محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829986659
تغییر فاز دولت از حمایت به ترویج رقابت
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران: لابی ساختمان ساکت و پر از مبل هایی است که آدم را به یاد نیمکت های چوبی ونیز می اندازد. زنگ آسانسور به صدا در می آید. در باز می شود و تابلوی «طبقه هفتم» خودی نشان می دهد. در یکی از واحدها نیمه باز است. با کنجکاوی وارد می شوم و بعد از استقبالی گرم به یکی از اتاق های انتهایی سمت چپ راهنمایی ام می کنند. صدای موزیک «4 فصل ویوالدی» از دور به گوش می رسد. با تندتر شدن قدم هایم صدای دلنواز موزیک بیشتر و بیشتر می شود. نایب رییس اتاق ایران، پشت میز کارش نشسته و مشغول ورق زدن کتابی است که چاشنی خوردن یک فنجان چای داغ دآقای دکتر راه خصوصی سازی اقتصاد در ایران همواره سنگلاخی و پر از افت و خیز بوده است. برخلاف اینکه پارلمان بخش خصوصی بارها به خصوصی سازی تاکید داشته اما انگار هر چه برای تحقق این هدف بیشتر اصرار کرده بیشتر هم انکار شنیده. حال چه باید کرد؟ دولت برای تقویت بخش خصوصی باید چه فضاهایی را باز کند؟ «فراهم کردن ساز و کار رقابت سالم در اقتصاد» وجه اشتراک خواسته فعالان بخش خصوصی و صاحب نظران اندیشمند و دلسوز است. آماده کردن چنین فضایی بهترین و بیشترین حمایتی است که دولت می تواند در جهت رشد و توسعه اقتصاد کشور انجام دهد. در 30 سال گذشته همواره دولت از بخش تولید حمایت کرد. او انواع و اقسام حمایت های بانکی، پولی و یارانه یی را از این بخش کرد اما تمام این حمایت های تمام قد دولت، رشد قابل توجهی در پی نداشت. وام ها، زمین ها و ارزهای ارزان و تمام پشتوانه هایی که از سوی دولت عرضه شد هیچ حاصل و نتیجه یی در بر نداشت. این را من نمی گویم و با کمی پایین بالا کردن آمارهای موجود این موضوع به خوبی روشن می شود. مدل های حمایتی گسترده و این چنینی به هیچ عنوان جواب نمی دهد. در بسیاری از اقتصادهای دنیا یارانه و تسهیلات داده می شود، اما این سرمایه گذاری برای بخش هایی در نظر گرفته می شود که نیازمند حمایت کوتاه مدت باشند. به طور مثال، منطقه محرومی را انتخاب می کنند و افزایش سرمایه گذاری در بخش های مربوطه را عملیاتی می کنند. یا در نمونه یی دیگر، باید به حمایت از صنعت های نوظهور اشاره کنم. در کشورهای توسعه یافته برای گشایش فضای کافی رشد صنعت های نوظهور، سرمایه گذاری انجام می شود. دلیل این حمایت هم بالا کشیدن این شرکت ها برای توانمند شدن و ورود به فضای رقابتی با کشورهای پیش گام تر است. اما در هیچ نقطه یی از دنیا حمایت های بلندمدت به اندازه کشور ما ادامه دار و بی پایان نیست. اینجا از شیر مرغ تا جان آدمیزاد مورد حمایت قرار می گیرند. همین اقدام امروز مخاطراتی را برای ما ایجاد کرده است که می توان گفت حتی به مخاطرات سرزمینی نیز نزدیک شده ایم. پس هشدار مخاطرات سرزمینی هم به صدا درآمده است. می توانید به نمونه یی از این مشکلات اشاره کنید؟ بله، به طور مثال در مناطقی از کشور روی صنایع آب بر سرمایه گذاری شده که در حال حاضر از بحران آب رنج می برد. بدون شک در سال های آینده این مناطق با مشکل تامین آب آشامیدنی رو به رو خواهند شد و بنابراین انتظار بیهوده یی است که این گونه صنایع که آب بر هستند، بتوانند رشد کنند. به طور کلی این نوع حمایت های بی ضابطه، بی قاعده و بدون استراتژی خوب نیست. دولت بداند که ترویج پایه های رقابت بهترین نوع حمایت است و طبیعتا این کار محقق نمی شود مگر با بهبود محیط کسب و کار. بگذارید در این مورد مثال دیگری برایتان بزنم. محیط کسب و کار مثل زمینی می ماند که افراد باید روی آن بدوند. هر قدر از روی این زمین سنگلاخ ها و سنگریزه های بیشتری برداشته شود، می توان راحت تر دوید. خواسته بخش خصوصی در این شرایط از دولت چیست؟ امروز بخش خصوصی بیش از هر زمان دیگری از دولت انتظار دارد که پایه های رقابت در کشور را تقویت کند. پیش نیازهای برآورده شدن این تقویت مقررات زدایی و بهبود فضای کسب و کار در اجزا و ابعاد مختلف است. البته تنها پیش شرط مورد نیاز، این دو نیستند، بلکه محیط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فناوری کشور نیز باید برای تحول در این محیط مساعد باشد. این در حالی است که اگر مقررات زدایی هم به نحو احسن انجام شود اما سایر محیط های گفته شده به سمت بهبود گام برنداشته باشند همچنان درجا خواهیم زد. فضای کسب و کار باید به گونه یی باشد که بتوان با جامعه جهانی رقابت کرد. موضوعی که بارها به آن اشاره شده، یافتن مزیت های سرمایه گذاری در کشور است. این راهکار به طور مداوم در لیست پیشنهادهای بخش خصوصی به دولت گنجانده شده. تحلیل شما از این رویکرد چیست؟ شناخت مزیت های سرمایه گذاری در پله یی پایین تر از بهبود فضای کسب و کار قرار می گیرد. بدون شک دومین اقدام دولت در این مسیر، مزیت های رقابتی اقتصاد ایران است که البته بر این باورم در مورد این موضوع هم دولت و هم بخش خصوصی باید به یک اجماع برسند. باید درمورد مزیت های رقابتی، سرمایه گذاری مادی و معنوی صورت گیرد. باید از حوزه هایی که مزیت رقابتی ندارند، خارج شد البته نمی توان ادعا داشت که می توانیم در تولید هر محصولی با دنیا رقابت داشته باشیم. شاید در دهه های آینده، روزی به این سطح گسترده دست پیدا کنیم که بتوانیم ادعا داشته باشیم که ایران هم می تواند رقابت کند. اما مطمئنا امروز، آن روز نیست. چرا که اقتصاد کشور روزهای رنجور خود را سپری می کند و منابع محدودی نیز در دسترس دارد. بنابراین باید این منابع محدود را روی مزیت های اقتصادی و رقابتی متمرکز کنیم تا بتوانیم سریع تر از محل آنان به رشد و ایجاد اشتغال دست پیدا کنیم و تولید ناخالص داخلی را افزایش دهیم. نرخ بیکاری باز هم افزایشی شده است. آیا این مشکل در سال های آینده می تواند خطرآفرین باشد؟ ایجاد اشتغال یکی از مهم ترین مشکلاتی است که امروز با آن مواجه هستیم. بیکاری یکی از مخاطرات کشور در سال های آینده خواهد بود. در همین راستا باید به تنظیم مزیت های رقابتی بین صنایع اشتغالزا و صنایع کاربر دقت بیشتری داشته باشیم. در حال حاضر بیشتر سرمایه گذاری های انجام شده در ایران سهم صنایع انرژی زا شده است و این تمام داشته ما بعد از گذر این همه سال است. حال سوال این است که چه باید کرد؟ باید به سمت تقویت صنایع کاربر حرکت کرد. زیرا با فراهم کردن شرایط اشتغال با چالش های اساسی مثل نرخ بیکاری بالا گرفتار نخواهیم شد. سایر موضوعات این است که سیاست های تشویقی چه باید باشد؟ سیاست های حمایتی چه باشد؟ وسیاست ها برای بازارهای مختلف، بازار کار، بازار سرمایه، سیاست های تجاری و امثال اینها چه چیزهایی باشند؟ که بخش دوم موضوع ما را تشکیل می دهند. سطح اول اصول حاکم بر رشد و توسعه اقتصاد است. که چند نمونه در این مورد مثال آوردم. سطح دوم طبیعتا تدوین این سیاست ها با مشارکت بخش خصوصی است. این مشارکت می تواند اقتصاد را از این شرایط و چالش بیرون بکشد. جمله آخرم در این مورد همان جمله اولم خواهد بود. دولت نگاهش را نسبت به بخش خصوصی عوض کند. اگرچه بخش خصوصی فعلی یک بخش کوچک است. اما نباید بگذاریم که کوچک بماند چرا که به هیچ عنوان به مصلحت اقتصاد کشور نیست. حتی باید در موقعیت های هم دولت میدان را بیش از باور بخش خصوصی باز بگذارد که اعتماد به نفس این بخش تقویت و افزایش پیدا کند. این فرصت حتی ممکن است، سوخت شود و بخش خصوصی نتواند آن کار به خصوص را انجام دهد. اما حداقل این خوش بینی ایجاد می شود که هدف دولت مجال دادن به بخش خصوصی برای رشد بیشتر است. در چنین شرایطی شکافی که سال ها بین بخش خصوصی و دولت ایجاد شده نیز برداشته خواهد شد. مطمئنا ضرری در میدان دادن به بخش خصوصی وجود نخواهد داشت. شاید در کوتاه مدت به اهداف مورد نظر و مطلوب نرسیم اما در بلندمدت حتما می رسیم. آقای دکتر در نشست اخیر هیات نمایندگان اتاق تهران به دولت انتقادهایی کردید. در بخشی از سخنرانی خود گفتید «دولت خودش را مالک بخش خصوصی می داند.» جزئیات بیشتری از انتقادتان می گویید؟ البته اظهارنظری که سه شنبه هفته گذشته، در جلسه هیات نمایندگان اتاق تهران مطرح کردم، به سند راهبردی که وزارت صنعت، معدن و تجارت آن را تهیه کرده مربوط می شود. رویکرد این برنامه شبیه برنامه های قبلی این وزارتخانه و وزارتخانه مشابه است. تعیین اهداف دور از دسترس. درست است نام این وزارتخانه صنعت، معدن و تجارت است اما تنها سیاست گذار و متولی محیط کسب وکار در این بخش باید باشد. برنامه ریزی اینکه اقتصاد کشور در کدام بخش ها رشد باید داشته باشد یا چگونه رشد می کند و استراتژی این رشد چه چیزی باید باشد، از دیدگاه بخش خصوصی از طریق این وزارتخانه قابل اجرا و انجام نیست. مصداق این موضوع هم در برنامه های ادوار گذشته این وزارتخانه قابل رجوع است. تمام سند راهبردی و این گونه برنامه ها روی کاغذ به نظر بسیار زیبا و جامع است اما در عمل به هیچ جا نرسیده اند. زیرا در مرحله عملیاتی به بن بست می رسیدند چرا که این وزارتخانه ابزار لازم برای اجرایی کردن این سند راهبردی را ندارد. بنابراین انتقاد من به دولتی ها به این دلیل بود. در نشست هیات نمایندگان اتاق تهران من تعبیری را به کار بردم و گفتم دولت خودش را مالک بخش خصوصی می داند. اولا اینموضوع را می خواهم بگویم که دولت را به عنوان کلان نام بردم نه به عنوان دولت یازدهم. به طور کلی باید بپذیریم که در تمام ادوار نگاه دولت به بخش خصوصی قیم مابانه بوده است. همیشه این گونه بوده. اما انتظار دولت یازدهم این است که این نگاه تغییر پیدا کند. اما من ردپای این نگاه را دوباره در برنامه اخیر وزارت صنعت، معدن و تجارت مشاهده کردم. البته نمی خواهم ادعا کنم به دلیل اینکه به سند راهبردی وزارت صنعت، معدن و تجارت انتقاد دارم، رویکرد دولت یازدهم را نیز قبول ندارم. نه اصلا این گونه نیست. اما به عنوان بخشی از دولت که متولی بخش صنعت، معدن و تجارت است رونمایی دوباره از این گونه برنامه ها، نشان می دهد که باز هم نگاه، نگاه دولت محوری است. چارچوب سند راهبردی وزارتخانه به گونه یی بود که برای بخش های صنعت، معدن و تجارت تعیین تکلیف شده بود. اینکه در چه بخش هایی باید رشد کنند، به چه اهدافی باید برسند و موضوعاتی از این دست. طبیعتا کسی می تواند این تعیین و تکلیف ها را انجام دهد که مالک این بخش باشد. من به عنوان مالک بنگاه های خودم می توانم درمورد چند و چون کارها تعیین تکلیف کنم. اما زمانی که این بنگاه متعلق به من نباشد دیگر نمی توانم چنین حس تحکمی به آن داشته باشم. نهایتا من می توانم به آن بنگاه مشاوره یی بدهم برای اینکه از چه راهی می تواند به موفقیت بیشتری دست پیدا کند. وزارتخانه باید در این شکل ظاهر شود. تمام وزارتخانه های دولتی باید در شکل سیاست گذار و مشاور بخش خصوصی ظاهر شوند. برای اینکه در غالب سیاست ها طبیعتا با استفاده از ابزار اطلاع رسانی، آموزش، ترویج و پژوهش مسیر مناسب تر برای تحقق سیاست ها را مشخص کنند. بنابراین به همین جهت در آن نشست لازم شد که من این اشاره را بکنم و البته فکر می کنم برنامه ریزان وزارتخانه های دولتی طبیعتا افرادی هستند که از قبل هم مبادرت به این کار می کردند. شاید آنها باید نگاه خود را تغییر بدهند. چون وزرا و مدیران ارشد وزارتخانه ها آن قدر درگیر مسائل روزمره خودشان هستند که بعضا غفلت می کنند از اینکه این نگاه تغییر یافته باید در برنامه ریزی خودش را نشان دهد. این در حالی است که به وجود آمدن این شرایط باعث می شود که مدیران با نگاه نقادانه به برنامه نگاه نکنند. اینجاست که بخش خصوصی باید هشدار بدهد و این هشدارها باید تا حدی تند و تیز باشد که گوش های دولتی ها را باز کند. زیرا هشدارهای ضمنی خیلی راحت رویکردها را تکان نمی دهد. برخی اوقات باید کدهایی داده شود که به صورت یک شوک به شنونده وارد شود که متوجه اتفاقی که در حال رخ دادن است بشود. یکی از وظایف بخش خصوصی همین است. در یک جاهایی باید از ادبیات تلویحی به ادبیات تسریعی و به عبارتی با درست کردن کلیشه های نقادانه ای بتوانیم افکارعمومی را در کنار افکار سیاست گذاران با دقت و تامل بیشتری به مشکل جلب کنیم. منبع: تعادل
یکشنبه ، ۱آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران]
[مشاهده در: www.tccim.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها