واضح آرشیو وب فارسی:ایران: محمد باقری سردبیر دوفصلنامه میراث علمی اسلام و ایران یادی از «پرویز شهریاری» در هشتاد و نهمین زادروزش آموزگار ریاضیات، ریاضت و آزادگی بی مهری دیگری در حق پرویز شهریاری است اگر بخواهیم، ولو برای جبران بی مهری های پیشین، از او چهره ای فراانسانی، مطلق و بی کم و کاست ترسیم کنیم. شهریاری خود آموزگار اندیشه، منطق، استقلال فکر و واقع بینی بود. ده ها سال پیش، در خلوت درس و شعر و تأمل، نوشته های ریاضی جذاب و الهام بخش پرویز شهریاری باغ جانم را آبیاری می کرد، مرا به ژرفای خیال می برد و به تفکر وامی داشت. اندکی خوراک و کتابی برمی داشتم – توشه جسم و جان – و با دوچرخه به درخت زاری بیرون شهر رشت که باغ موسیو خوانده می شد می رفتم. پای درختی بر شیب مشرف به گوهررود می نشستم. خلوتگاهی که در آن تنها گاهی بازیگوشی پرنده ای، وزیدن نسیمی یا افتادن برگی، رشته افکار دور و دراز ریاضی را می گسست. ده ها سال بعد، هنوز رهنمودهای او رهگشاست: «... مهم این است که ذهن را فعال نگه داریم و هرگز ناامید نشویم. هر کسی دارای استعدادی است: در هنر، صنعت، یا دانش. کافی است منظم کار کنید، سخت کار کنید، از شکست نهراسید و به این نکته توجه داشته باشید که هر شکستی مقدمه پیروزی است، به شرطی که پیگیر باشید و از ناکامی های نخستین میدان را خالی نکنید...» برای من که از عطا و لقای استاد برخوردار بوده ام، این گفته های ساده و روشن و رهگشا از آن رو بیشتر به دل می نشیند و الهام می بخشد که خود او در حد امکان چنین زیسته است. در نوشتار، گفتار و رفتار چنین کرده و در کردار، پایبندی به اصول را با وسعت مشرب در عین هشیاری آمیخته و شکیبایی، پایمردی و مداومت را با نظم و پیگیری همراه داشته است. اگر هیچ گاه پای از راه نگردانیده، رگ های گردن هم به حجت قوی نکرده است. فروتنی و آرامش او، بارها مخالفان «کف به لب آورده» را بر جای نشانده و دشمنی آنها را به دوستی و ارادت تبدیل کرده است. اعطای دکترای افتخاری به او از سوی دانشگاه زادگاهش (کرمان) بیش از آنکه افتخار تازه ای برایش باشد، بر اعتبار عنوان دکترا افزود و حاکی از شجاعت، انصاف و خردورزی بانیانش بود؛ ویژگی هایی که متأسفانه در محیط دانشگاهی هنوز کمیاب است. جا دارد بیندیشیم چگونه میان صدها و هزاران نفر که شرایطی بیش و کم یکسان دارند، یک نفر آرام آرام چنین فراتر رفت و فراتر ایستاد. بی گمان عامل های بیشماری در شکل گیری شخصیت و مسیر زندگی افراد اثر دارد. از این میان شاید بتوان گفت که دشواری های زندگی در کودکی و نوجوانی و پرورش ریاضی ذهن، بیشترین سهم را در تکوین شخصیت برجسته شهریاری داشت. این موضوع بخصوص برای نوجوانان که گاه زیاده خواه و شتاب زده اند یا اهمیت پرورش ریاضی ذهن را درنیافته اند بسیار آموختنی است. ادب او هم آموختنی بود. با دیگران فارغ از سن، جنس، معلومات، مقام و طرز فکرشان با احترام و مهربانی برخورد می کرد و آرامش و تبسم همیشگی او این پیام را با خود داشت که «گرهی که امروز باز شدنی نیست، شاید همین فردا یا فردای دورتری بازشود.» او مصداق این بیت بود که: دل چو با عشق و خرد همره شود دست نومیدی از او کوته شود
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]