؟ قطعا این تغییرات پی در پی تاثیر منفی می گذارد.مطالعه ای هم در فرهنگستان علوم در همین ارتباط انجام شد و نشان داد متوسط دوره مسئولیت رؤسای دانشگاه ها در ایران به مراتب کمتر از متوسط مسئولیت رؤسای دانشگاه های خوب دنیاست. این آمد و شدهای کوتاه مدت در نظام سیاست گذاری و برنامه ریزی دانشگاه، حتما اثر منفی دارد. ولی مادامی که نگاه ما به دانشگاه ، نگاه سیاسی باشد و سیاست مداران در انتخاب رئیس دانشگاه مداخله داشته باشند به نظر من این موضوع اجتناب ناپذیر است. در خرداد 92 دیدیم یک دولتی با گرایش های سیاسی از صحنه خارج می شود و یک دولتی با گرایش های سیاسی کاملا متفاوت بر سر کار می آید و منتقد آن سیاست هاست به خصوص در حوزه وزارت علوم؛ طبیعتا به همین نسبت وزیر و وزرای علوم تغییر می کند بعد چون از اختیارات وزارت علوم و نهادهای دیگر است وزیر علوم باید خودش را با سیاست های دولت جدید تطبیق بدهد ترجیح می دهد که رؤسا را جا به جا کند. منتهی در دولت اصلاحات دقیقا با همین تحلیل به سمتی رفتیم که انتخاب رؤسای دانشگاه ها را تغییر روش بدهیم. دلیل اول این بود که باید رئیس غیر سیاسی باشد و نباید تابع رفت و آمدهای دولت های سیاسی باشد کما اینکه در دنیا هم همین است. بالاخره مطالعه شده است در دنیا یا هیئت های امنا رئیس دانشگاه را انتخاب می کنند یا شوراهایی درون دانشگاه این کار را انجام می دهند. قبل از انقلاب هم به صورت هیئت امنایی رئیس دانشگاه انتخاب می شد و در دولت اصلاحات حدود سه سال این کار را که در زمان دکتر معین شروع شد من هم تا سال 84 ادامه دادم و بسیار نتایج خوبی هم در آن مقطع گرفتیم. دلایل زیادی هم داشتیم یکی از دلایل این بود که در واقع بدنه هیئت علمی هر دانشگاهی خودشان را در مقابل رئیس دانشگاه مسئول بدانند، بویژه وقتی در انتخابش نقش داشتند در پشتیبانی و تحقق اهداف رئیس کمکش می کنند و این که وزیر آن قدر دستش باز نیست که با تغییر هر دولت ،روسای دانشگاه ها را تغییر بدهد.البته نه این که چنین راه حلی مسئله را صد در صد حل کند ولی یک گام به سمت غیر سیاسی شدن انتخاب روسای دانشگاه است. تا زمانی که ما انتخاب رؤسای دانشگاه را تابع نظام های سیاسی می کنیم تغییر پی در پی رؤسای دانشگاه اجتناب ناپذیر است. ما این را تجربه کردیم و یکی از بهترین دوران ریاست های دانشگاه ها همان دوران بود و دلیلم بر این مدعا این است که در دولت یازدهم می بینیم وقتی صحبت از انتخاب یک رئیس می شود عمدتا نظر دانشگاهیان به رؤسای آن دوره است. *در کشور چه اتفاقی می افتد که یک تجربه موفق مانند انتخاب هیئت امنایی رئیس دانشگاه در میانه راه رها می شود؟ اگر اذعان دارید انتخاب رئیس دانشگاه به صورت هیئت امنایی تجربه موفقی بوده است،چرا پس ادامه نداشت؟ ادامه نداشت چون اتفاقات سیاسی است.در واقع عرصه کشور میدانی برای جریان های سیاسی می شود و در این مسائل سیاسی ،منافع ملی در اولویت دوم قرار می گیرد.از دیگر سو، منافع شخصی، حزبی و جناحی اولویت پیدا می کند و ما باز شاهد این افت و خیزها خواهیم بود. یعنی مبنای علمی و کارشناسی تصمیات کنار می رود و مبنای اظهار نظرها و تصمیمات سیاسی می شود و عالم سیاست یعنی عالم اخلاف نظر و اگر نتوانیم این اختلافات سیاسی را ذیل منافع ملی قرار بدهیم همیشه شاهد این افت و خیز ها خواهیم بود. *می گویند در دوران پساتحریم به سر می بریم ، غیر از تغییر در بخش اقتصادی در بخش علمی هم حتما شاهد تغییراتی خواهیم بود.این روزها از دیپلماسی علمی سخن گفته می شود و چهره های بین المللی به دانشگاه های ما آمده اند . به نظر شما چقدر در زمینه مبادلات علمی با کشورهای دیگر موفق بوده ایم؟ دوران پساتحریم فقط بخش تئوری اش شروع شده است و هیچ اقدام عملی در این ارتباط انجام نشده است. آمد و شدهایی تابع فضای پساتحریم انجام شده ،ولی عملی نشده است؛ حداقل در بخش علوم،تحقیقات و فناوری هنوز اقدام های عملیاتی و اجرایی به ظهور نرسیده است ،البته مقدماتی فراهم شده،هیئت هایی آمده اند ولی به نظر من هنوز زود است که صحبت از گزارش کار بدهیم و این که چه آثاری داشته است . طبیعتا زمان لازم است تا سیاست های وزارت علوم در ارتباط با توسعه همکاری های بین المللی و گسترش علمی بین المللی عملیاتی بشود . در ضمن باید تاکید کنم این یک مسئله است که ما بسیار عقب هستیم . در بحث مبادلات علمی،پژوهش های مشترک،انتقال تکنولوژی ما بسیار عقب هستیم.حتی زمانی که تحریم ها خیلی هم جدی نبود ما موفقیت زیادی نداشتیم حالا فرصتی ایجاد شده به عنوان برجام یا پسا تحریم و ما باید این عقب ماندگی را جبران کنیم. *دلیل عقب ماندن ما در مراودات علمی چیست؟ بخشی شامل موانع سیاسی است. برخی چندان اعتقاد به مراودات علمی نداشتند. بعضی از کشورهایی که شباهت زیادی به همدیگر داریم ولی از آنها هم عقب تر هستیم. بنابراین مجموعه ای از عوامل بعد از انقلاب باعث شده چه قبل و پس از تحریم ، ما دچار ضعف برنامه ریزی برای توسعه همکاری ها و ارتباطات بین المللی باشیم و پساتحریم یک فرصت برای جبران است . پساتحریم هوشیاری و آگاهی ایجاد کرده تا بتوانیم با حضور در بازار جهانی علم و فناوری مان را سرعت و تحولش را بیشتر کنیم. *در دوران سرپرستی شما پرونده بورسیه ها مطرح شد. آیا سخن ناگفته ای در این قضیه وجود دارد؟ مسئله بورسیه ها جزییاتش به زمان دکتر فرجی دانا کشیده شد.زمانی که من سرپرستی را برعهده گرفتم در حدود هفتاد روز بود که این قضیه مطرح شد. اما نه فقط در بحث بورسیه ها بلکه دولت از تمام وزارتخانه ها خواسته بود از وضعیت موجود وزارتخانه های متبوع شان گزارش بدهند.دکتر روحانی وعده کرده بود گزارشی از صد روز اول کارش را ارائه بدهد و مهم بود دولت قبل را با چه شرایط و شاخصی تحویل گرفته چون می شد مبدایی برای برنامه ریزی در دولت یازدهم؛بنابرانی تمام معاونت ها قرار بود گزارشی ارائه دهند بر این مبنا که در چه وضعیتی بر سرکار آمده اند. یعنی در آوردن گزارش خاص این که وزراتخانه دنبال مسئله بورسیه ها برود در کار نبود واصلا اهداف سیاسی پشتش نبود و وزارت علوم بارها اعلام کرد ما قضیه را رسانه ای نکرده ایم. اما آن چه وزارت علوم گزارش داد به خصوص فکر کنم زمان دکتر نجفی ،به درستی موارد تخلف را اعلام کرد که روشن شده بود و به جامعه گزارش شده بود و در مقابلش مقاومت ها و مسائل سیاسی وجود داشت. *یعنی پرونده بورسیه ها تا این حد سیاسی شد که دیگر نشد آن را به خوبی پیگیری کرد؟ متاسفانه هست.یعنی باید بگوییم متاسفانه سیاسی هست. ما انتظار داشتیم تمام جامعه ،اعم از علمی یا سیاسی به خاطر صیانت از حرمت علم و دانشگاه از ما حمایت کنند.این پرونده از مواردی بود که انتظار عکس العمل یک پارچه ای می رفت. این نقطه ضعف ماست باز می گردم به بحث قبلی که متاسفانه اولویت، منافع سیاسی است و حاضریم همه چیز را فدای آن بکنیم. حتی جایی که همه چیز محرز است یعنی این پرونده ساخته وزارت علوم نبود و قابل رسیدگی بود و باز روی همین پرونده هم فشار سیاسی بود. در حالی که وزارت علوم نهایت مساعدت را کرد و تا جایی که می توانست سعی کرد حقوق دانشجوها حفظ شود و اگر مسئولین خطایی کرده اند دانشجویان تاوان ندهند. به نظرم پرونده بورسیه ها بسیار روشن بود ، وزارت علوم آسیب هایش را به حداقل رساند اما خب در مواردی موانعی سر راه این مسئله قرار گرفت. *در حال حاضر نزدیک انتخابات مجلس هستیم. ممکن است دکتر عارف که خودشان هم از بدنه جامعه دانشگاهی هستند به مجلس بروند. واقعا به عنوان نماینده مجلس و نماینده دانشجوها ،دانشگاهیان چه نیازهایی دارند؟ اول بحث ساماندهی توسعه کمی آموزش عالی است.در سال های گذشته واقعا یک گسترش بسیار بی رویه را در بخش های مختلف آموزش عالی شاهد بوده ایم.پدیده صندلی های خالی را داریم ، پدیده کاهش جمعیت 18 تا 24 سال را داریم و هم در بحث اقتصاد آموزش عالی نگرانی جدی برای بخش غیر دولتی وجود دارد. .بحث کیفیت و حفظ کیفیت از دغدغه های جدی و به روز نظام آموزش عالی است.اینها جزو اولویت های آموزش عالی کشور است که مجلس در آن بسیار می تواند نقش ایفا کند.بخش مدیریت دانشگاه ها که سال ها در این ارتباط صحبت کردم . در قالب بند الف ماده 49 قانون برنامه چهارم و یا بند ب ماده 20 برنامه پنجم که این مصوبه از افتخارات جمهوری اسلامی ایران بود و آن طور که باید و شاید به آن رسیدگی نشده و هنوز دانشگاه ها به صورت متمرکز اداره می شوند. *شما همیشه یک چهره آکادمیک و تکنوکرات بودید ولی زمزمه هایی از حضور شما به عنوان یکی از افراد شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان به گوش می رسد آیا به دنیای سیاست بازگشته اید؟ من جایی نرفته بودم که بازگردم.واقعیت این است که بتوانم کمکی به شکل گیری مجلس آینده بکنم چون فکر می کنم انتخابات مجلس بعدی فوق العاده مهم است و دکتر عارف، برنامه گسترده و وسیعی برای مجلس پیش رو دارند و با سازماندهی عاقلانه و هماهنگی جلو می روند. من بارها گفته ام آدم سیاسی نیستم و فقط می خواهم کمکی کرده باشم و همچنین دکتر عارف که بالاخره شناخته شده هستند و شخصیت علمی ،سیاسی هستند.البته این دغدغه به این معنا نیست به عالم سیاست بازگشته ام چون هیچوقت هم در عالم سیاست نبوده ام و همچنان یک دانشگاهی هستم. *به عنوان آخرین سوال، برگردیم به 16 آذر سال 1383. آخرین سال ریاست جمهوری آقای خاتمی.اتفاقی که در آن روز افتاد و پرخاش دانشجویان به آقای خاتمی و جمله معروف ایشان؛ سوال من نه سیاسی است نه علمی ، آن لحظه دقیقا چه حسی داشتید، چون اذعان دارید برای دانشجویان در دوران اصلاحات خوب کار کرده اید، آن واکنش دانشجویان چه حسی در شما برانگیخت؟ حس بد و خوب توامان بود. خوب به این معنا که بالاخره تجربه آقای خاتمی نشان می داد که خود ایشان مشی سیاسی شان این بود که مخالف حضور داشته باشد،حرفش را بزند و آن جلسه نمونه ای از تحقق شعار آقای خاتمی هویدا شد. یعنی ایشان در معرض یک امتحان بود که خب تئوری جامعه مدنی را که مطرح می کرد و شعار " زنده باد، مخالف من" را می گفت .این اتفاق خوبی بود و ایشان به خوبی از پس آن برآمد یعنی وقتی شعاری می دهد ممکن است آن شعار به منافع شخصی اش ضرر بزند ولی پای حرفش بایستد. عده ای فکر می کردند به ایشان توهین شده ولی ایشان نشان داد که مدل عینی حرف هایشان هستند. *چرا دانشجویان در دوران خوب شان فریاد کشیدند و آقای خاتمی بلندتر فریاد کشیدند، شما فکر می کردید شاید اشتباهی کرده اید که این نتیجه اش است؟ من آن اتفاق را عمومیت نمی دادم و فکر نمی کردم تحولی باشد که در بدنه دانشجویان اتفاق افتاده است. به نظرم آن حرکت، نماینده افکار دانشجویی نبود و به نظرم آمد چند نفر دارند بداخلاقی می کنند و اگر مقرر می شد که آنجا یک مثلا یک رقابتی بین مخالفان و موافقان بشود،موافقان بیشتر بودند . من تجربه شخصی خودم را می گویم که آن نمادی از افکار دانشجویی نبود. *این سوال را پرسیدم تا بدانم ترجیح می دهید دانشگاه ما چنین هیجان مخالف و موافق را داشته باشد یا حضور در یک سطح سکون خوب است؟ سکون ،سکوت و رکود مهم ترین آفت دانشگاه های ماست. از این جدال ها، بحث و گفتگوها استقبال می کنم.در دورانی که مسئولیت در دوران اصلاحات داشتم بسیار در جمع های دانشجویی انتقادی حضور داشتم. اینها فرصت هایی است که دانشجوها می توانند شخصیت خودشان را نشان بدهند.اما همه تاکید کردند فضای گفتگو و چند صدایی باید حداکثری باشد و رعایت ادب،حرمت دیگران هم حداکثری باشد.اتفاقا تضارب آرا بسیار کمک می کند به جامعه دانشگاهی کشور.
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: امید]
[مشاهده در: www.omidnameh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها