محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830273038
مروری بر زندگی، مبارزات و شخصیت شهید اصغر وصالی
واضح آرشیو وب فارسی:آزادگان ایران: خسته بودم و خیلی زود خوابم برد. در خواب دیدم سیدی که عمامه سبز داشت آمد بالای سرم. پشت هم می گفت امانتی را که در دستت بود بده! پرسیدم کدام امانت؟ گفت: همان امانتی که دست شماست. می دانستم از چه حرف می زند. گفتم امانت مال خودم است. از او اصرار بود و از من انکار! تا اینکه گفتم اصلاً مال خودتان! بردارید و بروید!...پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران : روزنامه ایران در صفحه پایداری امروز خود، مطلب مفصلی را درباره شهید وصالی درج کرده است که آن را تقدیمتان می کنیم… فرزند جنوب شهر اصغر وصالی فرمانده شجاع گروه دستمال سرخ ها، در سال ۱۳۲۹ در منطقه دولاب تهران به دنیا آمد. نام کامل او علی اصغر وصالی طهرانی فرد است. در روزگار جوانی با تلاش فراوان توانست از ایران خارج شده و دوره های چریکی را در میان مبارزان فلسطینی بگذراند. سپس به ایران آمد و مقطع دیگری از مبارزات خود را ادامه داد اما سرانجام توسط عوامل رژیم طاغوت بازداشت و در ابتدا به اعدام و سپس با یک درجه تخفیف به حبس ابد محکوم شد. این حکم چندی بعد تغییر کرد و به ۱۲ سال زندان تبدیل شد و در نهایت با شروع نهضت امام خمینی (ره) پس از تحمل حدود پنج ماه حبس از زندان ستمشاهی آزاد شد. مبارزه با رژیم طاغوت برادران شهید علی اصغر و اسماعیل وصالی طهرانی فرد، هنگام سلطه رژیم ستمگر پهلوی دوم، در خانواده ای مذهبی و سیاسی متولد شدند و پرورش یافتند. اصغر که برادر بزرگتر بود، در ابتدای جوانی همراه دوستانش هیأتی به نام «مکتب هدایت» راه اندازی کرد و در کنار روخوانی و تفسیر قرآن به فعالیت سیاسی علیه رژیم پرداخت. بر هم زدن جلسات روحانیونی که وابسته به رژیم شاه و ساواک بودند و نیز مقابله با مظاهر فساد رژیم از جمله فعالیت های مبارزاتی اوست. پس از انجام چنین فعالیت هایی، عوامل رژیم اصغر را دستگیر کردند و به زندان ساواک فرستادند. او در زندان هم به فعالیت های انقلابی خود ادامه داد و ضمن ارتباط با افراد متدین مستقر در زندان بارها با مجاهدین خلق درگیر شده و علیه آنان موضع گیری کرد تا چهره منافقانه آنها را رسوا کند. دراین دوران مأموران زندان چنان شکنجه اش دادند که دچار آسیب جدی بدنی شود و وزنش به ۲۷ کیلو رسید. با این همه، او از پا ننشست و به مبارزه اش ادامه داد. اصغر وصالی برای رسوایی منافقین از هیچ تلاشی فروگذار نبود به حدی که با وجود آشکار شدن آثار شکنجه بر بدنش، در بند محل حبسش، (زیر ۸)، اذان می گفت و به نماز می ایستاد. زندانی های هم بند، از شجاعت و دلاوری اصغر متعجب شده و شیفته اش شدند تا جایی که نمازشان را به او اقتدا می کردند. با انجام این مهم، عملکرد ساواک و نقشه ای که داشت نتیجه ای معکوس داشت. طلای نابی که رجوی منافق را ادب کرد ابوالفضل کاظمی راوی کتاب می گوید «اصغر یک آدم تمام عیار بود. در ادبیات ما به طلای با عیار ۲۴، طلای خالص می گویند. آدم ها هم همین طور هستند، بعضی ها غل و غش دارند، ناخالصی دارند، اما بعضی ها خالص هستند. اصغر، یک مجاهد تمام عیار و خالص بود. سال ۱۳۵۵ او را دستگیر می کنند و پس از پنج ماه زندانی، حکم حبس ابد برایش صادر و او را به زندان اوین منتقل می کنند. او در اوین تا چند ماه به دلیل شدت شکنجه های وحشیانه ساواک به صورت چهار دست و پا حرکت می کرده است. شهید حاج مهدی عراقی تعریف می کرد در اوین گاهی با مارکسیست ها بحث می شد. یک روز، بین اصغر وصالی و مسعود رجوی درگیری لفظی به وجود آمد و اصغر جلو او و دار و دسته اش ایستاد.» شجاع؛ به روایت دکتر چمران پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی(ره)، انتظامات زندان قصر را تشکیل داد و در سال ۱۳۵۹، به تشکیلات نوپای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست و از بنیانگذاران اصلی بخش اطلاعات سپاه شد. مدتی نیز فرماندهی بخش اطلاعات خارجی را بر عهده گرفت. سپس به فرماندهی گردان دوم از گردان های ۹ گانه سپاه در بدو تشکیل منصوب می شود و با این گردان به کردستان می رود و شجاعانه می جنگد. پس از این نبردها دکتر مصطفی چمران می گوید «من در لبنان و بعلبک و سایر مناطق مجاهد زیاد دیده ام ولی تا به حال آدمی به شجاعت و فرماندهی اصغر وصالی ندیده ام.» فرمانده مورد تأیید دکتر چمران به دلیل جنایاتی که گروهک های بی رحم بر مردم مظلوم کرد تحمیل کرده بودند بشدت عرصه را بر ضد انقلاب وابسته به امپریالیسم شرق و غرب تنگ می کند. این دلاوری او به مذاق برخی واسطه های خام و بی تجربه و بیرون از گود عمل خوش نمی آید. کار به جایی می رسد که بعد از شهادت اصغر وصالی، چند نفری که حکم بازداشت او را در دست داشتند برای بازداشتش به سراغ او می آیند که یکی از همرزمان اصغر به آنان می گوید اگر به دنبال اصغر وصالی می گردید بروید «بهشت زهرا» دنبالش بگردید، او شهید شده، بروید آنجا دستگیرش کنید. این در حالی بود که او در حد توان خود و یارانش توانست مناطق بسیاری از خطه مظلوم کردستان را از محاصره دشمن آزاد کرده، امنیت و آرامش را به این بخش های مورد ظلم واقع شده برگرداند. وی با گردان تحت امرش در مقاطع مختلف و متعدد در جبهه های سخت غرب کشور خوش درخشید. نیروهای تحت امرش به دلیل بستن دستمال سرخ بر گردن شان به «گروه دستمال سرخ ها» شهرت داشتند. این دستمال ها به همراه مقداری مواد غذایی فاسد شده، از جمله شیرخشک های تاریخ گذشته، از ساختمان شیر و خورشید(هلال احمر)یکی از شهرهای مورد تهاجم ضد انقلاب به دست آمده بود. دستمال سرخ ها «دستمال سرخ ها کسانی بودند که کم حرف می زدند. اما وقتی به آنها می گفتی خبرنگارم، بیا مصاحبه کن می گفتند چرا خبرنگاران بعد از واقعه می آیند و فقط آنچه را که می خواهند ببینند، می نویسند. دستمال سرخ ها کسانی هستند که اغلب از خانواده خود خبر ندارند و خانواده نیز از آنها بی خبر است. وقتی به آنها می گویی خانواده ات نگران توست، پیغامی برای آنها نداری؟ به روستاییان بینوا و فلک زده اطراف خود عاشقانه نگاه می کنند و می گویند خانواده من همین ها هستند. دستمال سرخ ها کسانی هستند که در ابتدای درگیری های کردستان در گروه خود ۴۰ نفر بودند و فقط پس از چند روز ۸ نفر از آنها باقی مانده بود…دستمال سرخ ها کسانی هستند که هر شب بعد از نماز مغرب در دعاهای خود می گویند خدایا شهادت را هر چه زودتر نصیب ما کن و در جیب خود، روی قلبشان، آنجا که این همه عشق و محبت به خدا را در خون غرقه می سازد، این وصیت نامه را نگه می دارند: سلام، سلام بر پدر و مادر عزیزم که پسری به دنیا و ملت ایران تحویل داده اند که تا آخرین قطره خون خود در راه دین، در راه وطن جنگید و این مردن افتخاری است برای شما. خالقا شکرت که مرا شهید حساب نمودی! این وصیت من… گریه مکن مادرم، گریه مکن خواهرم، گریه مکن پدر عزیز و بزرگوارم. الله اکبر، الله اکبر، الله اکبر…» این، خلاصه مطلبی است که خانم مریم کاظم زاده خبرنگار، مرداد ۱۳۵۹، که چندی بعد به همسری اصغر وصالی و زندگی مشترک با او می رسد، پس از همراهی با دکتر چمران به کردستان، برای رسانه اش نوشته است. آغازی بر یک زندگی مشترک مریم کاظم زاده، خبرنگار، عکاس و گزارشگر مطبوعات در سال ۱۳۵۸، با وجود مخالفت دست اندرکاران روزنامه ، تصمیم می گیرد برای تهیه خبر و گزارش، به مناطق ناآرام کردستان سفر کند. به همراه یکی از همکارانش راهی کردستان و در پادگانی مستقر می شوند و همان جا، با دکتر مصطفی چمران آشنا می شود. او تصمیم می گیرد با دکتر چمران مصاحبه کند و از وقایع پاوه مطلع شود. چمران به مریم کاظم زاده می گوید «اصغر وصالی فرمانده سپاه است و بهتر است اول با او مصاحبه کنی و بعد از او من هم صحبت می کنم…» و همین اتفاق، عامل آشنایی این خبرنگار جوان با اصغر وصالی می شود. این خبرنگار جوان برای دیدار با وصالی راهی می شود. وقتی به محل استقرار او می رسند، یکی از اعضای گروه دستمال سرخ ها مریم کاظم زاده را این گونه به اصغر وصالی معرفی می کند «برادر! ایشون همون خواهری هستند که چند وقت پیش توی پادگان بود…» اصغر وصالی با بی اعتنایی می گوید: «خب که چی؟!» همه ، جا می خورند، مریم کاظم زاده از همه بیشتر! اصغر با لحنی شدیدتر از قبل رو به مریم می گوید «همون بهتر که شما بروید و وقتی وضع شهرها آرام شد بیایید؛ هر وقت هرجا امن و امان می شود، سر و کله شما پیدا می شود!» مریم کاظم زاده از آن لحظه ها چنین می گوید «اصغر معتقد بود که باید در جریانات پاوه می بودم و همان زمان خبرنگاری می کردم نه بعد از آن جریان. معتقد بود که خبرنگار باید هر جا که خبر هست حاضر باشد و خودش با چشمانش ببیند و از شنیده های دیگران استفاده نکند.» به خاطر برخورد اصغر وصالی، مصاحبه انجام نمی شود و مریم کاظم زاده، عصبانی به پادگان بازمی گردد. اما این، پایان قصه اصغر وصالی و مریم کاظم زاده نیست، آغاز یک قصه شیرین است؛ زندگی مشترک در متن جنگ با گروهک های ضد انقلاب. زندگی با دستمال سرخ ها مریم کاظم زاده درباره گروه دستمال سرخ ها می گوید «من مدت کوتاهی با این گروه زندگی کردم و نوع کارشان را از نزدیک دیدم. می دانم با چه خطرهایی مواجه می شدند و نحوه تعاملشان با یکدیگر چطور بود. اکثرشان به کاری که انجام می دادند معتقد بودند و این طور نبود که چشم و گوش بسته هرکاری به آنها گفته می شود انجام بدهند. در جلساتی که تشکیل می شد توجیه شده بودند که مردم کردستان تحت ستم قرار دارند و باید آنها را نجات دهند. درک بالایی نسبت به مسائل داشتند و هر کدامشان از دیگری روشن تر و مخلص تر بود. در کارها از هم سبقت می گرفتند و خطر را به جان می خریدند. در این بین، چیزی که بیشتر از همه مرا شگفت زده می کرد تعبدشان بود. نماز خواندنشان زیبا و حیرت انگیز بود. با اینکه تازه انقلاب شده بود و خیلی ها تعبد را ملموس ندیده بودند اما اینها خیلی زود راه بندگی را فراگرفته بودند.» او در مورد خصوصیات شهید اصغر وصالی که او را از دیگران متمایز می کرد می گوید «چیزی که در این مدت مرا جذب اصغر وصالی کرده بود، ایمانی بود که به کارش داشت. اخلاصی که در همه کارهایش به چشم می خورد او را به فردی خاص تبدیل می کرد. محبتش نسبت به دیگران خیلی زیاد بود و با اینکه فرمانده بود اما هیچ وقت خودش را بالاتر از نیروهایش نمی دید و همسطح آنان بود؛ تا جایی که به کسی دستور کاری نمی داد و برای هر کاری خودش پیشقدم می شد». در کنار همه اینها، پررنگ ترین وجه دستمال سرخ ها برای مریم کاظم زاده، مظلومیت آنهاست؛ مظلومیتی که به اعتقاد وی هرگز فراموش نمی شود. خواستگاری آقای فرمانده یک ماه از آشنایی شان گذشته بود و رفتارهای شهید وصالی و اتفاقاتی که افتاده بود، باعث شده بود که مریم هرگز فکرش را هم نکند که یک روز چنین درخواستی از او بشود. او در این باره می گوید: «احساس می کردم حرفی برای گفتن دارد اما قادر نیست به صراحت بیان کند. خوب می دانست چه می خواهد بگوید اما با نخستین کلمه، لب هایش را گاز می گرفت و باز در ادامه گفته هایش در می ماند. دست آخر همه چیز را در یک جمله خلاصه کرد و گفت: با من زندگی می کنی؟» مریم کاظم زاده می گوید که در آن لحظه خیلی جا خورده است: «اصلاً فکرش را هم نمی کردم که اصغر به من فکر کند. بعد از اینکه پیشنهادش را شنیدم، به او گفتم که باید روی این قضیه فکر کنم. پذیرفتن پیشنهاد ایشان راحت نبود….» مریم، تقاضاهایی داشت. یکی از این درخواست ها مربوط به کارش می شد. از همسر آینده اش این توقع را داشت که ازدواج به کارش لطمه ای نزند. از شهید وصالی خواست تا هیچ کدام در کار دیگری دخالت نکنند و آن شهید بزرگوار هم این درخواست را قبول کرد. مریم کاظم زاده در این باره می گوید «یکی از بزرگ ترین مشخصه های اصغر، جوانمردی و درستکاری اش بود. او مرا با حرفه خبرنگاری انتخاب کرده بود و بعد از ازدواج هیچ وقت با کار من مخالفت نکرد.» شهید بزرگوار، شروط مریم را قبول می کند و این وصلت سر می گیرد. مریم کاظم زاده از بهمن ۱۳۵۸ تا آبان ۱۳۵۹، با اصغر وصالی زندگی می کند. دوره کوتاه زندگی مریم کاظم زاده و اصغر وصالی آغاز می شود. با اینکه هر دو جوانند و تازه به هم رسیده اند اما هیچ کدام از دیگری توقع ندارند که از خدمت دست بکشند. مریم کاظم زاده می گوید: «آن روزها دنبال آن چه دل مان می خواست نبودیم. شروع انقلاب بود و هر کدام شیفته این بودیم که بیشتر از دیگری کار و خدمت کنیم؛ کاری که ثمره داشته باشد. من کار ایشان را پذیرفته بودم و می دانستم مسئولیتش سنگین است. هیچ وقت از او نخواستم وقتش را بیشتر برای من بگذارد و از خدمت بزند. آن روزها همیشه به دنبال کامل شدن بودیم. ویژگی آن روز ها در همین بود که خدمت به انقلاب و کشور، مهم تر از خواسته های شخصی بود. همسرها هیچ وقت معترض به وضع موجود نبودند چرا که تازه انقلاب شده بود و اوضاع عادی نبود. هر شخص خصوصاً اگر در رده های بالا قرار داشت باید به جای سه یا چهار مدیر کار می کرد تا کار به انجام برسد و آن به نتیجه رسیدن کار بود که برای ما مهم بود نه خواسته ها و تمایلات شخصی». پس از مدتی، اصغر وصالی که گذراندن عمر و خدمت در امور اداری و ستادی را نمی پسندید و مرد میدان عمل بود، مسئولیت خود را در ستاد کل سپاه رها کرده و به جبهه شتافت تا به نبرد رودررو با ضدانقلاب و نیروهای متجاوز بعثی بپردازد. شهادت و بالاخره اصغر وصالی، حوالی ظهر عاشورای ۱۳۵۹ در تنگه حاجیان از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفت و بر اثر همین جراحت، مصادف با چهلمین روز شهادت برادرش اسماعیل به شهادت رسید. پیکرش در قطعه ۲۴ بهشت زهرای تهران در کنار برادرش و در میان یارانش (گروه دستمال سرخ ها) به خاک سپرده شد. آخرین دیدار روز تاسوعای ۱۳۵۹ شمسی مقرر شد اصغر برای عملیات شناسایی در منطقه گیلانغرب به مأموریتی برود. مریم کاظم زاده، ساعت های آخر دیدارشان را این گونه توصیف می کند: «اصغر گفت ما داریم می ریم. بعد نگاهی به من انداخت. جلو آمد و صورتم را بوسید. یک آن دلتنگی عالم به سراغم آمد. تا جلوی در با او رفتم اما اصغر دوباره برگشت. باز هم رفت و برای بار سوم آمد…گفتم آرزو داشتم سیمرغ بودم و اصلاً احتیاج نداشتم شما منو ببرید؛ دوست داشتم می تونستم بالای سر ماشین شما می آمدم. اصغر گفت خیالت تخت باشه. سیمرغ هم که بودی، امشب نمی تونستی با ما بیایی! بار آخر که اصغر وارد اتاق شد تا تفنگش را بردارد، این بار من بودم که صورتش را میان دست هایم گرفتم و او را بوسیدم. او که رفت حالم منقلب شد. دلم حسابی گرفت، از اینکه شب است. از اینکه در آن چاردیواری محبوسم، از اینکه نمی توانستم با اصغر بروم… داشتم دیوانه می شدم. پناه بردم به قرآن. چند آیه خواندم. دلم کمی آرام گرفت. سیدی که امانتی اش را می خواست خسته بودم و خیلی زود خوابم برد. در خواب دیدم سیدی که عمامه سبز داشت آمد بالای سرم. پشت هم می گفت امانتی را که در دستت بود بده! پرسیدم کدام امانت؟ گفت: همان امانتی که دست شماست. می دانستم از چه حرف می زند. گفتم امانت مال خودم است. از او اصرار بود و از من انکار! تا اینکه گفتم اصلاً مال خودتان! بردارید و بروید!…» در همان عملیات، تیر مستقیم دشمن به سر اصغر اصابت می کند و مجروح می شود. برادر آزاد، یکی از همرزمانش، او را می آورد اسلام آباد و همان جا تحت عمل جراحی قرار می گیرد. مریم کاظم زاده، دیدارشان در بیمارستان را چنین توصیف می کند «نیمه شب احساس کردم فضای اتاق را نمی توانم تحمل کنم. دیگر تاب و تحمل نداشتم. نفسم بالا نمی آمد. چشمم به اصغر افتاد. لحظه ای از او غافل شده بودم. شاید خوابم برده بود. نگاه کردم دیدم اصغر نفس نمی کشد. دویدم بیرون و پرستار و دکتر را صدا زدم. اصغر دچار ایست قلبی شده بود…چشم ها و دست های اصغر را با باند سفید بستم. نگذاشتم پرستارها یا بچه ها به او دست بزنند. موقع شستن اصغر، به صورتش بوسه زدم. پیشانی و سر و صورتش را خودم شستم.» جمعه ای که امام(ره) وعده اش را داد وقتی او را در کفن پوشاندند، روی کفن آیاتی از قرآن را نوشتم. تا غروب بالای سر اصغر ماندم. گریه کردم و قرآن خواندم. وقتی چشمم به خورشید افتاد، داشت از نظر محو می شد. یاد خوابی افتادم که مدتی قبل دیده بودم. در آن خواب امام خمینی(ره) را دیدم، داخل یک مسجد در شیراز، مرا به اسم صدا زد و گفت مریم برو خودتو واسه جمعه آماده کن. نپرسیدم کدام جمعه. وقتی امام داشت عبور می کرد، دیدم غروب است؛ مثل همان غروبی که بر بالای قبر اصغر نشسته بودم….
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آزادگان ایران]
[مشاهده در: www.badriyoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها