محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829910324
به نقل ازباید مطمئن بود که هیچکس در هیچ نقطه ای از جهان نیست که «همدردی کردن با سایر انسان ها» را مذمت و یا آنرا محکوم کند.نه غزه، نه لبنان، جانم فدای فرانسه!/
واضح آرشیو وب فارسی:عصر دیلم: فرانسه مطمئن بود اگر در کشورش انفجار یا زلزله ای رخ دهد، در هر دو حالت کسانی خواهند آمد و شمع به دست و ماتم زده، مقابل سفارتخانه اش در تهران اشک خواهند ریخت.به گزارش عصردیلم ، به نقل ازباید مطمئن بود که هیچکس در هیچ نقطه ای از جهان نیست که «همدردی کردن با سایر انسان ها» را مذمت و یا آنرا محکوم کند. یعنی طبیعیست که وقتی در جایی فاجعه ای رخ می دهد، باید به هر نحو ممکن ابراز همدردی کرد و تنها چیزی که اهمیت ندارد نقطه جغرافیایی آن فاجعه است. خواه در فرانسه باشد، خواه لبنان و خواه مالی یا نیجریه! علاوه بر این، ما ایرانی ها به داشتن تشیّع و فرهنگی مشهور هستیم که حتی شکستن شاخه درخت ها را هم به مثابه شکستن بال فرشتگان می داند و درباره انسان ها نه فقط به حفظ جان که به حفظ مال و آبرو و حیطه شخصی نیز اهمیتی وافر می دهد. اما هستند کسانی که در برابر تمام این واقعیت ها متناقض عمل می کنند... *** آغاز_ شاید وقتی وزارت خارجه آمریکا طی پیامی که در دهمین سالگرد فاجعه 11 سپتامبر منتشر و طی آن از تجمع کنندگان در میدان محسنی تهران! نیز تشکر و البته سپاسگذاری کرد؛ می بایست بیش از اینها به رمزگشایی مسئله می پرداختیم تا حوادثی که پس از رخدادهای تروریستی شهر پاریس، در تهران هم رخ داد و تعجب هر بیننده و شنونده ای را به خود جلب کرد، چندان برایمان عجیب نباشد... آن بیانیه با چه هدفی خطاب به عده ای خاص در تهران که سال ها قبل به بهانه چند انفجار در برج های دوقلوی نیویورک، گرد هم آمده و پس از روشن کردن شمع، دست به اغتشاش زده بودند! نوشته شد؟! و چرا وزارت خارجه ی دشمن ترین دولت دنیا علیه ایران و ایرانی، در آن نوشته بود: «هرگز محبت مردم ایران را در آن روزهای دشوار فراموش نخواهیم کرد و از شما سپاسگزاریم»؟! کسانی این کلمه ها را نوشته بودند که سال ها قبل، حتی شاه سرسپرده پهلوی را هم پس از فرار، به کشورشان راه نداده بودند، بعد از بیانیه اشاره شده نیز رسماً مانع ورود دارو به ایران شدند، اعلام کردند که می خواهیم بوسیله تحریم ها ایران را فلج کنیم، از تهدید نظامی سخن گفتند و رئیس جمهورشان در یکی از آخرین صحبت هایش پیرامون ایران نیز با کنایه از این گفت که «مرگ بر آمریکا برای مردم ایران اشتغال، درست نمی کند»! اما این «محبت آمریکایی» که سپاس کاخ سفید را هم برانگیخته بود، چه ماهیتی داشت؟ انگیزه اش چه بود و چه نسبتی با واقعیت های پیرامونی امروز در ایران و جهان داشت؟! * مادام و موسیوهای ایرانی در سکانس «قهوه فرانسوی» انفجارها و حوادث پاریس، درست یک روز پس از انفجارهای برج البراجنه در ضاحیه بیروت رخ داد. و چند روز پس از حادثه تروریستی سقوط هواپیمای مسافربری روسیه در صحرای سینا و البته چند هفته پس از فاجعه منا. انفجارهای پاریس رخ داد و تنها چند روز بعد از آن، یعنی در همین روزها، کسان دیگری هم بر اساس بمب گذاری و گروگانگیری تروریستی در نیجریه و مالی کشته شدند. یعنی در قبل و بعد از انفجارهای پاریس بیش از 300 نفر در حوادث تروریستی و چند هزار نفر در حادثه ای که گفته شد غیر عمدی بوده کشته شدند، همانطور که انسان هایی هر روزه در یمن و سوریه و فلسطین کشته می شوند اما در تهران فقط مغناطیس «انفجارهای پاریس» بود که سبب شد عده ای خاص در مقابل ساختمان سفارت کشور فرانسه به احترام بایستند و شمع روشن کنند. و باز هم فقط جذابیت «انفجارهای پاریس» بود که رسانه های اصلاح طلب را مجاب کرد تیترهای اول یا دوم خود را به جای «برج البراجنه»، «انفجار هواپیمای مسافربری روسیه» و «انفجار بمب تروریست های بوکوحرام در نیجریه» به رخدادهای پاریسی اختصاص بدهند. آن جماعت خاص و آن رسانه ها البته به سردی تمام از کنار این سؤال، همچون همیشه گذشتند که مگر خون فرانسوی رنگین تر از خون مسلمانان و روس ها و آفریقایی هاست؟! البته این رفتار مادام و موسیوهای ایرانی! مسبوق به سابقه است... روزی نیست که رسانه های منطقه و ایران از کشته شدن کودکان و شهروندان سوری توسط تروریست ها مسلح به سلاح های آمریکایی و فرانسوی خبری را منتشر نکنند. اما مقابل سفارت سوریه همیشه خلوت است. درباره یمن هم اوضاع به همین منوال است. کشور مسلمان یمن و سرزمین های آن چندین ماه است که مورد بمباران و حملات آل سعود بوسیله سلاح های آمریکایی قرار دارد و تراژدی تلخ «کشتار خانوادگی» در این کشور به سریالی تلخ تبدیل شده است. گفته می شود عرب های سعودی تاکنون بیش از 7 هزار نفر را در یمن قتل عام کرده اند. با این حال اما وزارت جنگ ایالات متحده آمریکا نیز اخیراً اعلام کرد که قرارداد فروش بمب های هوشمند به عربستان نیز به زودی امضا می شود! و کماکان عده ای در داخل ایران هستند که ترجیح می دهند به جای ابراز عاطفه نسبت به یمنی ها و تجمع یا احیاناً روشن کردن شمع در مقابل سفارتشان در تهران! همچنان در کافه ها قهوه فرانسوی بنوشند و فقط روزنامه های فیگارو و لوموند را بخوانند. ابراز همدردی مخصوص با حوادث فرانسه توسط جماعت دگراندیش ایرانی از آنجا تعجب آور نبود که بالاخره اعطای «نشان های شوالیه» سفارت فرانسه به نمادهای اپوزسیون فرهنگی داخلی و دفاع ها و لبخندهایی که جریان سیاسی خاص در ایران از این هدیه فرانسوی بعمل می آورد، می بایست نتایجی هم می داشت. انتفاضه فلسطینی نیز هر روز بیشتر اوج می گیرد و تاکنون بیش از 90 جوان فلسطینی شهید و ده ها نفر دیگر توسط صهیونیست ها دستگیر شده اند. و باز هم گویا رسانه های اصلاح طلب و محافل دگراندیش، ترجیح می دهند عضو «جامعه جهانی» جلوه کنند و زیاد خودشان را برای خون های غیر فرانسوی که هر روز در اقصی نقاط منطقه غرب آسیا بر زمین ریخته می شود ناراحت نکنند. همانطور که خودشان را درباره سوابق حکومت فرانسه در دشمنی و خباثت علیه مردم ایران به فراموشی می زنند... *36 سال اعتکاف منورالفکرها در مقابل سفارت خانه های غرب ماجرای رفتارهای دگراندیشانه عده ای در ایران و انتقاد از این رفتارهای دون شأن، البته فقط به پرونده انفجارهای پاریسی و آمریکایی بر نمی گردد. این قصه سری دراز دارد و ردّپای غش فرانسوی مادام و موسیوهای داخلی را می توان در جاهای دیگری نیز پیدا کرد. جاهایی که در بهانه ابراز وجود، دیگر پای انفجار و خون در میان نیست و غربزدگی، اعتقاد به شهروندی درجه یک و درجه دو، چیزی به نام کدخداگری آمریکا، تمنای «جامعه جهانی» و تلاش برای پیشبرد آنچه مقامات کاخ های سفید، الیزه و باکینگهام می خواهند به صوری دیگر نمود می یابد. ابراز همدردی مخصوص با حوادث فرانسه توسط جماعت دگراندیش ایرانی از آنجا تعجب آور نبود که بالاخره اعطای «نشان های شوالیه» سفارت فرانسه به نمادهای اپوزسیون فرهنگی داخلی و دفاع ها و لبخندهایی که جریان سیاسی خاص در ایران از این هدیه فرانسوی بعمل می آورد، می بایست نتایجی هم می داشت. که صد البته داشت و هم داستانی چهره های نشان گرفته، در معارضه با ارزش های ایران در کنار سکوت آنها نسبت به آنچه که در لبنان و عراق و سوریه و یمن می گذرد، نشان داد که سفیر فرانسه حکماً می دانسته اگر در کشورش انفجار رخ دهد یا زلزله؛ در هر دو حالت کسانی خواهند آمد و شمع به دست و ماتم زده، اشک خواهند ریخت... و او با دست و دلبازی در اعطای نشان های شوالیه، می دانست کسانی هم پیدا خواهند شد که طی سرمقاله ای در یک روزنامه اصلاح طلب بنویسند: «همدردی نکردن، تسلیت نگفتن و نرفتن به سفارت فرانسه برای امضاکردن دفتر یادبود قربانیان کشتار جمعه شب پاریس، نه توجیه اخلاقی و انسانی دارد و نه در جهت منافع ملی ایران خواهد بود»! غرب زدگی این جماعت البته غیر از تجمع در مقابل سفارت های غربی؛ جلوه های دیگرش نظیر ترس از قدرت فراوان آمریکا و اروپا گرفته تا تمجید از مبانی فکری غرب را نیز گاهی به رخ کشیده است. نامه ای مشهور موسوم به «نامه 2003» که در دوران دولت اصلاحات بصورت مخفیانه خطاب به مقامات دولت آمریکا نوشته شد و در آن ابراز عجز صورت گرفت نیز از جمله مقاطعی است که برملا کننده نبود غیرت ایرانی در رگ های این جماعت است. نامه ای که توسط مقامات آمریکایی افشا و مشخص شد که جریان خاص طی آن قول های خودخواسته ای را به آمریکا داده و ملتمسانه خواهش کرده است که آمریکایی ها پس از حمله به افغانستان و عراق، از حمله به ایران منصرف شوند! «سکولاریسم» و «لیبرالیسم» نیز مبانی فکری غرب هستند که به صراحت از سوی همیندگراندیشان در ادوار مختلف مورد تفقّد و تمجید قرار گرفته اند. «تقی آزادارمکی» به تازگی در همین رابطه گفته بود: بهترین تحلیل ها را الان در حوزه فرهنگ آنهایی می کنند که ما به آنها روشنفکران سکولار می گوییم و آنهایی که ما روشنفکران دینی می گوییم، هیچی در حوزه دین نمی گویند. و «سعید لیلاز»، از تئوریسین های اقتصادی جریان اصلاحات نیز چندی قبل درباره لیبرالیسم اظهار کرده بود: متاسفانه ساختار اجتماعی و اقتصادی ایران اجازه شکل گیری یک دولت به تمام معنا لیبرال را نمی دهد! درست است که فرانسه در اروپا مهد دموکراسی و لیبرالیسم و ... شمرده می شود اما برای دگراندیش های داخلی میان فرانسه و آمریکا توفیری نیست و صرف «آن طرف آبی بودن» و تداعی معنای «فرنگ» برای حمایت و همدردی و «بزک» کفایت می کند... کما اینکه چند وقتیست جریانی به راه افتاده که از برانداز نبودن آمریکا سخن می گوید... عباس عبدی و محمود سریع القلم صراحتاً در این باره سخن گفته و اعلام کرده اند که آمریکا دیگر دنبال براندازی در ایران نیست! صدایی که البته پژواک آن از حنجره کسان دیگری هم متأسفانه شنیده شده است. جماعت مذکور همچنین به صراحت مخالف سیاست های برون مرزی نظام اسلامی هستند و گویی چیزی را که مقامات فرانسه و آمریکا در تریبون ها می گویند؛ اینها در میتینگ ها و یادداشت هایشان تکرار می کنند. عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب چندی قبل طی اظهاراتی در نشریه ایران فردا ضمن اذعان به همین مسئله گفته بود: اصلاح طلبان از ابتدا مخالف سیاست نظام ایران در سوریه بودند. آنها هر سیاستی را که نظام درست می دانست، بد می دانستند و هر کاری که اینها غلط می دانستند مثل عملکرد اولیه اپوزسیون بشاراسد که اصلاح طلبان به طور ضمنی تأیید می کردند در واقع سکوتشان نوعی تأیید محسوب می شد. سردی جریان خاص، رسانه های اصلاح طلب و دگراندیشان شمع بدست در جریان شهدای مدافع حرم نیز اظهر من الشمس است. گویی که اصلاً هیچ مستشار بسیجی و سپاهی، در کشور سوریه و برای دفاع از محور مقاومت به شهادت نرسیده است و نظام اسلامی اشتباه می کند که بر خلاف سیاست های آمریکا و فرانسه و آلمان و... در منطقه غرب آسیا حرکت می کند و با تروریسم دست نشانده آمریکا می جنگد. یاسر جبرائیلی، تحلیلگر اصولگرا با اشاره به تجمع عده ای در مقابل سفارت فرانسه در تهران می نویسد: درست 48 ساعت پیش از کشتار پاریس توسط داعش، همان وحوش در ضاحیه بیروت بیش از 280 نفر مسلمان را شهید و زخمی کردند. اما اینها برای مردم لبنان شمع روشن نکردند. در فرانسه کسی برای کشته شدگان فاجعه «منا» پیامی صادر نکرد و شمعی در مقابل سفارت تهران در خیابان «ینا» روشن نشد. این مرگ و میرها عادی است. آنچه خرق عادت است، کشته شدن انسان های مدرن و غربی است که بابت این مصیبت عظما همه بشریت نه تنها باید عزادار شوند، بلکه می بایست هزینه دهند و فدا شدن جان و مالشان، خشم حاکمان غرب را تسکین دهد. در این وانفسا مجری ورزشی تلویزیون ما نیز اگر به سبب بی ربط بودن برنامه اش به کشتار پاریس، نمی تواند به احترام جان باختگان، یک دقیقه سکوت کرده و «اون مینوت د سیلانس» اعلام کند، لااقل باید یک تکه پارچه مشکی به سمت چپ سینه بزند تا ادای دین کرده باشد. آری! همه بشریت باید عزادار شوند و اساسا عزادار نشدن برای این انسان های متمدن، خود نشانه بربریت است... *پیام به فرانسوا اولاند آری؛ به سیدحسن نصرالله خیر! سردی برخی رفتارهای دولت یازدهم نیز در این زمینه بی هیچ اغراقی به کام مادام و موسیوهای مذکور تمام شده است. یکی از مقامات دولت، 2 سال قبل در یک مصاحبه خارجی گفته بود که تمام گروه های مسلح فعلی (حتی حزب الله!) باید از سوریه خارج شوند. رئیس جمهور روحانی در قبال انفجار اخیر برج البراجنه پیام نداد تا اینکه انفجارهای پاریس رخ نمود و روحانی پس از پیامی که به اولاند داد و با وی تلفنی گفت وگو کرد ، آنگاه برای کشور بی رئیس جمهور لبنان هم بواسطه انفجارهای برج البراجنه پیام داد! از درون همین دولت شنیده می شود که کسانی با افتخار می گویند: «باید جهانی سازی را باور کرد» و یا «اکنون مقامات کشورهای غربی می گویند چگونه به ایران کمک کنیم»! و البته پر واضح آنکه از قِبَل همین اعتقادها است که کشته شدن نزدیک به 50 مسلمان در انفجارهای ضاحیه بیروت گویی به فراموشی سپرده می شود و به یک باره افکار عمومی از ارسال پیام برای فرانسوا اولاند و تماس تلفنی با وی می شنوند. و هیچکس هم در دولت یازدهم، با سیدحسن نصرالله بصورت تلفنی گفت وگو نمی کند. و حضوری هم از مسئولان دولت در مراسم روز 13 آبان به ثبت نمی رسد و ... بدیهیست که تا زمانی که از درون دولت، همین صداها و رفتارها به سمع و نظر برسد و مشاورانی در کنار روحانی باشند که یگانه راه پیشرفت را در کتاب های خود «لیبرالیسم»! عنوان کنند، اصلاً جای تعجب نیست که اخبار مربوط به خوش خدمتی جماعت دگراندیش نیز باز هم به گوش برسد. *جلال آل احمد به این دلیل کتاب غربزدگی را نوشت... حقیقت این است که جلال آل احمد وقتی کتاب «غربزدگی» اَش را می نوشت و زمانی که گفته بود: از بعد از مشروطیت تا امروز (تا سال 47)، روشنفکران ما سه کتاب خوب ترجمه نکرده و ننوشته اند؛ به خوبی می دانست که بعدها کسانی از میان جماعت دگراندیش داخلی هستند که او را به پیروی از تعالیم حزب توده و کمونیسم متهم کنند. اما او نیشتر به حقیقت تلخ غربزدگی زد تا دیگر کسی نتواند به بهانه همدردی و زیست جهان شهری و مبارزه با تروریسم؛ جاده خودکامگی را هموار کند و دسیسه های کاخ الیزه و باکینگهام را با صورت های جدید در ایران به انجام برساند. افکار عمومی هنوز تهدیدات نظامی رسمی ژاک شیراک، رئیس جمهور اسبق فرانسوی ها علیه مردم ایران را فراموش نکرده اند، همانطور که ماجرای ارسال خون های آلوده به ویروس «اچ آی وی» از سوی فرانسوی ها، حمایت کاخ الیزه از تروریست ها و اموال بلوکه شده ایران از سوی دولت فرانسه در ماجرای «سهام اورودیف» را هیچگاه فراموش نمی کنند. آن چند نفری که بعد از اغتشاش میدان محسنی تهران، حدود 15 سال را صبر کردند، حالا به سفارت فرانسه رسیده اند. با این تفاوت که ثمره تمام این 15 سال برای آنها جز چند دفترچه پاسپورت، چند نشان شوالیه و چند خط تشکر کتبی در بیانیه وزارت خارجه آمریکا هیچ چیز دیگری نبود. وانگهی، حقیقت را هم نمی توان با چند تیتر اول و عکس بزرگ پوشاند و لذا اینکه جریان سیاسی خاص، تا کِی خواهد توانست در پشت پنهان سازی ها و آشکارسازی های انتخابی، ژن سیاسی خود را در نزد افکار عمومی مکتوم بدارد، مشخص نیست. ژنتیکی عجیب که البته «برجام» و فرجام عبرت آموز آن نیز بخش های دیگری از ابعادش را برای مردم ایران آشکار خواهد ساخت. افکار عمومی هنوز تهدیدات نظامی رسمی ژاک شیراک، رئیس جمهور اسبق فرانسوی ها علیه مردم ایران را فراموش نکرده اند، همانطور که ماجرای ارسال خون های آلوده به ویروس «اچ آی وی» از سوی فرانسوی ها، حمایت کاخ الیزه از تروریست ها و اموال بلوکه شده ایران از سوی دولت فرانسه در ماجرای «سهام اورودیف» را هیچگاه فراموش نمی کنند... *اورودیف یک پرونده سی و چند ساله بین ایران و فرانسه است. در سال 1352 شمسی رژیم پهلوی وامی به مبلغ یک میلیارد دلار به کمیساریای انرژی اتمی فرانسه داد. از این وام برای ساخت کارخانه غنی سازی اورانیوم (متعلق به کنسرسیوم "اورودیف") در تریکاستن استفاده شد. در مقابل ایران صاحب 10٪ از سهام این کارخانه شد. اما فرانسوی ها بعد از انقلاب اسلامی تلاش کردند این مسئله را منسی کنند. ایران بارها تلاش کرده که سهم خود را از این شرکت فرانسوی بگیرد. همچنین مهر ماه سال 88 شبکه خبری "پرس.تی .وی" به نقل از رویتر گزارش داد که "آروا"، شرکت تولیدکننده راکتورهای هسته ای که تحت کنترل دولت فرانسه است اعلام کرد که مالک درصد باقی مانده سهام نیروگاه "اورودیف" است. وزارت خارجه دولت یازدهم تاکنون اقدام شاخصی در زمینه پیگیری این پرونده انجام نداده است. انتهای پیام/
یکشنبه ، ۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر دیلم]
[مشاهده در: www.asredeylam.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها